9 mei 2016
Stefan Wilson
'Nog één keer het plan overlopen', zei ik tegen Carlos, Brittany en Carl. 'Ik en Carlos schakelen de eerste bewakers aan de voordeur van de villa uit, Carl jij gaat ondertussen de boel wat in de gaten houden, en ons zeggen als er iemand komt. Brittany ik wil dat jij rondom het huis loopt en ook andere gevaren aan ons laat weten', zei ik en iedereen knikte.

'Zodra de bewakers uitgeschakeld zijn, laat ik het FBI-team dat ik heb kunnen regelen naar binnen gaan en de eerste gevaren binnen uitschakelen. Dan gaan wij naar binnen en gaan we heel het huis ondersteboven zetten opzoek naar Matt. Ik doe de bovenverdieping, Carl en Brittany ik wil dat jullie de gelijkvloers samen met een groep FBI-leden onder handen neemt en Stefan jij gaat naar beneden. Iedereen neemt zeker 4 FBI-agenten met zich mee voor de veiligheid iedereen akkoord?'

Weer knikte iedereen rond de tafel. 'We gaan deze keer niet weer zonder Matt naar huis, dus ik wil dat iedereen tot het uiterste gaat', bromde Carlos. Ik ging weer zitten en bekeek nog eens de plattegrond en de villa die ik gisteren nog naar toe geweest ben voor de eerste confrontatie met welke gevaren we zullen kunnen treffen vanavond. Ik werd uit mijn trans gehaald door Carlos die zijn vlakke hand op tafel sloeg.

'Stefan, wat had ik daarnet gezegd', vroeg hij nu als een leraar die me had betrapt op dagdromen in haar les. 'Ik was er even niet met mijn hoofd bij de les', mompelde ik en hij zuchtte. 'Let een beetje op wil je', bromde hij, 'dus wat ik net zei, Manu zal ons sowieso verwachten dus we moeten op alle momenten op onze hoede zijn', en dan keek hij net op die woorden naar mij en ik glimlachte.

Met die woorden sloten we onze meeting af en Carlos ging met de FBI nog de laatste dingen regelen voor vanavond. Ik heb nog steeds niets gezegd aan Carl over mijn gesprek met Laetitia, ik wil hem niet nog meer druk op zijn schouders leggen. Maar ik heb het gevoel dat hij al iets meer weet dan dat hij wil toegeven.

Ik zat samen met Carl in de auto op weg naar het park. Er hangt een ongemakkelijke stilte in de auto die we allebei niet weten hoe we die moeten verbreken. Carl zit van mij naar buiten te kijken en doet soms zijn mond open en dan weer dicht, als het niet zo ongemakkelijke stilte was kon je het net vergelijken als een vis op het droge die nog naar de laatste zuurstof zoekt.

'Stefan', zei hij opeens en ik draaide men hoofd naar hem toe. Toen deed hij weer zijn mond open en toe net alsof hij nu niet meer wist wat hij ging zeggen. Hij zuchtte en richtte zijn aandacht dan terug naar mij. 'Ik krijg al maanden briefjes van Black Shadow, het laatste briefje was van een paar uur geleden', zei hij en ik knikte maar lette op de weg.

'Het zei iets over ene Laetitia', en daar kwam het de strenge ogen, 'het zei me dat jij daar meer over zou weten. Wie is die vrouw Stefan en wat moet dat betekenen?', vroeg hij.

'Laetitia is de moeder van Manu, weet je nog de tip dat ik kreeg over je tante?', zei ik en hij knikte met een verwarde uitdrukking, en ik zuchtte, 'nou dat kwam dus van haar, de volgende tip dat ik kreeg was van de zus van Matt die ik samen met Carlos heb bevrijd. Dan kreeg ik van die zus nog een mededeling voor naar een plek te gaan en daar stond ze dan leunend bijna springend van de brug.'

Ik haperde naar het laatste toe en nam nog een grotere hap lucht. 'Ze vertelde me over haar leven en over Manu hoe dat hij zo geworden is. Maar ook zei ze me dat ik de juiste vragen moest stellen dat alles zo gemakkelijk te begrijpen is als je maar de juiste vragen stelt. Wat moet dat betekenen Carl? En wat betekent dat jij de sleutel tot alles bent, jij bent de sleutel en ik kon er enkel maar achterkomen als ik de juiste vragen kon stellen en ik zit vast Carl. Hoe moet ik je ooit helpen als ik de juiste vragen niet kan stellen', ratelde ik door en Carl gaf een bemoedigend kneepje in men hand die nu op de schakelaar van men auto lag.

'Ik weet wat de sleutel is het is een juweel, dat men moeder altijd droeg en die altijd aan mijn familie werd doorgegeven aan de Porters, ik ben de laatste Porter die het juweel kan hebben, maar ik weet ook niet waar ik moet zoeken Stefan', zei hij terwijl hij naar buiten keek. 'Daarom werd ik 'ontvoert' door Shadow', zei hij de ontvoerd aanhalend met zijn vingers en nu was ik dat verrast en verward keek. Ik stopte de auto en parkeerde me langs de straat, Carlos kan wachten.

