10 maart 2016
Pov Stefan

Nu dat het al ongeveer een week geleden is dat we het meisje in het rood laten ontsnappen hebben. Begin ik het een beetje te rustig te vinden, het is net alsof het de stilte voor de storm is. Niets meer gehoord van niemand niet, niet van de FBI, niet meer van Y/N. Het is net alsof iedereen van de aardbol is verdwenen.

'Stefan, Stefan', riep Brittany uit en liep rechtstreeks het kantoor in. 'Aanval', zei ze tussen verschillende haastige ademhalingen door. Ik pakte mijn pistool en liep met Brittany aan mijn zijde naar buiten. Maar nu was het stil, te stil? Ik keek rondom mij, en verschillende mensen lagen weer op de grond, maar niemand was dood volgens mij. Opeens zag ik haar weer staan, het meisje in het rood.

'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Spelletjes spelen doen we graag, een potje twister, een potje schaak. Kun jij de prins bevrijden of zit je in voor de volle wraak?', zei ze terwijl ze weer aan het lachen was. 'Ik heb een boodschap voor iedereen', zei ze opeens erna, 'vanavond heb je die ene kans om een vriend te redden, maar let op voor het rijm commissaris, of wel red je hem of wel zit je in voor de wraak van verschillende criminelen.' En toen was ze weg, zo snel als ze gekomen was.

Moest ze nu voor ons een hulp zijn, of wat moet ze? Ik keek naar Brittany en ze pakte meteen haar telefoon en toetste de nummers in van Carlos en dan van Carl. We hadden een spoedvergadering. 'Wat kunnen we doen?', vroeg ik aan mijn mensen. 'We gaan, en we gaan de confrontatie aan', zei Carlos en Brittany stemde er meteen mee in en ik keek naar Carl maar die zei niets, hij was in zijn eigen wereld.

'Carl wat vind jij ervan', vroeg ik en hij keek naar mij maar zijn ogen waren nog ergens anders. 'Ik weet het zo niet, wat als het echt een val is. Wat als we regelrecht in onze dood lopen', zei hij opeens en iedereen keek hem verward aan. Maar toen schoot het me binnen, in het kasteel, waar was hij al die tijd en waarom was hij zo uitgeput en verward toen hij de man doodschoot? Het moet daar iets mee te maken hebben denk ik.

'Toen we in dat kasteel waren, ben ik in een kamer terecht gekomen. Met allemaal foto's van ons en onze missies. Ze hadden ons al die tijd in de gaten, ik zag ook verschillende plannen en mensen die eventueel konden bij hun voegen. En weet je wie ik daar tussen zag staan? Y/N Edison, in dat steegje met ons en haar naam stond erbij en met een cirkel errond. Dit moet toch iets betekenen?', vroeg hij nu aan mij.

'We hebben al een maand niets meer van haar gehoord, misschien was het een eenmalige situatie daar?', zei ik nu en ik zag Carlos knikken. 'Denk ik ook en zeg nou eens eerlijk een meisje van hoeveel jaar? Wat zou zij daar moeten zoeken in zo een gevaarlijke situatie.' 'Ze kunnen haar er ook altijd inluizen net als ze nu bij ons aan het doen zijn, sorry maar ik vind dat we dit niet moeten doen', zei Carl vastbesloten.

'Onzin Porter, als jij thuis wilt blijven best maar ik ga', zei Carlos nu. Carl, Carlos waarom moesten die twee nu bijna dezelfde naam hebben. Misschien heeft de auteur geen inspiratie voor namen? Alleh ik zeg het maar. Maar goed, ik wist nu niet wie ik moet volgen, Carl of Carlos. Brittany had haar keuze al gemaakt volgens mij toen ze zich naast Carlos stelde. 'Twee tegen één commissaris wat word het', vroeg hij nu aan mij.

'Ik weet het zo niet, maar aan de andere kant misschien krijgen we geen kansen meer om hem te kunnen redden. Carl?', vroeg ik nu nog een keer. 'Goed, al goed we gaan', mompelde hij helemaal niet overtuigend. Ik bekeek hem nog eens met een ophalende wenkbrauw maar hij haalde enkel zijn schouders op. 'Oké, we gaan', stemde ik nu in met Carlos. Hopelijk gaat alles zoals we hopen.

