Het was weekend, dat betekende, ik was vrij! Luke zei dat ik eens een keer moest douchen, aangezien ik dat nog niet gedaan had. Ik had geen idee wat het was. Ik liep de reusachtige badkamer in en hij vertelde me hoe de douche werkte.

Hij liep weg en ik stapte de douche in. Ik draaide de knop om, die kraan heette, en het water stroomde naar beneden. 'Bonk.' En ineens zat ik op de grond. Raar water dacht ik nog. Ik probeerde op te staan maar merkte dat mijn benen aan elkaar zaten, ik had een staart!

Eindelijk! Ik was niet staartloos meer! Blijkbaar als ik mijn benen nat maakte kreeg ik een staart. Supergeweldig! Alleen, hoe kwam ik hier weg? Hoe kon ik bij de zee komen?

Ik riep Luke, hij kwam snel aangerend. Zijn mond viel open. 'Wat-wat heb jij gedaan?' Zei hij vol verbazing. 'Ehm... Ik ben een zeemeermin.' Zei ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'Een zeemeermin? Bestaan die dan?'

Ik rolde met mijn ogen. 'Zie ik eruit alsof ik niet besta?'

'Eh... nee.'

Hij pakte een handdoek en droogde me af. Mijn staart verdween. Dus zo kreeg ik benen en een staart! 'Wil je terug naar de zee?'

'Ja.'

We liepen naar de zee, Luke had zijn zwembroek aangetrokken, we zouden gaan zwemmen. Eenmaal bij het strand aangekomen doken we de zee in, mijn benen werden één, een staart.

Hij zwom met me mee, ik wist niet eens dat mensen zo goed konden zwemmen, maar blijkbaar wel dus. Hij vroeg of hij mijn staart mocht aanraken, natuurlijk mocht dat. Hij raakte mijn staart voorzichtig aan en trok toen zijn hand terug. 'Erg glad, maar ook heel mooi.' Zei hij met dromerige ogen.

'Ik wil terug naar mijn huis.' Zei ik afwachtend wat hij ervan vond. 'Nee, je kan niet gaan! Ik kan je niet missen!'

'Ik moet gaan, ik mis mijn cultuur, mijn mensen, mijn hele wereld.'

'Oké, maar beloof me dat je ooit een keer terug komt!'

'Is goed, als jij belooft dat je aan niemand vertelt dat zeemeerminnen bestaan!'

We zwaaiden elkaar gedag, en daar ging ik, mijn wereld tegemoet.