'Hoe bedoel je Carl?', hij zuchtte en keek van mij naar de deur terug naar mij. Net alsof bekeek of hij de kans had om snel er vandoor te rennen. Net toen hij weer mijn blik ontweek nam ik zijn mouw vast. Voor te zeggen, waag het niet. Hij keek terug naar mij en zijn gezicht was iets bleker dan vijf minuten geleden

'Zoals ik al zei krijg ik al enkele maanden briefjes van Shadow, denk dat het begonnen is na onze eerste poging om Matt te redden in de oude kazerne. Die dag dat ik ontvoerd was kreeg ik ook weer een briefje voor antwoorden te krijgen en die nam ik hoe dom ik ook was aan. Ik reed naar een afgelegen bos en toen werd ik omsingeld door allemaal zwaargewapende mannen en werd ik bewusteloos geslagen', toen pauzeerde hij even voor weer even adem te halen, en ik zat daar denk ik met een open mond en boze ogen naar hem te staren.

'Toen ik weer wakker werd, zat ik in een kamer vol met televisieschermen met elke kamers, het politiebureau, mijn kantoor, bij Y/N Edison thuis, maar ook in Matt's en Chris hun cellen', ik hapte eens naar adem toen ik zijn naam hoorde, 'en toen kwam hij naar binnen en bleek het gewoon een zakenman te zijn maar dat wist je al, opeens vertelde hij me het verhaal van het juweel en dat dat ook de sleutel was tot de erfenis wat blijkbaar iets groot moet zijn. Hij wil dat ik het voor hem zoek en hem bezorg anders gebeurd er iets met jou en met iedereen waar ik om geef', eindigde hij en ik zat nog steeds met die open mond naar hem te staren.

Ik gaf hem een knuffel ook al was ik nog boos op hem, wat een verhaal. 'Waarom heb je niets vroeger gezegd?', vroeg ik na een tijdje. Ik voelde hoe dat hij zijn schouders ophaalde en ik liet hem los. 'Ik wou je nog niet meer problemen bezorgen want ik wist dat je nog steeds in shock was door het geval met Chris', zei hij.

Ik schudde met men hoofd en zette de gedachten met de eerste ontmoeting met de oudere broer even weer terug naar het achterste van men hersenen. Als ik de herinnering terug achter slot en grendel had gestoken keek ik naar mijn klok. We zijn zo veel te laat, ik starte meteen mijn auto weer en reed zo snel mogelijk naar onze ontmoetingsplek. Maar iets in Carl zijn houding klopte niet toen we voor het huis stopte. Ik keek met een bezorgde blik naar hem maar hij haalde enkel zijn schouders op en ontweek dan mijn blik terug.

We stapten uit de auto en een boze Carlos stapte op ons af. 'Waar in hemelsnaam bleven jullie nou', gromde hij. 'We waren bijna al betrapt omdat jullie zo lang wegbleven, hopelijk hebben jullie er een goede reden voor want dit is niet verantwoord', siste hij maar door.

'We hebben een goede reden maar dat bespreken we later wel, laten we eerst Matt bevrijden', zei ik en we begonnen met ons plan. Zoals afgesproken schakelde ik en Carlos de bewakers voor de deuren uit, Carl keek of er geen indringers kwamen vanuit het bos rondom ons, en Brittany ging het huis rond en ontmoette ons terug aan de voorkant van het huis.

'Alles veilig, voorlopig', zei ze en Carlos knikte. Hij sprak iets in op zijn walkietalkie en verschillende FBI-groepen kwamen uit de bosjes vandaan en braken door de deur, maar weer stond er niemand ons op te wachten. Dit is niet goed, het is te gemakkelijk, veel te gemakkelijk. Carlos gaf ons tekens en we begonnen aan onze zoektocht.

Ik en een paar FBI-agenten gingen naar beneden, we kwamen in een donkere gang terecht, dat naar bloed, kots en dood rook, laat me zeggen dat is absoluut geen goede combinatie. We braken alle deuren in totdat we bij de laatste kwamen. Ik knikte dat de deur open mocht, als hij hier niet inzit weet ik ook niet waar hij zou moeten zitten.

De FBI deukten de deur in maar als de deur open was ging er meteen een oorverdovend alarm af en hoorde ik hoe dat alles in lock-down modus ging, shit. Ik keek snel rondom de cel met mijn zaklamp en bleef steken bij een bewusteloze figuur geketend aan de muur en herkende hem meteen. 'Matt', zuchtte ik opgelucht. Ik zakte op men knieën voor men bewusteloze vriend en met een tang knipte ik de ketens los, ik ondersteunde hem samen met de FBI en we gingen naar boven.

