'There are many things around you that are very important to you, Penelope. . . it's just that you don't see them.'
-Lorenzo Ferrero-
🍀🍀🍀

Bracelet

Kung malas ka nga naman talaga!

Papa rang me earlier. He's giving me instructions regarding the resort renovation. 

Ang akala ko kasi ay magbabakasyon lang ako rito. Hindi pala! I am in-charge of the lay out design project. Darating din mamaya ang bagong Architect Engineer na kinuha nila.

Nakatayo akong nakatitig sa baba habang iniinom ang green tea. Hapon na at palubog na ang araw. Ito lang naman ang inaabangan ko sa labas ng balkonehang ito. Tanaw kasi mula rito ang magandang paglubong ng araw mula sa dagat.

Standing like this every afternoon while watching the sunset makes me feel alive. I can't really explain it, but it brings old feelings inside me, and somehow, it is lonely.

"Lorenzo!"

Ang boses ng isang babae ang nagpamulat nang mga mata ko. Tinanaw ko ang baba at hindi pamilyar sa akin ang hitsura niya. 

Her long waiy hair is swirling in the air. She came running to Lorenzo like she's so excited to see him. Hindi ko napansin na nasa gilid na bahagi pala si Lorenzo nakatayo at pinagmamasdan din ang paglubog ng araw.

"Lorenzo, baby! I miss you!" Higpit na yakap nang babae at tuma-as ang kilay ko.

Halos mapaatras na si Lorenzo dahil sa biglang pag yakap ng babae sa kanya. At ang higit na nakakatawa,ay halos pakarga na si Lorenzo sa kanya. 

Ugh, ew! Ang landi lang din ah!

Ngayon mas pinatutunayan lang niya sa akin na biro at set-up lang ang lahat ng ito. 

I always have this gutful feeling that Papa and Mama hired him to set things up and made it look like he's my fiancé. Imposible kasi na kasintahan ko siya, dahil wala talaga akong nararamdaman sa kanya.

"Kailan ka dumating? Ngayon lang ako nakarating dito. Magpapahinga sana ako. Pero nang sinabi sa akin ni Nanay na nandito ka ay agad na sumugod na ako rito. Ang laki na ng pinagbago mo!" Sabay titig ng babae sa kabuuan ni Lorenzo.

Umirap na ako at binalik ang tingin sa kawalan. Dumilim na ang langit at wala na ang araw. Hindi ko man lang ito nakita na lumubog dahil sa kanilang dalawa napako ang paningin ko. Tinitigan ko silang muli, at nakangiti si Lorenzo sa kanya habang nagsasalita ang babaeng kaharap niya. I rolled my eyes and turn away. Pumasok na ako sa loob at pinabayaan na sila.

THE next day I woke up so early. I have to visit the other side of the resort. Si Lorenzo agad ang unang nakita ng mga mata ko. Naghihintay siya sa mesa para sa umagahan naming dalawa. I know I am late. Hindi pa ako sanay na gumusing ng maaga, kaya huli na naman ako ngayon sa harapan niya.

"Good morning, love." 

Tumayo agad siya at binigyan ako nang halik sa pisngi. Kumunot lang din ang noo ko. Hindi ako kampante sa ganito. Pero pinag-usapan na namin ito.

"Are you ready for your project today?"  kaswal na tugon niya.

"Sort of. Ano pa nga ba ang magagawa ko. E, utos ni Papa." I pouted and drink my coffee. He simply nodded. 

"Ihahatid kita sa kabilang resort pero hindi kita masasamahan. Ngayon kasi darating ang shipment ng mga materyalis na ini-order natin para sa construction. I just need to check the consignment, but don't worry, Engr Ivan Furtunato will be there to guide you."

Tumayo na siya at inabot ang pagkain na binigay ng staff. Nilapag niya ito sa harapan ko at nakatulala akong tinitigan ito. 

The heck, ang aga-aga pa at ito na ang ipapakain niya sa akin talaga?

"Try these, love. Kahapon namin 'to nakuha ni Manong Primo. Ang iba binili ko sa ibang mangingisda."

Napaawang lang ang labi ko. Hindi ko tuloy alam kung maawa ako sa malaking ulo ng octopus at mga galamay nito. Mas kumunot lang lalo ang noo ko. 

