10 maart 2016
Ik sta hier met Brittany aan mijn zijde. Ik zie zijn gezicht, vol met bloed en zweet. En iemand met een zwart masker voor zijn gezicht. 'Commissaris en FBI-agenten. Als je dit ziet, zijn ik en mijn lieve Matthew al de staat uit', zei hij terwijl hij met zijn hand over Matt zijn gezicht ging, en hij liet het toe.

'Wat is er aan de hand?', vroeg ik aan Carlos. 'Kijk, hij kan het je beter zelf uitleggen dan ik', zei hij met een vies en verdrietig gezicht. 'Waarschijnlijk zitten de meeste van jullie met vragen, en die zal Matt met plezier aan jullie uitleggen', zei hij terwijl hij Matt een duw gaf, dat hij nu met zijn knieën op de grond zat.

'Stefan, vrienden', zei hij met een robotachtige stem. 'Sommige weten van jullie, dat mijn jeugd niet al te gemakkelijk was. Dat ik al redelijk jong op straat stond, en dat ik toen met de verkeerde mensen in contact ben gekomen.' Hij keek nu recht in de camera en de eenmaal fonkelende ogen van hem waren nu dof. 'Ik heb de kans gekregen om een beter mens te worden, met betere kansen en betere contacten. Maar ik heb altijd al geweten dat dit niet voor eeuwig zou duren'

Hij nam even pauze en nieuwe tranen stroomden over zijn wangen en opeens hoorde ik een zweepslag en toen hoorde ik hem schreeuwen. Ik wendde men ogen van het scherm af, toen er meer zweepslagen kwamen en hij daar zat te smeken om te stoppen. Ik zag hoe Brittany naar buiten was gerend ondertussen en dat de meeste van de FBI-mensen er ook niet meer tegen konden en ook hun ogen afwendde. Enkel Carlos bleef er naar staren, met een afkerend gezicht.

'Ik wist dat hij me ooit weer terug zou vinden, het was enkel kwestie van tijd en het juiste moment. Ik heb een fijne tijd gehad met jullie allemaal, ook al zijn we niet altijd met het juiste been gestart, toch heeft iedereen al een speciaal plekje in pijn hart veroverd maar hier scheiden onze wegen weer. Ik zal jullie allemaal gaan missen, maar het is beter zo. Ik ben weer bij mijn echte familie, ik ben terug bij mijn enige echte liefde, mijn verloofde.'

Dat waren zijn laatste woorden voordat het scherm weer zwart werd. En de enige woorden die bleven spoken in mijn hoofd waren de laatste. Mijn verloofde. Mijn verloofde. What the fuck, bedoelt hij met ''mijn verloofde''. Hij is toch niet echt van plan om met hem heel zijn leven door te brengen.

Ik keek naar Carlos maar die leek niet echt geschokt te zijn van dit nieuws. Zeg me nu niet, dat hij dit al de hele tijd wist? 'Carlos wat weet jij hier meer van dan wij', vroeg ik. 'Niet veel, enkel ben ik samen met hem opgeleid, normaal zou hij vandaag hier in mijn schoenen hebben moeten staan, maar hij weigerde de functie. Hij was door de oude Anderson naar de FBI gehaald, en die heeft enkel het belangrijkste aan ons meegedeeld.'

'Wie was die Anderson? En wat heeft hij verteld Carlos, ik moet het allemaal weten', zei ik nu dreigend. 'Gerard Anderson, de oude baas bij de FBI, de oom van onze jonge Matthew Anderson. Hij heeft hem van de straat gehaald, van het slechte pad en de slechte mensen door hem een FBI-opleiding te laten mee volgen. Maar blijkbaar heeft het slechte pad hem weer voor zich gewonnen, onze jonge Matthew Anderson, is nu weer eens de gebroken en het slaafje Matt Barker geworden.'

Ik stond met open mond te luisteren, en blijkbaar was Carl er ook bijkomen staan, sinds wanneer is hij hier. 'Wat een verhaal', mompelde hij. 'En met wie hebben we de eer', vroeg Carlos nu sarcastisch aan Carl. 'Carl Porter, advocaat Carl Porter en familie van Black Shadow', mompelde hij nu weer dat laatste. Ik keek geschokt naar Carl.

'What the hell Carl? Hoe bedoel je familie van Black Shadow? Hoe lang weet je dat al en waarom heb je het me niet eerder verteld?!', vroeg ik nu boos aan Carl. 'Ja blijkbaar is Black Shadow een oom van mij, en ik weet dat al enkele weken en ik wou je er gewoon niet ter laste mee zijn daarom heb ik niets gezegd.' Carlos zat als een klein kindje, de sappige verhalen op te zuigen met een grijns en ik werd enkel nog kwader.

Ik haalde diep adem, met hier ruzie staan te maken geraken we ook niet verder mee, eerst de belangrijke dingen. 'Is Gerard nog in leven', vroeg ik. Carlos schudde zijn hoofd. 'Die is vorig jaar gestorven aan kanker', zei hij. Nou met dat geraken we dus ook niet verder. 'Weet je niets meer dan dat? Alles is nu van belang voor zowel Matt te helpen, als 'the king' en Black Shadow te vangen.'

'Ik weet niets meer dan dat, enkel weet ik wel dat Matt voordat hij bij ons was in het been geschoten was en dicht tegen zijn longen. Hij was op de vlucht voor de politie, hij moest drugs gaan verhandelen op straat. En ik weet dat daar een groot deel zit van de volgers van 'the king' en James Edison dus daar kunnen we mee beginnen.' Eindelijk toch iets van nuttige informatie.

