NILINGON NI BORIS SI ALBIE. Kita niya ang sigla sa mga mata nito, gayundin ang tila umaasa na tingin sa amang si Mang Al. Tahimik lang na kumain ang matanda, ulam ang pinamili nilang litsong manok. Malinamnam ang sauce pero kailangan niyang tipirin dahil bitin ang binigay sa kanila, at mas gugustuhin niyang mas ma-enjoy ng mag-ama ang pagkain.

"I have good news, Mang Al," tutok niya ng mga mata sa matanda.

"Ano?" matabang nitong saad, ni hindi siya tinatapunan ng tingin.

He slightly smiled. "May trabaho na ako," maingat niyang wika at nagnakaw ng sulyap kay Albie para makita ang approval nito. Tumango lang ito kaya nakampante siya na tama ang pagkakabigkas niya sa mga sinabi.

"Mabuti," tuloy-tuloy lang ito sa pagkain.

Nung oras na ng pagtulog, tinuloy nila ni Albie ang pinag-uusapan bago pa makauwi kanina.

"Oh, basta," anito habang inaayos ang kanilang hihigaan, "kung kailangan mo ng tulong, si Nato agad ang lapitan mo." Nilatag na nito ang sapin na pinagpag. "Kapag sobrang emergency na talaga, nandito lang naman ako sa bahay para tulungan si Tatay."

"Aren't you going out to look for a job?"

"Kapag may maiiwan na rito sa bahay na makakasama ni Tatay, maghahanap ako," paliwanag ng binata. "Mahirap na kasing mag-isa lang si Tatay. Alam mo naman siguro ang kondisyon niya."

Naka-ekis lang ang braso ni Boris, nakasandal sa pader habang pinapanood ang pagkilos ni Albie. Nawiwili ang mga mata niya sa panonood sa binatang nag-aayos ng kanilang higaan. Nakikita niya na sobrang natural na rito ang pagiging maasikaso. A flicker of playfulness lit his silver eyes everytime Albie would happen to bend down. Naliligaw ang mga mata niya sa puwitan nito, tapos sasawayin ang sarili dahil sa pagiging malisyoso.

"Pero paalis-alis din naman ako. Malapit lang naman dito ang bahay ni Georgia kaya okay lang."

"That Georgia," pagtalim ng mga mata ni Boris. "Are you still going to that parade?"

"Oo," tipid nitong sagot na ngayo'y ang mga unan naman ang pinapalo-palo bago ilapag sa kama.

"Why do you have to participate?" taas niya ng kilay. "You don't have to prove through a parade about who you really are. You're gay and that's it. Why over-complicate things by joining a parade?"

"Alam mo," baling ng mga mata ni Albie sa kanya, "ako kasi, walang keme sa katawan."

"Keme?" he almost struggled in pronouncing the strange word.

"Ano... I... I am not a kill joy..."

"Oh, please," he groaned. "Don't tell me you're joining because that's what everybody does, Albie."

"Ano ba ang masama?" bahagyang pagtaas ng tono nito.

Natigilan sila nang mapansin na nakasilip na pala sa likod ng kurtinang pinto si Mang Al.

"Tatay," mabilis na tayo ni Albie.

Kinalas naman ni Boris ang pagkaka-ekis ng mga braso. Sumipa ang pagtataka sa kanyang dibdib nang huminto ang mga mata ng matanda sa kanya.

"Talk. Outside," ma-effort nitong pagi-Ingles para maunawaan niya.

Bumagsak ang mga balikat ni Albie, may kung anong pakiusap sa mga mata nito nung nilingon siya at sinulyapan. Mabilis na inalis ni Boris ang tingin sa mga mata ng binata at nilapitan si Mang Al.

"Sure," he murmured as he opened the curtain wider to accompany the older man.

Palihim na nagpakawala si Boris ng buntong-hininga dahil sa may pintuan na naman naisipan ng matanda na umupo para kausapin siya. Napipilitang tinabihan niya ito.

Pinahina ni Mang Al ang boses, medyo dumikit sa kanya para makasigurado na magkakarinigan sila.

"Tama ba ang narinig ko? Pinipigilan mo ang magaling kong anak na pumunta sa parade-parade na iyon?"

Prinoseso muna ni Boris ang mga sinabi nito. Kahit na matagal na niyang hinasa ang sarili sa wikang Tagalog, medyo wala pa siyang kumpiyansa pagdating sa pagbigkas at pag-unawa sa lengguwahe.

"Yes. Pinipigilan ko siya."

"Mabuti naman at nagpapasok ka ng common sense sa kukote ng anak ko."