Jouw Pov
Ik zit momenteel huiswerk te maken voor school. En sinds die ene avond dat nu al een maand geleden is ben ik niet meer stiekem op pad geweest. Maar als ik nog eens de kans krijg om in contact te geraken met de commissaris voor een missie, sla ik die niet af.

Opeens hoorde ik een getik op mijn raam, ik keek achter mij en een rood lintje hing aan mijn raam met een brief eraan. Raar, ik liep richting mijn raam en zag nog net een rode cape om de hoek verdwijnen. Ik herkende die cape, het meisje in het rood, een case van de politie tegenwoordig. Dit wordt leuk.

Ik opende de brief en ik vond een adres en een uur erop en een raar rijmpje. Ik zie, ik zie wat jij niet. Spelletjes spelen doen we graag. Een potje twister, een potje schaak. Kun jij de prins bevrijden of zit je in voor de volle wraak. De tijd tikt, de tijd loopt kun jij hem redden van de dood? Raar toch?

Ik haalde mijn schouders op en was enthousiast voor de nieuwe missie. Een prins, welke prins bedoelen ze? Misschien is het een pseudoniem voor een iemand met een belangrijke waarde voor een persoon? Of een groep van personen. Wacht eens even, was de commissaris niet boos over iemand dat ze hadden meegenomen? Misschien is het hem wel?

Ik ging door mijn kleerkast, welke gelegenheid is dit? Niet echt een gelegenheid voor helemaal in het zwart te gaan, misschien iets cooler? Ik keek rond in mijn kast en pakte de eerste geschikte hoodie, broek en schoenen. Ik bekeek me in de spiegel en dat was het wel voor kleren.

Ik wachtte af tot de klok 8 uur sloeg, en ging weer op kousenvoeten naar beneden. Mijn moeder lag zoals altijd weer te slapen. Ik schudde men hoofd, wat doet ze toch steeds om zo moe te zijn? Ik streelde haar haren en deed de tv uit. Ik pakte mijn zwarte jas en nam weer een reservesleutel mee. Ik nam mijn fiets en reed naar de plek van vanavond.

Toen ik daar toe kwam, hoorde ik geroep en schoten. Ik bukte toen er een kogel door een raam naar buiten vloog. 'Godverdomme, dat was nipt', zuchtte ik terwijl ik terug opstond en mijn broek afveegde. Ik liep naar binnen en daar zag ik verschillende mensen, de slechte kant en de goede kant tegen elkaar opgesteld. En ja hoor, mijn vader stond er ook bij en een man die vastgeketend aan een stoel zat aan mijn vader zijn voeten wie ik nog nooit van men leven gezien. De prins misschien?

Nog niemand had me opgemerkt, mooi, kan ik een leuke entree maken. Ik zocht voor een wapen, maar natuurlijk had ik daar niet aan gedacht en er lag er natuurlijk geen voor het grijpen. Ik keek rondom mij, geen bewakers, raar. Opeens voelde ik een getik op mijn schouders en ik draaide me om en gaf die man een stoot met mijn elleboog maar natuurlijk was het een van de goede.

'Godverdomme Porter, wat doe jij hier', siste ik. 'Kan ik ook aan jou vragen, jongeman zou jij niet in je bed moeten liggen?', zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. Jeezes, je bent mijn moeder niet! 'Ik heb van een anonieme bron vernomen dat er vandaag op deze plek een samenkomst ging zijn voor een prins en sorry Porter die kans kon ik niet laten liggen. Maar nu dat je hier toch bent, heb jij misschien nog een wapen dat ik kan lenen?', zei ik uitdagend.

'Ga naar huis jongeman en laat me je niet nog eens zien vanavond, het is hier te gevaarlijk voor jou', zei hij nu serieus en hij verwachte absoluut geen tegenspraak zo te zien, maar wie ben ik om hiernaar te luisteren. 'Je bent mijn moeder niet Porter, dus ik bepaal zelf wel wanneer ik naar huis ga. Geef je me nu nog een geweer of moet ik zonder wapen naar binnen gaan en dan nog meer kans hebben om dood te gaan?', vroeg ik nu en ik zag dat ik gewonnen had.

