A/N
Zoals beloofd het laatste echte hoofdstuk voor de epilogue! Maak je klaar voor de laatste strijd! Waarschuwing; doden!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
20 augustus 2016

Stefan Wilson & Carl Porter

Na onze ontdekking van de akte van de familie Porter en onze technieken verder te ontwikkelen zijn we eindelijk klaar voor onze laatste en waarschijnlijk onze hevigste strijd dat we al moeten strijden hebben.

Brittany, Carlos, Chris, Matt, Carl en ik zitten voor de laatste keer samen rondom de tafel in mijn kantoor voor nog één keer ons plan te overlopen. We weten nu waar Shadow zich al die tijd heeft verstopt, in een kraakpand iets buiten de stad.

Het lijkt net alsof hij heel de tijd niets heeft gedaan maar heb eens naar de kleinere details gekeken in de buurt, en zie dat er meer en meer kleinere criminelen vrij zijn gekomen deze periode, dieven, drugsdealers, maar ook iets grotere criminelen zoals moordenaars. Hij verzamelt ze waarschijnlijk allemaal voor dit ene moment de uitschakeling van hem, of van ons wie weet.

Ik heb er het volste vertrouwen in dat het zal lukken, we moeten en we zullen eindelijk dit netwerk uit de doeken doen. En de laatste stap om dat de doen is voor eens en altijd af te rekenen met Black Shadow en al zijn volgers.

Ik kijk rondom ons en iedereen zit met vastberadenheid naar ons plan te kijken. Ik en Chris gaan de eerste gevaren uitschakelen buiten, zodat Matt en Carlos de grotere gevaren daarna kunnen uitschakelen zodat als laatste Brittany en Carl als eerste naar binnen kunnen om de boel binnen te inspecteren.

Als alle gevaren buiten geweken zijn gaan we naar de grootste kamer boven waar we hopen dat Shadow zal zijn met andere schakels van het netwerk, die we de avond van de dood van the king niet hebben kunnen vermoorden, die ons ontsnapt zijn.

Ik zal alles eraan doen om ons team te beschermen, ook al moet ik mijn eigen leven ervoor geven! Daar ben ik nu al over uit, ik zou men leven geven voor deze mensen rondom mij vooral voor Chris en Carl, maar voor de rest zou ik ook geen seconde twijfelen en er gewoon voor gaan! Want familie is voor iedereen belangrijk, maar voor nog iets meer dan voor de anderen, want ik heb er al genoeg moeten verliezen!

Iedereen pakt zijn spullen en we geven nog een laatste blik, naar de stoel waar Edison had moeten zitten vandaag. Dit is ook een beetje voor Y/N dat we dit doen, dat Edison's opoffering niet voor niets is geweest. Ik kijk nog eens naar ons team en ik neem nu al afscheid in men hart van hun, want ik weet nu al dat ik er niet levend van terug zal keren.

Stefan zijn ogen zijn afstandelijker, ik kan er niet naar kijken, net alsof hij al meer weet dan ik. Net alsof hij zijn leven al vaarwel zegt, niets daarvan ik zal hem beschermen met mijn leven want dar zijn vrienden voor, neen ik zal het anders zeggen daar is familie voor!

Al deze mensen rondom mij ben ik zeker de laatste dagen, maanden als mijn familie gaan bekijken, voor mij is Chris nog een uitzondering maar toch ben ik hem beginnen respecteren zeker omdat hij Stefan gelukkig maakt, maar toch zijn ogen zijn vandaag afstandelijker dan ik ze al een lange tijd heb gezien.

Iedereen is er toch over uit, we gaan samen ten onder of we gaan niet! Ik maak snel oogcontact met Matt en hij geeft me een grinnik terug, we gaan dit doen we gaan echt afrekenen met Black Shadow vandaag. We namen allemaal onze wapens, genoeg deze keer dat we niet weer zo een fiasco meemaken net als in de strijd waar we afscheid hebben moeten nemen van Y/N Edison.

