2 september 2008
Matt Barker

Waarschuwing; dit stuk is depressief
De kou, ik voel niets meer, mijn benen en handen zijn bevroren. Hier lig ik dan buiten gesmeten door mijn ouders en in elkaar geslagen, in de koude op onze oprijlaan. Ik hoor binnen nog de muziek spelen, ze lachen, ze lachen me allemaal uit. Mijn familie, en gewoon omdat ik anders ben dan de anderen.

Kan ik eraan doen dat ik niet van meisjes hou, dat ik nog steeds maagd ben. Ik moest trouwen, geloof je dat trouwen met een meisje dat men ouders hadden uitgekozen. Dit is de 21ste eeuw hier kun je niet verlangen dat het uithuwelijking nog geapprecieerd word.

Ik loop nu alleen door de straten, bang en verward een kleine jongen van 17 jaar alleen. Niemand waar ik terecht kan, ik ben moe, moe van het leven, moe van de afwijzing. En ik heb ook honger, al dagen heb ik niets meer te eten gekregen. Ik zat daar in mijn kleine kamer in de kelder opgesloten, totdat ik mijn verstand terug had zeiden ze.

Ik heb geschreeuwd, geweend, op de deur gebonsd maar niemand kwam me helpen, niemand kwam me bevrijden. En zie me nu lopen, in vieze oude vodden, geen bezit meer enkel mijn identiteitspapieren en kleine €50 op zak. En mijn knuffel, de knuffel van men geboorte dat ik van mijn overleden tante heb gekregen. Gelukkig had ik die nog mee kunnen smokkelen voordat ze me in elkaar geslagen en op straat gegooid hebben.

Verschillende mensen keken me aan, ik voelde me klein. Klein en leeg, verschillende mensen volgden me met hun ogen vol afkeer en een beetje medelijden? Ik zette me in een afgelegen en verlaten straatje, met verschillende oude mannen en vrouwen die al jaren op straat leefden. Ze keken me nog meer aan dan de mensen op de straat.

Een oud vrouwtje kwam naar mij. 'Wat doe jij hier jongeman, waar zijn je ouders?', vroeg ze. En nu kwamen enkele tranen te voorschijn, ja waar waren men ouders. Men ouders die ik van hield, de zorgzame en grappige ouders. Ik mis mijn kindertijd, dan waren ze nog lief. Hielden ze nog van mij, zagen ze me niet als de mislukkeling die ik nu ben.

'Stil maar, alles komt goed. Je bent nog jong, je vind gauw een plaats om te verblijven', zei ze. Ja maar waar dat is de vraag, ik ben niet zo iemand die met de eerste de beste meegaat en het bed mee deelt. Ik ging iets verder weg zitten van iedereen, ik word net als een stuk vlees gezien. Ik ril van de blikken die sommige mensen me geven.
Einde depressief stuk

Ik hoor het gelach en zie allemaal mensen lachend naar buiten komen van allemaal verschillende clubs. Meeste herken ik van mijn school, laat ze me niet zien. Laat ze me niet zien, herhaal ik verschillende keren in men hoofd. 'Eej, kijk is dat niet Matthew?', vroeg een van de meisjes. Damn it, ik rende, rende het steegje uit. Ik hoorde ze roepen en me achtervolgen maar ik rende stug door.

Na een paar blokken kon ik ze eindelijk afschudden. Ik zakte op de grond, om men adem terug te vinden. Ik haalde een hand door men haar en riep het uit. Ik liet men hoofd hangen tegen de gevel van het huis waar ik was gestopt. Na dat ik men adem had teruggevonden stond ik weer recht voor rechtstreeks tegen een mannelijke borstkas te lopen.

En die man veranderde men leven volledig... maar niet ten goede.

23 september 2010
Ik rende, rende weg van de politie. Ik had weer een missie van hem gekregen, drugs verkopen aan zijn beste klanten. Maar dat verliep niet echt volgens plan. Toen ik eraan kwam, was er niemand niet. Was ik nu weer eens op de verkeerde plaats, heeft hij me nu weer het verkeerde adres gegeven?

Ik wachtte nog een paar minuten langer, maar niets. Toen ik rechtstond, hoorde ik de sirenes van een politiewagen. Shit, weer mijn geluk. En zo kom ik hier terecht rennend van de politie. Al sinds ik die nacht tegen die man zijn borstkas was gelopen, ben ik zijn 'slaafje', ik moet al zijn wensen vervullen, en niet enkel deze taakjes als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ril nog altijd van zijn ruigheid met mij op die avonden.

Maar dat is nu niet belangrijk, belangrijk is dat ik hier levend en wel vandaan kom, anders weet ik niet hoe ik het ga moeten uitleggen aan hem. Meneer García, Manu García, of beter gekend in deze wereld als 'the king'. Manu, is vriendelijk als je in zijn goede boekje blijft, eenmaal je daar uit bent dan ben je letterlijk de dood opgeschreven.

'Blijf staan', riep er een agent. Ik liep nog rapper, om een stukje voor hem te blijven. Ik rende straat in en straat uit, gelukkig ken ik deze straatjes nu uit mijn broekzak. Na al deze taakjes leer je de stad en zijn straatjes beter kennen. Nu weet ik dat bijna heel LA onder zijn hoede is, op een paar delen na.

Ik hoorde een schot en voelde opeens een vreselijke pijn in mijn been. Damn it, geschoten, nog iets sneller, nog een klein stukje. 'Blijf nou eens vijf minuten staan', riep de agent opnieuw. Ik zag mijn eindbestemming voor mij, nog een paar meters. En opeens terug een schot en toen werd alles zwart.

