7 april 2016
Pov Stefan
Het is nu al een maand geleden sinds ons bezoek aan dat kasteel. Ik heb er soms nog nachtmerries van. En altijd komt dat zinnetje terug. De kleur van de liefde, de kleur van de dood. Welke betekenis kun jij geven aan het meisje in het rood? Dit klopt gewoon niet.

Ik keek naar het nieuws en het was weer over de Miss verkiezingen. Al een tijdje zijn ze er nu over bezig, maar het interesseert me niet totdat. 'Er is een nieuw meisje, ze noemt zichzelf het meisje in het rood.' Meisje in het rood, neen dat kan niet. Dat moet toch een grap zijn? Ze toonde een foto, en ze was inderdaad helemaal in het rood, je zag haar gezicht niet.

Verdacht, te verdacht. Opeens ging mijn telefoon. 'Met Stefan', zei ik. 'Stefan, Brittany hier, heb je het ook gezien? Het meisje in het rood? Is dat niet de verwijzing van dat rijm dat hij zei', vroeg ze. Het is dus niet mij enkel voorbij gegaan zo te zien. 'Ik heb het ook gezien, en dacht er ook aan. Maar dat is teveel toeval volgens mij. Laten we nog niet meteen conclusies trekken en eerst nog wat afwachten', zei ik en ik hoorde een instemmend geluid. 'Zie je morgen commissaris.'

Heel de avond zat ik te denken aan dat meisje. Het meisje in het rood, dat is toch toeval? Natuurlijk is het toeval Stefan, het is ook gewoon een bijnaam. 'S ochtends maakte ik mezelf rap een ontbijtje klaar terwijl de radio aanstond. 'Spoedbericht, een van de leden van de missverkiezing is dood aangetroffen in haar appartement vannacht, het enkel bewijsstuk dat ze hebben is een rode stoffen lintje.'

Krijg nou de kleren, oké Stefan dit is geen toeval meer. Dit is weer een spel van Black Shadow. Ik ging naar het bureau en voor mijn deur stond Brittany en Carlos al op mij te wachten. FBI ook al nou, dan is het serieus. 'Goedemorgen', bromde ik terwijl ik de deur open deed. Iedereen nam plaats maar er werd niets gezegd. Opeens kwam Carl er ook bij zitten en toen begon Carlos.

'Goed, het meisje in het rood. Dat is haar bijnaam en schuilnaam voor de moorden dat ze gepleegd heeft. Wie weet er al iets van', vroeg hij en ik en iedereen zweeg. Maar Brittany zat met bange ogen naar mij te kijken. 'Stefan, wat weten jullie?', vroeg Carlos nu aan mij.

Ik zuchtte en herhaalde de rijm die al een maand in mijn hoofd gevangen zit. 'Het kleur van de liefde, het kleur van de dood. Welke betekenis kun jij geven aan het meisje in het rood?' Carlos keek naar mij met open mond en Carl en Brittany zaten te prutsen met hun mouwen.

'Waar heb je dat gehoord?', vroeg hij nu en ik legde het verhaal uit van een maand geleden. 'Dus jullie zijn zonder ons aanwijzingen van Black Shadow gevolgd? Weet je niet hoe gevaarlijk dat kon geweest zijn? Straks was er iets gebeurd, was er iemand gewond of gedood?!', riep Carlos nu. Ik zweeg, want dat was bijna zo geweest.

'Maar goed, de FBI dacht al dat er een geurtje aanhing en daarom ben ik dus hier. Ik wil met jullie deze zaak onderzoeken, omdat Shadow een domein van jullie is', zei hij en verwacht hij nu een bedankje? Nou dat krijgt hij dus niet, ja Shadow is ons domein en normaal gezien zou de FBI er zich helemaal niet moeten mee moeien.

'Dus, sinds gisteren is het bekend van een nieuwe deelneemster, meisje in het rood en diezelfde nacht word er een andere deelneemster gedood', zei hij, dat zijn de feiten ja. 'Nu zeggen jullie mij, dat het wel degelijk iemand is die met Shadow werkt, dus dan weten we zeker dat hij er ook iets mee te maken heeft.' Ik knikte en de rest ook.