Ik kijk nog eens naar die stoel waar Y/N heeft moeten inzitten, Y/N had in plaats van mij zich vandaag moeten wreken, ik zou dood moeten zijn niet Y/N. Ik schudde die gedachte van me af, neen ik doe het nu in de naam van Y/N, ik zal me wreken voor de dood van Edison vandaag en niemand zal me die eer afnemen!

Ik knik met iedereen om onze succes te tonen tegenover iedereen, we gebruiken geen woorden, die ene blik, die ene knik is al genoeg, en daardoor weet je dat we echte vrienden zijn, familie, en voor die ga je gewoon door het vuur! Ik weet één ding zeker ik zal men leven geven voor deze mensen!

Chris, Carl en ik delen mijn auto, Brittany is met haar eigen en dan ook nog Carlos en Matt delen de auto van Carlos. Ik kijk naar mijn rechterkant en ik kruis de blik van Chris en hij gaf een kneepje in mijn hand en dan kijk ik in men achteruitkijkspiegel naar Carl en die gaf me een knik.

Het is nu echt tijd, we zijn op weg naar onze laatste maar onze gevaarlijkste battle dat we ooit hebben gestreden. We parkeerden ons een paar kilometers verder van het kraakpand dat we misschien nog het voordeel hebben van ze te verrassen.

Carl stapte als eerste uit en ik bleef nog even zitten, voor alles op zijn plek te laten vallen. Ik geef men leven voor deze mensen, ik ben er klaar voor! Chris zag denk ik de verandering in men blik en gaf me een ophalende wenkbrauw maar ik haalde enkel men schouders op, deze beslissing is van mij en niemand anders moet me overhalen.

We stapten nu ook uit en voegde ons bij de rest, ze liepen allemaal voor mij maar al snel kwam Chris bij me lopen en hield me nog meer achter. 'Stefan, wat is er aan de hand al heel de tijd ben je met je gedachten ergens anders en ik vind het een griezelige gedachte zeker omdat je gezichtsuitdrukking en je ogen echt een moeilijke beslissing heeft gemaakt maar toch geef je je er volledig voor', zei hij en ik haalde diep adem.

'Alles is goed', mompelde ik en ik trok hem dichter tegen me aan en gaf hem voor de laatste keer een kus en als ik hem losliet liet zijn gezicht merken dat hij nog verwarder was dan ervoor maar ik versnelde men pas zodat hij daar alleen stond.

Hij liep me al snel weer in maar ik was ondertussen al weer bij de rest dus hij kon niets meer vragen en dat was maar goed ook!

Matt en Carlos liepen voorop en ik liep samen met Brittany net achter hun, maar toen ik me omdraaide liepen Chris en Stefan een beetje achterop en zag dat ze in gesprek zaten. Dus ik ben niet de enige die Stefan zijn rare gedrag had opgemerkt vanavond.

Ik richtte me nu weer op Brittany die ook zich eigenaardig droeg, maar bij haar was het een andere reden dan die van Stefan, ik zag in haar ogen dat ze zich niet op haar gemak voelde, wat ik wel begrijp! Ik legde men arm over hare voor een geruststellend gebaar en ze legde haar hoofd op men arm.

'Ik weet, ik ben een agente en ik moet sterk zijn in alle situaties maar ik kan er niet aan doen dat er iets niet juist is, niet enkel de sfeer in onze groep maar ook de omgeving hier, het is te rustig vind je dat ook niet?', vroeg ze aan mij en ik knikte, ik snapte haar maar al te goed want ik vind het ook hier te rustig.

Na een paar minuten te stappen stonden we oog in oog met het kraakpand, en de beveiliging van buiten het huis. We verstopten ons allemaal achter de struiken en de bomen en Carlos maakte bewegingen met zijn handen en Chris en Stefan gingen als eerste uit onze schuilplaats, schietend op de bewakers, die natuurlijk ook meteen terug schoten.

Na een paar seconden verlieten ook Carlos en Matt schietend onze schuilplaats maar niet voordat Carlos nog iets fluisterde in onze richting.

'Tel tot tien en loop dan zo snel als je kunt het huis in.'

