10 mei 2016
Stefan Wilson
Ik zit nu in het ziekenhuis, naast het bed van de nog steeds slapende Chris Lewis, naast hem ligt Matt. 'Stefan', kuchte opeens Matt. Ik stond op van het bed van Chris en liep naar Matt die ook nog bleekjes zag.

'Hoe is het met je, moet ik een dokter gaan halen', vroeg ik snel en een glimlach speelde rond Matt zijn lippen. 'Alles goed Stefan en neen geen dokter nodig', kuchte hij met een verrekt gezicht, en ik grinnikte. Alles goed huh?

'Danku Stefan', zei hij met een waterige glimlach. Ik fronste men wenkbrauwen, dank voor wat? Dat ik weer bloed aan men handen heb, als ik niet snel terug bij bewust zijn was geweest zou iedereen in het brandende gestorven zijn. En Manu zijn we ook alweer kwijt.

Flashback (de vorige avond)
Ik deed mijn ogen open, en een bloedende Chris Lewis lag nog steeds onder mij. Ik keek rondom mij en alles kwam weer terug, het huis was ontploft. Ik keek richting Matt, Carlos en de rest die lagen er allemaal nog. Maar Manu was nergens meer te bekennen, ik vloekte binnensmonds.

Ik kuchte doordat de rook nog erger was geworden, ik probeerde recht te komen maar ik viel steeds weer op de grond. Toen ik eindelijk stevig op men voeten stond, pakte ik Chris op in bruidsstijl en ging eerst naar Matt en Carlos die ook samen lagen, Carlos ook ietwat beschermend over Matt.

Ik legde voorzichtig Chris op de grond en schudde Carlos wakker, hij stirde even en werd dan kuchend wakker. 'Stefan?', vroeg hij en ik knikte, ik wees naar Matt en hij begreep wat ik bedoelde. Hij nam hem ook mee en ik ging nu eerst nog even naar Brittany en Carl.

Ik schudde Brittany als eerste wakker en ze kuchte ook en wees bezorgd naar Carl. Ik ging op men hurken naast Carl en voelde of ik nog pols had en gelukkig wel, maar ook hij had een paar schotwonden en brandwonden opgelopen. 'Brittany kun jij hem naar buiten krijgen', hoestte ik en ze knikte.

Ik pakte weer Chris op en we liepen met zen allen terug naar buiten, de deur was op magische wijze terug open. Dit was waarschijnlijk omdat ze Manu bevrijd hadden, terwijl wij allemaal buiten bewustzijn waren. Ik keek nog eens achterom en zag dat er een paar FBI agenten bleven liggen, ik groette hun nog voor een laatste keer. En ik met Chris, Carlos met Matt en Brittany met Carl liepen allemaal naar buiten gevolgd door de overgebleven FBI-agenten.

Toen we buiten waren, was er nog een naontploffing en de rest van het huis ging nog verder in vlammen op. Buiten stonden al verschillende dokters en andere agenten ons op te wachten, ze namen Chris, Carl en Matt van ons over en de agenten namen ons mee.

'Jullie hebben geluk gehad', dat hoorde ik nog van de agent voordat ik hem buitensloot en enkel maar zen mond nog zag bewegen. Carlos en Brittany keken bezorgd naar mij maar ik wendde men blik af en keek naar buiten.

Einde flashback

Ik werd terug naar het heden gebracht door een vreselijke schreeuw, maar toen ik bezorgd naar Matt keek, keek hij enkel naar iemand achter mij. Ik keek naar achteren en daar lag Chris te kronkelen en te schreeuwen van de pijn, mijn voeten kwamen meteen in actie en ik liep naar de gang.

'Een dokter, haal een dokter, we hebben een dokter nodig', schreeuwde ik bezorgd in het rond. En al snel liepen verschillende doktoren mij voorbij in de kamer van Chris en Matt.

'Er is opnieuw een bloeding, laat alles meteen klaarmaken in het O.K', zei één van de artsen, en al snel was het bed uit de kamer gerold en ik stond daar nog steeds aan de grond genageld.

'Meneer', hoorde ik iemand in de verte roepen, maar er stond een verpleegster net naast mij, ik zweette me te pletter en ik keek rondom mij en werd paniekerig. 'Meneer rustig, haal diep adem, in en uit, meneer blijf bij me. Dokter', schreeuwde ze opeens maar ik stond gewoon te trillen en te zweten.

Opeens stonden er verschillende mensen rondom mij. 'Paniekaanval door gebeurtenissen, geef me een kalmeringsmiddel', riep er een dokter en al rap werd er een spuit in men arm gezet en een vloeistof baande een weg in mijn bloedbaan. En ik werd meteen rustiger en viel in slaap.

