10 maart 2016
Stefan Wilson

Ik zie hoe dat de ambulance met Matt wegrijd, hopelijk is het niet al te ernstig. Ik liep met de persoonsbeschrijving in men hand terug naar het kantoor. Blijkbaar kent Matt haar van ziens dus ik kan beter hogere hulp inschakelen om precies te weten wie het is. Dus zo gezegd zo gedaan en ik belde naar de FBI.

'Met Carlos Hathaway, hoe kan ik je helpen', zei de stem. 'Met Stefan Wilson, commissaris van LA, kan ik met het hoofd van Matt Barker spreken alstublieft', zei ik. 'Ah commissaris Wilson, daar spreekt u al mee, hoe kan ik u van dienst zijn. Er is toch niets gebeurd met Matt?', vroeg hij waakzaam, maar toch zei er iets in mij dat hij het niet echt meende. Wat is er hier aan de hand?

'Eigenlijk wel, hij is met een metalen buis op het hoofd geslagen door een dame en blijkbaar had hij die al eerder gezien dus wou met uw hulp met de dame identificeren', zei ik. 'Oké, ik luister, hoe ziet ze eruit.' 'Zuiders type, bruine ogen en lang golvend bruin haar', zei ik. 'Ah onze diva heeft weer eens toegeslagen, haar naam is Loredana Milford.' Diva, serieus?

'Diva?', vroeg ik. 'We noemen haar een diva omdat ze prachtig is maar ze is een katje dat je niet zonder handschoenen moet aanpakken, laten we het zo zeggen', grinnikte hij. Ik draaide met mijn ogen, natuurlijk. 'Maar ook omdat ze zo een beetje met iedereen die hoog in de criminaliteit staat het bed gedeeld heeft.' Ofcourse, she did.

'Dus, ze heeft Matt met een buis op het hoofd geslagen', vroeg hij nu nog een keer. 'Dat heeft ze inderdaad ja', zei ik nu vervelend. 'En ik hoop dat u hem als eerste gevonden heeft en zelf de ambulance heeft verwittigd?', vroeg hij nu bezorgd. Huh wat bedoelt hij? 'Hoe bedoelt u?', vroeg ik nu ook bezorgd. 'Was er daar iemand als u der toekwam', vroeg hij nu duidelijker. 'Ja, de ziekenwagen was er al', zei ik.

Ik hoorde hem binnensmonds vloeken. 'We komen er direct aan.'

Ik hing op en meteen erna kreeg ik een mail.

Anoniem:

Als je meer wilt weten over je vriend, kom dan alleen naar het oude industriepark -L

Als je van de duivel spreekt, daar zal je ze hebben. Maar wat weet zij meer dan wij weten? Zou ik het riskeren en alleen gaan of zou ik toch de FBI verwittigen? Ik ging er even bij zitten maar nam dan toch weer mijn telefoon bij de hand en belde weer Carlos op. Nadat ik alles had gezegd nam ik mijn vest en ging tegen het bevel in er toch op uit.

Ik kwam aan bij het oude industriepark en ik zag een schim in een van de oude fabrieken. Ik pakte mijn pistool stevig in mijn hand en ging in de richting van de schim. Ik keek van de ene kant naar de andere kant nog steeds met mijn pistool stevig in mijn handen geklemd. Opeens hoorde ik een lach en daar stond ze dan Loredana Milford. En inderdaad de omschrijving van de FBI en Matt klopte volledig.

'Ik heb een spelletje inspecteur, u krijgt 2 uur om je vriend terug te vinden of 2 uur om een handvol mensen uit een gebouw te redden die op ontploffen staat hier in LA, en je tijd start nu', grinnikte ze. 'Blijf staan', riep ik maar ze liep de andere kant uit. Ik liep haar achterna zonder succes of toch? Opeens hoorde ik een geschreeuw en toen zag ik dat de FBI in haar been had geschoten.

'Jij kleine vieze klootzak, ik zei niemand anders en wat doet meneer hij neemt de FBI mee', zei ze met een gemene grijns. 'Ohja, nu heb je nog maar 1 uur commissaris, tik tak, tik tak.' 'Neem haar mee, ik kan ze niet meer zien', zei ik en de mensen van de FBI namen ze mee. 'Wat zei ze?', vroeg Carlos. 'Ik heb 1 uur om mensen uit een ontploffend gebouw te redden of 1 uur om Matt te vinden en te bevrijden.'

'Hou u bezig met die mensen, wij zoeken onze verloren collega wel', zei hij met een vies gezicht. 'Wat is er met hem aan de hand', vroeg ik nog voordat ik de fabriek verliet. 'Dat is nu niet van belang commissaris, red die mensen en wij redden Matt', riep Carlos. Ik draaide terug met mijn ogen - wat is er toch aan de hand met die FBI mensen - en liep dan in één rechte lijn naar mijn auto.

Ik reed door LA, waar moet ik in hemelsnaam beginnen? LA, is niet één van de kleinste steden. Ik belde ondertussen mijn team op en zij begonnen ook de zoektocht naar het ontploffende huis. De tijd tikte te snel voorbij en al snel hadden we nog maar 10 minuten om het huis te vinden en die mensen te bevrijden.

