"Bir hafta! Sadece bir hafta var ve siz uzanıyorsunuz?!"

Lily, Ariel ve Jenna karşılarında duran Alice'e baktılar. Jenna gülümsedi.

"Alice, o kadar büyütecek bir şey değil ki. Ben zaten Ariel ile gideceğim, Lily de Tom'un ona verdiği elbiseyi giyecek. Ne zamandandır bu Slughorn'un çakma partisi bu kadar büyütülmeye başlandı?"

Alice, Jenna ve Lily'nin arasına yerleşti.

"Çapulcular kimlerle gidiyor?"

Lily yanıtladı.

"Peter Maria'yla, Black Jessica'yla, Remus Catherine ile ve Potter da Martinez ile gidiyor."

"Hayır."

"Sensin hayır! Ben bizzat kendi kulaklarımla duydum! Nesi hayır?"

"James Monica'yla gitmiyor sanırım. Slytherin'lilerden birinin teklifini kabul etmiş."

"Martinez ve Potter sevgililer, biliyorsun değil mi?"

"Ayrıldılar."

Ariel doğrularak Jenna'ya baktı.

"Nasıl böyle bir dedikoduyu bilip de söylemezsin Jen?"

Jenna kaşlarını elalarına yakınlaştırdı.

"Bilmiyordum!"

"Yalan atacaksan tutarlı olsun."

Lily de destek verdi.

"Ari haklı. Potter'a bu kadar yakın olup bunu bilmemen imkansız."

"Onunla Hogsmeade'den beri konuşmadım. Belki o zaman ayrılmışlardır?"

Alice kızı ittirdi.

"Git ve sor!"

Jenna öfleyerek kalktı.

"Mezarınıza 'dedikodudan öldü' yazacağım."

🍀
(Çapulcular Yatakhanedeyken)

Remus ellerinin titrediğini hissediyordu.

Evet, bugün yine o lanet dolunay günlerindendi.

Hani şu hiç yataktan çıkmaması gerekenlerden.

Ama ortada bir Peter Pettigrew vardı.

Neymiş efendim, konuşması gereken bir Maria'sı varmış.

Tamam her şey hoş, ama bir de Remus Lupin'in ona taktik vermesi lazımmış.

Remus aniden gerildi.

"Neden ben Kılkuyruk? Sen dilsiz ve beyinsiz misin?"

Omuzlarından kurtulmak istermişcesine silkti çocuk.

"İkisinden de biraz biraz var Aylak."

"Beni değil, şurada işsizlikten geberen Pati ve Çatalak'ı çağır, ikisi de benden daha ustalar."

James kafasını yere, bacaklarını da duvara yasladığı pozisyonu bozmadan yanıtladı.

"Senin bir gülüşünle bin kızı yerlere sermen kadar usta kim olabilir ki?"

"Aynen Aylak. O gün Cat ile beraberken arkanızdan fısıldayan kızları asla unutmam."

James kafasını kaldırarak çığlık kopardı.

"Çapkın Aylak!!"

"Kes sesini James!"

Peter en sonunda dayanamayarak Remus'u kolundan tutup çekmeye başladı. Peter'ın ağırlığı Remus'unkini bastırdığından dolayı Remus yavaşça yataktan sürükleniyordu. Kolunu zorla kurtardı.

"Bugün Dolunay var Peter! İzin ver dinleneyim."

Peter'ın yüzünde Çapulculara özgü bir tebessüm oluştu. Bu tebessüm asla iyi şeyler getirmezdi.

"Zaten bugün bizim ilk toplu Dolunay'ımız olacak Aylak. İlk Animagus olarak sana katılışımız olacak. Haydi, şimdi gel."

Remus doğruldu. Altları siyah torbalarla çevrilmiş gözlerini pörtletti.

"Bugün bana mı katılacaksınız?"

Üçü bir ağızdan yanıtladı.

"Evet!"

