Lara

Sa buhay, hindi natin alam kung kailan tayo maglalaho... kung kailan tayo mananatili at kung kailan tayo lalaban. Sa buhay, laging may mga pagsubok na kailangan nating lagpasan, at iwanan... kung hindi na natin kaya ay puwede tayong magpahinga, pero hindi susuko. Walang ibang nilalang ang nagtutulak sa atin para lagpasan ang mga problema na kinakaharap natin, tayo mismo ang gagawa at tutulak sa sarili nating kinabukasan. Nasa sa atin kung gusto ba natin maabot ang hinaharap, o manatili na lamang ba sa nakaraan.

Kasabay nang paglaho ni Evergreen ang siyang paglitaw ng kakaibang liwanag galing sa araw na ngayo'y nasisiguro akong unti-unti ng papalitan ng buwan. Unti-unti na itong pababa habang kasama ang maaliwalas na liwanag, habang nasisilayan ko na rin ng kaunti ang paglitaw ng hindi pa ganoon kaliwanag na buwan.

"Mom." Napalingon ako kay Ruthven, he is now smiling sweetly towards his Mom na ngayo'y papalapit na sa amin kasama ang dalawa pang lalaki. I felt my husband's longing for his family that's why it caressed my heart seeing him smile like that again after this exhausting and risky day.

Tumakbo ng mabilis si Ruthven at sinalubong niya ng yakap ang pamilya niya, ganoon rin ang ginawa ng mga ito at niyakap rin ito pabalik. The sweet smile on their faces are priceless, they really missed each other. Napalingon pa ako sa likuran nila at nakitang napakaraming mga nilalang ang papalapit sa puwesto ni Ruthven tila ay galak dahil sa katapusan ng kasamaan ni Evergreen.

"Lara." Lumingon ako kina Dianara at Sahaya, they both proudly smiled at me that made me smiled too. Napansin ko rin ang pagtabi sa kanila nina Kyogra at Heraphim, sina Arachne na ngayo'y malungkot lang na nakangiti habang katabi nito si Polyphemus na bitbit si Zachariuss sa likuran nito, at si Typhoeus na maaliwalas ang mukhang nakatingin sa direksiyon ko. Those four, I can say that they are really mourning because of Nieve's death but I know for sure, Nieve is already smiling at them.

They didn't waste Nieve's sacrifice. They fought hard, they risk their lives not just for their friend, but also for the safety of their King.

"I'm so happy to finally see this country... free from evil." Humarap ako kay Leera na ngayo'y nakangiti sa akin, tumango naman sa akin ang kuya niyang si Helbram. I smile at them sweetly and nodded too.

"Finally, makakauwi na rin tayo." Dagdag pa ni Leera habang nakangiting nakaharap na sa Kuya niya.

"Yeah, I have to go back to Avzora. She is pregnant and I don't want her to worry anymore." Her brother replied to her.

Nakangiti kong pinagmasdan muli ang kapaligiran, it was destroyed but I can sense that this country is no longer giving us that heavy feeling. Ang karamihan sa mga gusali ay wasak, mga tindahan at iba't-iba pang parte pero alam kong magiging maayos rin ang lahat at babalik rin ito sa dati.

Hindi ko alam kung ano ang magiging plano ni Ruthven sa lugar na ito pero susuportahan ko siyang kung ano man ang gusto niyang mangyari.

Napalingon ulit ako sa direksiyon ni Ruthven nang marinig ko ang sobrang ingay. I proudly smiled when all of the creatures are chanting his name with so much joy.

"He really deserve to be a King, Lara. He deserve the title and those people. At tiyaka, sinong mag-aakala na ang lalaking kinamumuhian mo noon ay makakatuluyan mo ngayon?" Lumingon ako kay Dianara, nakangisi siya sa akin ngayon kaya natawa na lang ako.

"Hindi ko rin aakalain na babalik ang lahat sa dati, Dianara. Akala ko wala ng pag-asa para sa aming dalawa." Sagot ko sa kaniya, tumabi sa amin si Sahaya at nginitian kaming dalawa.

