15 april 2016
Stefan Wilson

Het is nu al 3 dagen geleden dat Carl was 'ontvoerd' door Shadow, wie gewoon een zakenman blijkt te zijn. En dat hij een nieuw briefje had gekregen van Shadow. Toen ik het las, kreeg ik het moeilijk, blijkbaar wist Carl niet eens wat erin stond. Maar het ging over Matt.

Prinsje in nood, prinsje in gevaar, prinsje zit in voor volle wraak. De tijd tikt door, de tijd staat nooit stil, maar kun jij hem redden voordat hij trouwen wil?

Ik weet niet waar en wanneer het zal gebeuren, maar iets zegt in mij dat we daar snel achter zullen komen. Opeens verstoorde alle apparaten in het commissariaat overal was er geruis en opeens sprong de tv aan. Belangrijke oproep! The king roept iedereen op om vanavond langs te komen in het oude kapel om zijn trouw mee te maken. Iedereen is welkom, maar hij moet wel houden van groots.

En toen werd alles weer zwart. Wel had ik het niet gedacht, maar moest het echt op de nationale televisie komen? Nu kan iedereen langskomen wie dat er maar wil en zal het nog moeilijker zijn om deze situatie op te lossen. Maar dat wil ook zeggen dat er meer criminelen en agenten er zullen zijn. En misschien ook weer Y/N.

Wat er nu gebeurd is met haar geen idee, we hebben niets meer van haar vernomen, het lijkt net alsof ze in het niets verdwenen is.

Jouw pov
Nou hier zit ik dan alweer, in mijn kamer te mopperen. Sinds de avond dat ik thuisgekomen was heb ik gewoon geen normaal leven meer. School, huiswerk,eten, slapen. Geen gsm, geen tv, geen computer niets, gewoon huiswerk, slapen en eten. Mijn moeder was woest op mij, maar whatever.

Mijn moeder stuurt mij altijd naar mijn kamer en sinds die avond hebben we moeilijks een paar woorden gewisseld. Ik wil niet met haar praten en zij ook niet met mij, kan ik eraan doen dat zij zo gelogen heeft tegen mij en dat ik nu liever in de wereld van de criminelen en politieagenten zit. Als ze gewoon eerlijk was geweest sinds het begin dan zou dit waarschijnlijk nooit gebeurd zijn.

'Y/N, eten is klaar', riep mijn moeder van beneden. Ja dat zegt ze altijd maar tijdens het eten spreken we ook niet. Ik stampvoette naar beneden, geen zin om nog moeite te doen om blij te zijn. Ik was het zogezegd blij zijn beu. We zaten te eten totdat elk apparaat begon te ruizen. Krijg nou wat?

Belangrijke oproep! The king roept iedereen op om vanavond langs te komen in het oude kapel om zijn trouw mee te maken. Iedereen is welkom, maar hij moet wel houden van groots. Mijn moeder haar ogen vergrootte en en brede glimlach verscheen op mijn lippen, eindelijk nog eens actie.

'Dacht het eens eventjes niet dametje, jij gaat nu je huiswerk maken en dan naar bed', zei men moeder boos. Ja hallo toch niet. 'Maar mam', probeerde ik maar ze werd enkel nog kwader. 'Y/N Edison laat me het niet nog eens herhalen. Jij blijft thuis vanavond en daarmee uit', zei ze. Ik schoof mijn stoel met een harde klap achteruit en ging zonder nog één hap terug naar boven.

Mijn moeder riep me nog na, maar ik gaf er geen gehoor aan. Wat denkt ze wel niet, wie dat ze is? De koningin? Ik sloot mijn deur met zo een harde klap dat er waarschijnlijk iets op de grond zou gevallen zijn en dat de buren het zouden horen. Maar kon het mij wat schelen, nope.

Ik keek door mijn kleerkast en zag nog een mooi kleedje liggen, dat ik van de zomer gekocht had. Ik ging naar daar, al is het het laatste wat ik ging doen. Daar trok ik een vestje boven en een paar hakken eronder. Deed wat make-up op, maar niet te veel gewoon het gebruikelijke en bedacht toen een plan.

Hoe kom ik zonder geluid te maken hier uit? Ik keek naar alles, mijn raam? Misschien als ik iets had om van de eerste verdieping naar beneden te geraken. Ik zocht mijn kast door en vond nog een paar lakens. Het was volgens mij, mijn geluksdag. Ik knoopte ze aan elkaar en liet het naar beneden vallen. Het kwam net niet aan de grond maar dat eindje kon ik wel springen.

