17 juli 2016
Jouw Pov
Ik zit hier nu al 3 maanden ongeveer en ik ben zo goed opgeschoten door de hele dagen te trainen, dat ik met de laatste jaars al mee mag op missie of dat denk ik toch. Ik moest bij de baas van de opleidingen me melden net op dit moment om iets te bespreken, dus ik hoop dat ik eindelijk mee mag en weer eens actie kan beleven.

'Y/N Edison, de baas verwacht u', zei opeens een van de rechterhanden van de baas hier, ik knikte naar hem en ging naar binnen. Ik ben hier sinds in het begin niet meer geweest, dat wil dus al veel zeggen want ik zie sommige van mijn groep hier meer dan eens uit dit kantoor komen.

'Y/N gaat u zitten', zei de baas maar hij heeft liever dat iedereen hem hier Fabian noemt. Ik nam plaats en ik keek eens rond, overal stonden erkenningen van zijn moed en van opleidingen. Ik hoop dat ik ooit ook zoveel erkenningen krijg als hem. Hij kuchte en ik richtte mijn aandacht weer op hem met warme wangen, oeps.

Hij had een glimlach rond zijn lippen, hij is gelukkig niet boos. 'Y/N Edison ik heb een speciale opdracht voor jou, een FBI-agent vraagt om uw medewerking en ik heb al toestemming gegeven als jij wilt gaan', begon hij en ik wist meteen over wie het ging Carlos. Het team heeft mij dus nodig, dat wil zeggen dat het allemaal op zijn einde komt. Ik ben klaar, en ik ga me wreken op diegenen die ervoor gezorgd hebben dat mijn moeder gestorven is.

'Ik ga', zei ik resoluut en weer een glimlach speelde rond Fabian zijn lippen. 'Oké dat is dan geregeld, ik ga hem bellen en morgen wordt je dan terug naar LA gebracht', zei hij en ik knikte. 'Bedankt chef', zei ik en hij bekeek me met 'boze ogen' aan en mijn wangen werden weer warm, 'F-Fabian bedoel ik.'

Hij glimlachte en ik ging terug naar buiten. Ik ga weer mijn 'vrienden' zien, ik noem hun mijn vrienden we hebben al zoveel meegemaakt dat het woord vrienden wel al gepast is in deze situatie. Ik ging naar mijn slaapzaal en naar mijn kamer en pakte mijn koffer vanonder mijn bed.

Ik stopte al mijn kleren en herinneringen van hier maar ook van thuis in. De laatste foto was één van mijn moeder en ik. De eerste maand was het zwaarst, ik sloot me buiten, ik sloot mijn gevoelens en emoties buiten maar dat maakte me absoluut niet gelukkiger, ik stak zoveel tijd in mijn trainingen dat het niet meer gezond werd.

Mijn trainer zette me letterlijk op stop, toen dat ik letterlijk elk uur van de dag in de trainingszaal doorbracht. Ik had geen contact, niet met de trainers, niet met mijn mede leerlingen en zeker al niet met mijn kamergenoot. Altijd als ik naar bed ging, lag zij al te slapen en zij zit in een andere groep dan ik zit dus in training zie ik haar ook nooit.

Het is al verbeterd nu maar nog steeds is mijn hart, één leeg zwarte gat. Het zal misschien deugd doen nu na 3 maanden nog eens 'thuis' komen. Sophia kwam in mijn kamer en keek met grote ogen naar mij en toen naar mijn koffer. 'Ga je weg?', vroeg ze en ik knikte.

'Ze hebben me nodig in LA, mijn vrienden hebben me daar nodig', zei ik en ze knikte. 'Ik kom nog terug, hoop ik', mompelde ik dat laatste. Ze knikte en gaf me een knuffel. 'Succes', zei ze en toen was ze weer weg. Ik zei dat het al wat verbeterd was, maar echte vriendinnen zijn we nog niet echt.

Nadat alles was ingepakt, nam ik mijn oortjes en mijn gsm en luisterde nog muziek totdat ik in slaap viel.