"Hayır."

Tüm gözler Remus'a çevrildi. Çocuk çok ciddi bir yüz ifadesine bürünmüştü.

James oturduğu pozisyonu düzelterek toparlandı.

"Ne diyorsun Aylak? Animagus olmamızın amacı buydu zaten."

"Hayır diyorum. Daha çok erken. Sorun çıkma potansiyeli çok yüksek. Ve ben ilk sene James'e yaptığım gibi, kimseyi incitmeyi göze alamam."

Sirius ile James bir süre bakıştı. Sirius lafı devraldı.

"Hayır Aylak. Üzgünüm ama buna sen karar veremezsin. Bence şimdi Peter'la Maria'nın yanına gidin. Kız çok bekledi."

Sirius Peter'a göz ucuyla işaret verdikten sonra Peter Remus'u sürükleyerek çıkardı.

James Sirius'a döndü.

"Bu akşam kesinlikle halletmemiz lazım. Boşuna Animagus olmadık."

"Rahat ol Çatalak. Hiçbir şey yanlış gitmeyecek."

James kafasını salladı.

"Umarım."

Aniden Ortak Salondan Jenna'nın bağıran sesi duyuldu.

"James! James!"

Sirius James'e baktı.

"Sesi kızgın geliyor Çatalak. Kolay gelsin."

James yavaşça kalkarak odalarından çıktı. Ortak Salon yine tıklım tıklımdı. İyiki bir haftasonuydu yani, bütün Gryffindor'ların illa aynı yerde olması mı gerekiyordu? O sırada gözleri Jenna'nınkilerle buluştu. Kız sinirli bakıyordu. James yavaşça kıza yaklaştı.

"Efendim Jen?"

"Konuşmamız lazım. Bahçeye çıkalım. Takip et beni."

James hafifçe yutkunarak kızı takip etmeye başladı. Sonunda bahçeye çıktıklarında Jenna öksürerek James'e döndü ve hızlıca konuşmaya başladı.

"Sen-- sen-- üf! Neden bana anlatmadın James?!"

"Neyi?"

"Merlin'in en boklu donu aşkına James! Martinez'den ayrılmışsın!"

"Ha onu diyorsun. Şey ya, aslında o benden ayrıldı, bana işte 'düşünmem lazım' falan dedi ben de ayrılalım dedim ve ayrıldık."

"Slytherin'lilerden biriyle gidiyormuşsun?"

"Evet."

"Veee?"

"Hannah Jo."

"Hannah? O en son Malfoy'un peşinde dolanıyordu?"

"Demek bırakmış Jen."

Jenna James'e yargılayıcı bakışlarıyla baktı. Çimenlere çöktü. James'in de karşısına oturmasını izledi ve içini dökmeye başladı.

"James, sen anlatmıyorsun bana. Hem de hiçbir şeyi. Anlıyorum, Lils'ten uzak duruyorsun ama beni de silme lütfen. Sen benim erkek kardeşim, abim gibisin. Her bir boku anlatabildiğim kişi. Ve eğer sen beni silersen, Sirius'ta siler. Ben--ben ikinizin birden beni görmezden gelmesine dayanama--"

James kıza yaklaşarak sarıldı.

"Jen, gereksiz bir duygusallık bu. Ne ben, ne de Pati seni görmezden gelmiyoruz. Evet haklısın, bu sene seninle epey uzak kaldık ama sen bana ne kadar 'kardeş' diyorsan biz de sana o kadar 'kardeş' diyoruz. Sakin ol tamam mı? Üzgünüm."

Jenna da James'e sarıldı ve vücudunun kamburunu yok ederek yavaşça kalktı. Elini James'e uzattı.

"Haydi, gidelim."

James kızın elini tutarak ayağa kalktı.

🍀
(Peter, Maria ve Remus)

Maria karşıdan gelen iki kişiyi görünce yüzünü bir tebessüm kapladı. Ellerini çocuksu bir neşeyle havaya kaldırdı.

