3 maart 2016
Stefan Wilson

Ik ben nog steeds niet over het verlies, en ik denk niemand niet. Soms word ik nog wakker zijn naam schreeuwend. Soms zie ik nog zijn staat waarin we hem terug gevonden hebben. Wat als ik nog net iets harder op mijn gas had gedrukt, zouden we dan wel op tijd geweest zijn? Zijn laatste woorden blijven me achtervolgen. 'Ik hou van je.'

Ik ril als ik eraan denk. Die avond heb ik de hele terugrit niets gezegd, enkel heb ik geprobeerd voor te zorgen dat iedereen veilig thuis geraakte. Ik heb naar zijn ouders geweest en het nieuws meegedeeld. Ik zie hun gezichten nog toen ik hun het nieuws meedeelde. 'Sorry maar uw zoon is gestorven', dat waren mijn exacte woorden.

Niets meer niets minder, ik was zelf nog in zo een shock dat ik niet eens mijn gevoelens kon uitdrukken en dat duurde nog een paar dagen erna ook. Carl was mijn grootste steun, ook al had hij het zelf moeilijk. Het bedrijf sloot even voor een paar dagen en iedereen leefde mee. Zijn begrafenis was sober maar toch prachtig, net als hijzelf.

Oh stop ermee Stefan, zo krijg je hem er niet mee terug. Ik moet Shadow vinden, hem oppakken dat is het enige wat ik in zijn naam kan doen. Na deze stunt hebben we tot nu toe niets meer van hem gehoord, het lijkt net alsof hij weer van de aardbol is verdwenen. Ik keek op mijn klok 5:45, tijd om op te staan.

Het is al weken zo dat ik vroeger op het kantoor ben dan normaal. Sinds dat het nieuws zich verspreidde dat hij niet dood was, keek iedereen naar mij. Net alsof ze nu spijt hebben dat ik de nieuwe commissaris ben. Dat ik eigenlijk dezelfde mislukkeling ben als voor zijn 'zogezegde' dood en eigenlijk zo voel ik me ook.

Ik heb me nog nooit zo vernederd en een mislukkeling gevoeld nadat ik wist dat hij nog leefde. Ik heb iedereen teleurgesteld, de oude commissaris, Carl, Newt, iedereen. Ik verdien eigenlijk die titel van commissaris niet. Zelfs Brittany verdient de titel meer dan ik.

'Stop het Stefan', hoor ik opeens een stem die ik zo heb gemist zeggen achterin mijn hoofd. 'Je bent geen mislukkeling, je bent de beste commissaris die ik ooit heb gekend. Laat je niet kennen doe het voor mij alsjeblieft?' Ik plofte in mijn stoel en bedacht wat ik kon doen.

Na een paar minuten rust, vloog opeens de deur open en een bange Brittany kwam binnengelopen. 'Commissaris, ik denk dat je dit wel wilt zien.' Opeens zette haar laptop voor mijn neus en een filmpje stond op pauze en een bekend gezicht zat daar op een stoel.

'Stefan, Stefaaaannnn', schreeuwde hij en ik kreeg weer kippenvel en meteen werd ik weer terug gekatapulteerd naar die dag. Ik zag hoe dat een mes in zijn arm werd geduwd. 'Dit is een voorproefje commissaris', zei opeens de bekende vervormde stem.

En toen stak hij Newt, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ik kreeg tranen in mijn ogen, en ik kreeg geen lucht meer. Zijn schreeuwen vulde de kamer en ik klopte opeens de computer dicht. 'Wat gaan we doen commissaris', vroeg Brittany ook met tranen in haar ogen. 'Ik wil hem dood', zei ik zonder emotie in mijn stem.

'Hij moet boeten voor wat hij heeft gedaan', zei ik nog steeds in die monotone stem. Ik stond op en ging naar het raam, waar ik in het niets stond te kijken. 'We vinden hem wel, commissaris', zei Brittany terwijl ze een hand op mijn schouder legde. Ik moet eerlijk zeggen nadat ik voor haar en iedereen op het kantoor uitkwam als homo, is onze band wel verbeterd.

'Commissaris, inspecteur er is een dame die overstuur is en ze heeft het over Black Shadow mag ik ze naar binnensturen?', vroeg de nieuwe secretaresse. Ik knikte en ging terug samen met Brittany naar het bureau en maakte alles in gereedheid. En inderdaad een paar seconden later stormde er een hectische dame binnen.

