Xyla’s POV

“Xyla! Xyla! Wake up! Wake up!” Istorbo nga naman oo oh! Natutulog pa ako eh.

“Xylo, stop jumping and bouncing in my bed. Go away and leave me. I want to rest.” I said and cover my ears with pillow. I felt that he put his head on my back and make it as a pillow.

“But Xyla, it’s 10 in the morning and the sun is alive, so I’m alive…”

“Then kill yourself so you’ll not be alive at all.”

“Bad cousin. I’ll call Tito Zhake and tell him that you---” Agad akong bumangon at sinamaan siya ng tingin.

“What did we talk yesterday? Didn’t I tell you that I’ll accompany you but you should give me at least one day of rest? For good’s sake, Laurence! I’m so tired and I want to rest. Can’t you understand it? I want to take a long nap, no, I want to sleep too long. I didn’t even want to come here but I did, for you. So please? Give me even just this day.” I said trying to let him understand. Bigla namang nalungkot ang mukha niya at agad tumayo at lumabas ng kwarto ko. Aish! Nagtampo na naman ba siya? Bahala siya, basta ako, matutulog ako. Humiga ako ulit at pumikit pero paulit-ulit na sumagi sa isip ko ang mukha ni Xylo kaya naman asar na asar akong bumangon at naligo. Nagbihis ako agad at lumabas ng kwarto.

I tried knocking on his room pero mukhang walang tao. I tried calling him pero unreachable ang number niya. Aish! That stupid cousin of mine! Baka maligaw na naman yon. Higit pang iyakin kay Sehun yon eh. Tumakbo ako agad papunta sa elevator at magsasara na sana ito at buti napigilan ko pa. Pero sana hindi ko nalang pinigilan.

Sumungaw ang mukha nung labingdalawa. Nagkatinginan kaming lahat. Nagdadalawang isip pa akong pumasok pero pumasok nalang din ako dahil kailangan kong mahanap si Xylo. Nasa harap ako at nasa likuran silang lahat. Walang nagsasalita at nilalamon ng sobrang katahimikan ang buong elevator. I tried dialing Xylo’s number but it keeps saying it’s unreachable. Hindi ako huminto kakadial hanggang sa wakas ay sumagot din ito.

“Laurence, where are you?! Do you know that I’m worried?! What if you’ll get lost?! What if something bad happened to you?! Do you think I can make it?! Where the hell, are you?! Why did you go without telling me?!” Sunud-sunod kong tanong sa kanya. Nanginginig pa yung kamay ko sa sobrang kaba. Ako ang mamamatay kapag nawala na naman siya. Peste! Mas matindi pa ang iyak ko sa kanya noong mawala siya.

“Wait me there. Don’t leave. Pupuntahan kita diyan at wag mong papatayin ang cellphone mo dahil ako ang papatay sayo kapag nawala ka!” Sigaw ko sabay end call. Hinawakan ko nang mahigpit yung phone ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Bakit ba ang tagal ng elevator na ‘to? I press the down button hard but it keeps moving slow.

“Baka masira yung button.” Hindi ako lumingon pero alam kong boses ni Tao yun.

“I would smash this d*mn buttons together with this elevator if this wouldn’t get down as fast as I needed.”

“Mahal mo talaga siya ano?” Di ko na nasagot ang tanong na yon dahil agad nagbukas ang elevator at sumilay sakin ang mukha ni Laurence. What the hell?! Di ba sabi ko hintayin niya ako sa baba? Anong ginagawa niya sa third floor? Agad siyang pumasok sa elevator na hindi tumitingin sakin. Nagsara na ang elevator and he’s just standing in front of me. Di ko alam pero nanginginig ang katawan ko sa sobrang takot at sa sobrang kaba. Bigla kong nabitawan ang phone ko at mabilis siyang niyakap.

“I hate you, Laurence. I hate you.”I said as tears flow from my eyes. I heard him chuckled.

“Bwisit ka! Next time, don’t go without me. Paano kung mawala ka? Paano kung---” Bigla niya akong niyakap pabalik and he shush.

“Nakabalik naman ako di ba? Tahan na… don’t cry.” He said and cupped my face and kiss my forehead. Niyakap ko lang siya ulit.

“Just don’t go without me.” I said not minding that we’re not the only ones in the elevator.

“Sorry… thoughtful lang ang baby ko at ayaw niyang mawala ako sa tabi niya.” He said.Pinunasan ko ang mga luha ko at hinampas siya nang malakas. Anong thoughtful pinagsasabi nito? Natatakot lang akong pagalitan nina Tito at Papa.

“You need to treat me for a year.”

“Okay. And oh, gusto mo bang palitan ko ang phone mo?” Sabi niya at dinampot ang phone ko na nahulog.

“No. It’s still fine. Konting gasgas lang ‘to. Paparepair ko nalang pagdating sa Pilipinas.” I said and he nods. Nagbukas na ang elevator at agad kaming lumabas.

“Di ka pa nag-aalmusal and it’s going to lunch. Ano, brunch tayo?” Tumango-tango lang ako at pumasok kami sa isang resto. Sakto namang nandon din yung iba pang mga tagaAcad having their lunch or breakfast, I guess. At tulad ng dati, kinukuhanan parin nila kami ng letrato. Umupo kaming dalawa ni Laurence at nag-order. Nagulat pa ako na katabing table lang namin sina Kris at yung iba pa.

“Laur, damihan mo pa ang kain mo. Pumapayat ka na oh. Here, eat this.” Sabay subo niya sakin ng isang hiwa ng barbeque. Kinain ko naman yon at sinubo ko rin sa kanya yung mas malaking hiwa ng barbeque ko.