"Peter! Buradayım."

Remus kızın duyamayacağı şekilde söyleniyordu.

"Hadi canım!"

Genç kız hızlıca Peter'a ve Remus'a sarıldı.

"Hiç gelmeyeceksiniz zannettim."

"Ben gelmeyecektim zaten."

"Bir şey mi dedin Remus?"

"Hayır Maria. Siz devam edin. Ben oturuyor olacağım."

Maria hafif kıkırdayarak kafasını olumlu anlamda sallayarak yüzünü yakın arkadaşına sinirle bakan Peter'a döndü.

"Peter?"

"Maria?"

"Nasılsın?"

"İyiyim. Sen?"

Maria yere oturup Peter'a da aynısını yapması için işaret etti.

"Ben de iyiyim."

Peter kafasını eğdi. Kızardığını hissediyordu. Maria ise Peter'ın aksine özgüveni yüksek bir kızdı. Çocuğun çenesini hafifçe yukarı kaldırdı.

"Peter iyi misin?"

"İyiyim dedim ya."

"Slughorn'un partisinde beraber olacağız değil mi?"

Peter'ın yüzü aydınlandı.

"Tabiki Maria. Ne zannettin?"

Kız kıkırdayarak Peter'a baktı.

🍀
(Akşam)

Remus Lupin koşmaya çalışarak dışarı çıktı. Söğütün yanına ulaşınca derin bir nefes alıp ellerini dizlerine yasladı. Yorulmuştu. Üstelik hepsi Peter yüzündendi. O ve onun o kıkırdamaktan başka bir şeye yaramayan aptal sevgilisi. Bugün herkes sinirlerini hoplatmıştı. Çapulcular'ın gereksiz inadı da bunların başında geliyordu. Dolunay'ın kendini göstermesiyle Remus acı içinde kendini yere bıraktı. Gözleri gözyaşlarıyla ıslanıyor, vücudunun değişimini hissediyordu. Olmaması için her şeyini verebileceği değişimi başlıyordu.

Sulanmış ve buğulanmış gözleri üç hayvan şeklini sapladı. Yerde kıvranırken görmekte zorlansa da beyninin hala kurt adama dönüşmemiş minik bir kısmı bunun Çapulcuların işi olduğunu söylüyordu. Daha fazlasını göremedi, çünkü o an artık yerde kıvranmayı bırakmıştı. Kontrolünü yitirmişti. Remus Lupin o an bir kurt adamdı.

Artık siyah bir köpek olan Sirius arkadaşının yerde kıvranması ve çığlıklarla ağlaması üzerine dayanamayarak bir damla gözyaşını serbest bıraktı. Hızlıca, dört ayak, koşarak arkadaşının yanına yanaştı. Temkinli davranıyordu ama bu temkinli davranışı sadece arkadaşının kendisine zarar verdiğini hissetmemesi içindi.

Peter Pettigrew son anda Çatalboynuzlu Geyik'in sırtından atlayarak minik ama hızlı adımlarla ağaca doğru koştu. Minik olmasından faydalanarak söğütte sadece kendisinin fark ettiği yumruya basarak ağacı durdurdu ve Remus'u içeriye ittirecek olan James ve Sirius'u beklemeye başladı.

James ise korkmuş bir şekilde Sirius'u izliyordu. Sirius hafifçe zor kullanarak Remus'u içeriye ittiriyordu ama James'in yardımına ihtiyacı vardı. Kendisi ise Remus'un dönüşümünü ilk defa görmese de, bu onu çok etkilemişti. Arkadaşının yerde kıvranıp hıçkırıklarla ağlaması, sanki ölümünü bekliyormuşcasına ümitsiz olması James'in içini acıtmıştı. Sirius'un havlamasıyla duygusallığı bir kenara koyup arkadaşına yardıma koştu.