Although I can smell the beautiful aroma of it, I can't dare to swallow it. 

"Sure ka na kumakain ako nito sa umaga?" Sabay lunok ko at titig sa kanya. Ang lawak pa ng ngiti niya at tumango na din.

"Yes, love. It's your favorite."

"F-Favourite ko 'to? Ang weird naman ng panlasa ko." Ngiwi ko habang pinagmamasdan ito.

I am honestly hungry. Hindi kasi ako kumakain tuwing gabi at tea drink lang din ang iniinom ko. I always eat a heavy breakfast and to think, may point talaga siya rito.

He sliced some parts of it and placed it on my plate. May iilang seafoods na kasama nito sa gilid.

"Try it... I cooked them for you."

"Oh? You cooked this? Ang akala ko sila ang nagluto nito?" taas kilay ko. Kinuha ko na ang tinidor at kutsara at tinikman na ito.

In fairness, it is soft, and it melts in your mouth. I thought it was going to be chewy, but it's actually not. 

Marunong din naman magluto si Lorenzo. Tigasin kasi ang mukha niya at ang katawan nito. Hindi mo aakalain na nagluluto rin pala.

The first time I saw him, I thought he's a gangster that goes wander around the street looking for a trouble. Ang pisikal na anyo niya kasi ay mukhang makikipagpatayan sa kahit na sino. E, ang praning naman pala ng baliw na ito.

"Does it taste good?" Ngiti niya habang pinagmamasdan ako.

"Um, it's okay... It's tender and sweet," wala sa sariling tugon ko. Ni hindi nga ako tumitig sa kanya dahil sa pagkain napako ang mga mata ko.

"I'm glad you liked it. I knew that you will love it. Kung naalala mo lang noong unang gabi natin sa Isla. . ."

Nag-angat agad ako nang tingin sa kanya at nahinto agad siya sa pagsasalita. 

The smile on his face is visible, and it is something that I didn't expected. Uminit lang din ang mukha ko at napailing na siya rito.

"W-what? Unang gabi natin sa Isla?" awang ng labi ko. Makailang beses pa ang pagkurap ko ngayon.

"Ahm, it's nothing." Kinuha na niya ang tubig at ininom na ito. Tumikhim pa siya nang makailang beses at imiwas na sa titig ko.

The heck, damn it! Mura ng isip ko. 

Judging by the way he stare. . . Oh God! May nangyari na sa amin noon? Ibig sabihin. . . Oh, my goodness me! Sigaw ng isip ko. I beg to believe it. No it cannot be!

"L-Lorenzo huwag ka nga'ng mag-imbento!" Sabay inom ko ng tubig sa baso.

Tumikhim na siya at natahimik na. Tumahimik na din ako. I don't think this is a good idea. Imagining those things makes my whole system melt on fire. 

Ew, ugh! Hindi ko kaya!

"I'm done!" Tumayo na agad ako at tinitigan lang din siya.

"Tapos ka na?" kunot-noo niya.

"Yes. Maghahanda na ako para makaalis na tayo rito." Talikod ko sa kanya.

Nang makapasok ako sa kwarto ay pabalik-balik ang lakad ko. 

My heart is pounding so hard inside me, and I can't understand my feelings now. Part of me is asking a lot of things, and the other part is digging into what's left behind in my memory.

I am Penelope Viola Altera, twenty-seven years old. I took and finished my design degree at twenty-two in Paris. I love music and nature. I am bubbly, friendly, and...and... Ewan ko ba!

Naupo agad ako sa gilid ng kama dahil sumakit ang ulo ko. Why am I doing this to myself. Matagal na akong magaling sa sarili ko. I know I am okay now and I don't need any medications. Pero bakit pinipilit nilang lahat na hindi pa ako magaling at kailangan ko pang hanapin ang sarili ko... Ewan ko.

Nang handa na ay lumabas na ako ng kwarto. Nakapantalon ako at t-shirt na puti. Ang maliit na bag pack ang gamit ko ngayon. Nakita ko lang ito sa loob ng kwarto. It's cute and comfy. Hindi ko type ang mga ganito. Pero hindi ko maiwasan na hindi gamitin ito.