25 september 2010
Ik zit hier nu in mijn ziekenhuisbed, politiebewaking voor mijn deur. Blijkbaar heeft hij ook nog eens net naast mijn longen geschoten. Ze hadden moeite om me in leven te houden, zeiden ze. Maar zo snel geef ik mij niet gewonnen. Er kwam opeens een man -in de veertig- mijn kamer binnen.

'Matthew Anderson', zei hij. Die naam had ik al een tijdje niet meer gehoord. 'Matt Barker', zei ik. Zo heb ik mezelf genoemd nadat ik uit het huis werd gezet en ik een geheime identiteit nodig had. Hij keek me verward aan, maar ging gewoon door met vragen.

'Je bent al een tijdje gezocht bij ons Matthew, niet enkel voor je misdaden maar ook door familieleden van je', zei hij en nu keek ik hem verward aan. Hoe bedoelt hij, mijn familie is naar me opzoek wat een goede grap. 'Hoe ben je zolang onder de radar kunnen blijven?', vroeg hij. Ik haalde men schouders op, als ik iets loslaat over hem en zijn kameraden ben ik dood.

'Matthew, dit is heel belangrijk', zei hij nu bijna smekend. 'Waar is hij? Waar is the king?' Nu schoot ik in de lach, en schudde men hoofd. 'The king, waar heb jij het nu over, ik handel alleen. Ik heb nog nooit hem tegengekomen', loog ik. Hij bekeek me doordringend aan. 'Matthew, wij weten allebei dat dat niet waar is.'

'Ik weet dat het gevaarlijk is, maar ik kan je een oplossing bieden', zei hij en hij ging een beetje dichter bij me zitten en legde zijn hand op mijn hand. 'Wat denk je ervan om deze stad uit te gaan, onder veilig bewaking van ons en een opleiding volgen voor de FBI'', vroeg hij. Ik keek hem vragend aan, dit is toch een grap? Ik een FBI-agent, de grootste vijand van hem, ik ben mijn leven nog niet beu.

Dus ik deed het enige wat ik kon doen, ik lachte. 'Een FBI-opleiding bent u nu helemaal gek geworden, ik een FBI-agent. Ik ben een boef, geen goede vent en dan vertel jij me dat ik een FBI-opleiding zou moeten gaan volgen', zei ik nog steeds lachend maar zijn gezicht bleef serieus.

'Dat zou ik willen doen ja, neefje van mij', zei hij en nu keek ik hem aan alsof hij een psychopaat was. Een FBI-opleiding is één ding, maar mij zijn familie noemen is nog iets heel anders. 'Waar was u dan, als ik op straat was beland? Waar was u toen ik hem was tegengekomen? Waar was u wanneer ik u het meest nodig had? Huh? Oh ja nergens, dus ga nu niet gaan doen als de lang verloren oom, want dat ben je niet begrepen!'

'Ik probeer enkel maar een oplossing voor te stellen neef. Sorry dat ik er niet vroeger was voor jou, maar toen ik het nieuws vernam was het paar maanden nadat het al gebeurd was. Ik ben sinds dan opzoek naar jou gegaan maar niets, geen enkele aanwijzingen van jou of van 'the king'. Maar ik kan je nu de oplossing bieden, wat ik niet had kunnen doen 2 jaar geleden.'

Ik vertrouw hem niet, niemand kan me nog van hem redden. Hij heeft het zelf gezegd aan mij. Eenmaal van hem, ontsnap je ook niet meer aan hem, nooit meer. Want de woorden zijn als een rijmpje in mijn hoofd gedrukt. ''Als je ooit weg zou gaan, zou kunnen van mij vluchten, onthou dit goed Matthew. Ik zal je overal vinden, en als ik je vind dan ben je nog lang niet jarig, mijn Matthew.''

5 mei 2013
Hier ben ik dan, in mijn laatste jaar opleiding van FBI. Ja, ik heb mijn kans toch gewaagd en ben toch mee gegaan. Ik had kans op een beter leven, dus waarom die niet met twee handen grijpen. Natuurlijk, ben ik bang dat ik hem weer zal tegenkomen. Maar ik geniet momenteel met volle teugen van mijn leven die ik hier op een schoteltje geserveerd heb gekregen.

'Matt, vijftien push-ups, en 10 rondjes rennen binnen de 5 minuten, je tijd gaat nu in', zei mijn coach. Ja het is knap lastig, maar als ik nu kijk naar mijn leven 2-3 jaar geleden vind ik dit toch leuker. Ik ben een van de beste van mijn jaar, wat soms wel wat voor spanningen zorgt binnen onze groep, maar ik trek me er niet veel van aan. Over een goede twee maand, ben ik officieel een lid van de FBI.

Door mijn goede resultaten kreeg ik een hogere aanbieding, maar die heb ik geweigerd. Wat ze toch spijtig vonden, maar ik weet zeker dat er andere mensen van mijn groep die titel meer willen en meer verdienen dan ik. Hoe minder ik in de belangstelling sta hoe beter. Ik wil gewoon een beter leven, een nieuwe kans. Ik wil niet meer achter me kijken, enkel vooruit. Van dag tot dag, week tot week, maand tot maand.

Mijn leven ziet er toch rooskleuriger uit dan een vroeger. Ook al zie ik overal waar ik kijk het zwarte naar me gluren. Hij naar me kijkend, met een grijs op zijn gezicht en wachtend tot het goede moment om me weer van mijn roze wolk te halen en me weer naar de realiteit te sleuren. Mijn leventje als zijn slaaf, mijn leventje als zijn 'verloofde'.