'Y/N kunnen we praten alsjeblieft', smeekte men moeder. 'Ik heb niets meer te zeggen', bromde ik. 'Laat het me uitleggen alsjeblieft?', hoorde ik haar wenen. 'Ik luister', mompelde ik nu. 'Hij is gevaarlijk Y/N, ik wil niet dat je iets overkomt. Ik wil niet dat je in die wereld terechtkomt', zei ze.

'Ik help de goede mam, niet mijn vader. Ik haat mijn vader net zo erg als jij, ik wil de goede zijn, de goede helpen. Stefan en Carl', zei ik nu en mijn moeder zei niets meer. 'Het is te gevaarlijk, ik kan jou niet ook kwijt raken snap dat dan toch', schreeuwde ze nu. 'Wat bedoel je daar nu weer mee mams?', mompelde ik nu geschrokken.

'Ik ben je broer ook kwijtgeraakt door je vader, omdat hij ook de goede wou spelen en dat is zijn dood geworden', weende ze nu en ik hoorde hoe er vazen er de dupe van werden. 'Kom naar buiten, ga niet naar daar ik smeek het je', smeekte ze door haar tranen door.

Ik was ondertussen op mijn bed beland en ik zat met men handen in mijn haar. Zij ze nou dat ik een broer had? Maar ik was vastbesloten, nu nog meer dan ervoor. Ik zou naar daar gaan en ik zou hem confronteren met dit alles. 'Sorry mam, dit is gewoon iets wat ik moet doen', mompelde ik, ik deed mijn deur op slot en ik deed mijn hakken uit.

Mijn moeder sloeg met haar vuisten op de deur en ik kreeg het moeilijk. 'Y/N alsjeblieft ga niet ga niet', snikte ze en ik smeet nu ook een vaas op de grond. Dit is niet wat er moest gebeuren, ik zou eigenlijk al weg moeten geweest zijn of zelfs gewoon niet geluisterd hebben naar haar. 'Sorry mam', zei ik met tranen in mijn ogen.

Ik liet mij zakken aan het laken en sprong het laatste eindje naar beneden. Ik deed snel mijn hakken terug aan en liep met grote passen weg van mijn huis. Ongeveer 1 km van mijn huis zakte ik op de grond en weende het uit. Gelukkig had ik water-proef gekocht anders zag ik er nu niet uit. Niet dat ik er nu goed zal uitzien. Na een paar minuten waren mijn tranen op en ik stond weer op. Ik keek op mijn horloge, shit was het al zo laat, ik ben zo te laat.

Ik stapte nu rapper door en ik was zo te zien niet de enige die hier was. Ik keek rondom mij en ik zag Stefan,Carl, Carlos en Brittany opgedekt staan. Ik liep met grote passen naar hun en klopte Carl op zijn schouder hij draaide zich om en glimlachte naar mij maar toen hij mijn rode kaken zag keek hij bezorgd. 'Y/N, alles goed?', vroeg hij en ik haalde mijn schouders op.

'Wij gaan straks eens praten, als je het nou wilt of niet.', zei hij en ik haalde weer mijn schouders op. De deuren gingen open en wij gingen redelijk snel naar binnen dat we zeker binnen plaats hadden. We gingen op één van de laatste rijen zitten en nu hopen dat niemand ons snel zou opmerken.

Alle grote namen zaten hier als ik eens goed rond mij keek. Grote zakennamen, grote politieke namen, en natuurlijk de grootste namen in de criminaliteit van hier maar ook van andere landen. Hij is zeker belangrijk anders zou er hier niet zoveel volk zijn. Opeens ging de deur open en toen ik zag wie er binnenliep zakte ik nog verder weg in mijn stoel.

Wat doet mijn moeder hier nu. Ik was niet de enige die het merkte dat er nog iemand kwam, een grote grijns kwam op mijn 'vader' zijn gezicht. 'Y/N, wij gaan naar huis', zei mijn moeder terwijl ze aan mijn arm trok. 'Moeder laat mij los', zei ik nu en ik zocht naar steun van Carl of Stefan maar zij zaten met open mond naar mijn moeder te kijken.

Opeens ging de deur weer open en ik trok mijn moeder op de stoel naast mij. Nu is er geen weg meer terug. 'De prins' liep met strenge bewaking de kapel in, in een prachtig pak maar meer was er niets prachtigs aan. Hij had overal blauwe plekken in zijn gezicht en ik zag hoe dat hij het moeilijk had om zich te bewegen, waarschijnlijk door gekneusde ribben en dergelijke.

