(1 februari 2016)
Stefan Wilson

Beste Carl, Stefan
Jullie denken dat jullie veilig zijn. Jullie denken dat alles achter de rug is. Maar het spel begint nog maar. Maak jullie klaar, want het word nog gruwelijker, en nog griezeliger dan jullie ooit konden dromen. De strijd is nog lang niet gestreden. -BS

Ik stond daar met open mond. Dit kan niet, hij is dood, ik heb hem doodgeschoten. 'Carl', vroeg ik en hij zat met een bleek gezicht naar mij te staren. Opeens was er een knal en er vlogen allerlei glasscherven rond in het kantoor en toen werd alles rondom ons zwart.

Toen ik mijn ogen terug open deed, lagen ik en Carl nog op de grond maar waar is Newt?

'Newt', riep ik door het kantoor. Carl stond ook op en keek me met een bange blik aan. 'Hij is weg, waar is hij', vroeg ik nu bezorgd aan Carl. Hij haalde zijn schouders op en samen liepen we het kantoor uit. Alles lag onder het stof, dus niet enkel zijn kantoor is er erg aan toe. 'Ik ga eerst de mensen in veiligheid brengen', zei ik tegen Carl die nog steeds in het niets stond te kijken.

Ik liep nog steeds hoestend de kantoren binnen. Maar blijkbaar is het niets gebeurd in de andere kantoren. Enkel Carl zijn kantoor en de hal zijn het er het ergste aan toe. Maar toch nam ik het zekerste voor het onzekere en evacueerde ik heel het gebouw. Toen iedereen buiten was, keek ik achter mij en toen zag ik hem.

Newt. Helemaal vastgebonden op een stoel, in een gebouw waar ik niets van weet. 'Stefan, Carl surprise, surprise ik leef nog', zei opeens een vervormde stem. Ik keek van Carl terug naar het scherm en dan weer terug naar Carl. Maar hij zat met dezelfde blik als ik naar het scherm te staren. Vol afkeer, woede en verbazing.

'Ik ben terug en met een gast', sprak de stem verder en toen verscheen Newt weer in het beeld. 'En ik heb een leuk spelletje bedacht, je krijgt 3 uur om hem te vinden en te bevrijden. 3 uur geen seconde langer, veel succes', en met die woorden ging het scherm weer op zwart. Krijg nou de kleren, hoe?

'3 uur?', schreeuwde opeens Carl boos. 'Dat kan hij toch niet menen 3 uur...', fluisterde nu Carl met tranen in zijn ogen. 'Hij verdient dit niet Stefan, niemand niet maar zeker hij niet', fluisterde hij verder.

En zo gaat het spel dus verder. En nog met minder tijd dan voorheen. Wat weten we over Newt? Hij is een jonge advocaat, die al voor zo'n jonge leeftijd al ver heeft geschopt. Maar waarom is hij zo speciaal voor Shadow? Hij is niet eens vrouwelijk of heeft iets in het profiel van vroeger. 'Heeft niemand iets gehoord of gezien?', vroeg ik opeens want zo een knal kan moeilijk ongehoord blijven.

Iedereen schudde zijn hoofd. 'We wisten zelfs niet dat er een kidnapping plaatsvond', zei er iemand. 'Hebben jullie de knal niet gehoord?', vroeg ik verbaasd en iedereen schudde zijn hoofd. Hoe kan dat nou? Dat was een hels lawaai. 'Er was een piep een paar seconden lang maar dat was het ook', zei er iemand anders.

Vreemd heel vreemd, maar hier schiet ik natuurlijk niets mee op. Ik heb hulp nodig en snel ook. Wat zal de oude commissaris lachen als hij dat hoort, iedereen trouwens hoe hebben we zo stom kunnen zijn? We wisten dat hij slim was en altijd stappen op ons voor was en toch zijn we er weeral eens ingetrapt.

Ik moet slimmer beginnen spelen als ik hem ooit wil te pakken krijgen voordat het te laat is. 'U spreekt met inspecteur Adams hoe kan ik je helpen', zei opeens de stem van Brittany. 'Brittany met mij, kom onmiddellijk naar Porter nv', zei ik redelijk gehaast. 'Maar natuurlijk commissaris ik ben er zo dadelijk.'

En inderdaad na een kleine tien minuten stond Brittany er met nog een paar andere politieagenten. 'Wat is er gebeurd commissaris?', vroeg ze. 'Black Shadow', zei ik meteen en haar ogen vergrootten. 'Wat neen dat kan niet, hij was toch dood? Wat is er in hemelsnaam gebeurd?' Ik haalde men schouders op, dat weet ik ook niet wat is er gebeurd? Wat is er misgelopen, ik was er zo van overtuigd dat ik de juiste persoon had.

Dat komt later wel eerst de belangrijkere zaken, Newt. 'Geen idee, maar hij is terug en hij heeft weer een slachtoffer en we moeten onmiddellijk actie ondernemen', zei ik en ze ging meteen aan de slag. 'Wat weet u?', vroeg ze toen. Ik omschreef haar het gebouw maar ook zij kon niet meteen een plaats bedenken.

Ik ondervroeg nog de collega's van Newt maar ook zij wisten niet waar die plek zou kunnen zijn. Is het terug met de eerste keer of zou dat ook veranderd zijn? Met Shadow weet je nooit niet. 'Carl, weet je of Newt een sport of iets anders deed', vroeg ik aan mijn nog steeds geschokte vriend.

