Away

Anong klaseng kabobohan ba ito? At ako talaga ang ata't at patay na patay sa kanya noon. Ako talaga? I dare not to believe it! Mukhang ang hirap naman 'ata paniwalaan.

Nag-iisip ako habang nakatitig sa maliit na salamin dito sa masikip na banyo ng yate. After that steamy sex and good breakfast I was left in disbelief. In just a snap of Lorenzo's fingers I've given myself! Huh, ang hanep talaga!

But if you think about the sex? I know I wasn't a virgin anymore. Siya siguro ang una ko? Tama ba? Hay naku, Viola!

Hindi ko na inisip ito at nakisabay na ako sa agos ng damdamin ko. He's smiling widely again like he won over something every time our eyes met, and I always looked away, because every time he looked at me I felt naked!

Iba ang tumatakbo sa utak ko at ewan ko ba! I can't wait to go back in the resort. Pero bago paman ito ay tinitigan ko muna ang kailaliman ng dagat, at tama nga naman ako maraming pating dito.

This area is close to the Island of shark. Ang islang nakikita ng mga mata ko na malapit dito ay isla ng mga pating. Iyon ang sabi niya, at hindi kalayuan mula rito ay bukas na ang dagat sa ibang bansa. He told me that this area is a danger zone. Minsan nangyayari ang mga illegal na transaction sa kabilang bahagi.

And because I was too scared, I told him that we better go back. 

It was almost sunset when we arrived, and before moving out from the yacht, we watched the sunset together. We even hold hands like we are a couple. 

Hang on? Are we a couple right?

"Ano ba tayo ngayon, Lorenzo?" naguguluhan na naman na tanong ko. Ang tanga ko na talaga sa araw na ito!

He chuckled and shook his head, but then he move closer beside me and hug me tightly. Nabigla ako sa biglaang yakap niya at hindi na tuloy ako makahinga.

"I love you, Penelope, don't ever question that. Kung maalala mo man ang nakaraan mo at kong magulo ito, isipin mo na mahal kita at walang nagbago... I love you for who you are. I never stop loving you, love." Halik niya sa balikat ko.

Natahimik na ako nang maramdaman ang kakaibang kaba sa puso ko. 

This feeling tells me that I am foreign in myself. It seems like I am not living a life like I used to. 

Sino ba talaga ako noon? At anong klaseng tao ba ako kay Lorenzo? 

Kung pagbabasihan ko ang puso ko ngayon, ay alam kong baliw ako sa kanya. Pero kung ang utak ko ang susundin ay matigas ako at ayaw ko sa kanya.

I stared at him firmly while he was staring at the sunset. For a quick moment, it seemed fitting to be with him—I belong with him.

MABILIS ang araw at dalawang buwan at kalahati na. Lorenzo's act of love always surprised me. Everyday is like a magic with him. Minsan inisip ko na sana ganito na lang palagi. 

Okay na ako sa ganito, at parang ayaw ko ng balikan ang kung ano man ang nakaraan ko. 

Mama and Papa called the other day, and they had a good time. They're happy to hear the news about Lorenzo and me. I don't know who spread gossip, but I bet it's Kakay. 

Sino pa nga ba? E, siya lang naman ang madaldal sa mga magulang ko.

"Ikaw ang magluluto, Miss Vi?" si Kakay sa likod ko.

"Oo, I will try to make Lorenzo's favourite seafood's carbonara and paella," siglang tugon ko habang inaayos ang sapatos na susuotin ko.

"Wow, happy husband,  happy wife, happy life! Tudo na 'to, Miss Vi."

Kinuha niya agad ang grocery bag na gagamitin namin at nauna na siyang humakbang patungo sa sasakyan. 

Si Manong Primo ang driver namin. Kadalasan sumasama ako kay Nanay sa pamamalengke rito. I did had the time to chat and investigate with her about Lorenzo's favourite dish. Ito raw ang paborito niya. Kaya susubukan kong gawin ito.

Magulo nga naman sa palengke at maraming tao. Pero hindi ako nagpatalo at nakikisabay ako sa kaguluhan ng iilan. Parang gwardiya si Manong Primo sa likod ko at nakadikit naman nang husto si Kakay sa gilid ko.