'Wat ben je aan het doen', fluisterde mijn moeder, 'wie is dat?' 'Ik wil deze trouw saboteren, dat is Matt Barker of de prins die gevangen is genomen door 'the king', fluisterde ik nu in haar oor en ik zag hoe de kleur in mijn moeder haar gezicht verminderde.

'The king', fluisterde ze nu bang in mijn oor en ik knikte. 'Wij gaan nu', zei ze nu weer kwaad. Ze probeerde me mee te trekken maar ik gaf niet toe. 'Jij gaat maar, ik blijf hier. Ze hebben hier me nodig', siste ik naar mijn moeder. Ze gaf een zucht en mompelde iets onder haar adem maar zette ze zich dan terug in haar stoel.

'We zijn hier allemaal samen om deze twee te verenigen', begon de pastoor en ik zag hoe dat de kaak van de commissaris gespannen stond en zo ook die van Carl. Ik keek terug naar voor en ik zag nu ook hoe een andere man op het podium kwam. Maar ik lette vooral op zijn houding en als er spoor zou zijn van een of ander wapen.

Ik zag niets maar natuurlijk luisterde ik wel niet naar het monoloog van de pastoor. 'Als er iemand bezwaar heeft op dit huwelijk staat nu recht', zei hij en opeens stond eerst mijn moeder recht. Ik keek met grote ogen naar haar. 'Ik maak bezwaar', riep ze voor heel de kapel en alle ogen waren nu op haar. Ook van Matt en the king. 'Wat ben je aan het doen', siste ik kwaad, heel het plan is nu aan diggelen geraakt door haar.

Of dat maakte ik toch uit uit de houdingen van Carl en Stefan. Ze knipoogde naar mij en pakte een wapen en schoot de pastoor met één schot dood. En toen brak de hel los, verschillende kogels vlogen in het rond en ik dook en ontweek alle kogels die naar onze kant kwamen. 'Mam, wat heb je gedaan', riep ik nu en pakte nu zelf ook een wapen van Stefan.

Ik, Stefan, Carlos en mijn moeder liepen in het slagveld en schoten alle mensen dood die een gevaar waren voor ons. Carl en Brittany bracht iedereen in veiligheid wie hier gewoon voor de ceremonie waren. Ik keek naar Stefan en die had maar één persoon voor ogen Matt.

Ik ging samen met hem richting James, the king en Matt terwijl nu ook Brittany, mijn moeder en Carlos voor de andere grote criminelen gingen. We schoten allerlei mensen dood die ons in de weg stonden en al snel kwamen we in de buurt van hun. Maar een schot en een schreeuw die me heel bekend voorkwam deed mij aan de grond genageld staan.

Ik draaide me om en zag mijn moeder op haar knieën stuiken. 'Mam', schreeuwde ik nu voor heel de kapel en liep met grote passen naar haar keek niet eens meer naar de mensen rondom mij. Ik zakte op mijn knieën en nam haar in mijn armen. 'Mam, mam, maaaaammmm!!', schreeuwde ik terwijl ik haar door elkaar schudde, 'laat me niet alleen alsjeblieft laat me niet alleen, mam!', schreeuwde en weende ik.

Ze nam mijn gezicht in haar ene hand en gaf me een betraande glimlach. 'Ik hou van je, je bent zo sterk en zo prachtig. Jij kan dit aan, nu dat ik je zo bezig zag weet ik dat jij beter bent dan al de andere hier. Jij kunt hun stoppen, jaag je dromen na men kind', zei ze. 'Weet dat ik altijd hier voor je ben', en ze wees naar men hart. 'Ik zal altijd bij je zijn, weet dat ik altijd van je zal houden', zei ze en met die woorden vielen haar oogleden toe.

'Mam, mam, mama, neen mama alsjeblieft laat me niet alleen', weende ik nu terwijl ik haar levenloze lichaam dicht tegen me aantrok. Ik gaf een van de luidste en oorverdovendst kreet dat je ooit zou horen. Iedereen was gestopt en iedereen keek naar mij.

Ik stond op en zag niets meer door de tranen. Ik pakte haar geweer en ging met één beweging naar de reden waardoor dit allemaal is gebeurd. Ik schoot één keer, en direct raak. In het hart in het hart van mijn vlees en bloed. Iedereen keek me nu met geschrokken ogen aan en de meeste die nog leefden namen de benen toen James Edison voor de laatste keer een adem had genomen.

