20 juni 2016

Carl Porter

Een maand, één maand geleden heeft Chris Lewis zich bij ons gevoegd, maar ik heb er nog steeds geen goed gevoel over, ik vertrouw hem niet. Het ging te gemakkelijk naar mijn zin, je gaat niet zo snel van het ene team naar het andere.

Maar ik ben wel blij voor mijn vriend dat hij eindelijk zijn gevoelens een plaats heeft kunnen geven en kunnen toegeven heeft aan de oudere Lewis broer. Ik zie hem eindelijk nog eens lachen en zich ontspannen, net alsof er een hele brok van zijn schouders is.

Nu dat Matt eindelijk ook terug bij ons is en nog steeds zoals zijn oude zelf gedraagt ben ik zelf ook een heel stuk ontspannener, en kan ik ook nog eens opgelucht adem halen. Nu ben ik weer opzoek naar mijn familiegeschiedenis en naar het juweel van mijn moeder, dat dat hoofdstuk ook eindelijk eens kan afgesloten worden.

Ik ben nog steeds niet verder geraakt, ik heb terug eens naar mijn ouderlijk huis gegaan en heel mijn moeder haar slaapkamer ondersteboven gehaald, maar nog steeds niks. Ik was zelf zo gestresseerd dat ik een lamp heb op de grond geslagen.

Nu ben ik op onze zolder, hier ben ik al jaren niet meer geweest, het is hier zo stoffig dat het op mijn adem zit. Maar nu dat ik zo eraan denk, het is wel één van de beste verstop plekken in dit huis, want bijna niemand weet van deze ruimte in ons huis. Ik ben er zelf per ongeluk op gestruikeld als ik vroeger eens het huis van boven tot onder onderzocht.

Dus ik ben bijna zeker dat Shadow en de rest hier niets van af weet. Ik zit nu met een zaklamp ook hier alles van boven tot onder aan het onderzoeken en alles wat verdacht lijkt bekijk ik nog eens extra aandachtig, je weet nooit waar je nuttige informatie vind. Ik keek nog eens rond en men zaklamp en mijn ogen bleven steken op een koffer ergens in een hoekje van de zolder.

Een glimlach baande een weg rond men lippen, eindelijk eens iets nuttigs. Ik liep er naar toe en verschoot van een muis die opeens van achter de kist liep, en ik moest ervan lachen, ik begin echt enorm paranoia te worden.

Ik zakte op men knieën en bekeek de koffer eens van buiten, niet echt iets opmerkelijks gewoon een koffer. Ik maakte het open en nog meer stof kwam vanonder het deksel tevoorschijn en ik moest nog eens kuchen, teveel stof. Gelukkig ben ik niet allergisch aan stof anders had ik hier een enorm probleem.

De koffer was leeg tot een paar foto's en brieven na en ik moest glimlachen toen ik de foto's zag, maar ook een paar tranen liepen over men wangen. Daar was de foto waar ik jaren lang op zoek naar was, maar diegene dat ik nooit had gevonden. De foto van mij en mijn moeder die een paar dagen voor dat ze vermoord was genomen was aan het strand door Evan.

Het was een fijn familie uitstap maar met een zure nasmaak als ik het nu eens bekijk. Ik veeg de tranen met mijn mouw weg en bekeek de rest van de kist nog eens, er lagen verschillende brieven erin, en nog een klein gekleurde enveloppe.

Ik las eerst even de brieven en alweer prikten tranen achter mijn oogleden.

Lieve zoon,

Als je dit leest wil het zeggen dat het duister weer eens de macht overgenomen heeft in ons leven, in onze familie. Ik wil dit leven niet voor je maar blijkbaar zijn mijn pogingen mislukt en heeft het duister je toch in zijn macht.

De familie Porter heeft een enorm voordeel maar daartegen is het ook in ons nadeel, doordat we erdoor worden opgejaagd en vermoord. De familie Porter heeft een voorgeschiedenis, een rijke en volle geschiedenis, met macht, geld en het perfecte leven of dat zeiden mijn ouders mij toch. Maar het goede word altijd overschaduwd door het slechte, en dat heb ik ook al jong moeten meemaken toen op een avond mijn moeder werd doodgeschoten op straat, omdat ze de naam Porter droeg.

De naam Porter klinkt elke dief, elke crimineel als goud in de oren, en dit door bepaalde papieren, de sleutel is mijn juweel, of het juweel van de familie Porter van in de 16de eeuw. De familie Porter was in de 16de eeuw een familie van adel, maar geen gewone adel, DE adel van het land dat nu bekend staat als onze eigen stad Los Angeles. Dus wij onze familie is dus de rechtmatige eigenaar van Los Angeles en iedereen wil al jaren deze macht van ons stelen.