"Umusog ka nga, Kakay! Ang init-init at nakadikit ka pa? Paano ako makakapili ng bibilhin ko, kung nasa gilid kita palagi?"

Umagang-umaga pero pinagpapawisan na ako ngayon. Dikit-dikit kasi halos ang mga tao at nakikidikit naman si Kakay sa tabi ko.

"Ah, ee, ang daming dumidikit sa'yo, Miss Vi. Nakatingin na nga ang iba. Ba't ba kasi iyan ang suot mo?" titig niya sa kabuuan ko.

Napatingin na tukoy ako sa sarili ko. Maikling short at off-shoulder na damit ang suot ko. Wala naman sigurong masama sa suot ko ngayon ano!

"B-Bakit? Wala namang masama sa suot ko, Kakay."

"No, Miss Vi. Iba ka kasi. Litaw ang kinis at ganda mo. Tapos ang ikli pa ng short mo. Mabuti na lang at pinayagan ka ni boss Lorenzo sa suot na ganyan," ngiwi niya habang nakatitig sa legs ko.

"Hindi naman niya alam. Ano ba! Alis na nga!"

Itinulak ko na siya at natawa lang din ang bruha. Tama nga naman siya dahil ang mga mata ng kalalakihan ay naktitig sa katawan ko ngayon. Pinag-aagawan pa ako nang mga tindero ng isda at karne. 

Nakakaloka! Mabuti na lang at mabilis si Manong Primo at inalalayan agad ako.

Nang makarating sa resort ay si Kakay na ang nag ayos ng pamili namin. Naligo muna ako bago magluto. Pinagpapawisan ako at gusto ko presko ako pagdating ni Lorenzo. Abala siya ngayon at hindi ko alam kung ano ang pinagkakaabalahan niya. 

The project on the other resort is nearly finish. Sina Ivan at Glenn ang tumapos sa lahat at paminsan-minsan nakikigulo rin ako sa kanila.

Si Nanay na ang naabutan ko sa kusina at nilinis na niya ang lahat nang pinamili ko. Mukhang hinihintay niya lang ako bago simulan ang pagluluto.

"Handa ka na ba?" si Nanay sa lawak na ngiti niya.

"Opo, Nay."

"Sige. Tingnan natin ang alaala mo. Magaling ka magluto, Penelope," ngiti niya.

"T-Talaga po? Ako magaling magluto?"

"Oo, ikaw pa nga noon ang. . ." tulalang titig niya sa akin. Hindi niya natapos ang sasabihin at tumikhim na lang din.

"Simulan na natin! Bago tayo maabutan ni Lorenzo."

"Sige, Nay."

I don't think I can cook. I get mental block on what's next. Para akong bata na naghihintay sa utos ni Nanay na kung ano na ang dapat isunod. I followed her instructions step by step. Kaya ang dapat sana na isang oras na pagluluto ay nauwi sa dalawang oras ito. Mabuti na lang at natapos namin sa insaktong oras.

The food smells great and everything is set up on the table. I helped Nanay washed the dishes. E, mukhang dito lang 'ata ako experto sa paghuhugas ng pinggan at hindi sa pagluluto. Umakyat na ako sa kwarto nang matapos at nagpalit ng damit ko. Basa kasi ito. Tamang-tama rin ang pagkababa ko, dahil ang nakangiting mukha ni Lorenzo ang sumalubong sa akin.

Pero nawala ang ngiti ko nang mapansin ang dalawang band-aid sa pisngi niya. Napaaway ba siya? O baka nakagat ng bubuyog?

"What happened to your face?"

Yumakap na siya sa akin at mariin na hinalikan ang leeg ko. Nagtagal pa ang mukha niya rito.

"Nahulog ako at nakagat ng aso."

"Ano!?" Tinitigan ko nang mabuti ang mukha niya at tumaas na ang kilay ko.

"Liar! Hindi kagat ng aso 'yan ano! Sinong sumuntok sa'yo?" Napalingon agad ako sa dalawang tao na kasama niya sa likod at tumalikod sila sa akin.

"Boss, labas na kami," tugon ng isa sa pagmamadaling alis nila. Humawak agad si Lorenzo sa kamay ko.

"Don't worry. It's nothing... I can smell good food, love."

Straight away, he pulled me closer to him and led me to the kitchen. I was about to ask him more, but I held it. 