Ang seryosong mukha agad ni Lorenzo ang sumalubong sa akin ngayon. Nakapantalon din siya at puting t-shirt pa. Nahinto ako at parang gusto kong magpalit ng damit ngayon. We seems like a couple that's going out for a date. 

Heck, You wish! Pero wala ng oras. Mas mahuhuli kami kong mag-inarte pa ako rito. Kaya bahala na!

"You look beautiful, love," akit na tugon niya at pinagbuksan na ako. Pinaikot ko lang ang mga mata ko at hindi na umimik sa kanya. Pumasok na ako.

Tahimik siyang nagmaneho pero nakikita ko ang bawat idlip niya sa bandang hita ko. I don't know what is he up to. E, nakapantalon naman ako at hindi nakikita ang legs ko. Ang baliw ng weirdo ito!

"I'm glad that you use that bag," panimula niya.

Napako agad ang mga mata ko sa maliit  bag pack na nasa hita ko ngayon. Oh, heck! So, it's the bag pack after all...

"Nakita ko sa kwarto. Kaya ginamit ko na. Ang cute nga 'di ba?" Ngiti ko habang pinagmamasdan ito.

"I don't know who gave this to me. O baka binili ko ito noon? Baka si Mama... Wala akong maalala."

Tumikhim agad siya at napailing na.

"Hindi mo maalala?"

"Ahm, hindi. I don't know... Probably this is not important at all. Bag lang naman ito. Kaya siguro nalimutan ko," titig ko sa kanya at seryoso ang mga mata niya sa daan.

"Hindi naman 'ata lahat ng bagay ay may alaala 'di ba? Kung iisipin ko nga naman ang daming bagay sa paligid na hindi ko alam ang halaga nito. But I am glad that we are here in the resort. It gives me a free mind," sa pikitmata ko.

"There are a lot f things around you that are very important to you, Penelope. Hindi mo lang nakikita ito," tipid na tugon niya.

"Really?" bahagyang ngiti ko at titig sa kanya. "Alam mo, Lorenzo and weird mo talaga? E, mukha ka naman astig na gangster sa paningin ko na walang pakialam sa mundo," sabay iling ko.

He chuckled and shook his head while his eyes were on the road.

"Yes, I know. I am weird, love... Ikaw lang naman ang tumatawag sa akin ng ganito simula noon pa. You always find me weird and mysterious. I pushed you away from me not just once but countless of times. Ayaw ko kasi na dalhin ka sa mundo ko. Pero kasalanan mo rin kung bakit ngayon ay baliw ako sa 'yo,"  tiim-bagang niya at napatitig na ako.

I smirked and shook my head. Hindi lang ako makapaniwala sa lumabas sa bibig niya.

"Really? That's absurd and funny."

Napailing ako at binuksan na ang bag pack ngayon. Nakakatawa. Gusto kong matawa pero sumeryoso na ang mukha niya at nawala ang ngiti sa labi nito. Kaya tumahimik na ako.

Kinapa ko na ang loob ng maliit na bag pack. May maliit na bulsa kasi ito sa loob. Hinanap nang kamay ko ang lip gloss na nilagay ko rito. Hanggang sa maramdaman ko ang maliit na bagay sa loob nito. Nahinto ang kamay ko at kumunot ang noo ko. I pull it out. It's a little gold bracelet...

Oh? Kanino 'to? tugon ng isip ko habang tinititigan ito.

It's a beautiful, thick gold bracelet with a nameplate. When I read my name on it, my brows crossed.

For my Penelope Viola. Ti amo amore mio... I turned it over, and my heart pounded hard inside me. From, Lorenzo Ferrero.

Nanlaki agad ang mga mata ko at napatingin ako sa kanya. Hindi siya nakatingin sa akin ngayon at hindi niya nakita na hawak ko ito. Napalunok agad ako at ibinalik itong muli sa loob ng bag pack. Parang nawala ako sa sarili ko. Sa lakas ng kaba sa dibdib ko ay wala na akong naririnig ngayon.

What's the meaning of this? Sino ba talaga si Lorenzo sa buhay ko? Ang gulo-gulo...

—-❤️❤️❤️—-
salamat sa paghihintay :)