Maar genoeg over de adel en de macht die je door de sleutel krijgt, de sleutel heb ik op een veilige plek verstopt, die jij alleen kunt openen door de sleutel die in de kleine gekleurde enveloppe zit, als je deze opendoet. Het juweel ligt in een verborgen safe in het kantoor, de deur naar deze safe is te openen met de sleutel, de deur zelf is verstopt achter de hoge boekenkast in mijn oude kantoor.

Toon dit aan niemand, eenmaal je dit leest verbrand het, dat het niet in de verkeerde handen terechtkomt jongen. Eenmaal in de verkeerde handen en Los Angeles is er geweest, één verkeerd persoon en Los Angeles is in de handen van een dictator die alles kan doen en alles kan vernietigen.

Ja hier bedoel ik inderdaad je oom mee, de broer van je vader. Hij is geen Porter doordat ik hem niet gekozen had als mijn toekomstige echtgenoot jaren geleden, goed ook.

Als je deze brief leest ben ik waarschijnlijk ook al dood, je oom heeft me dan vermoord, voor het juweel, voor de macht, voor jou.

Jij bent nu de sleutel tot alles men jongen, verlies niets uit het oog, hou je ogen altijd open en vertrouw niemand niet!

Ik hou van je men zoon,

Liefs

je moeder

Ik nam de kleine enveloppe en deed het open en inderdaad het gekletter op de grond gaf inderdaad de aanwezigheid van een sleutel aan. Ik nam het in men hand en stopte het in mijn zak en vervulde men moeder haar wens door het papiertje in brand te steken en liet het brandende papiertje op de grond vallen en maakte me uit de voeten.

Als ik buiten was, hoorde ik een ontploffing maar ik bleef lopen zonder één blik meer te gunnen aan het huis, het geheim van mijn moeder zal samen met het mijn ouderlijk huis sterven. Ik liep naar het bedrijf, die nu leeg en verlaten was doordat het al 10 uur in de avond was.

Ik gaf een knik aan de man van de beveiliging en ging naar binnen, ik liep met grote passen naar het bureau van mijn moeder, die ik door niemand meer laat gebruiken, het was voor mij een heiligdom dat niemand mocht betreden na haar dood. Ik deed met een krop in men keel de deur open.

Hier ben ik al een hele tijd niet meer geweest, omdat de herinnering teveel pijn deden, maar dit is iets wat ik moet doen. Ik nam een pas naar de boekenkast maar werd al verstoord door de man van de beveiliging.

'Meneer Porter wat doet u hier?', vroeg hij argwanend. Ik keek naar hem op, maar iets aan hem maakte dat ik me niet op men gemak voelde. Ik pakte het pistool in men broekzak iets steviger vast.

'Ik moet je niets van verklaring geven wat ik hier doe meneer, het is nog steeds mijn bedrijf, en nog steeds mijn kantoren die ik alle tijden binnen en buiten mag niet waar?', vroeg ik nu aan hem maar hij gaf geen kik, en pakte zijn walkietalkie maar voordat hij iets kon zeggen schoot ik hem al door het hoofd.

Ik pakte snel het sleuteltje uit mijn jaszak en schoof de boekenkast opzij, en inderdaad daar was er een verborgen deur. Ik deed de deur met één beweging open en daar stond er inderdaad een kluis. Ik deed met bevende handen de kluis open en daar lag inderdaad een juweel, hetzelfde juweel dat ik inderdaad herkende als het juweel dat mijn moeder altijd bij zich droeg.

Ik pakte het voorzichtig op en schoof het in mijn jaszak, ik deed snel de kluis en de deur dicht en schoof de boekenkast weer op zijn zelfde plek. Ik keek nog één keer naar de doodgeschoten man en liep er met een boogje rondom heen.

Ik liep snel terug naar mijn appartement, die ik ook had voor noodgevallen, nu dat ik geen huis meer heb om naar terug te keren is dit de beste oplossing voorlopig tot alles achter de rug is.

Al snel hoorde ik men gsm trillen, en Stefan zijn naam verscheen op men scherm.

'Porter alles goed, ik hoorde net dat je ouderlijk huis afgebrand is,' hoorde ik Stefan haastig zeggen.

'Ik heb het Stefan, ik heb het juweel.'