Opeens ging mijn telefoon. 'Commissaris, ik heb het huis gevonden, het is in W 30th Street', hijgde Brittany. Gelukkig was ik er niet zover van. 'Probeer al mensen te evacueren, ik ben er binnen een kleine 3 minuten', zei ik terwijl ik mijn gaspedaal indrukte. Ik sprong letterlijk uit mijn auto als ik mijn ploeg zag staan. 'Geen tijd te verliezen, iedereen gaat met mij in het huis en we gaan ze bevrijden, iedereen begrepen?', vroeg ik en iedereen knikte. 'Goed dan komaan', zei ik terwijl ik het huis al binnenliep.

Zoals al vermeld was zaten er verschillende mensen vastgebonden op stoelen in het huis. Ik keek naar de bom en we hadden nog exact 3 minuten. 'Iedereen die al bevrijd is, ga', riep ik naar de mensen die nog steeds daar als stenen stonden. Ze begonnen dan te roepen en begonnen als kippen zonder kop het huis uit te lopen. Ik had de laatste mevrouw bevrijd. 'Ga mevrouw', zei ik. 'Neen, niet zonder mijn baby', riep ze ongerust. 'BABY??!!', vroeg ik nu extra bezorgd. Ze wees naar boven.

Ik keek terug naar de bom nog 30 seconden. 'Ga mevrouw, ik red uw baby', zei ik terwijl ik de trap al op liep. Ik hoorde inderdaad een baby en liep regelrecht die kamer in. Ik nam snel die baby en maakte dat ik buiten was. Ik liep, en liep en liep en toen BAM.

Ik vloog in de lucht met de baby stevig tegen me aan geklemd en ik beschermde de baby met mijn leven. Ik hoorde opeens gejuich en verschillende mensen die ontroerd stonden naar mij te kijken. 'U heeft hem gered, u heeft mijn baby gered, dankuwel commissaris', zei de vrouw met tranen in haar ogen. 'Graag gedaan mevrouw, alles voor onze mensen', zei ik terwijl ik haar baby aan haar gaf.

De pers kwam er ook snel aan en ik moest zoals altijd mijn verhaal doen en ik moest zelf op de foto met de vrouw en de baby. Dat is niet één van mijn leukste taken van mijn werk, ik haat om in de belangstelling te staan.

Ik reed samen met Brittany terug naar de oude fabriek en liet haar het verhaal weten van Matt. 'Dat menen ze nu toch niet', vroeg ze verontwaardigd. 'Spijtig genoeg wel, vrees ik', zei ik terwijl ik nog steeds aan het rijden was. Ik en Brittany stapten uit en de FBI was er al, maar zonder mijn vriend, onze vriend.

'Waar is hij? Waar is Matt?', vroeg ik nu bezorgd. 'We hebben hem niet gevonden', zei Carlos. 'Hoezo je hebt hem niet gevonden? Waar is die Loredana, ik moet met haar spreken', zei ik terwijl ik langs Carlos liep. Carlos riep naar mij dat ik daar moest blijven maar natuurlijk luisterde ik niet. Daar zat ze dan, met een grijns op haar gezicht.

Waarschuwing; niet voor gevoelige lezers --> einde staat aangeduid!

En toen knapte er iets in mij, woede die ik al lange tijd had opgekropt. Want hoe langer dat ik naar haar keek, hoe meer ik haar herinnerde, zij was erbij die avond van mijn zus haar dood. Zij was daar, zij was diegene die mijn zus voor haar heeft geduwd dat zij de schot in haar hart kreeg. Zij is de rede waarom dat mijn zus dood is.

Ik pakte een mes en ging dreigend naar haar toe. 'Waar is hij', riep ik vol woede. Ze lachte enkel naar mij maar zweeg. Ik pakte het mes en stak het in haar been. 'Ik zei waar is hij', riep ik nu nog harder en boven haar geschreeuw uit. Nu lachte ze enkel gemeen. 'Denk je nu echt dat ik je dat ga zeggen commissaris? Ik ga nog liever dood.' Ik stak nog eens in haar been en draaide het mes nu nog eens. 'Waar is hij?!'

'Commissaris genoeg', zei Carlos achter mij. 'Ze gaat eerst vertellen waar hij is', zei ik nu vol afkeer en woede terwijl ik nog eens het mes uit haar been trok, om nog eens te steken. 'Weet je commissaris, ik snap wel waarom dat u zus een nachtje uit nodig had, jammer dat het zo is gelopen', grinnikte ze nu. 'Laat mijn zus hierbuiten', zei ik.

'Ze was zo boos op jou commissaris, ze wenste je de dood toe', lachte ze nu. 'Ik zei laat haar hierbuiten', zei ik terwijl ik het mes nog eens in haar been zette. 'Ze hield niet van jou commissaris, ze zag je niet als familie, ze zag je als een moordenaar, de moordenaar van je ouders.'

'Genoeg', schreeuwde ik nu, waardoor iedereen zijn handen voor zijn oren hield. 'Ik vraag je het nog één keer, waar is hij?!' 'Weg, weg van een moordenaar zoals jou, je hebt niet enkel de moord van je ouders op je geweten maar ook dat van je zus', zei ze lachend en dat was letterlijk de druppel. Ik stak voor de laatste keer mijn mes in haar, maar niet in haar been, neen in haar hart. Loredana Milford stierf die dag, met een gemene grijns rond haar lippen.

Einde van gevoelig stuk!

Ik keek achter mij en iedereen stond met een geschokt gezicht naar mij te staren, maar ik liep voorbij iedereen en toen zag ik zijn gezicht, het vermoeide en gebroken gezicht van Matt Barker.