'Ik ben al naar plaats delict geweest en niets speciaals enkel dat ene lintje', zei hij terwijl hij het op bureau legde. Ik nam het lintje in mijn hand en bekeek het aandachtig, niets bijzonders gewoon een lintje. Ik legde het terug op de tafel en bekeek Carlos aan. 'Ik wil de plaats ook zien, misschien is er ondertussen nog iets gevonden of zien wij er aanwijzingen in dat zij niet zagen', zei ik en gelukkig stemde Carlos ermee in.

Eenmaal aangekomen aan het appartement was het al verzegeld maar iedereen was al weg. Ik en Carlos gingen eronder door. 'Wel hier is het dan', zei Carlos terwijl hij de lichten aandeed. Het lijk was al weg en enkel waren er nog bloedvlekken. Ik keek rond maar niets leek me verdacht totdat ik een oude cassette vond. Wie luistert daar nog naar tegenwoordig? Ik speelde het af.

'Ik zie ik zie wat jij niet ziet. Meisje met gouden lokken, opgesloten in een huis. Ik ben de kat en zij is de muis. De tijd tikt, de tijd loopt kun jij haar redden van de dood?'

Carlos rilde, en we zijn weer begonnen met de rijmpjes. Maar nu was het geen robotstem neen, het was een mierzoete stem, waarschijnlijk van de dame in kwestie. 'Wat was dat?', vroeg Carlos aan mij. 'Een bericht van haar, ze is kat en muis aan het spelen met haar volgend slachtoffer een meisje met gouden lokken', zei ik terwijl ik terug naar de deur liep.

'Weet jij wie er gouden lokken heeft van de deelneemsters?', vroeg ik aan hem en hij schudde zijn hoofd. 'Zoek het dan op', zei ik nu geïrriteerd, hij gaf me zijn bitch face maar zocht het dan toch op. 'Olivia Mayson', zei hij en vertelde me ook haar adres. We reden er naar toe en we stonden voor een heuse villa. Ik floot; 'Wat is me dat voor een huis?'

We belden aan maar geen enkele beweging. Geen geroep, geen stappen, helemaal niets. Ik keek naar Carlos en hij kinkte dus ik trapte de deur in. Eenmaal binnen hoorde je wel het geroep en gesnik van iemand. We renden op dat geluid af. We kwamen oog in oog te staan met het meisje met de gouden lokken en het meisje in het rood.

'Welgekomen commissaris, de meester wachtte al op jullie', grinnikte. Wat hebben ze toch met meester, eerst de oude vent van in het kasteel nu het meisje in het rood. 'Wat moet je, wie stuurt jou?', vroeg Carlos met zijn pistool al in de aanslag. Ze grinnikte en nam ook zelf een mes in de aanslag.

'Niet zo snel agentje, we gaan eerst even lol maken', grinnikte ze terwijl ze het mes in het meisje haar been stak. En ik werd weer teruggezonden naar twee maanden terug, de dood van Loredana. Ik rilde en dat bleek niet onopgemerkt voorbijgegaan. 'Oh is de commissaris een beetje bang van zijn daden? Weet je, ik weet wat je gedaan hebt commissaris en ze zijn er niet blij over.'

'Stefan, kijk naar mij. Luister niet naar haar, enkel naar mij heb je dat begrepen', vroeg Carlos dringend aan mij. Ik knikte en richtte weer mijn aandacht op het meisje in het rood. 'Wat moet je?',vroeg ik nu ook weer. 'Ik? Ik ben gewoon de boodschapper, net als de vent in het kasteel, net als de dame in de watertoren', grinnikte ze terwijl ze dichter naar ons toe stapte.

'Blijf staan waar je staat of ik schiet', zei ik dreigend als ze te dicht bij ons kwam. 'Weet je commissaris, je vriendje hoe noemt hij Matt? Ja, hij ja, hij heeft veel over je verteld aan onze king. Alleen maar goede dingen hoor daar niet van maar toch hij vind jou verantwoordelijk voor zijn ontvoering', zei ze nu met een glimlach.