18 juli 2016
Ik stond al voor dag en dauw op voor nog te trainen voordat Carlos me kwam halen. 'Jij bent alweer vroeg in de weer', kwam een lach achter mij. Ik draaide me om en daar stond mijn lievelingstrainer naar mij te glimlachen. 'Hey Ty', glimlachte ik en gaf hem een knuffel.

'Maar serieus waarom ben je hier zo vroeg', geeuwde hij, blijkbaar was hij nog niet wakker maar ik vergeef het hem. 'Ik moet op missie zometeen en wou nog wat trainen voordat ik eraan begin', zei ik en zijn ogen vergrootten. 'Jij nu al op missie', glimlachte hij trots.

'In LA bij Stefan en Carlos', zei ik en hij knikte. 'Ahzo je vrienden', mompelde hij nu. Ik gaf hem een stoot en hij glimlachte hij terug. 'Seg niet zo mopperen, ik kom terug', zei ik met een lach en hij glimlachte gewoon. Ik gaf hem nog een knuffel en hij nam me steviger vast zodat ik geen lucht meer kreeg.

'Ty, krijg geen lucht', hapte ik naar adem en hij liet me los. 'Ik ga je ook missen', zei ik terwijl ik hem een schouderklopje gaf. 'Y/N, Carlos is hier', riep opeens Fabian uit het niets, ik wist niet eens dat hij daar stond. Tyler nam nu meer afstand van mij, ik weet dat hij sterkere gevoelens heeft dan gewoon vriendschap, maar ik voel het niet, ik voel niets meer weet je.

Ik draaide me om maar ik voelde hoe dat hij iets in men broekzak stopte, ik draaide me om en hij gaf me een knipoog. Ik glimlachte eens en zwaaide en hij zwaaide terug. Ik liep snel naar mijn kamer en nam mijn koffer. Maar ik had pech en Sophia was ook al wakker.

Ze gaf me nog een knuffel en wenste me succes en toen kon ik eindelijk naar buiten waar Carlos me met een glimlach stond op te wachten. Ik rende in zijn armen want ik was echt blij dat ik iemand terug zag waarvan ik echt kan zeggen dat ik ze mag. 'Hey kiddo, hoe was de opleiding?', vroeg hij.

'Was wel oké, maar ga blij zijn als ik weer terug thuis ben voor eventjes en iedereen terug kan zien', gaf ik eerlijk toe en hij glimlachte. 'Hoe was het bij jullie?', vroeg ik en hij vertelde over dat ze eindelijk weer Matt terug hadden en dat ze bijna the king hadden uitgeschakeld maar dat hij net kon ontsnappen door een ontploffing.

Dan ook dat Stefan eindelijk zijn gevoelens voor de levende Lewis-broer heeft toegegeven en dat hij nu ook het team versterkt. En dat het ze me nodig hadden voor nu echt voor eens en voor altijd met the king af te rekenen. Black Shadow is nergens meer ter sprake gekomen. Het lijkt net alsof hij in rook is opgegaan.

Het duurde toch een paar uur voordat we weer LA binnenreden, de late namiddag was al ingegaan. Opeens bedacht ik nog aan hetgeen wat Tyler in mijn broekzak had gestoken. Ik griste het uit mijn broekzak en het was een ketting met een gelukssteentje met een briefje eraan.

Succes Edison. You can do it, see you soon love -Ty

Als hij nu bedoelde 'zie je later liefs Ty' of 'ik zie je later mijn liefste', ik heb geen idee. Na nog een klein uur waren we eindelijk aan het politiekantoor aangekomen en iedereen stond mij op te wachten. Stefan, Brittany en Carl, als ik eerlijk mag zijn ik heb Carl het meest gemist van iedereen hier. Ik weet het niet maar het voelt dat wij iets meer delen dan dat ik met de rest deel.

Ik had iedereen een knuffel en we gingen het kantoor binnen waar er nog twee personen waren. Één herkende ik als de prins of Matt Barker maar de andere was me onbekend. Misschien is hij wie Carlos zei, de vriend van Stefan hoe noemde hij Chris Lewis? Ja dat was het.