Nakahanda na ang pagkain at mas mabuting kumain na muna siya, bago ako magtatanong sa kanya. He sat down beside me and Manang join us too. Kaming tatlo lang din sa mesa.

"Lorenzo, anak, si Penelope ang nagluto niyan. Siya rin ang namili sa palengke kaninang umaga kasama sina Kakay at Primo," si Nanay sa kanya at ngumiti na ako.

"Really? Thanks, love..." haplos niya sa hita ko. "Then, let me judge it," he smiled wickedly and tasted it.

"It's not bad... Masarap," tipid na tugon niya at lumawak na ang ngiti ko. Ang paella ang unang tinikman niya. Ito kasi ang paborito niya talaga.

"Talaga? Tikman ko nga. Hindi ko pa natikman ito eh."

I am so proud of myself, and I thought that the food was delicious, but it was bland and lacked salt. I pouted when I stared at him, and his brow lifted.

"What's wrong? Paabot po ng asin, Nay," si Lorenzo kay Nanay.

"Kulang ng asin, Nay!" Ngiwi ko at bahagyang natawa si Nanay dito. Binigay niya ang asin kay Lorenzo.

"It's okay. You can always add salt, but you cannot take away the salt from the food," he winked and smiled.

"Sagutin mo nga ako. Nagluluto ba ako noon?"

Tumango agad siya at patuloy na kumain na.

"Yes, you did. Simple and easy one. Pinirito madalas," tawa ni Lorenzo at natawa na rin si Nanay dito.

Napailing na ako. "Bukas magluluto ako, pinirito na lang din!" pagbibiro ko.

Nang matapos ay sa balkonahe kami nagtungo ni Lorenzo. Inom ang tsa-a ko ay nakangiti kong pinagmasdan ang dagat. 

Every time I stared at the sea I imagine our kisses on the yacht. Ito na 'ata ang tumatak sa utak ko ngayon at hindi ko mawala ito sa isip ko. There's a quiet moment between us until I remember about what happened to his face.

Malihim na tao si Lorenzo. Sa loob ng dalawang buwan at kalahati ay napansin at nakilala ko ang ganitong ugali sa kanya. There are some days that he's not here in the resort, and there are some nights that he's not around too. This is what happened to me in spying him secretly. Hindi niya rin naman ako masisisi. Maraming mga bagay ang naglalaro sa isip ko, at magpahanggang ngayon ay wala pa rin akong alaala nito.

"Love?" panimula niya.

"Hm?" titig ko sa mga mata niya.

"I have to go back to Sicily, but I will be back soon. May aasikasuhin lang akong importante. Pero babalik agad ako. Dalawang linggo lang," sa seryosong tugon niya.

Nawala ang ngiti sa mukha ko at umiwas ako nang titig sa kanya. 

What the heck is wrong with me? I feel uneasy, and I don't want to be away from him. The empty feeling made a mark in my heart, and I don't like it... It seems like there's a big hallow gap inside my heart, and I can't close it because I feel lonely.

"Don't worry, Carmella will be here tomorrow. Siya muna ang makakasama mo habang wala pa ako."

"Ha? Si Carmella?" tumitig na ako sa kanya. Hinawakan niya ang kamay ko at mariing hinaplos ito.

"Yes. She's a nice person, love... Trust me, you used to like her a lot before you've lost your memory."

Ngumiti na ako pero inis ang totoong naramdaman ng puso ko. Nagseselos kasi ako noon kay Carmella. Masyado silang malapit ni Lorenzo sa isa't-isa. But thinking that Lorenzo will be going to Sicily and Carmella is here with me I am happy. At least, Carmella is not with him there.

"Okay. I will be good to her," ngiti ko at hawak sa braso niya. Yumakap na si Lorenzo sa akin nang husto.

"I will miss, love." Dampi nang halik niya sa pisngi ko. Nag-usap pa kami sa iilang bagay at panay ang kwento niya. 

There are many things that I didn't know, and I love to know. After the chat, we strode around the area. Holding hands while kicking the little waves on the side. I had never seen myself like this with him, and this feeling was beautiful for me. We watched the sunset peacefully, and we made love again that night.

—-❤️❤️❤️—-
Please vote for support 😉Salamat