Toen ik men ogen opendeed hoorde ik ook een gepiep naast mij. Ik keek rondom mij en men arm werd ook verbonden met een hartmonitor. Ik zette me recht in het bed, tot hoever dit ging, met de hartmonitor. Ik keek recht in de ogen van Matt, die met een grote grijns op zen gezicht zat.

Hij keek van mij naar iemand naast hem, ik volgde zijn blik en zag dat Chris opnieuw, vredig naast hem lag te slapen en ik voelde me meteen al opgeluchter. Blijkbaar zag je het in men ogen want Matt begon te lachen. 'Je hebt het zo zwaar zitten commissaris', grinnikte hij en ik smeet een van mijn kussen naar zijn hoofd en met een domme uitdrukking op zen gezicht keek hij toen naar mij.

Daardoor moest ik nu ook lachen, maar al snel werd die blik een van een geniepig kind en al snel kreeg ik twee kussen in de plaats in men gezicht. 'Oh je wilt oorlog, dan krijg je oorlog', zei ik en begon met verschillende zachte dingen naar Matt zijn hoofd te gooien, en hij deed dat ook dan naar mij en al snel zaten we in een grote lachbui.

We hadden niet eens door dat er verschillende doktoren en verpleegsters in de deur met een grote glimlach op hun lippen naar ons zaten te kijken. Ze maakten hun bekend doordat een van hun eens kuchte en al snel werden men wangen warmer. Die ene persoon kreeg dan meteen al een stoot door een andere verpleger die met boze ogen naar hem keek.

'Goed nu dat we allemaal eens goed hebben kunnen lachen', zei de dokter met nog steeds een grote glimlach op zijn gezicht, 'ik zie dat je terug bij bewustzijn bent commissaris, je had een paniekaanval en een redelijke grote dus we hebben je met een kalmeringsmiddel ingespoten zodat je wat rustiger werd, voor de zekerheid willen we je toch nog even hier houden, want we hebben een hersenschudding ook bij jou vastgesteld nadat we een paar testen hebben gedaan.'

Ik knikte en keek terug naar Matt, 'wat jou betreft meneer Anderson, jou houden we zeker nog een week onder onze controle want bij jou hebben we een paar breuken vastgesteld en ook een serieuze ondervoeding', zei hij en Matt knikte ook naar de dokter. Toen keek hij naar Chris.

'Wat deze meneer betreft, we hebben de kogel met succes kunnen verwijderen en hij is buiten levensgevaar voorlopig, hij had een paar uur geleden een interne bloeding maar ook die hebben we kunnen stoppen, nu is het afwachten maar we hebben goede hoop', zei hij en we knikten.

'Hoe is het met Carl Porter', vroeg ik toen, omdat ik me opeens Carl herinnerde. 'Met meneer Porter gaat alles oké, hij heeft geen te erge schotwonden opgelopen of toch geen levensbedreigende en zijn brandwonden zullen ook genezen.' Ik knikte, 'bedankt dokter.'

13 mei 2016

Ze haalden de naald uit men arm, die me verbond met de hartmonitor. Het gaat allemaal prima met mij. Ik heb geen paniekaanvallen meer gehad, en alles gaat voorlopig oké. Chris is nog steeds niet ontwaakt, of heeft zijn ogen toch niet meer opengedaan.

Ik kon eindelijk weer mijn normale kleren aandoen, Brittany had die nog gebracht dezelfde avond van mijn paniekaanval, natuurlijk verschoot ze van dat ik ook in een bed lag en we vertelden haar het verhaal.

Met Matt gaat het ook al veel beter, hij heeft terug wat kleur op zijn wangen en je ziet dat hij nu wel degelijk deftig te eten krijgt, je ziet het aan zijn wangen, ze zijn niet meer zo ingezakt als de eerste dag. We hebben natuurlijk al wat kunnen praten over zijn dagen daar, maar veel wil hij er niet over vertellen. Wat ik begrijp het moet een traumatische ervaring zijn geweest.

16 mei 2016

En nog steeds zit ik in het ziekenhuis, nu terug naast het bed van Matt en Chris. Hij heeft nog steeds zijn ogen niet geopend en begin me serieuze zorgen te maken, waarom doet hij ze nou niet open? Ik zit men men handen gekruist onder men kin en zit bezorgd naar zijn gezicht te kijken.

Carl is ondertussen ook al weer ontslagen uit het ziekenhuis en spendeert het meest van zijn tijd hier ook bij ons. Brittany regelt het politiebureau voor mij en Carlos zit momenteel weer terug in het hoofdkwartier van de FBI en brengt verslag uit van onze vooruitgang dat we Matt veilig en 'gezond' terug hebben.