Het bord ging vol met foto's van een persoon die ik herkende als the king en allemaal foto's van huizen. En allemaal waren ze op de kaart aangeduid. 'Dit zijn al de plaatsen dat wij weten dat Manu de eigenaar van is', zeiden Matt en Chris en iedereen knikte. 'Maar welke plaats denk je dat het speciaalst voor hem is?', vroeg ik aan hun en nu merkten ze pas dat er nog iemand anders er was.

'Wie ben jij', vroeg Chris. 'Y/N Edison', stelde ik mezelf voor en ik gaf hem een hand. Matt kwam naar mij en gaf me een knuffel en ik gaf een verrast geluidje waardoor meteen men wangen warm werden. 'Bedankt voor alles wat je gedaan hebt. En het spijt me van je moeder ze was een moedige vrouw', zei hij en ik knikte.

Carl gaf me een bezorgde blik en ik glimlachte naar hem, maar hij was er niet overtuigd van. Opeens ging Chris naar het bord en omcirkelde met een zwarte stift één specifiek huis en één specifieke plaats op de kaart. 'Dit is de plek waar hij vooral zakenmeetings hield met de grotere criminelen van alle landen.'

'Daar kunnen we al wat meer mee', glimlachte ik, 'dus wanneer vallen we binnen?' Iedereen keek me aan met een grijns. 'Zo ken ik je weer', grinnikte Stefan en ik glimlachte voor de eerste keer echt gemeend. 'Vanavond', stelde Carlos voor en ik knikte gretig en iedereen ging ermee akkoord.

Ik zit eventjes op mijn oude kamer, me voor te bereiden op vanavond. Het huis is nog niet verkocht en de erfenis van mijn moeder moet ik nog altijd gaan opeisen. Ik belde naar de notaris maar niet daarvoor. 'Notaris Collins, met wat kan ik je van dienst zijn', vroeg de stem aan de andere kant van de lijn.

'Met Y/N Edison hier ik wil mijn nalatenschap laten aanpassen', zei ik en een lange tijd was het stil. 'Maar natuurlijk jongedame waarmee kan ik je van dienst zijn', vroeg hij. 'Ik wil dat al mijn bezittingen en die van mijn moeder worden overgeschreven naar Carl Porter als ik zou moge sterven', zei ik in één adem.

Ik hoorde hem tokkelen dus waarschijnlijk is hij het aan het aanpassen. 'Dus u weet zeker dat je uw moeder haar nalatenschap niet moet hebben?', vroeg hij. En ik knikte maar toen bedacht ik me dat hij dat natuurlijk niet kon zien. 'Ja dat is zo', zei ik en ik hoorde een instemmend geluid. 'Oké jongedame dat is aangepast nog een goede dag verder.' 'U ook.'

Na nog een paar minuten blijven zitten hebben en nog eens rond gekeken hebben in mijn vroegere kamer. Pakte ik een nieuwe outfit uit mijn nog niet uitgepakte koffer. Ik deed het aan en bekeek mezelf nog eens in de spiegel. Ik ben zeker verouderd in mijn gezicht door al de omstandigheden van vorige maanden.

Ik draaide me om weg van mijn spiegelbeeld, ik moest mijn miserie niet meer zien, anders ga ik weer beginnen voelen en ga ik instorten. Mijn gedachten werden verstoord doordat er iemand op mijn deur klopte. Ik ging naar beneden en daar stond Carl en ik gaf hem een knuffel en hij gaf mij die ook terug, ik had gewoon even menselijk contact nodig.

'Alles goed?', vroeg hij terwijl hij men hoofd naar boven deed zodat ik in zijn ogen keek. 'Gewoon een dipje', mompelde ik en meteen werd ik terug in zijn omhelzing getrokken. 'Als het niet gaat vanavond stellen we het gewoon uit', mompelde hij in mijn kruin en ik schudde men hoofd en glimlachte naar hem.

