Waarschuwing: zoals hierboven al vermeld is dit een horror deeltje, dus ben je hier gevoelig voor onderaan de belangrijkste dingen!
4 april 2016
Pov Stefan
Na onze ontmoeting met het nageslacht van James, hebben we niets meer vernomen van hem of iemand anders. Het is al een kleine maand te stil geweest, niets meer van Matt, niets meer van Shadow. Ik ben benieuwd wanneer ze weer zullen toeslaan. Opeens kwam Brittany binnen, met een briefje.

'Commissaris dat lag opeens op mijn bureau', zei ze terwijl ze naar mij liep. ''Commissaris en leden'', stond erop. En onze stille dagen zijn uitgeteld,wat een verrassing. Ik opende de enveloppe en er zat enkel een klein briefje in. Zijn we daar nu weer met de briefjes?

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Het is een meisje met zwarte haren, in een gebouw van water. Trappelend wachtend op haar redder, vind je haar voordat ze verdronken is door je hater? -BS

'Verdomme', zei Brittany, 'wat doen, Carlos verwittigen of alleen op pad', vroeg ze. Ik dacht na, dit is niet echt een klus voor de FBI. 'Alleen', zei ik terwijl ik al mijn vest pakte. 'Dus ze zit in een gebouw van water, wat moet dat betekenen?', dacht ik luidop. 'Gebouw van water, de watercentrale of de watertoren?', vroeg ze. Slim gezien.

'Ga jij naar de watercentrale, ik ga naar de watertoren, laat mij weten als je iets vind en ik laat iets weten als ik iets vind oké?', vroeg ik en ze knikte. We stapten allebei in verschillende wagens in, zij in de politiewagen en ik in mijn gewone wagen. De watertoren was een half uur rijden, hopelijk zijn we niet te laat.

Eenmaal eraan gekomen, had ik al vernomen van Brittany dat het bij haar niets was. Ik liep met twee treden tegelijk naar boven en daar zat er inderdaad een dame met zwarte haren. 'Commissaris aan Brittany over', zei ik. 'Brittany luistert over', zei ze terug. 'Ik heb haar gevonden stuur onmiddellijk een ambulance naar hier over.' Ik ging naar haar en deed haar hoofd omhoog.

En ik sprong een meter in de lucht, haar ogen, haar ogen waren eruit gescalpeerd. 'Ik zie niets, ik zie niets', schreeuwde ze. Ik probeerde haar te kalmeren maar ze riep nog steeds dat ze niets kon zien. 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Het is een meisje met ogen hemelsblauw, kun jij haar redden voor de dauw?', lachte ze opeens. Ik rilde maar voordat ik kon vragen wat het betekende schoot ze zichzelf dood met een pistool dat ik niet eens had gezien.

'Commissaris voor Brittany, annuleer maar die ambulance ze heeft zichzelf doodgeschoten over', zei ik. Maar er kwam geen reactie. 'Brittany?', vroeg ik nu bezorgd. Nog steeds niets. Shit. Ik belde haar op, maar er kwam enkel een voicemail bericht wat me nog meer ongerust maakte.

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Het is een meisje met ogen hemelsblauw, kun jij haar redden voor de dauw. De tijd tikt, de tijd loopt, kun je haar redden van de dood?

Ik liep regelrecht naar mijn auto en belde Carl op. 'Met Porter, hoe kan ik je helpen', vroeg hij. 'Carl met mij, ik heb je hulp nodig, Brittany is ontvoerd', zei ik gehaast terwijl ik extra hard op mijn gaspedaal drukte. 'Wat?', schreeuwde hij in mijn oor, 'dit kun je toch niet menen!?'

'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. Het is een meisje met ogen hemelsblauw, kun jij haar redden voor de dauw. De tijd tikt, de tijd loopt, kun je haar redden van de dood', herhaalde ik nu voor Carl. 'Stefan dit is niet het moment om de griezel uit te hangen', hoorde ik Carl beven.

'Dit is de hint die ze mij hebben gegeven, wat kan jij ervan maken Carl want voor mij is dit niets', vroeg ik bezorgd. 'De dauw, is morgenstond dus iets met de ochtend, ogen hemelsblauw is inderdaad de kleur van Brittany haar ogen maar moet ook een andere betekenis hebben volgens mij.' Wat is hemelsblauw en kan iets hebben met de dauw of de ochtend.

'Stefan, ik weet het ontmoet me aan het kasteeltje', zei hij terwijl ik hoorde hoe hij zichzelf haastte. Ik hing op en reed bliksemsnel naar waar hij mij gezegd had. Ik kwam aan voor een gesloten poort, met een gat tussen de omheining. Wat in hemelsnaam is deze plek?

