"Kumusta ka na Eve?"

"Hindi na ba sumasakit ang mga sugat mo?"

"Eve? May masakit pa ba sayo?"

Nagbuntong hininga na naman ako for the 5th time tsaka umiling sa kumukulit na doktor.

"Wala ka bang nararamdamang kakaiba? Kamusta ang benda mo sa ulo? Halika at titignan natin-"

"No Doc. Seriously, I'm fine. Nothing's going on with my head and I'm feeling very good so shut up and get the hell out of my room," walang ganang sita ko sa kaniya tsaka tumingin ulit sa bintana ng private room ko dito sa Luke Hospital.

Ilang araw na ba akong nakaratay dito?

"Pero Ms. Argon, why are you crying?"

Napapahid na naman ako sa mga mata kong walang tigil sa pagagos ng luha. Bakit nga ba ako umiiyak? Hindi ko alam.

"It's nothing," sagot ko.

Can't he just get out of my room? He's disturbing me!

"Tingnan mo muna ako Ms. Eve. Baka nagkaroon ng malfunction ang mga mata mo during the operation. Nabagok kasi ang ulo mo. Buti nalang nasagip ka pa."

"Sana namatay nalang ako. " bulong ko. Tsaka pinahid na naman ang luhang walang tigil sa pagagos.

"Anyways, I think pwede ka nang ma discharge sa makalawa. Okay na naman ang vital signs mo tsaka wala ka namang nararamdamang masama maliban na lang diyan sa mga mata mong hindi tumitigil sa kakaiyak... "

"...Are you really sure you're okay? " giit na naman ng doctor ko.

This time, hindi na ako nakapagtimpi pa. Ang kulit kasi!

Nilingon ko siya tsaka sinamaan ng tingin.

"I told you Im fine. Im not a weakling so please get out now doc," humikbi muna ako sa hindi malamang dahilan tsaka ko tiniro ang pintuan.

"Okay Ms Argon. I'll get going now. Make sure you eat some lunch." tsaka siya bumuntong hininga at lumabas na.

Sa wakas wala na ang intruder sa buhay ko.

Sana hindi na iyun bumalik. Sana wala nang babalik sa akin dito.

Bakit ba? They act like they care when in fact they don't. Humans are great pretenders. They're so great that they could just live with it everyday. Gaya kanina, that Doctor is such a paperfaced physician. They only want our money. At kung wala akong pera, expect that he won't even budge with me.

Life is too cruel for all living humans.

Kaya nga gusto ko nang mamatay. Masyado nang polluted ang mundo para sa mga kagaya kong mga baliw.

Pero naalala ko na naman siya.

Paano kaya kung buhay pa siya? Dadalaw kaya siya sa akin? Ang saklap naman ng reunion namin kung nagkaganun. Ni hindi nga ako nagaayos ng mukha ko eh. Kaya nakakahiya.

Pero bakit mahihiya ako? Eh wala na siya. Wala nang dadalaw sa aking kagaya niya. Kaya hindi na ako pwedeng magassume.

Kung sana, pwede lang akong bumalik doon sa oras na nagkita kami.

He was just right there in front of me. He was right there. I can clearly see him. Pero, hindi ko man lang siya nabati.

Bakit naglihim siya? Bakit hindi niya sinabi noong nagkita kami? Bakit ba kasi namatay pa siya?

Bakit siya pa?

Nagsimula na namang lumakas ang agos ng luha ko. Palagi nalang ako umiiyak. Ever since nang nalaman ko at nabasa ko yung sulat niya, araw-araw sininisi ko ang sarili ko.

Kung sana namatay nalang ako, edi sana, buhay pa silang lahat.

Sana buhay pa si bespren.

Sana buhay pa siya.

Si Karma at Kamatayan nga naman.

Nakakatawa.

Bakit kung sino pa ang mga taong, hindi gusto o hindi pa pwedeng mamatay, yun pa ang nauuna? Pero sa mga taong gusto nang mamatay, doon naman absent ang kamatayan?

Death is really not a good killer.

