Ik zwom naar beneden, wat moest ik hier eigenlijk? Niemand mocht me, ik kon geen andere meerminsteden vinden en.... Ik kende niemand. Waarom was ik weg gegaan? Misschien was ik wel niet voorbestemd als zeemeermin, maar als mens.

Nee! Zo mocht ik niet denken! Ik was een zeemeermin en zo zou ik blijven! Met pijn in mijn hart verliet ik Luke, waarom deed het zoveel zeer? Langzaam begon ik te beseffen dat ik verliefd was, op een mens. Dat is dus een onmogelijke liefde.

Ik zwom rond, weken, nee, maanden heb ik rondgezwommen. Uiteindelijk heb ik een stad gevonden, zonder ijszeemeerminnen! Er woonden vuurzeemeerminnen. Ze ontvingen me hartelijk. Eindelijk waren er eens aardige zeemeerminnen.

Ik kreeg een huis in hun stad, maar nog steeds miste ik Luke. Ze gaven me iets wat de ijszeemeerminnen niet hadden, dat hadden ze trouwens ook niet nodig, het was een Seapas. Ik kon er altijd de weg mee vinden die ik wilde vinden. Ik bedankte ze hartelijk en zwom toen naar mijn nieuwe huis.

Het huis was heel anders dan bij de ijszeemeerminnen, het was niet kil, het was gezellig ingericht, weliswaar was het merendeel zwart, maar ik mocht niet klagen.

1 jaar later

Ik mis Luke nog steeds, maar ik heb nu mijn leven hier. De vuurzeemeerminnen zijn zeer aardig. Nog steeds is er niemand die me kan vertellen welke soort zeemeermin ik ben, maar ik kom er vanzelf achter. Over een week word ik 16, dan krijg ik mijn krachten!

De vuurzeemeerminnen snappen niet hoe ik het met de ijszeemeerminnen 6 jaar heb overleefd, zelf doe ik dat trouwens ook niet. Het deel met Luke heb ik ze maar niet verteld. Dan zouden ze teveel vragen gaan stellen.

Ik zwem door de straten van het gezellige 'Flame', het dorp waar ik woon, en ineens komt er een vuurzeemeermin naar me toe die naar me blijft staren. 'Hallo.' Zeg ik beleefd. Ze geeft geen antwoord maar zwemt weg. Vreemd dacht ik.