'Goed morgen beginnen we daar mee. Ik heb genoeg gehad voor vandaag, goedenavond', zei ik terwijl ik uit het oude fabrieksgebouw ging. Carl volgde mij, maar ik had geen tijd en geen zin om naar zijn kant van het verhaal te luisteren. Ik wou alleen gelaten worden al was het gewoon maar voor vanavond.

'Stefan, blijf toch staan en laat het me uitleggen', smeekte hij bijna. 'Wat moet je uitleggen Carl? Dat je familie bent van Black Shadow, nou who cares. Dat je dat al misschien al maanden wist en mij nooit iets van hebt gezegd, who cares. Ik heb een ruige dag achter de rug, heb iemand vermoord omdat ik mijn gevoelens niet de baas kon en ik wil gewoon alleen zijn. Ik ben een moordenaar Carl, ben ik nu en ben ik altijd al geweest. Dus laat me gewoon allemaal met rust', schreeuwde ik nu. Waar dat vandaan kwam weet ik ook niet.

Hij keek me met een geschrokken blik aan, zijn mond iets wat open. 'Stefan', probeerde hij terug, terwijl hij zijn hand op mijn schouder legde. Ik deed men schouder weg en hij begreep wat ik bedoelde. 'Laat me gewoon even met rust Carl, gewoon vanavond', fluisterde ik nu. Hij schudde zijn hoofd.

'Voordat wij morgen opzoek gaan naar James, wil ik dat je me alles zegt van vroeger tot nu. Waarom zijn je stoppen doorgeslagen Stefan, want ik weet dat jij geen moordenaar bent', zei hij medelevend. 'Je kent me niet Carl, dus doe ook niet alsof je me wel zou kennen. Je weet niets van mij, je denkt alles te weten maar je weet godverdomme niets', schreeuwde ik nu.

Hij zei geen woord maar keek me nog steeds vol medeleven aan, en ik zag aan zijn ogen dat ik verder moest doen. 'Gooi het eruit Stefan', schreeuwde hij opeens, 'zeg me waarom ik geen goede vriend ben, zeg me waarom ik je niet zou kennen. Zeg het!' Ik draaide me om en pakte hem bij zijn kraag.

'Weet je waarom Carl? Omdat ik inderdaad verantwoordelijk ben voor de dood van mijn ouders, van mijn zus , Newt nu ook van Loredana. Ze zijn allemaal door mij gestorven, hun bloed kleeft allemaal aan mijn handen. Mijn ouders zijn overleden omdat ik zo nodig weer eens moest feesten. Mijn zus is overleden omdat ik weer eens mijn grote mond niet kon houden en tegen haar uitgevlogen ben. Newt heb ik niet kunnen redden Carl en ik moest er voor hem geweest zijn. Hij was mijn eerste liefde Carl en zelfs die heb ik niet kunnen redden. En ik ben verantwoordelijk voor de dood van Loredana omdat ik nooit goed ben geweest met mijn gevoelens. Ik ben gewoon een monster Carl', schreeuwde ik nu voor heel de gemeente.

Brittany en Carlos waren er nu ook bij komen staan. Brittany zat met tranen in haar ogen en Carlos keek me gewoon verbaasd aan. Carl wist ik niet wat er in zijn hoofd rondspeelde, afkeer, woede, ergernis. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door twee paar armen en troostende woorden in mijn oor.

'Stefan, je bent geen monster. Het was gewoon allemaal pech, het is niet jouw fout', zei hij. 'Dat is het wel Carl, allemaal zijn ze gestorven onder mijn toezien', weende ik nu, 'mijn ouders heb ik nog gezien. Ik heb ze voor mijn ogen aangereden zien worden door een dronken vrachtwagenbestuurder en ik kon er niets aan doen. Ik kon enkel schreeuwen en wenen, ik zou hun moeten helpen zijn maar neen ik was te druk bezig met mijn eigen. Als de ambulance er dan eindelijk kwam, was alle hulp al te laat.'

'Mijn zus, ik zou haar moeten beschermd hebben, haar lief gehad hebben. Maar wat deed ik, ik bezoop mij, ik schold haar uit. Zij was mijn alles maar toch sloot ik haar buiten, omdat ik haar niet onder ogen durfde komen Carl. Ik was zo boos op mijn eigen dat ik ze gewoon verwaarloosd heb. En dan heb ik ze gewoon buiten geduwd Carl en die avond werd ze gedood.'

Nu zag ik ook enkele tranen opzwellen in zijn ogen, en Brittany zat al met haar hoofd in het pak van Carlos en ook hij kon het niet meer droog houden. 'Alles is mijn schuld Carl, iedereen die ik lief had, is door mij gedood. Mijn innerlijke demonen winnen opnieuw en opnieuw en opnieuw van mij.'

'En nu blijkt dat er weer een stuk van mij is weggenomen, onze Matt. Het was niet zo goed in het begin maar toch Carl opnieuw is er onder mijn ogen weer iemand van ons weggenomen omdat ik het zo nodig vond dat hij meeging met die ambulance ook al wou hij zelf niet. Dus zeg nu nog eens dat ik geen monster ben Carl, alles onder mijn ogen word gedood of meegenomen.' En toen was hij stil, iedereen was stil en ik hoorde enkel nog maar mijn haastige ademhaling. En ik was eigenlijk opgelucht dat ik het allemaal eens kwijt kon.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
A/N
Wattpad is irritant alweer dus hier nog eens het hoofdstukje van vrijdag
Vanaf volgend hoofdstuk ga ik eens iets nieuws proberen, wat zie je dan wel. Ik hoop dat jullie het een leuke verrassing zullen vinden. Het zullen twee hoofdstukken zijn maar met dezelfde inhoud enkel iets anders, meer uitleg bovenaan de volgende hoofdstukken