Ik liet het wapen vallen en zakte weer door mijn benen. Al snel kwamen verschillende mensen bij mij en ik hoorde troostende nietszeggende woorden van Carl in mijn oor. Maar ik had er geen gehoor voor, ik zag enkel mijn moeder voor mij. Haar lach, haar boze gezicht, en haar laatste woorden hoorde ik. Ik zou nooit meer een ruzie hebben met haar, nooit zal ik samen met haar nog eens zot kunnen doen en op onze favoriete liedjes kunnen zingen en dansen.

Nu had ik nog een grotere bloeddorst dan vroeger, iedereen die slecht is in deze wereld moet eraan. Ik kan hier niet blijven, ik moet hier weg voorlopig. Weg uit deze stad, weg van iedereen die ik ken. Ik voelde hoe ik door elkaar geschud werd maar ik gaf geen kik. Alles was in slow motion nu, ik zag of hoorde niks meer alles was een waas een waas die ik hoopte dat nooit gebeurd was.

Ze namen mijn moeder haar lijk mee zoals de rest van de mensen die vandaag gestorven waren. Ik kon geen afscheid nemen, ik kon het gewoon niet. 'Y/N, alsjeblieft zeg iets doe iets', hoorde ik Carl mompelen. En ik deed het enige wat ik nu kon doen ik schreeuwde, ik schreeuwde zo hard dat iedereen weer zijn oren beschermde.

'Y/N alles komt goed, stil maar alles komt goed', fluisterde Carl nu weer en ik weende in zijn pak. 'Laat het ophouden Carl', fluisterde ik, 'laat het ophouden, het doet zo'n pijn laat het gewoon allemaal ophouden.' Hij keek me met een bezorgd gezicht aan maar zei niets meer enkel trok hij me nog dichter tegen hem aan.

'Ik weet misschien een plek', zei Carlos en ik keek naar hem. 'Wat zou je ervan vinden om bij ons te komen werken? Een opleiding volgen als FBI-agente even weg van alles hier', stelde hij voor en ik haalde mijn schouders op, het was een aantrekkelijk voorstel dat kon ik niet onder stoelen of banken schuiven maar was dat echt iets wat ik wou?

Wou ik gewoon niet alleen zijn? Alleen op pad, alle slechteriken doden alleen? Mijn gezicht verraadde het volgens mij. 'Dat lijkt me beter dan een zelfmoordmissie alleen te doen Y/N', zei Carlos opeens en ik knikte, hij had gelijk. 'Goed, ik wil hier gewoon weg zo snel mogelijk.'

Carlos knikte; 'we gaan naar je huis, we pakken alles in en we vertrekken vanavond nog', zei hij en ik knikte. Ik stond op en gaf iedereen een knuffel, de missie was compleet mislukt want we hebben nog steeds Matt niet, maar het goede is hij is nog steeds een vrij man. Mijn moeder en mijn vader zijn allebei dood, maar het kon me niets meer schelen. Het was enkel een groot leeg gat, geen gevoelens meer, ik sloot mijn gevoelens buiten. Het deed gewoon te veel pijn.

'Hou je sterk meid. Nu doet het pijn maar het gaat verbeteren', stelde Carl me gerust ik glimlachte eens. 'Ik heb geen pijn Carl, gevoelens zijn gewoon een emotie die je kunt uitschakelen en dat heb ik nu gedaan, ik voel geen pijn meer, geen liefde niets en dat is goed zo', zei ik Carl keek met een bezorgde blik naar mij maar ik gaf hem nog een bemoedigde glimlach.

'Als er iets is, je weet me te vinden', zei hij terwijl hij een papiertje aan mij gaf met zijn nummer. Ik nam het aan en stak het in mijn broekzak. Ik gaf Stefan een knuffel en hij zei ook bemoedigde woorden die ik met een glimlach beantwoorde. Ik zwaaide nog eens en ging met Carlos terug naar mijn huis.

Op naar een nieuw leven, vol wraak en actie en absoluut geen emoties.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
A/N
Sorry ik liet me even gaan, hopelijk is het wat. Je komt er bovenop maar het zal tijd vragen, heel veel tijd. Matt is nog niet bevrijd en is nog steeds in de handen van the king.

Volgende hoofdstuk is een paar weken verder en is weer met Stefan en een rare brief.