'Ah fijn dat je er bent', zei Carl opeens en vandaag verschoot ik overal van dus nu ook van hem kan hij nu eens geluid maken voordat hij me zo doet verschieten. 'Carl', bromde ik en hij lachte. 'Slecht geweten Stefan', lachte hij zich een deuk. Heel grappig Carl, heel grappig, wacht maar af jij.

'Dus waarvoor je hier moest zijn', begon Carl. 'Een tiental jaar terug, was er een heel gedoe rond dit kasteel, het kasteel van familie 'De Dauw'. Blijkbaar was er een moord gebeurd in dit kasteel, het dochtertje van de familie, een pracht van een kind met hemelsblauwe ogen. De broer van het kind kon haar niet meer aanzien, zeker niet als ze groter werd, was ze tien maal schoner dan hem en dat was de druppel. Zij kreeg alles en hij helemaal niets. Op een morgen, nog voor dag en dauw vermoorde hij haar in haar slaap. En dan is hij gevlucht en tot op de dag van vandaag nooit teruggevonden.'

Wauw, een griezelverhaal, wat leuk. 'En wat heeft dat te maken met Brittany volgens jou Carl dit spookverhaal? Waarmee je de kindjes bang maakt op een halloweenavond', vroeg ik. 'Jouw vers was toch, ik zie ik zie wat jij niet ziet, een meisje met ogen hemelsblauw kun jij haar redden voor de dauw?', vroeg hij en ik knikte.

'Wel Brittany heeft ogen hemelsblauw net als het meisje dat tiental jaren geleden vermoord was. De dauw is een verwijzing naar de dood van het meisje omdat het nog voor de dauw was maar ook omdat haar familie De Dauw heette. Dus mijn theorie is dat Brittany hier word gevangen gehouden.' Oké, slim gezien, dat moet ik toegeven.

Opeens ging Carl door het gat. 'Wat in hemelsnaam ben je aan het doen. Dit is verboden politieterrein', siste ik. 'Wil je Brittany terug of niet', siste hij terug. Man, man, man wat doe ik mezelf toch allemaal aan. Ik zuchtte en ging samen met Carl door het gat, eenmaal binnen was het donker en verlaten.

De bomen waren verwilderd, de tuinen waren in lange tijd niet meer aangeraakt, het was er allemaal net als een horrorfilm. En ik ben de hoofdrolspeler, eigenlijk kan je nu dit leven vergelijken als een horrorfilm, je redt, je dood of je word gedood. Ik keek rondom mij en zag toen het kasteel, vol met klimop bedekt.

Carl wees me naar die plek en ik knikte. We luisterden of we niemand zouden horen, maar niets. 'Weet je zeker dat het hier zou zijn', fluisterde ik, bang dat ik iemand zou wakker maken. 'Heel zeker', zei hij terwijl hij zelf rilde, als het van de kou of van de omgeving was, ik zal het nooit weten.

We stapten met voorzichtige passen naar het kasteel toe, je weet nooit of er enkele valkuilen zouden zijn. Eenmaal we ervoor stonden, kreeg ik nog een akeliger gevoel dan dat ik rondom mij zou kijken. Ik wist zeker, dit is de plek, hier zou alles op zijn plek moeten vallen.

Ik deed de deur open en die ging open met een luide kreet. Ik bedekte mijn oren en Carl ook, nou hier gaat ons plan om stil te zijn. Binnenin was het nog erger dan buiten, spinnenwebben, poppen en schilderijen. Nou als je van horror houd ik zou hier eens komen kijken, het zal je de stuipen op het lijf jagen.

Ik zei in gebarentaal dat Carl hier beneden moest zoeken en dat ik naar boven ging. Hij knikte en we gingen elk onze eigen weg uit. Ik naar boven, waar ik verschillende kamers zag. Ik kreeg een sms van Carl om te zeggen dat het in de keuken niets was. Maar ik bedacht me opeens iets, waar was dat meisje vermoord?

Stefan; waar is dat meisje precies vermoord, welke kamer?

Carl; de zolder, haar slaapkamer.

Stefan; bedankt.

Ik ging nog een stage hoger, en daar zag ik verschillende poppen staan die steeds hetzelfde zongen. Ik zie, ik zie wat jij niet ziet, het is een meisje met ogen hemelsblauw, kun jij haar redden van de dauw? De tijd tikt, de tijd loopt, kun jij haar redden van de dood? Ik zie, ik zie wat jij niet ziet, het is een meisje met ogen hemelsblauw, kun jij haar redden van de dauw? De tijd tikt, de tijd loopt, kun jij haar redden van de dood?