"Kaya huwag na huwag niyong sasayangin ang mga lalaki sa buhay niyo para hindi kayo magsisi katulad ko." Sabay kaming napalingon sa kaniya, napansin ko ring napangiwi sa tabi ko si Dianara na siyang ikinatawa naming dalawa ni Sahaya.

"Irereto kita sa kakilala ko, Sahaya. You don't have to act like you're so bitter in life... you're beautiful. I mean you're gorgeous and there are lot of men would volunteer to be your husband. Hintay-hintay ka lang." Ngumiti lang sa kaniya si Sahaya at napailing.

"Lara." I heard Leera calling, tumingin ako sa kaniya at nakita kong ngumunguso siya sa direksiyon ni Ruthven. Lumingon naman ako do'n at nakitang nakatingin pala sa akin ang pamilya niya. Ang ibang nilalang rin ay makatingin rin sa akin habang nakangiti, hindi ko alam pero kinabahan ako. Tumibok ng mabilis ang puso ko... teka may mali ba?

Ruthven motioned me to come near him, at kahit kinakabahan ay lumingon ako kina Sahaya at Dianara, at sa iba pa. They all nodded to me kaya ngumiti ako ng matipid at humarap ulit kina Ruthven. Lumunok ako ng malalim at lumapit sa kanila.

Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang kaba at tuwa sa puso ko. Kaba dahil sa baka hindi nila ako gusto para kay Ruthven, tuwa dahil sa wakas ay nagkasama na ulit sila. Wala naman akong ibang gusto kundi ang kasiyahan ni Ruthven, ang pasayahin siya at makasama siya. Ayos na sa akin ang lahat basta makita ko lang siyang masaya, at makasama siya sa piling ko.

"This is my wife, husband, Mom. He is the Queen of the land that sheltered me when I escaped from Evergreen. He is the Queen who loves me for who I am, he's the one who accepted me even though I hurt him big time. And he is the mother of my twins, Mom."

Kinabahan kong nilingon ang Mom niya pero nawala kaagad ang kabang nararamdaman ko nang ngumiti siya ng matamis sa akin. Before I could say anything else, she hugged me tight that made me stopped. I felt his palms caressing my back that made me relax and calm. I hug her back and suddenly, the image of my mother appeared.

I miss my Mother, I miss them. My family, my brother and sister. My Father. I miss them all, I really miss them.

Kumalas ang Mom niya sa pagkakayakap sa akin but her both hands still remained on my shoulders. She looked at me with so much amazement in her eyes, joy and love.  At mas lalong hinaplos ang puso ko nang ngumiti siya ulit sa akin. She is beautiful.

"Lara, thank you for saving my son." She uttered, I smiled.

"No Tita, your son saved me." I replied.

"You know that it's not true, babe. You save me, you accepted me and love me... again." Rinig ko galing kay Ruthven pero nanatili sa kaniyang Ina ang mga tingin ko.

"Thank you for helping him, Lara. Thank you for freeing us from Evergreen, thank you for saving all the innocents here. The students, children and even all the old. Thank you so much, dear." She thanked.

"Ginawa ko lang po ang tama, ginawa ko lang po kung ano ang makakabuti sa ating lahat. Ang kasamaan ay hindi dapat manatili sa mundo na ito, dapat lahat po ay masaya at malaya. May karapatang pumili, mabuhay ng payapa at mamuhay ng walang takot na dinadamdam. Karapatan nating abutin ang bukas na walang namumuong takot sa bawat puso po natin." Mas lalo siyang ngumiti sa sinabi ko, nabigla ako nang yakapin niya ulit ako na siyang ikinahagikhik ko na lang.

"Stop that Mom, nakakahiya." Nadako ang tingin ko sa isa pang lalaki, he looked so petite and young. Magkasing-puti sila ni Ruthven, his eyes is the blackest color I've ever seen. He is kinda slim and I can sense na parang ang pino niya kung gumalawa. He has the same black hair katulad nang kay Ruthven, and I can see a resemblance between them. He must be Ruthven's younger brother... of course, he called Ruthven's mom, a 'mom'.