“Dyatch enafch.” Sabi niya habang puno ang bibig. Kumakain lang kami at siya lang ang masaya dahil ramdam kong may mga matang nakatitig sakin. Bigla nalang umulan sa labas kaya sabay kaming napaharap ni Laurence.

“It rains…” We both said. We look at each other as if we speak through our eyes. Bigla nalang tumayo si Xylo at hinila ako palabas ng restaurant. At dahil clear ang glasses ng restaurant ay Nakikita kami sa labas at Nakikita namin ang mga nasa loob. Tapos, may pool pa dito.

“You’re kidding me Xylo.” I said.

“What? We’re not at home and no one will tell us that we can’t bath in the rain.” He’s right. Kapag kasi nasa bahay kami, hindi pwedeng lumalabas kapag umuulan. Isang beses lang yata namin na experience ang maligo sa ulan and that was when we were in 5th grade at halos di pa nga kami nababasa ay pinagalitan na agad kami kaya naman parang hindi rin kami naligo. Sinimulan na niyang hubarin ang sapatos niya.

“What are you still looking at? Remove your shoes now and let’s enjoy as it still there.” He said and runs outside and let himself soak in the rain. This is absurd that we’ll going to play in front of many people.

“Laur, what are you doing? Come’ on!” He yelled and jump in happiness. I can see flashes inside the restaurant. This is so d*mn ridiculous. Unti-unti kong hinubad ang sapatos ko. I step forward and backward. Ayoko na yata. Bukod sa nakakahiya ay magmumukha akong bata. Nagulat nalang ako nang buhatin ako ni Xylo.

“Don’t… don’t do it Xylo.” Basa na ako ng ulan at matindi ang kapit ko sa leeg niya. I saw him grinning.

“No! Not in the pooooollll!!” *splash* Parehas kaming bumagsak sa pool. What the heck! Basang-basa yung pantalon at damit ko. Bigla nalang akong winisikan ng tubig ni Xylo.

“Ahh, gusto mo pala ng wisikan ha?” Agad ko siyang winisikan ng tuloy-tuloy and he keeps screaming, ‘Enough!’.

“You’re so weak Laurence! Hahaha!” Natatawa na ako sa ginagawa namin. Di ko na inintindi yung mga nakatingin sa amin. Sabi nga di ba, cherish the moment? Bigla akong lumubog at lumangoy paikot. This is so refreshing. Ang tagal kong hindi nakapagswimming. Naglaro lang kami ng naglaro ni Xylo. Nagpatagalan kami sa paglubog at sino pa bang mananalo kundi ako? Naghabulan pa kami at sabay na tatalon sa pool at kung anu-ano pa. Ang saya pala maging bata. Sana na enjoy namin ‘to noong mga bata kami pero ngayon lang namin naenjoy kung kailan 20 na kami.

“Your highness, kailangan niyo na pong magbihis bago kayo magkasakit.” Sabi samin ng mga butler namin. Umahon naman kami agad at binigyan nila kami ng towel. Nagtatawanan lamang kami ni Laurence papasok ulit sa hotel. Pasakay na kaming parehas ng elevator ng makasabay ulit namin sina Kris. Ano ba? Sinusundan ba kami ng mga ‘to o tadhana na naman ang may pakana? Di ko nalang sila pinansin. Ang ginaw~.

“Hachooo~” I keep sneezing when we got in the elevator.

“Laurence, I think we need to… Hachooo~” Ang bigat ng ulo ko at ang sakit pa.

“Nilalamig ka?” He asked and I nodded. Inalis niya yung towel niya at ibinalot sakin pero binalik ko sa kanya.

“Are you kidding me? Hachooo~ gusto mo bang magkasakit din? Ibalot mo nalang sa katawan mo yan.” I said and hug myself. Naramdaman ko nalang na niyakap niya ako.

“What are you doing?”

“Body heat?”

“Are you stupid? If you’re giving heat, you should remove your shirt and the heat will come from your body.” Bigla niya namang inalis yung towel at maghuhubad pa yata ng damit.

“Oh, anong ginagawa mo? Irarampa mo yang katawan mo?”

“I’m going to give you body heat.”

“I don’t need your body heat… I’m already hot so I can take care of myself, Hachoooo~” I said and he just chuckled. Buti naman at narating na namin yung 6th floor. Agad akong pumasok sa kwarto ko, naligo at nagpalit ng damit at pinatuyo ang buhok ko bago humiga at magtakip ng kumot. Bakit ba sobrang lamig? Pinatay ko naman yung aircon at isinara ang balcony but it’s still cold. Sobrang sakit pa ng ulo ko at ang sama ng pakiramdam ko. Ganito ba talaga kapag naliligo sa ulan? Nagkakasakit? I heard someone knock on my door but I ignore it. Ayokong tumayo at ayokong maistorbo.

“Laurene?” I heard a familiar voice but I didn’t even tend to reply.

“Papasok ako okay lang ba?” Come if you want, I don’t care. Narinig ko nalang na nagbukas ang pinto at may mga yabag na palapit sakin.

“I brought you some medicine. Drink it before you--- wait… are you okay?”

“Are you idiot? Do I look like I’m okay at this situation? Patayin mo nga yung aircon, malamig.” I said as I pull my blanket and position my body like a fetus. I felt a hand touches my forehead.

“Sh*t! Ang taas ng lagnat mo. Sobrang init mo rin.”

“Daig ko na ba ang Super Nova sa init?” I tried to knock a joke pero kumunot lang ang noo ko dahil sa sama ng nararamdaman ko. Mamamatay na ba ako kung kasing init ko na ang super nova?

~~~

A/N: Going to end soon? :)