'Rustig mevrouw, vertel rustig uw verhaal', probeerde ik haar te kalmeren. 'B-Black S-Shadow', kon ze nog net eruit krijgen tussen haar haastige ademhalingen. 'Wat is er met hem mevrouw', vroeg Brittany. 'Hij heeft mijn twee zoons', zei ze. Wat heeft hij het nu gemunt op jongens in plaats van meisjes?

Ik en Brittany schreven alle informatie op van de vrouw voor ons. Ze waren dus aan het wandelen in het park toen opeens een man in het zwart iedereen bedreigde en een paar mensen meenam. Dus het is een soort gijzeling nu, what the hell. Wat is er gebeurd met de Black Shadow die we "kennen".

'Weet u iets meer, waar hij hun naar toe zou kunnen nemen?', vroeg Brittany nu. 'Kent u de andere slachtoffers, of hebben zij en uw zoons iets gemeen waar u aan denkt', voegde ik eraan toe. 'Momenteel kan ik niets bedenken, neen', zei de vrouw triest. Op dat ogenblik kreeg ik een telefoontje.

'Commissaris Wilson', zei ik, is dit nu hoe het gaat werken met telefoontjes? 'Help ons alsjeblieft', smeekte er iemand en ik zag aan de vrouw dat het een van haar zoons zou kunnen zijn. 'Waar zijn jullie? Herkennen jullie de plek waar jullie zijn?', vroeg ik hopend op een iets van antwoord. 'Help ons alsjeblieft', was het antwoord erop en toen ging de lijn dood.

De vrouw was weer in een paniekaanval en ik wist niet hoe ik dat moest oplossen maar Brittany blijkbaar wel. 'Denk aan de leuke dingen mevrouw, aan de goede dingen. Haal diep adem', probeerde ze de vrouw te kalmeren en na een paar minuten was het haar ook gelukt.

'Weet u echt niets mevrouw', vroeg ik nog een keer nadat ze een slokje water had gedronken. 'Ik heb misschien wel een paar kerels al eens gezien in de schieting maar echt kennen we die niet', zei ze toen. 'Welke schieting mevrouw, in welke club zitten jullie?', vroeg ik dan. 'Het is niet echt een club, we doen het gewoon voor het plezier, maar de enige club die hier in de buurt is, is twee uur rijden', zei ze toen.

'Dan moeten we nu vertrekken, kunt u ons het adres geven?', vroeg ik gehaast. Ze gaf ons een adres en inderdaad het was twee uur rijden, hopelijk zijn we nog niet te laat. Ik gaf nog meer gas dan de avond van Newt, hopend op nu een beter resultaat dan die avond. 'Commissaris, rustig alsjeblieft we willen geen ongeval veroorzaken', zei Brittany bang.

Ik haalde eens diep adem en reed iets rustiger. Ze had gelijk, straks hebben we nog meer slachtoffers aan ons been door een ongeval dan die mensen in de schietclub. Maar toch reed ik nog het snelste wat we mochten rijden. Ik mocht Shadow niet nog eens laten winnen.

Na een uur en een half, waar we normaal twee uur over moesten doen waren we op het adres. Ik en Brittany hielden ons geweer al klaar voor het geval dat. Het was er weer stil, net zo stil als die avond. Laten we op tijd zijn, laten we alsjeblieft op tijd zijn. Ik opende de deuren en daar was er weer een bloedbad.

Ik hoorde Brittany achter mij kokhalzen. 'Commissaris, dit is echt walgelijk', zei ze tussen haastige ademhalingen door. Krijg hier ook geen paniekaanval alsjeblieft. 'Commissaris', hoorde ik opeens iemand hoesten. Ik keek achterom en daar lag nog iemand, met een pijl door zijn borstkas.

Ik moest even zelf kokhalzen door het beeld voor mij. 'Commissaris, ik heb een boodschap voor u', hoestte hij. Ik ging naar hem en zakte terug op mijn knieën en opeens zag ik Newt weer voor mij. Met het mes in zijn buik, maar al snel was ik terug in de realiteit. 'Wat is het jongen', zei ik terwijl ik probeerde de pijn iets wat te verzachten.

'Dit is nog maar het begin', zei hij voordat hij zijn ogen sloot. Wat bedoelt hij daar mee, dit is nog maar het begin? Heeft hij nog meer duistere plannen? Wilt hij nog meer bederf en bloedvergieten?

'Commissaris, dit is niet goed', zei Brittany. 'Weet ik inspecteur, weet ik', zei ik terwijl ik weer recht ging staan. Ik keek rondom mij, verschillende jongemannen lagen hier, in het bloed met pijlen door hun hart en hoofden. Echt niet om aan te zien, en dan zegt hij dat dit nog maar het begin is?

Gaat dit ooit stoppen?