His eyebrows furrowed. Iniwas niya ang tingin sa matanda na nakatutok ang mga mata sa kanya.

"Why do you hate Albie for being gay?" patong niya ng isang braso tuhod na tinaas ni Boris. "Aren't parents supposed to... just accept their children for who they are?"

"Boris," mahigpit nitong wika. "Nakikita mo ba kung ano ang lagay ng anak ko?"

Nanatiling nasa malayo ang tingin niya.

"Walang... walang matinong trabaho. Kinukutya. Pinagtatawanan."

Ang bawat kataga ay unti-unting tumarak sa kanyang dibdib. Sa bawat salitang iyon, may mga alaalang nagbabalik sa kanyang isip. Mga dinanas niya noon na diskriminasyon at pangungutya ng mga tao dahil sa pagiging bakla niya.

Ni hindi niya na-pursue ang pagiging parte ng Russian army dahil doon.

"At paano kung mawala ako?" patuloy nito. "Saan mapupunta ang anak ko? Sino ang makakasama ng anak ko? Hindi siya magkakaroon ng sarili niyang pamilya."

Boris lowered his eyes. Mukhang umabot na sa mga mata niya ang sobrang bigat na dinadala ng kanyang dibdib.

"Kaya—" abot ni Mang Al sa likod niya para tapik-tapikin iyon, "—sa tingin ko, naniniwala na ako na tunay kang kaibigan ng anak ko. Kaya sana... sana tulungan mo siya na magbago ang isip niya. Maganda iyang ginagawa mo, hindi mo siya pinapayagan na pumunta sa mga parade na iyan."

Nanatili siyang tahimik, kaya hindi na rin nakatiis ang matanda.

Tinapik-tapik muli siya nito sa likod para ipaalam na aalis na bago tumayo. Mabigat at mabagal ang naging mga hakbang nito papunta sa sarili nitong kwarto.

Pero hindi ako nag-iisa... isip ni Boris nang may maalala. Wala man akong asawa o mga anak... Nandiyan si Bruno... si Sloven... ang kanilang mga pamilya... Lahat sila... mga kaibigan ko na parang pamilya ko na rin...

Namasa ang matapang niyang mga mata.

At higit sa lahat... si Nikolai...

Nang maalaala ang ampon, unti-unti nang gumaan ang pakiramdam ni Boris. Napapikit siya saglit.

Sila ang dahilan kaya makakauwi ako. Mahuhuli ko si Poison at makakauwi rin ako ng Russia.

He opened his eyes— glossy and silvery— and smiled.

Being who we really are, doesn't have to be sad, Albie...

Pagkabalik ni Boris sa kwarto nila ni Albie, natanaw niyang nakakumot na ito ng hanggang sa bewang kaya dahan-dahan siyang tumabi rito. Nakihati siya sa kumot at saglit na tumihaya para titigan ang bubong. Nakakaantok ang ambience ng silid dahil medyo pinadilim iyon ng dilaw at malamlam nilang ilaw. Naramdaman niya ang pag-usog ng binata para dumistansya sa kanya. He let out a sigh and faced Albie's direction.

"Bakit..." maingat siya sa bibigkasing Tagalog na mga kataga, "hindi, mawala-wala, ang, galit mo, sa akin?"

Hindi ito umimik. Nakapatagilid na rin ng higa si Albie, nakaharap sa pader na kinadidikitan ng papag. He slightly curled and made no response to what he said. Gumuhit ang matamlay na ngiti sa kanyang mga labi.

"You see, Albie," he murmured softly, leaning his lips close to the back of Albie's ear, "I just talked to your father."

Kahit na wala itong kagalaw-galaw, palagay si Boris na gising ito at nakikinig. Sinadya niyang humawak sa braso nito at naramdaman na hindi ganoon ka-relaxed ang katawan nito.

"He means well," pikit niya ng mga mata, unti-unting umuusog palapit sa katawan nito. "He disapproves of you being gay because..." he spoke the last phrase breathily as his hand slid lower to reach Albie's hip, "he is afraid you'll grow old with no family... all alone..."

Inangat niya ang katawan, dumungaw sa mukha nito. Nabasag ang puso niya nang makita ang nagluluhang mga mata ni Albie. His lips automatically pulled into a wide broken smile.

"Oh, I didn't mean to make you cry, little thing," baba niya ng mukha para isadya ang magaan na pagdampi ng kanyang labi sa pisngi nito.

Nanginig ang mga labi nito. Pinid na pinid ang mga ito dahil nagpipigil ang binata na magpakawala ng mga hikbi.

"Shh..." Boris comforted him. "I'm here."