'Geen sport, zover ik weet toch niet', zei hij. 'Hij was vooral bezig met zijn werk, hij was altijd één van de laatste om weg te gaan.' Ja daar schiet ik ook niet ver mee op, jammer genoeg. Waar in hemelsnaam zit je Newt?

Opeens ging het scherm weer aan en ik wist dat er een uur gepasseerd moest zijn. 'Nog 2 uur commissaris Wilson. En dan gaat je lover eraan', zei hij lachend. Men watte? Ik keek naar hem en ik zag hoe zijn ogen rood waren. Zijn armen en benen zaten al vol met rode schrammen en messteken. Wat is hij met hem aan het doen?

'Ik zou maar opschieten anders is hij misschien al doodgebloed', en toen werd het scherm opnieuw zwart. 'Godverdomme', schreeuwde ik. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder en Carl stond naast mij. 'We moeten hem vinden Porter, het moet gewoon', fluisterde ik.

'Weet echt niemand niets?', vroeg ik nog voor de laatste keer aan iedereen die hier stond. 'Hij had het wel eens over een jeugdbeweging waar hij vroeger graag naar toe ging. Misschien eens kijken in de oude lokalen van de jeugdbeweging?', stelde opeens iemand voor. Eindelijk toch één ding wat we kunnen bezoeken.

Ik, Carl en Brittany gingen samen naar de oude jeugdbeweging lokalen. Maar jammer genoeg was het een goed uur rijden, voordat we er waren. Carl had iedereen voor de rest van de dag naar huis gestuurd. Want hij wou mee met ons. Ik kon niets anders doen dan toezeggen want anders zou hij zelf nog rijden.

Onder de weg, hebben we niets meer gehoord van Shadow of Newt totdat mijn gsm opeens ging en ik zette hem meteen op speaker.

'Commissaris Wilson', zei ik. 'Stefan', hoorde ik hem snikken, en ik kreeg er meteen kippenvel van en ik was niet de enige. 'Newt, alles oké? Waar ben je', vroeg ik, ik wist dat hij niet zou antwoorden op die laatste vraag want hij is erbij. 'Stefan, ik kan niet meer Stefan,laat het ophouden Stefaaaaaannnn', schreeuwde hij het laatste en ik kreeg nog meer kippenvel.

Opeens hoorde ik nog een paar snikken, dan nog een schreeuw en toen hing hij op. Ik drukte het gaspedaal nog een beetje harder in. Ik moest hem redden, ik kon niet nog iemand laten doodgaan. Ik geef misschien net iets meer om hem dan dat ik voor iemand anders ooit heb gegeven, uitgezonderd Carl. Hij is gewoon iets bijzonders, iets speciaals en ik kan hem ook niet kwijtraken ik heb al teveel verloren.

Als we eraan kwamen, was het er stil. Geen geschreeuw, geen gesnik. Niets. Ik hoop dat we juist zijn, dat dit de plek is anders hebben we geen tijd meer. We liepen samen het gebouw in en daar zat hij. Met een mes in zijn buik. 'Newt? Newt? Newt!!!', schreeuwde ik terwijl ik hem door elkaar schudde.

'Stefan', zei Carl opeens en hij probeerde me van hem te trekken. 'Neen, hij mag niet dood zijn, de 3 uur zijn nog niet om', schreeuwde ik nu en Carl omhelsde me en ik kon mijn tranen niet bedwingen en ik huilde. 'Hij mag niet dood zijn Carl, het mag gewoon niet', weende ik terwijl ik op Carl zijn borstkas klopte.

'S-Stefan', hoorde ik opeens achter mij iemand mompelen. Ik, Brittany en Carl draaide ons meteen om en daar zat hij dan, te glimlachen naar mij. 'Newt', riep ik opgelucht en zakte op mijn knieën. 'Dit kan even pijn doen', zei ik terwijl ik het mes pakte. 'Neen', zei hij en hij pakte men kin en deed men hoofd naar omhoog zodat ik in zijn ogen keek.

'Het is goed Stefan', fluisterde hij zo stil dat ik moeite had om hem te verstaan. 'Ik heb een boodschap meegekregen dat ik jullie moest meedelen, als ik nog niet dood was', probeerde hij te glimlachen maar ik zag hoe dat hij pijn leed. 'Wat is het', vroeg ik terwijl ik rondjes op zijn hand wreef.

'Game on', zei hij en ik en Carl wisten wat het betekende. Brittany waarschijnlijk ook, hij is terug en hij gaat niet stoppen totdat hij zijn doel heeft voltooid. Geen idee wat dat doel moge zijn. 'S-Stefan', fluisterde Newt toen terwijl hij bloed aan het ophoesten was. 'Stil maar', zei ik, ik wou hem niet nog meer pijn laten lijden gewoon door te praten.

'Ik moet dit gewoon één keer zeggen', zei hij terwijl hij nog meer bloed ophoestte. Zijn ogen waren al in zijn oogkassen aan het rollen, zijn huid was het bleekst wat het kon worden maar toch zijn laatste woorden zullen voor altijd bij me blijven. 'Ik hou van je.'

Met die woorden sloot hij zijn ogen en ik wist dat het toen met hem gedaan was. Ik weende het uit en ik hoop dat hij dit toch nog hoorde. 'Ik ook van jou.'

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
A/N

En zo beginnen we een nieuw avontuur. Ik hoop dat dit al een goede start was, want dat einde was echt hoe ik het wou - gooi alsjeblieft geen tomaten - maar goed laat me weten wat je ervan vond!