'Verdomme Edison, je bent er me nog wel eentje', zuchtte hij terwijl hij in zijn zak zocht die hij mee zich droeg. 'Maar je blijft bij mij, je gaat niet het gevaar opzoeken. Heb je dat begrepen', zei hij terwijl hij doordringend in mijn ogen keek en ik knikte. We gingen samen naar binnen en alle ogen waren op mij gericht. Vooral die van mijn vader en Stefan.

'We hebben een bezoeker', zei Carl en ik glimlachte liefjes naar de vriendjes van Carl en ik keek met een ijskoude blik naar mijn vader. 'Hij kan zeker intimiderend kijken', hoorde Brittany mompelen. En ik hoorde Stefan er door grinniken en ik kon zelf een grijns niet onderdrukken.

'Zo zo, mijn zoon komt toch nog langs', zei James opeens, natuurlijk verwachten ze mij. 'Ik dacht dat je te bang was om je te laten tonen', lachte hij nu en iedereen lachte met hem mee. Ik keek hem nu met een bitch face aan en schoot een paar leden van zijn bende dood. 'Te bang huh?', vroeg ik nu terwijl ik nog kwader keek dan daarnet. Ik zag hoe dat de blikken van iedereen vergrootten.

'Jij bent nog banger van mij, dan ik van jou vader', spuugde ik. 'Weet je waarom, omdat je een lafaard bent.' En weer was het muisstil totdat de persoon die vastzat op de stoel begon te lachen, heel hard te lachen zelf en daardoor kreeg hij een stomp in zijn maag. 'En weet je wat ik nog het grappigst vind', zei die persoon opeens, 'dat het nog de waarheid is ook!'

Hij kreeg nog een stomp en werd bewusteloos geslagen door iemand in het zwart. Wie moet die nu weer voorstellen. 'Een vechtertje zo te zien, mooie zoon Edison', zei hij in een vervormde robotstem maar aan de ogen te zien van Stefan en Carl wisten ze precies met wie ze te maken hebben. Kan het hem zijn? Kan het nu wel degelijk Black Shadow zijn?

'Shadow', mompelde Carl nu en mijn intuïtie was juist, applausje voor mezelf! 'Neefje', zei hij en nu vergrootten mijn ogen. Neefje? Neen dat kan toch niet waar zijn, wat een soap is me dat hier. 'Nu dat we hier toch allemaal samen zijn', vertelde hij nu, 'kan het feestje beginnen.' En toen kwamen er nog meer mannen met geweren binnen en begonnen in het rond te schieten. Verschillende FBI-mensen werden rondom mij geraakt.

Ik stond daar stil, niet wetend wat te doen. Totdat een arm me meetrok naar een muur. 'Jij idioot', hoorde ik een stem snauwen, 'waarom bleef je daar nu staan, wil je dood of zo?!' Maar ik kon niets uitbrengen door de kick die nog door mijn aderen vloeide. 'Wauw', mompelde ik en de persoon die ik nu herkende als Carlos zat me nog steeds met een verwarde en boze blik aan te staren.

'Kom mee, dit is geen plek voor minderjarigen', zei hij maar voordat hij me verder kon trekken werd hij in het been geschoten. Ik pakte rap zelf mijn geweer nu dat ik eindelijk weer wist wat ik moest doen. Voor mij stond een klasgenoot van mij, meent hij dit nu echt. 'Y/C/M/N wat moet jij hier?', vroeg ik nu. 'Kan ik net hetzelfde aan jou vragen Y/N, Y/L/N, of moet ik eerder zeggen Y/N Edison?'

Ik kon niets meer uitbrengen want Stefan had Y/C/M/N doodgeschoten. 'Let een beetje op wil je', snauwde hij nu ook. Ik ben geen klein kind meer dus snauw toch niet zo, dacht ik in mezelf. Ik sleepte samen met Stefan, Carlos naar een veiligere plek. 'Wij regelen het wel', zei Stefan en ik knikte.