'Stefan, niet luisteren naar haar gewoon concentreren op het grotere doel', zei Carlos nu omdat ik weer mijn gevoelens niet onder controle kon houden. Hou je innerlijke demonen toch eens onder controle. Ik richtte weer mijn pistool op haar. 'Je liegt, maar genoeg over ons. Wat moet je komen doen? Wat moet je brengen boodschapper', vroeg ik.

'Tsk tsk tsk, zo rap komen jullie er niet van af pretty boys. Ik wil nog wat verder spelen. Hmm met wie, iene miene munte jij!', wees ze richting Carlos. Ze kwam met haar mes richting mij en Carlos uit en we schoten haar, niet in het hart maar in haar arm en been. Ze kreunde het uit van de pijn maar stond toch weer op met nog een moordender blik dan daarnet.

'Ren', riep ik uit en we speelden nu met haar, net zoals ze wou. Niet slim maar nu onze enige optie. 'Oh pretty boys waar zijn jullie, mama wil nog spelen', grapte ze en ze liep met haar mes voor haar uit richting mijn plek. 'Hebbes', fluisterde ze in mijn oor voordat ze het mes tegen men keel duwde. Oh fijn.

Ik kon haar gelukkig makkelijk wegduwen en nu stond ik met het mes tegen haar keel geduwd. 'Ik vraag het nog één keer, wat moet je hier komen doen meisje in het rood?!'

'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Spelletjes spelen, dat doen we graag. Een potje twister, een potje schaak. Krijg jij de prins vrij of zit je in voor de volle wraak?'

Wraak, prins, what the hell? Ik was weer zo met mijn gedachten ergens anders dat ik niet zag dat ze zich onder mijn wurggreep vandaan had gefriemeld. Ik probeerde haar nog te pakken, maar enkel had ik een stuk rood in mijn handen. 'Houd dat maar commissaris, dan denk je nog eens aan mij. Wij zien elkaar snel terug.' En weg was ze, door het raam.

Ik stond daar maar versteld te staan toen opeens Carlos erbij kwam staan. 'Stefan waar is ze?', vroeg bij en ik wees naar buiten. 'Hoe kon je zo stom zijn? Je had ze maar voor het doden en toch kan ze nog van je ontsnappen. Dwazen dat jullie zijn, allemaal dwazen', gromde hij. En toen hield ik het niet meer en gaf hem een klap in zijn gezicht.

'Luister jij eens naar mij Carlos. Mij maakt het niet uit wat je van ons vind, maar als je ons toch zo dwazen vind dan kun je het allemaal alleen uitzoeken en ik ben nu weer een stuk verder en heb weer een aanwijzing en jij niet, dus ik zou maar zwijgen als ik van jou was, begrepen?!', raasde ik er nu uit en hij knikte enkel maar met een beschaamd gezicht.

'Wat heb je nu?', vroeg hij terwijl hij nog steeds naar zijn schoenen aan het kijken was. 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Spelletjes spelen, dat doen we graag. Een potje twister, een potje schaak. Krijg jij de prins vrij of zit je in voor de volle wraak?', herhaalde ik het meisje en Carlos zijn ogen wijdden. 'Matt', zuchtte hij uit, 'hij is de prins dat ze bedoelen waarschijnlijk. Maar blijkbaar zit er ook een tegenkanting aan met veel erge gevolgen', mompelde hij. Natuurlijk waarom was ik er zelf niet opgekomen, Matt.

We komen je redden mijn vriend, dat beloof ik jou! En wat het meisje in het rood betreft ik weet zeker dat we ook nog niet klaar zijn met haar.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
A/N
Dit wou ik hier al plaatsen als klein bedankje voor de bijna 50 reads, wist niet dat het al zo rap die ging halen omdat bij het eerste deel het maanden duurde voordat jet echt op gang kwam. Nou net iets korter dan het vorige hoofdstuk en iets minder griezelig of met erge dingen. Maar dit is nog maar het kleine gedeelte van het echte spel dat ze nog zullen moeten spelen.

Volgend hoofdstuk is er nog eens eentje van Matt en zie je hoe hij het stelt bij zijn 'verloofde', is volgens mij weer een erg stuk en raad ik niet aan voor gevoelige lezers. Ik plaats wel de korte versie of de belangrijkste dingen in dat hoofdstuk onderaan in een A/N .