Tumunog ang pinto hudyat na may pumasok sa kwarto ko.

"Anak? Kumusta ka na?"

Wow. What a great surprise! Andyan na si mommy! take note, sarcastic iyan.

"Kelan mo pa ako naging anak?" walang gana kong tanong.

Nagulat ako ng bigla niyang nahulog ang dala dala niyang mga bulaklak tsaka nakakunot na mabilis naglakad papunta sa harap ko.

*pakkkk*

dafuq.

I can't believe it. Sinampal lang naman niya ako. Sinampal lang naman ako ng 'butihin' kong ina. ha-ha-ha. Ang sarap ng bati niya ah. Napakasarap.

"Don't you ever say you're not my daughter!" galit na naiiyak niyang sigaw tsaka nagulat nalang ako nang bigla nalang niya akong niyakap ng napakahigpit.

w-what is she doing?!

Hindi kaagad ako nakareact. Nanatili akong nakatulala at walang reaction habang nagsisimula na siyang humagulhol ng malakas.

"A-anak ko. M-My beautiful daughter. I was not a good mother. I was not..." paulit ulit niyang bulong in between her sobs.

Ganyan nalang ba kadali?

What did she expect? That I will believe her? Ganun-ganun nalang ba? Ang swerte naman ata niya.

Nang nahimasmasan na ako, malakas ko siyang tinulak sakto lang para makalayo ako sa kaniya. Tinitigan lang naman niya ako ng malungkot na tingin. Nagtataka. Nagsisi. Mga nakita kong emosyon sa mga mata niya.

Why? Why are you looking at me like that?

Sa hindi ko na naman malamang dahilan, pumatak na naman ang mga luha kong traydor. Ngunit napanatili ko pa ring matigas ang mukha ko.

I will never forgive what she did. Not this time.

Tumunog na naman ang pinto kaya napalingon kaming pareho doon. Pumasok si Dad tsaka masayang napatingin sa amin ngunit nawala ang ngiti niya ng makitang malungkot si Mommy.

"What's happening?" Naguguluhan niyang sabi tsaka naglakad papunta samin.

Napaiwas naman ako ng tingin tsaka pinukol ang pansin sa labas.

hHndi ko alam pero bigla na lamang parang naglaho ng parang bula ang mga nasa paligid ko nang napatingin ako sa baba. Sa may parking lot.

Bigla nalamang akong napabalikwas ng bangon sa higaan tsaka dali-daling kinuha ang dextrose na nakakabit pa sa kamay ko. Nanlalaki ang mga mata ko. Hindi ako pwedeng maghallucinate lamang. Hindi maari.

Nakita ko siya! Nakita ko siya! Shit minumulto na niya ako?!

Pero hindi! Sigurado akong siya yun! Hindi ako pwedeng magkamali.

Kailangan kong magmadali. Baka.

Baka mawala nalang siya bigla.

Baka, nagiimagine lang ako.

Baka, umaasa na naman ako. Hindi maari.

Siya yun! Sigurado akong siya yun!

"Eve! Saan ka pupunta?!" rinig kong habol na sigaw ni Dad ngunit hindi na ako tumigil at tumakbo nalang ng mabilis.

Heck. Im wearing this ugh hospital dress and I dont care! Baliw na kung baliw basta makita ko siya!

Paika-ika akong tumakbo papuntang elevator tsaka pinindot ang ground floor.

Parang binobomba ang puso ko dahil sa nerbyos. Namamawis na rin ang mga kamay ko tsaka feeling ko, ang init ng elevator! Ang bagal shet!

Hanggang nakalabas na ako, pipigilan pa sana ako ng dalawang nurse na nakasalubong ko pero sinuntok ko yung isa kaya bigla siyang natumba. Walang dapat humarang sa akin.

"FREEEZE! FREEEZE YOU PSYCHO!!!!!" oo.

Sumigaw ako sa gitna ng mga nagkukumpulang tao na natahimik at nabiglang nakatingin sa akin. Sumigaw ako pagkalabas ko lang ng hospital. Shit. Kung makatingin, baliwan lang? Eh kung tusukin ko mata nila? EMERGENCY TO!