Samen gingen we weer terug het slagveld in. Verschillende mensen lagen ernstig verwond of zelf dood op de grond. De meeste mensen waren wel van het slechte gezelschap maar ook een paar goede mensen werden vermoord. Als ik en Stefan er terug waren, zagen we hoe ze de bewusteloze man weer meenamen.

'Hey stop', riep ik terwijl ik door het slagveld liep naar het busje. Hier en daar werd ik tegengehouden door een jongen of man maar die schoot ik zonder nadenken dood en liep sneller naar het busje. 'Y/N stop', hoorde ik Stefan roepen, maar ik luisterde niet. Die prins was belangrijk voor ons, dus ik zou die prins bevrijden ook.

Ik liep en liep en toen ik aan het busje kwam hoorde ik hem met piepende banden vertrekken. Ik sprong en landde nog net op het dak van het busje, wauw ik wist niet dat je dat in het echte leven ook kon doen, ik dacht dat je dat enkel bij de films kon. Opeens stopte die net zo abrupt als hij vertrokken was, en ik had bijna mijn evenwicht verloren. 'Baas, de zoon van Edison, wat doen?', hoorde ik opeens een man vragen.

'Neem hem mee', hoorde ik nog een andere stem dan de robotstem dat ik gewoon was. Wat zei hij neem hem mee? Oh shit. Ik sprong van het dak af, en probeerde de achterdeur van het busje open te doen, maar ik kreeg er geen beweging in. Ik hoorde hoe dat de voetstappen dichter bij mij kwamen.

Ik draaide me om en zette het op een lopen, we krijgen nog vast kansen. Mijn leven is me toch nog net iets belangrijker dan zijn leven. Ik hoorde hoe verschillende voetstappen me volgden maar ik liep net tegen Stefan. Hij schoot de mensen in het been en de FBI-mensen namen ze mee.

'Luister hier jongeman', zei hij toen we weer in het gebouw van daarnet stonden. En nu kon ik echt eens kijken welke taferelen er hier gespeeld hadden. Verschillende mensen dood, vele gewonden en dan heb je de mensen die niets hebben net zoals ik. 'Jij gaat naar huis, vertel niemand wat er hier is gebeurd, en ik wil je niet meer zien op zo een gelegenheden begrepen', zei hij op een dreigende toon.

Ai, ai captain en ik draaide met mijn ogen. 'Ik had ze bijna, ik had bijna je vriend gered en dan bedank je me zo', zei ik 'teleurgesteld'. Hij zuchtte en Carlos kwam woedend naar mij. 'Wat denk je wel dat je daar probeerde, weet je niet hoe gevaarlijk dat kon zijn', zei hij opeens.

'Luister eens hier IEDEREEN', zei ik nu en keek in het ronde zodat iedereen die nog in leven was opkeek naar mij. 'Ik ben NIET bang, van niemand niet, ik ben nog beter met wapens dan de meeste hier en ik had bijna jullie 'Prins' gered. Dus ik kan heus wel deze dingen aan, dus behandel me niet als een meisje DANKU!', eindigde ik mijn speech voordat ik het wapen liet vallen voor hun neus en naar de uitgang liep.

'Y/N', zei opeens Carl, ik draaide me om en iedereen bekeek me aan met een grijns. 'Wees voorzichtig want de slechte kant wil je ook aan hun zijde', zei hij. Ik knikte, dat had ik inderdaad al begrepen. 'Maar als je wilt, tot een volgende', grinnikte hij en ik glimlachte.

'Tot de volgende', en zo fietste ik terug naar huis en daar stond een kwade moeder me op te wachten. Nou ik ga het mogen horen, want hier kan ik me niet uitlullen, verdorie.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
A/N
Oké, dit is officieel het langste hoofdstuk dat ik ooit al had geschreven.
Weer nog even een legende voor de afkortingen;
Y/N: jouw naam
Y/L/N: jouw achternaam
Y/C/M/N: een klasgenoot zijn naam