'Wat is er gebeurd?' bracht Luke's moeder ontsteld uit. 'Terwijl ik verdronk raakte ik een magische schelp aan en zo ben ik dus blijkbaar een meerman geworden.' zei hij nonchalant.

Ik wist dat dit vast heel stom moest klinken en dat vond de moeder van Luke blijkbaar ook. Ze keek ons aan met ogen vol ongeloof. Toen keek ze mij aan, alsof ze wilde dat ik Luke's woorden bevestigde en dus deed ik dat. 'Het is echt zo.' zei ik.

Na een tijdje geloofde ze ons dan toch eindelijk aangezien ze Luke toch echt met een staart had gezien en ze zeker wist dat hij niet zo geboren was. 'Wat komen jullie hier dan eigenlijk doen?' vroeg ze. 'We zijn op doorreis omdat ik mijn krachten probeer te leren beheersen.' zei ik. 'Prima, je mag zo lang blijven als je wilt.' zei Lucy vrolijk.

Luke en ik lieten ons dat geen twee keer zeggen en zo snel als we konden raceten we allebei naar onze kamers toe. Ik sprong gelijk op mijn bed, het was immers lang geleden sinds ik voor de laatste keer op een bed bovenwater had geslapen. Ik besloot even mijn ogen dicht te doen en ongemerkt viel ik in slaap.

Met een gaap werd ik wakker, een zonnestraal scheen in mijn ogen. Ik keek op de klok; 10 uur. 10 uur!? Was het al zo laat? Had ik de hele nacht geslapen? Ik haastte me snel naar beneden alleen in mijn haast de trap af te komen vergat ik even dat ik geen staart had. Ik viel vooraf en pleurde zo de trap af. Een slecht begin van de dag. Desniettemin liet ik mijn humeur er niet door verpesten, dit was immers de plek die ik als mijn thuis beschouwde nadat mijn ouders waren verdwenen.

Ik slenterde de keuken in en merkte dat Luke en zijn ouders al aan de keukentafel zaten. Blijkbaar had Luke het al aan zijn vader uitgelegd, want die keek niet vreemd op toen ik een glas naar mezelf toe liet zweven. 'Goedemorgen.' zei ik slaperig. Ik kreeg hetzelfde antwoord terug.

Na ontbeten te hebben besloten Luke en ik dat we weer verder moesten, dat betekende echter niet dat we niet langs zouden komen. Luke gaf zijn ouders een dikke knuffel en ik zei ze gedag. Daarna doken we allebei de zee in en werden we opgeslokt door de golven. Mijn staart voelde weer heerlijk aan, ik merkte echter dat Luke er nog wat problemen mee had gezien zijn houding. Het duurde even voor hij weer wist hoe hij moest zwemmen.

We zwommen weg en onderweg kwamen we een dolfijn tegen. De dolfijn begon tegen me te praten. 'Daar ben je! Ik heb je overal gezocht!' riep de dolfijn uit. Luke keek me raar aan maar ik negeerde hem, hij verstond het immers niet. 'Ik ben maar heel even weggeweest, wat is er?' vroeg ik. 'Er is een aanslag gepleegd, de natuurmeerminnen lagen onder vuur en nu zijn ze gehersenspoeld en deel van het vijandelijke leger!' kwetterde de dolfijn snel. 'Ho wacht, vijandelijke leger?'