Het voelde niet goed om Luke zo achter te laten, maar ik had geen keus, het lot van de wereld lag nou eenmaal in mijn handen. Niet dat ook maar enige inspraak had gehad, ik was gewoon de uitverkorene, punt.

Ik vervolgde mijn weg en al snel kwam ik aan bij de natuurzeemeerminnen. Weer zo'n vriendelijke ontvangst, dit keer door minister Flora. Ik kreeg ook weer een tijdelijk verblijf, groen, hoe voorspelbaar. Overal waar ik kwam was het eigenlijk precies hetzelfde, best eentonig. Maar ik kwam hier alleen om mijn krachten te leren beheersen en dus is dat wat ik deed. Mijn training begon met het inleven in planten, daarna ze besturen, laten groeien en bloeien. En eigenlijk alles wat je met planten kunt doen. Ook iets anders interessants, ik kon dode planten tot leven wekken, misschien werkte het ook wel met dieren, wie weet? Maar dat ging ik nu niet proberen. Nadat minister Flora en ik voor een week lang intensief hadden getraind moest ik al weer weg, psychische zeemeerminnen dit keer. Luke kwam me hier opzoeken, hij keek toe hoe ik leerde om telekinese, gedachtenlezen en andere psychische dingen leerde. Hiernaartoe trokken we verder naar de overige zeemeerminnen, ik had nu al mijn krachten behalve Sirene en IJs, ik had hen voor het laatst bewaard. 'Luke, we kunnen even langs jouw huis gaan, het ligt op de route. Weten je ouders eigenlijk wel dat je nog leeft?' Vroeg ik hem. 'Eh... Nee dat weten ze niet.' Hij stotterde een beetje en werd rood. Hoog tijd dat we bij ze langs gingen. We vervolgden onze weg tot het privé strandje van Luke in beeld kwam. Eenmaal we ons hadden verzekerd dat niemand ons kon zien sleepten we ons uit het water. Ik verdampte het water en we liepen het huis in. We liepen doodstil naar de keuken, naar Luke's moeder. Toen ze zich omdraaide met een glas water liet ze het abrupt vallen toen ze ons zag staan. We werden nat en je raadt het al, een staart. Nu schrok ze nog meer, haar zoon was ook een meerman. Zo bleven Luke en zijn moeder elkaar een tijdje aankijken tot ik besloot onze staarten te laten verdwijnen. 'Luke... Wat is dit?' Brak zijn moeder het ijs. 'Ik eh... Ben een zeemeerman.' Zei Luke en toen waren ze allebei weer stil. Ik stond daar best ongemakkelijk maar ik waagde het niet om weg te lopen, niet nu.