Maar eenmaal boven stonden we in oog met verschillende zwaargewapende mannen die naar ons zaten te grijnzen, nou tot zover ons geluk dan maar. De agenten achter mij schoten een voor een de mannen dood, maar ook zij rakende omdenduur onbemand. Hier en daar schoot ik ook op de mannen tot hoeverre dit ging met nog steeds een bewusteloze Matt in mijn armen.

Toen ik eindelijk ver aan de deur was, waar er nog andere FBI mensen waren ging de deur toe. Ik vloekte binnensmonds en keek terug naar achteren en daar stond hij dan. Manu García met Chris Lewis aan zijn zijde. Manu had een geweer tegen Chris zijn slaap geduwd, ik gromde.

'Geef me men prins terug commissaris, of wil je dat je lieveling hier doodgaat, net zoals zijn broertje lief', grinnikte hij en door de gedachten aan Newt gromde ik nog een keer. Ik keek rondom me heen maar ik zag men mensen niet meer, waar waren Carlos, Carl en Brittany?

'Waarom denk je dat ik om hem geef', bromde ik terwijl ik van Matt naar Chris keek en terug, 'ik geef niks om hem', snoof ik. En toen hoorde ik een klik en keek ik toch met een bange blik naar de oudere Lewis. Nu dat ik hem zo zie, zo hulpeloos kan ik niet anders dan hem met zijn broer vergelijken.

Een dode Newt kwam terug op men netvliezen, overal bloed, de laatste woorden. Neen ik heb al één Lewis verloren, geen tweede. Maar we zijn al zo ver gekomen dat we Matt ook niet weer in de steek kunnen laten. Natuurlijk hadden ze dit allemaal gepland, en weer lag de keus aan mij.

Weer zal ik iemand zijn bloed aan mijn handen hebben. Neen. Dat gaat niet gebeuren. Ik zie een tweede Newt voor mij, en daarom is het zo moeilijk om het toe te geven, daarom is het zo moeilijk om toe te geven dat ik wel degelijk om hem geef, misschien meer dan ik had gedacht.

'Je ogen zeggen het commissaris, hij lijkt verdomd goed op dat advocaatje van je he', grinnikte hij en ik zag hoe dat Carlos dichter bij hun kwam. Ik moet hen gewoon bezig houden Carlos doet de rest wel.

Ik zuchtte en keek terug naar Chris, ik vergeleek hem en Newt, ze hebben dezelfde neus, maar Newt had iets lichtere ogen dan Chris. Maar toch kan ik niet ontkennen dat Chris zijn ogen me nog meer innemen dan die van Newt hadden gedaan. Ze hebben allebei dezelfde lippen, dezelfde grijns en lach. En toen wist ik waardoor ik voor hem gevallen ben, de lach die grijns. Ja dat was mijn zwakke plek.

Ik zag hoe dat Carlos dichter bij kwam maar ik vrees dat ik iets te subtiel heb gekeken achter hen want opeens hoorde ik een knal of neen eerder gezegd ik hoorde er twee. En weer werd ik terug gekatapulteerd naar die dag, de glimlach die Newt me gaf voordat hij stierf, het vele bloed die rondom hem lag.

Zowel Chris als Manu vielen op de grond, ik liet door de schrik Matt vallen en kroop verschrikt naar de oudere Lewis broer. Ik bekeek hem van top tot teen en zag dat hij in de buik was geschoten, maar zover ik zag was er geen orgaan geraakt, maar het bloed stroomde uit zijn schotwond.

'Bij me blijven Chris, bij me blijven hoor je me', gromde ik terwijl ik een stuk van mijn kleren scheurde en het op zijn wond legde om het bloed wat te stelpen. Ik zag hoe dat Carlos ondertussen naar Matt liep en dat hij eindelijk bij bewustzijn was. Ik zag hoe dat de oogleden van de oudere broer dichtvielen.

'Doe je ogen open Chris, wakker blijven, komaan', schreeuwde ik nu bezorgd en ik zag hoe dat een gewonde Brittany met een bewusteloze Carl naar ons toe hinkelde ze riep iets maar ik kon niets ervan opmaken. Maar ergens in de verte hoorde ik een getik, maar ik besefte niet goed wat het was alles verliep in slow motion voor mij.

Nadat niet alles meer in slow motion verliep en toen ik alles weer perfect hoorde ik hoe dat Brittany één ding riep: 'BOM ZOEK DEKKING!'

Iedereen liep door elkaar maar ik bleef bij Chris. Opeens hoorde ik nog een tik en toen was het stil voor er een enorme klap was en ik beschermde Chris met mijn leven.

Ik zag hoe dat alles rondom ons in vlammen op ging, hoe dat er scherven onze kant opkwamen maar toch beschermde ik hem nog. Er gaat niet nog iemand dood die onder mijn bescherming valt, over mijn lijk!