"Gulo ang dala mo sa akin," anito sa mahina at nanginginig na boses. Mariing pinikit ni Albie ang mga mata kaya nanulas na ang mga luha nito. Napasinghot ito. "Umuwi ako rito nang walang pera, wala man lang maitulong sa tatay ko.... dahil doon kaya mas gusto ka pa niyang kausapin kaysa sa akin," he shuddered. "Buti ka pa... Buti ka pa at kinakausap ni Tatay..." Saglit na kinagat nito ang labi para pigilan ang sarili na makapagsalita pa ng hindi maganda. Pero hindi rin nakapagpigil ng ganoon katagal. "At malamang, patayin din ako ng mga taong humahabol sa iyo, dahil alam nila na tinulungan kita!"

"Can't you just forgive me already?" Boris begged, gripping on Albie's shoulder. "I never cared before, Albie, and I truly mean it when I say I regret involving you to me."

Napayuko lang ito, pigil ang sarili na mapabalahaw ng iyak.

"I've got a job now," ani Boris. "In a day or two, my friends from Russia might be able to come and help me go home. When they arrive, I'll give you the money that you need too."

"May mas malaki ka pang atraso sa akin," mulat nito ng mga mata.

"What is it?"

Natigilan si Albie. Nagtatalo ang puso at damdamin. Nasasalamin ang pagkalito sa mga mata nito, nagririgodon ang puso kaya may kung anong gaspang sa paghinga nito.

"Albie," usig niya rito.

"You..." he bit his lower lip. "You made me believe that you like me... Boris... I can't... I can't lie about it anymore... I can't lie that... that I still can't get over that. Hindi ako maka-move on tuwing naiisip ko... naaalala ko... na ginamit mo lang ako..."

"But isn't that what we both agreed on?" naninikip ang kanyang dibdib ngayon. "That we'll just have fun."

"Because we like each other, right?" anito.

He lowered his head. "Shit, Albie. You know that I really like you."

"Ginamit mo lang ako."

"No," mariin niyang saad. Nabuhay ang mainit na determinasyon sa kanyang mga mata. "Would I get to all these trouble to be where you are if I don't?"

"Kailangan mo ako kaya sumama ka sa akin."

Hinablot niya ito sa ilalim ng pangahan, pinihit ang mukha para magtama ang kanilang mga mata.

"You don't know me," he panted, breathtaken by the very sight of Albie's soft face, teary eyes and trembling lips. "I can survive on my own, Albie. I can, but for your sake, I'm here. Because I know that I need to protect you from the people who might run after you in order to know where I am."

Hindi makapaniwalang napailing ito. Humigpit ang kamay niya para pigilan sa malayang paggalaw ang ulo nito.

"I can just simply run off after you tend my wounds, Albie. For fucks sake, why would I go all the way here with you? Why would I bother to allow you to charge me monetarily for the trouble I gave you?"

"Conscience," sagot nito.

"Conscience?" the dangerous spark in Boris' silver eyes did not brighten his darkened face. "I don't have any of that, Albie. I've been a ruthless henchman of an ex-government spy in Russia, I've hacked softwares, databases and security systems... mostly for illegal means."

Dahan-dahan niyang pinatihaya ang binata na napalitan ng takot ang kahinaan na kanina ay nasa mukha nito. Hinaplos ni Boris ang gilid ng panga ni Albie.

"But you don't have to be scared. That's only in the past. Right now... I'm just a father... a father for my son, Nikolai... I'm trying to live a new life, Albie... but... the past... it won't stop hunting for me."

"That's why you just have to pay me back, then you can go."

"Is that really what you want? After just confessing to me how much you like me?"

Hinilig nito ang ulo, umiiwas sa matiim niyang titig.

"You're too dangerous for me, Boris..." Albie sighed his regret softly.

Pumihit ito para bumalik sa pagkakatagilid ng higa. Tumagilid na lang din ng higa si Boris at hinila si Albie palapit sa kanya.

"Boris!"

"Shh..." Then he let out a grunt while securing their position.

As they got into a tightly clad spooning position, he began wooing his fragile lover. He planted soft kisses on Albie's nape, rubbed his arm, while his other hand tightly clutched his hips to pull it closer and press his hardening crotch against his ass. That same arm possessively embraced Albie to lock them in that position.

Narinig niya ang mahina nitong pag singhap. Humagod siya sa balakang ni Albie bago pinadulas ang kamay patungo sa pagitan ng mga hita nito. Nagtaas ng kamay si Albie, mariing humawak sa isa niyang braso na nakagapos dito na nakadiin sa dibdib nito.

"I think I already asked you this before, Albie, and I will ask you again. Do you want it?"