Opeens hoorde ik een verandering in zijn hart, op de hartmonitor, net alsof hij wakker was geworden. Ik keek hoopvol terug naar Chris en inderdaad de volle bruine ogen van de oudere Lewis broer staarden me aan.

'Stefan?', zei hij met een schorre stem en ik knikte, bang dat de emotie in men stem teveel zou doorkomen. 'Water', mompelde hij en ik gaf hem het bekertje dat met water gevuld was aan hem en hij dronk het met gulzige slokken op.

'Wat is er gebeurd?', mompelde hij nadat hij de kamer rondkeek en zowel mij, Matt als Carl zag. Ik streelde liefdevol door zijn haren en slikte een krop die nog steeds in men keel zat door. 'Je bent neergeschoten geweest door Manu, en we hebben je gered en zo ben je hier', zei ik weglatend dat ik hem gered had.

Hij keek verbaasd naar mij toen naar Matt en als laatste met een bange blik naar Carl. 'Dus ze hebben me gewoon verbannen en voor dood achter gelaten?', vroeg hij geschokt en boos, zijn ogen stonden op vuur spugen. 'Neen Stefan heeft je met zijn leven beschermt en daardoor konden ze je niet meenemen', zei Carlos opeens achter mij.

En nu keek ik met boze ogen naar hem, dat was niet de bedoeling. Hij keek nu geschokt naar mij en ik voelde hoe dat men wangen warmer werden met de minuut. Ik stond verstomd op en hakkelde over men woorden en liep met grote passen de kamer uit.

'Stefan', hoorde ik hem me nog naroepen, maar ik rende snel het ziekenhuis uit en eenmaal ik buiten was zakte ik tegen de muur. Ik stak men handen in men haar en trok eraan, dat mocht niet uitkomen. Waarom Carlos?

Al snel voelde ik een persoon naast me zakken, ik keek naast mij en zag Carl naast me komen zitten. Hij zei niets en dat was maar beter ook, ik had nu geen zin in een peptalk of iemand die zei dat Carlos gelijk had, ik had gewoon een persoon nodig. Niet meer niet minder.

'Stefan?', vroeg hij na een tijdje en ik keek terug op naar hem. 'Chris vraagt naar je', zei hij en ik gromde een beetje, waarom om me nog meer belachelijk te maken? 'Hij wilt iets belangrijks zeggen', zei opeens een andere stem die ik herkende als Carlos. Ik keek naar hem op en kon men boze ogen niet verdoezelen.

'Ik deed het gewoon voor ons goed', begon hij, 'misschien gaat dit ons ten goede spelen Stefan, je bent zijn zwakke plek en nu zal hij misschien meewerken om eens en voor altijd een eind te maken aan Manu en Shadow', zei hij en ik wist dat hij gelijk zou kunnen hebben maar dat betekende dat wel niet dat hij dat zo maar had mogen zeggen. Ik weet zelf nog niet wat ik voel.

Ik stelde me recht en we gingen samen met Carlos terug het ziekenhuis binnen en richting de kamer van Chris en Matt. Hij zat te kijken naar de deur, met hoopvolle ogen en toen hij me eindelijk zag speelde er een glimlach rond zijn lippen.

'Stefan', zuchtte hij opgelucht en ik knikte en voelde hoe dat ik het weer warmer kreeg. Matt zat weer met dezelfde grijns te kijken als een paar dagen geleden en ik draaide met men ogen.

'Ik heb een mededeling', zei hij opeens serieus en iedereen keek met een hoopvolle blik naar hem. 'Ik ben het zat om naar hun pijpen te dansen', hij keek naar mij en zen ogen stonden vol met een emotie dat ik nog niet had gezien in ogen. 'Ik wil het goede doen. Ik wil mijn broer eer bewijzen, daarom wil ik me bij jullie voegen', zei hij.

En ik voelde hoe dat de gespannen sfeer in de kamer met tien graden daalde, en iedereen ging naar hem toe behalve Matt en gaf hem een schouderklop, maar ik zag hoe dat Carl iets in zijn oren fluisterde en zijn ogen hadden weer dezelfde bange blik als de eerste keer dat zijn ogen op Carl vielen.

Wat dat te betekenen heeft, geen idee maar ik ben blij dat we weer een Lewis aan onze zijde hebben, en zolang als ik leef valt hij onder mijn bescherming en ik zal er alles aan doen zodat hij niet hetzelfde lot krijgt als zijn broer een paar maanden geleden. Wees daar maar zeker van!