Ik schoot en schoot alle bedreigingen langs alle kanten dood, met Chris naast men zijde, en niet lang na ons kwamen ook Carlos en Matt ons versterken. Ook verschillende kogels kwamen onze kant op maar voorlopig konden we ze allemaal ontwijken totdat ik een pijnlijke schreeuw hoorde.

Ik draaide me om en toen zag ik hoe dat Chris strompelde, ik keek naar beneden en zag hoe dat er bloed stroomden uit zijn broekspijp, gelukkig is het enkel maar in zijn been, maar toch dat moet serieus pijn doen!

Al snel hoorde ik nog een schreeuw en zag toen dat ook Carlos een schot in zijn arm had gekregen. Maar al snel kreeg ik ook zwarte plekken voor men gezichtsveld, verdorie dat doet pijn, ik keek naar men onderbuik en zag dat ik daar ook een schotwonde had, opletten Stefan!

We kwamen dichter en dichter en ik zag hoe dat Brittany en Carl na een paar seconden ook begonnen lopen, en zo achter de beveiliging het huis in. We bleven verder schieten totdat er een ontploffing was in het huis en toen een schreeuw.

We renden nu ook het huis in en daar stond Brittany, verschroeid, ze was levend verbrand en ze bleef maar gillen, totdat Carl een schot gaf en ze als een lappenpop op de grond viel. En hij zakte bij haar dode lichaam en begon te wenen en te roepen.

We bleven inderdaad nog tien tellen zitten en begonnen dan als gekken te lopen, rond de bewaking recht het huis in. We beschermden onze oren voor de commotie buiten, we werden gek van de schreeuwen en de geweerschoten maar toch bleven we rennen totdat ik riep 'Pas op!'

Maar te laat, Brittany bleef maar rennen tot ze recht in de boobytrap liep, ter plaatste werd ze levend verbrand, van onder haar kwamen allemaal vlammen. Ze schreeuwde het uit van de pijn en al snel kwam de rest op de schreeuw afgelopen, eenmaal als ze haar zagen stonden ze aan de grond genageld. Niemand kon iets doen, maar ze bleef het uitschreeuwen van de pijn.

Opeens pakte ik men geweer uit men broekzak en schoot op haar, ik wist niet wat me bezielde, het gebeurde gewoon. Was het nu omdat ik niet wou dat ze teveel pijn leed, of omdat ons gesprek van een paar minuten geleden weer naar boven kwam.

'Als er iets gebeurd daar binnen en als ik gewond geraak maar levensbedreigend gewond, schiet me gewoon dood Carl', fluisterde Brittany bang in mijn oor en ik knikte, dat was toch het ene wat ik zou kunnen doen voor haar.

'Ik wil geen pijnlijke dood, een snelle en pijnloze dood lijkt me toch beter', beefde ze en ik legde weer men arm rondom haar om haar gerust te stellen, niet dat het zoveel hielp maar dat was het enige wat ik toen kon doen.

Een paar grote ogen keken men kant op en ik zakte toen op men knieën en legde men hoofd op haar nu levenloze lichaam. 'Het spijt me Brittany, het spijt me zo erg', weende ik het nu uit. 'Het is allemaal mijn schuld, als ik nu oplettender was geweest leefde je nu waarschijnlijk nog', weende ik het nu nog harder uit en van de pijn in men borstkas precies op de plaats waar men hart was het net alsof er een mes in men hart was gestoken schreeuwde ik het nu ook uit.

Ik voelde hoe dat ik rechtgetrokken werd recht in de armen van iemand, en die ene persoon was natuurlijk weer Stefan Wilson.

Ik nam Carl in men armen en hij klopte op men borstkas en grote tranen rolden over mijn t-shirt. 'Het spijt me zo, het spijt me zo', bleef hij steeds maar herhalen en ik nam hem nog steviger vast en zegde troostende nietszeggende woorden in zijn oor totdat hij wat kalmeerde.

Ik keek nu recht in zijn ogen. 'Ik verwijt je niets, we wisten dat we dit niet allemaal zouden overleven', fluisterde ik nu en zijn ogen werden zwarter en leger en hij duwde me weg. 'Laten we gewoon maar voort doen met onze missie', zei hij afwezig terwijl hij nu naar de trappen liep.

