'Melody!' Een stem weerklonk in de diepe mist, het was mijn moeder. Het stormde hard, ik raakte haar kwijt. Ik werd meegevoerd door de stroom naar een deel van de zee ver weg van hier.

Ik raakte mijn ouders kwijt. 'Melody!' Was het laatste wat ik van hen hoorde. En nu ben ik hier, een plek waar ik niemand ken. Ik weet niet waar ik ben en waar ik heen moet.

Na eeuwig zwemmen vond ik het dan eindelijk, een dorpje. Ik besloot te kijken, deze zeemeerminnen waren anders dan mij, hun staart was felblauw, het waren ijszeemeerminnen.

Ik voelde me daar niet thuis, ik was geen ijszeemeermin. Wat ik was, dat wist ik niet, niemand had het me ooit verteld. Die kans was me ontnomen door die ene storm, die ene storm die mijn leven voorgoed veranderde.

Eindelijk vond ik een huis, niet in het dorp, maar er wel vlakbij. Ik ging er wonen, ik , een 8-jarige zeemeermin. Maar ik kon mezelf goed redden, ik was al erg zelfstandig, ik was bijna al mijn herinneringen aan mijn ouders vergeten, behalve één, de storm, die mijn leven voorgoed veranderde.