"WHAT?!" sigaw ko na naman tsaka napamewang. Tumakbo na naman ako dahil tinablan na ako ng hiya plus sinugod (hinahabol) na ako ng mga baliw na nurse.

"FREEZE! SHI* FREEZE! " sigaw lang ako ng sigaw habang nakikipaghabulan na sa mga nurse. Whatda. Bakit nila ako hinahabol?!

Nagpasirko-sirko ako sa mga kotse sa parking lot. Ang aga - aga ang init na! Torture. Habol lang ng habol sa akin ang mga nurse. Bakit ayaw nila akong tantanan? Wala akong ginagawa sa kanila!

Kung itong hospital dress ang hinahabol nila, pwes sa kanila na 'to! That's why I really hate hospitals!

Ang bilis kong tumakbo ah. Take note, paika-ika pa. Nabaril kaya ako sa hita! Tngna. Masaket.

Pero.

Pero bigla nalamang naglaho ang ngiti ko sa labi. Ang pagasang kani-kanina lang ay biglang sumiklab.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

A-asan na siya?

Malayo na ako sa mga nurse. Nakaabot na ako sa pwesto kung saan ko siya nakita.

Ngunit w-walang Freeze. Iginala ko pa ang mga mata ko sa paligid pero hindi ko talaga siya makita. Asan na siya? Asan na siya? Bakit ganun? Nawala na naman siya?

Hindi siya kundi isang papel lamang ang nakita ko sa kinatatayuan niya.

Napaupo na lamang ako tsaka nagsimula na namang pumatak ang mga luha ko. Nawala na ang kaninang saya na nafeel ko.

Akala ko, totoo na. Yun pala, ako'y nagpapakatanga na naman. Akala ko. Ngunit, isang imahinasyon lang pala ang lahat?

pero hindi ako pwedeng magkamali. nakita ko siya. nakatingin lang siya sa kwarto ko. nakatingin siya sa akin. paanong mawawala siya? am I too late?

buhay ba siya?

pero bakit hindi niya ako dinalaw? bakit hindi siya nagpakita?

bakit ba ako iniiwan ng mga tao sa mundong ito?

suminghot na naman ako tsaka aabutin na sana ang papel na nakatupi nang bigla na lamang may humatak sa akin.

"A-anong ginagawa--get your hands off me!" I yelled at nagpumiglas nang bigla ko nalang nakita ang tatlong lalaking security guards na kinakaladkad ako papunta sa hospital.

"Ma'am sorry pero inutusan kami ng daddy mo." sabi ng isa tsaka hindi na tumingin sa akin.

"S-SANDALI! may kukunin lang ako! Yung pape--"

"Maam wag na po kayong pumalag! " sabat ng isa tsaka nag patuloy sa paghila sa akin.

"dmn! bitawan niyo ako! bitaw!" umiiyak kong sigaw tsaka pinagpapalo ang mga guards.

malayo na kami sa papel kaya huminahon muna ako at tinulak yung isang guard sabay kuha ng pera sa bulsa ko.

"OH! SA INYO NA YAN!WAG NA WAG KAYONG MAGPAPAKITA SA AKIN KAHIT KAILAN! UNDERSTAND?!" nanggagalaiti kong sigaw sa kanila. GHAD! I'm starting to fume with anger.

tumalikod na ako sa kanila at nagsimulang bumalik sa pwesto niya kanina.

patuloy parin ang iyak ko habang umuupo. pinagtitinginan na ako ng mga tao pero wala akong pakialam. wala na akong pakialam. umiyak lang ako kahit na baliw na ako kung tignan.

kinuha ko yung punit na papel tsaka dahan dahang inopen.

tapos,

napahagulgol na lamang ako sa nabasa ko.

ang sabi kasi sa sulat,

"MAHAL KITA"

suminghap ako ng maraming beses at hindi ko na talaga mapigilan ang mga luhang rumagasa na sa mga mata ko. humagulgol lang ako habang nakaupo sa lapag.