Ik keek hem nu weer met dezelfde grote ogen aan, wat een stemmingswisseling. Ik volgde hem op de voet maar in stilte. De rest volgde ons ook in stilte, totdat Carlos weer de leiding nam. We deden weer alle deuren open totdat we nog één deur niet hadden gehad. We namen allemaal onze wapens in de hand en Carlos telde op zijn vingers en deed de deur open en we schoten allemaal in het wilde rond.

Maar toen dat we stopten met schieten zagen we pas dat er niemand was, enkel een pop in het midden van de kamer met een briefje in zijn handen, die nu al verschillende kogelgaten had.

Carlos ging met kleine stapjes naar de pop toe, gelukkig maar want Matt kon hem nog net rap genoeg achteruit trekken, want een bijl hakte net voor zijn neus. Iedereen kon weer gelucht ademhalen en opnieuw gingen we stapje voor stapje terug naar het briefje en pakte het.

Goed geprobeerd, maar kijk eens achter je -BS

Opeens draaide we ons allemaal om en daar stonden opeens nu allemaal kleine en niet zo kleine criminelen naar ons te glimlachen en schoten ze nu in het wilde weg rond, we sprongen allemaal achter het eerste wat we konden vinden als schuilplek.

'Verdorie', fluisterde Carlos, en eenmaal de kogels stopten keken we even op maar eenmaal ze ons gezicht weer zagen begonnen ze gewoon opnieuw. We haalden allemaal adem en sprongen uit onze schuilplaats en begonnen we ook weer aan het gevecht.

Verschillende keren werden we geraakt, maar toch gaven we niet op, we moesten dit gevecht winnen. Ik keek een keer naast me en zag hoe dat een man, in zijn vijftigste een weg baande naar Carl en ik kon nog net springen en hem beschermen voordat er een kogel recht door mij ging.

Ik was zo in mijn gevecht dat ik niet eens doorhad dat ik beslopen werd door de ene echte Black Shadow. Maar toen ik een geschreeuw hoorde en een geweerschot, maakte ik me klaar voor de ergste pijn dat ik in men leven had gevoeld. Maar ik voelde niets, ik had geen pijn, maar toen keek ik naar onderen en daar lag hij dan. Stefan Wilson.

Ik keek van hem en naar Shadow en dan terug naar Stefan en schreeuwde het dan uit. 'NEEEEE!' Maar ik zag hoe dat Black Shadow weer zijn geweer laadde. Ik keek naar hem met men donkerste blik dat ik ooit iemand al gegeven had.

'Je gaat te ver Shadow, mij vermoorden is één ding maar mijn familie vermoorden is nog iets heel anders', gromde ik en pakte men geweer en schoot met één kogel, hem recht door het hoofd. Was dit het dan, was het echt zo gemakkelijk? Dit moet toch een grap zijn?

Ik liet men wapen vallen en viel op men knieën naast Stefan, en ik herkende dezelfde situatie als bij Y/N Edison. Dezelfde wonde als bij Edison, dezelfde glimlach op Y/N's gezicht, dit is niet het einde Stefan Wilson, ik laat het niet toe.

'Stefan blijf bij me hoor je me', schreeuwde ik. Hij hoestte bloed op maar gaf me nog steeds dezelfde glimlach. Zijn oogleden vielen toe, en ik schudde hem door elkaar en nam hem toen in men armen.

'Hey, hey bij mij blijven Wilson, niet gaan slapen nu, toe nou', schreeuwde ik door men tranen door. Ik voelde hoe dat er een enkele traan van Stefan over mijn t-shirt rolde.

Ik legde hem weer neer, en zijn arm ging nog voor een laatste keer over mijn gezicht. 'Hou je sterk Porter, jij kan de wereld aan', zei hij me en gaf me nog een laatste gemeende lach voordat zijn gezicht vertrok van de pijn, en zijn ademhaling vertraagde totdat het volledig stopte.

'STEEEEFFFAAAAANNNNNNNNN!!!!!'