En ze werden steeds luider en kwamen steeds dichter en ik kon niet anders dan schreeuwen, wat is dit voor een plek? Maar ik moest dit overwinnen, ik moest Brittany vinden voordat het te laat is. Ik stond terug op en keek rondom de kamer. Verschillende meisjesdingen stonden nog mooi opgesteld en daar zag ik ze dan zitten. Brittany.

'Hey Brittany, wakker worden', schudde ik haar door elkaar. Opeens hoorde ik een mannenstem. 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet, het is een meisje met ogen hemelsblauw, kun jij haar redden van de dauw? De tijd tikt, de tijd loopt, kun jij haar redden van de dood?', en ik keek rondom mij maar ik zag niets. Waarom moest het nu toch ook zo donker zijn?

Brittany kreunde en werd langzaam wakker, maar haar ogen stonden vol met angst. Ze wees achter mij. En toen zag ik hem, een oudere man. 'Carl', schreeuwde ik terwijl ik zocht naar mijn geweer, waar is die nu? 'Zoek je deze soms commissaris', zei hij terwijl hij een kapot geweer naar me toeschoof.

'De meester heeft gezegd dat je langs zou komen, dat je je trouwe collega zou willen komen redden. Dat je je goede vriend zou meenemen, de advocaat', zei hij terwijl hij dichter bijkwam met een mes in de hand. 'Rustig maar vriend, niets aan de hand. Leg dat mes rustig neer, niemand hoeft hier gewond te geraken.'

Hij lachte en zei; 'ik zie, ik zie wat jij niet ziet. De kleur van de liefde, de kleur van de dood. Welke betekenis kun jij geven aan het meisje in het rood?' Toen hoorde ik een schot en de man viel op de grond en Carl stond daar te zweten, en zakte toen ook in elkaar.

Ik keek naar Brittany en die keek me angstig aan. 'Hey, alles is goed, alles is goed. Hij is dood', zei ik terwijl ze begon te wenen. Ik maakte haar los en ging naast Carl zitten. Ik zag hoe hij er erg aan toe was, klauwen van een kat zaten overal langs zijn gezicht, waar heeft hij in hemelsnaam gezeten?

Ik pakte hem op en ondersteunde Brittany, en laat me zeggen dat was niet één van de gemakkelijkste dingen dat ik ooit al heb moeten doen. Eenmaal we weer achter de omheining stonden belde ik de ambulance op voor Brittany en mijn goede vriend. Ik wachtte samen met Brittany die nog steeds in haar eigen wereld zat volgens mij. Carl lag nog steeds flauwgevallen in mijn armen.

Eenmaal de ambulance er was keken de verpleegsters naar Brittany en pakte andere Carl van me over. Na een tijdje kwam er een hoofdverpleger naar mij. 'Alles komt goed commissaris, ze hebben geluk gehad, ze zijn gewoon moe en geschrokken van wat jullie hebben meegemaakt', stelde de hoofdverpleger mij gerust. Ik kon even eens goed ademhalen maar toen dacht ik weer aan hem.

De kleur van de liefde, de kleur van de dood. Welke betekenis kun jij geven aan het meisje in het rood? Wat moet dit nu weer betekenen? Wat is het meisje in het rood? Is dat een persoon of is het iets anders? Is ze al vermoord of moet ze nog vermoord worden? Al die vragen en geen antwoorden, toen de ambulance met de twee wegreden. Ging ik ook naar huis, maar door de gebeurtenissen van vandaag had ik moeite om in slaap te geraken.

Steeds zag ik weer de man met zijn mes, en de poppen die groter werden en riepen in mijn oor: 'Het kleur van de liefde, het kleur van de dood. Welke betekenis kun jij geven aan het meisje in het rood?'  Toen lachte hij en toen was het gedaan, toen kon ik eindelijk terug rustig slapen. Dit is de laatste keer dat ik naar een oud verlaten kasteel ga gaan. Wees daar maar zeker van!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
A/N
Ze krijgen weer een briefje van Shadow, over een meisje met zwarte haren in een gebouw van water, dat gebouw blijkt een watertoren te zijn. Eenmaal Stefan hier aan is gekomen, zei ze een rijmpje en schoot ze zichzelf dood. Het rijmpje ging over Brittany die ontvoerd was door een volgeling van Shadow. Maar ook hieraan was er een dubbele betekenis aan, het ging ook over een moord van een tiental jaar terug. Ze bevrijden Brittany en de ontvoerder werd gedood maar niet voordat er een ander rijmpje werd verteld en deze is belangrijk in het volgende hoofdstuk dus hier heb je hem;
'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet. De kleur van de liefde, de kleur van de dood. Welke betekenis kun jij geven aan het meisje in het rood?'