'Laten we gewoon de slechteriken zien met wie ze te maken hebben', zei ik met een vastberadenheid en hij lachte ermee. 'Laten we dat doen', hij haakte mijn armen in de zijne en we liepen zo naar zijn auto. In de auto speelde er een liedje en dat herinnerde aan mijn moeder en dat maakte het eventjes moeilijk voor mij.

Eenmaal aan het huis, of een paar meter ervan zagen we dat er licht brandde, we waren dus op de juiste plek. We waren de eerste en we zaten even in stilte totdat Carl die verbrak. 'Weet je zeker dat alles goed is', vroeg hij en ik knikte terwijl ik nog steeds naar buiten keek. 'Ik weet dat je weende toen dat liedje speelde, wat is er aan de hand Y/N', vroeg hij.

Net op dat moment kwamen de andere er ook aan en ik zag hoe dat Carl zuchtte maar ik zag aan zijn ogen dat het gesprek nog niet voorbij was. We stapten allemaal uit en bespraken een plan om zo min mogelijk de aandacht naar ons te trekken. We zagen vanaf hier dat er bewakers voor het huis stonden dus eerst moesten die zonder geluid verwijderd worden.

We stapten zo stil mogelijk naar de bewakers en we konden ze gemakkelijk verwijderen. Maar ik had het gevoel dat dit makkelijker leek dan dat het zal worden. We gingen met zijn allen naar binnen en daar stond hij voor ons op een plaatje geserveerd. Had hij ons nou verwacht?

'Ah commissaris, mijn liefde, blij dat jullie er allemaal zijn', zei hij met een lach en ik vond het raar, te raar. Ik keek naar Carl en Stefan maar die waren ook niet op hun gemak, blijkbaar ben ik niet de ene die dit hele gebeuren raar vind. Het is te makkelijk, veel te gemakkelijk waar zijn zijn mannen?

Opeens vlogen er allemaal kogels rondom ons en we verscholen ons allemaal en toen was het stil maar opeens hoorde we een gelach. Nou daar zijn de mannen en de wapens, ik zuchtte nou nu wordt het pas plezant. Ik pakte mijn wapen en schoot in de richting waar de schoten vandaan kwamen.

Ik had ze allemaal raak, we kwamen allemaal uit onze schuilplaats en schoten terug verder. Hij was ondertussen weer verdwenen, en ik vloekte binnensmonds. Iedereen schoot op de mannen die nu steeds maar met meer op ons afkwamen. 'Stefan', schreeuwde ik en hij keek en ik wees naar buiten waar er nu ook weer nieuwe mannen vandaan kwamen.

We zijn onbemand, dit is geen eerlijk gevecht of zo dacht ik. In het niets kwamen er allemaal FBI-agenten vanuit het plafond naar binnen en schoten ook allemaal op de mannen. Zodat Matt, Carl, Stefan, Carlos en ik terug verder konden doen op onze jacht naar het bloed van the king.

Tussen de agenten door herkende ik Fabian en Ty, ik zwaaide naar hem en hij naar mij maar toen richtte hij zich weer op het gevecht en ik richtte me weer op mijn team en ons doel. Ik zag in mijn ooghoek Carl grinniken en ik stak men tong uit naar hem. We liepen door de gangen en deden alle deuren open die we tegenkwamen.

We kwamen aan bij de laatste kamer en we deden die open. En daar stond hij met alle grote namen naast hem, ik slikte even maar liet mijn angst die ik toen voelde niet tonen. Anders was ik hier en nu al verloren. We gingen met zen allen in de aanval, onze kogels waren bijna op en we waren allemaal op, maar toch lieten we ons niet kennen, we moeten dit winnen, we moeten gewoon.

Ik hoorde iemand naast mij vloeken en opeens zag ik voor mij iemand grinniken, ik draaide me om en zag Carl in moeilijkheden. De ene voor mij maakte zijn wapen klaar voor de aanslag en ik rende naar Carl en sprong voor hem en schoot naar de slechterik net toen dat de kogel Carl zou raken. De slechterik viel dood op de grond maar hij was niet de enige die gewond was.