Tuliro ang naglilikot nitong mga mata. Umawang ang mga labi ngunit hindi mahagilap kung ano ang isasagot sa kanya.

"Do you?" he breathed warmly on Albie's neck.

Napapikit ito ng mariin.

"You don't have to be rational about it. Just be honest if you need it, Albie. If you need my body like how I need yours now."

"Ipangako mo," humina ang sumusuko nitong tinig dala ng naglalarong pagkasabik at takot. "Walang... makakaalam."

He sighed in relief and carefully searched for the button and zipper of Albie's shorts.

"I'm a man of my word, Albie," he murmured. "No one will know."

Dama niya ang pag-relax ng katawan ni Albie sa kanyang bisig. Tuluyan na itong sumuko at nagpaubaya sa kanya.

"In one condition," dikit ng labi niya sa gilid ng leeg nito.

"A-Ano..." mahinang hinga nito, namumungay ang bagong mulat na mga mata.

"You have to be really, really quiet," he bit his lower lip because his fingers slightly struggled in unbuttoning Albie's shorts. "No screaming... no moaning loudly..."

"Paano ko magagawa iyon?"

"You have to learn how," hinga niya ng maluwag nang mabuksan na sa wakas ang butones. Mabilis na hinila niya pababa ang zipper ng shorts at dinukot ang kahabaan nito.

Namilog ang mga mata nito nang madakma ito. Boris moved his hand back and forth to completely feel Albie's straight, hard length. He jacked some more and felt Albie stretching longer.

"A-Ah..."

"Your mouth," he warned while keeping his pleasured moans and groans trapped within his throat.

Gigil na nagpigil si Albie gumawa ng ingay. Tinikom nito ang labi ngunit gumagawa ng mahinang mga ingay ang lalamunan nito kaya inalis na ni Boris ang kamay sa katawan ng binata para takpan ang bibig nito.

Albie confidently let out a moan, trapped and muffled by his hand over his mouth.

Humigpit ang kamay niya sa palibot ng malaki nitong pagkalalaki. Bawat hagod niya ay lalo itong naninindig, nanlalagkit. Naging madulas iyon kaya mas lalong bumilis ang pagtaas-baba ng kamay ni Boris.

Dama niya ang nanghihinang pagwawala ng katawan ni Albie. Pumiga siya kaya muli itong napaungol. Buti at hindi malakas dahil takip niya ang bibig nito. Siyang paninigas ng katawan ni Albie, walang kakilos-kilos na ninamnam nito ang sarap ng pagha-hand job niya. He positioned Albie's cock upward and stroked it again. Up and down.

Up and down.

Up and down.

Napapiksi si Albie.

"Cumming?"

Tumango-tango ito kaya biglang binitawan ni Boris ang ari nito.

Dama niya ang tila pagbagsak ng mga balikat nito. Tinanggal niya ang kamay sa bibig ni Albie nang maobserbahan na medyo nahimasmasan na ito.

"B-Bakit mo tinigil?" namumulang lingon nito sa kanya, inosente ang nagtatanong na mga mata.

Tinukod na ni Boris ang siko sa papag. That elevated him in his side-lying position, peering over Albie. Kumakalikot na ang kamay niya sa suot na pantalon.

He granted Albie's innocent gaze with a devilish grin.

Nang marinig nito ang mahina at pumupunit na tunog ng pagbaba ng kanyang zipper, nagkaroon na ito ng pang-unawa kung bakit binitin niya ito.

"B-Boris..."

Maayos na binaba na niya ang pantalon at hinagod-hagod ang sariling pagkalalaki para lalong patirikin iyon.

"Be quiet, and you'll receive pleasure," he rawly promised, intensified by his dark gaze.

Nang maramdaman ni Boris na handa na siya, hinaltak niya pababa ang shorts ni Albie bago inayos ang pagkakataklob ng kumot sa kanilang mga katawan.

.

.

.

***

AN

Hi, mga dear! <3 Thank you so much for supporting my stories and staying updated especially with BorisxAlbie's story, A Man of His Word! <3

Feel free to comment any feedback na sa tingin ninyo, makakatulong para mas lalong mag-improve ang story o kung may kailangan mang ayusin. This is one of the stories kasi, na hindi ko pa sigurado if I am still writing/doing it right. I don't know... I am just feeling like that, so any feedback will be a very, very big help!

Maraming salamat at enjoy sa pagbasa sa bagong chapters this week! ;) Magustuhan niyo rin sana o i-try basahin ang dalawa ko pang ongoing novels dito sa Watty: Slide at Sir Sparks ang titles nila. :* <3

Love,

ANAxoxo