Bakit kailangan pa niyang umalis ulit?

Siya naman yung nakita ko diba?

Asan na siya?

Mahal ba talaga niya ako?

"Hindi ka pa tuluyang magaling."

napahinto ako bigla nang may magsalita sa likuran ko. naramdaman kong nagtaasan ang mga balahibo ko sa braso.

shit.

tatalikod na sana ako ng bigla na lamang may yumakap sa akin.

double sht.

feeling ko, umurong bigla mga luha ko tsaka laway ko.

"Bakit ganun? bumalik akong mabaho ka. nawala akong mabaho ka. tsaka ngayong bumalik na naman ako, mabaho ka parin?" ramdam kong nakangiti siya ng nakakaloko kaya bigla ko nalamang siyang sinapak ng malakas sa mukha at ulo.

oo. sinapak ko siya ng pagkalakas-lakas! LETSE SIYA!

"IDIOT! MORON! JERK! LOKO-LOKO! LETSE! buhay ka pa pala?!" galit kong sigaw habang nakatayo. nanlalaki ang mga mata ko habang nakatingin sa kaniyang hitsura.

Hindi ako makapaniwala.

Umurong bigla yung luha ko habang nakatingin sa tumatawa niyang mukha.

may nakakabit pang cast sa mga kamay niya tsaka may mga galos sa mukha. yung buhok naman niya, ganun parin, parang pinasabog at nginatngat ng ibon. tsaka improving. nakasun glass na ang taong iniyakan ko kani-kanina lang.

O may ghad.

kill me now.

"ah-eh... hi?" tsaka niya kinamot ang ulo niya.

napalayo ako ng dahan-dahan sa kaniya.

No. Patay na si Freeze.

Niloloko lang ako.

Niloloko nanaman ako.

"Hindi ikaw si Freeze. " bulong ko sapat na para marinig niya.

Nawala ang ngiti niya sa mukha at bigla nalang kumunot ang noo niya.

"Eve anong pinagsasasabi mo? Ako toh. " mahinahon niyang sabi tsaka naglakad palapit sa akin.

"Stop! Stop right there! Hindi ikaw si Freeze! Wala na siya! Paanong ikaw siya?!"

"Eve calm down. Let me explain–"

"Iexplain mo yang mukha mo! How dare you?!"

"Eve! Just–hear me out! Eve!"

Tumalikod na ako at nagsimula nang maglakad.

Naglakad. Pagbilang ko ng sampu, hinding hindi na ako lilingon pa.

1

2

3

4

Ni hindi man lang niya ako hinabol. Pathetic me.

5

6

"Tulong! Tulongan niyo siya!"

"Nurse!  Dito! Inatake ata tong batang toh!"

7

8

9

...

Hindi ko na natuloy pa ang pagbibilang dahil kumaripas na ako ng takbo kay Freeze na ngayoy sinusugod na sa hospital.

Peste ka talaga Eve.

Wala kang kwenta.

-------

"Stable na po ang lagay niya"

"Thank God! "

Napasapo na lamang ako sa ulo ko habang naglalakad papunta sa hospital bed niya.

Kaya pala.

Kaya pala hindi na siya nagpapakita sa akin dahil nalaman niyang may sakit na pala siya sa puso.

Kaya pala binigyan na lamang niya ako ng sulat upang magmukhang patay na siya.

Kaya pala ayaw niyang malaman kong buhay pa siya dahil nawalan na siya ng pagasang mabubuhay pa siya.

at heto ako, pinagmukha siyang tanga.

heto ako, iniwan na naman siyang nagiisa.

heto ako, sinaktan na naman siya.

pero sinusumpa ko.

babawi ako.

mahal ko siya eh.

iiyakan ko ba siya kung hindi? tss.

END.

EEEEEEEK EDIT: ANG CRINGY NA EWAN NAKAKAUGGGHHHH IUUNPUBLISH KO NA BA ITU? HAHAHAHAHAHAH