'Y/N!', schreeuwde hij en ik glimlachte naar hem, dit was mijn doel toch was het niet, Carl Porter redden. 'Stefan, Y/N gewond ik moet haar veilig stellen redden jullie het', riep Carl boven het geluid van de schoten uit. 'GA', hoorde ik Stefan schreeuwen. Opeens voelde ik hoe ik opgetild werd, maar ik voelde hoe dat ik slaperig werd binnen de minuut.

'Blijf bij me hoor je me, Y/N blijf bij me', sprak Carl en ik glimlachte maar toch mijn oogleden vielen bijna altijd toe, maar ik probeerde. Ik voelde hoe dat ik op een warme ondergrond werd gelegd een bed volgens mij. 'Blijf bij me oké, ik ga even iets halen', zei hij en ik probeerde te knikken maar alles deed pijn.

Voor mij leek het uren, maar volgens mij was het nog geen minuut voordat hij terug was. 'Ik moet even zien oké', zei hij bezorgd en ik knikte. Hij tilde men trui op maar ik wist dat het slecht zou zijn. 'Ik denk dat er een orgaan is geraakt', zei hij in paniek. Ik nam zijn hand en gaf er een kneepje in.

'Alles is goed', probeerde ik te zeggen maar het kwam eruit als een soort gekras. 'Je zei me een paar maand geleden dat alles goed zou komen, dat de pijn weg zou gaan en die pijn is weggegaan Porter', zei ik en hij probeerde mij het zwijgen op te leggen zonder resultaat.

'Jij en de rest zijn het beste wat me ooit is overkomen' zei ik nu ook met tranen, 'jullie hebben me iets gegeven, iets wat zo bijzonder was dat je het met geen woorden kunt beschrijven. Niemand kan zeggen dat ze aan de goede kant stond ook al was ze een dochter van een crimineel, niemand kan zeggen dat ze een hectischer en spannender leven als Y/A heeft gehad als ik. Niemand kan zeggen dat ze de Carl Porter als een belangrijk persoon in hun leven hebben gehad', zei ik het laatste met een glimlach.

'Jij bent het vaderfiguur dat ik nooit heb gehad, jij bent de vader die ik me altijd heb gewenst en de beste die ik ooit had kunnen voorstellen. Bedankt Carl voor alles', zei ik nu weer met tranen en hij zat ook met tranen in zijn ogen. 'Je vroeg me of alles goed was vanavond. Het kan niet beter Carl, ik heb mijn emoties terug ik voel weer terug, het doet pijn maar ik ben blij. Blij met mijn leven en hoe die verlopen is en blij dat ik weer mijn moeder kan zien.'

Ik kneep nog eens in zijn hand maar ik voelde hoe dat mijn kracht me verliet, ik was slaperig te slaperig, ik wou slapen. 'Het gaat je goed, ik hou van je, je zit voor altijd in mijn, in ons hart', hoorde ik nog voordat ik voor de laatste keer een adem had genomen in deze wereld.

Carl Porter
Ik zit hier nu aan het bed van haar, ze is er niet meer. Ik voel hoe dat er meer tranen over mijn wangen rolden. Toen ze die speech gaf over dat vaderfiguur kon ik me niet vereerder voelen. Zij was iets speciaals, wij deelden inderdaad iets speciaals en ik kan nog steeds niet geloven dat ze haar leven heeft gegeven voor mij.

Ik moet dit stoppen. Heel dit gedoe met Shadow en the king in naam van Y/N Edison, in naam van het meisje die men leven compleet veranderd heeft. Ik ging weer het slachtveld in en zag hoe dat Matt het mes tegen the king zijn hals gedrukt had. Iedereen keek naar mij maar ik schudde men hoofd.

Met die woorden sneed Matt de hals door van the king en die viel als een lappenpop op de grond en iedereen kwam mee met mij om nog een laatste groet een eed te geven aan onze jonge maar moedige strijdster.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
A/N
Dit is het laatste hoofdstuk voor deze week, ik heb geen tijd om het hoofdstuk dat hier achter komt verder te schrijven. De rest heb ik al voorruit geschreven omdat ik hier meer inspiratie voor had dan het hoofdstuk dat hierna komt!