"Tama si Ruthvann, Roselia. Masiyado nang mahigpit yakap mo sa Reyna." Napangusong bumitaw si Tita sa akin at inis na nilingon ang mag-Ama niya. Their Father is too manly, parang hindi tumanda at parang nasa late thirties niya lang ito. He is taller than Ruthven and his brother, he also has a well-built body and a perfectly sculpted face feature. May mustach kaunti sa ibabaw at ilalim ng labi nito pero hindi 'yon nakawala ng ganda ng pagkalalaki niya. Their Mother is also beautiful too, no! She is gorgeous! Ngayon ko lang napansin nang mas lalo ko pa itong natitigan.

Ruthvann smiled at me shyly, he is cute and I can say that he is feminine too.

"Tita! Tito!" Rinig naming sigaw ni Leera, ngumiti na lang ako at tumabi kay Ruthven habang masayang nagkuwentuhan agad sina Leera at Tita Roselia nang magkalapit ito.

"Finally, babe." Tumingin ako kay Ruthven na ngayo'y matamis na nakangiti sa akin. Nginitian ko rin siya ng matamis pero kalauna'y napanguso na siyang ipinagtaka niya.

"Hindi ko naman alam na may meet the parents na pa lang magaganap, Ruthven! Kinabahan ako saglit!" Bulong ko sa kaniya na may halong kaunting sigaw. Ang kaniyang kunot na noo ay naging maaliwalas at napahagikhik na lang.

"Silly, you don't have to be nervous. They are great not because they are my parents okay? But I can assure you, they are cool and jamming kind of beings." He uttered.

Sabay kaming lumingon sa pamilya niya at ang mga taong masayang nagkukuwentuhan na rin. Rinig na rinig ko ang mga tawanan nila, galak dahil sa nakatakas na sila at tuwa dahil sa alam nilang ligtas na sila. Ngumiti ako ng matamis habang nakatanaw sa kanila, they are really enjoying the moment because they knew that this day is a brand new day for them.

"Anong gagawin mo sa bansang 'to, Ruthven?" Kuryusadong tanong ko.

"I don't have plans to recreate this place and make it stand again, Lara. I don't want to remember all the causes why I've hurt you... the things I've done to make you cry. I don't want to remember again those times I've shared with that evil woman, I don't want to bring those memories back to life. I will leave this country, all of us will leave and make a new life... with you." I smiled and nodded, I support his decisions. Kahit saan anggulo, ramdam ko ang mga salitang lumabas galing sa bibig niya. He doesn't want to bring back all the painful days that causes our separation.

"Can you... can you accept us all in your land, babe? Can you accept us despite being Evergreen's... people?" Humarap ako sa kaniya nang tanungin niya 'yon sa akin, kita ko sa mga mata niya ang takot sa kung ano ang isasagot ko sa kaniya. Pero nawala 'yon at napalitan ng kaginhawaan nang ngumiti ako sa kaniya, hinawakan ko ang dalawang kamay niya at huminga ng malalim.

"I am no evil, Ruthven. I am not Evergreen not to give all of you a new life, with me. I am not that evil, my husband." He stopped, and slowly, a smiled curved on his lips

"Ako dapat ang nagtatanong sa'yo niyan, asawa ko. Are you willing to live in my land? Having me as your, Queen?" I slowly asked back, nakangiti lang ako sa kaniyang nakaharap.

"Mamamatay ako kung hindi ikaw ang magiging Reyna ko, babe. Mamamatay ako kung hindi ikaw ang makakasama ko habangbuhay. Tsk, nevermind the questions, babe... we'll love to have you as our Queen. I know who you are, and I know how capable and responsible you are... how kind and respectful you are, how lovable and cool. So I know, of course, they'll accept you as their new Queen." Sa sinabi niyang 'yon ay parang mas lalong nabuhayan ang puso ko, na para bang mas lumiwanag ang buo kong pagkatao dahil sa sinabi niya.

His words can really make me smile and blush... that's why I love him. I immediately hugged him tight na siyang parang ikinabigla niya pero agad din siyang natauhan at niyakap ako pabalik ng mahigpit. I suddenly felt the warm and love from his hug, I suddenly felt safe and sheltered. I really fucking love him so much, his words, his hugs and his kisses!

"Let's go home now, I already miss my babies." He whispered to my ear, it tickles me kaya kumalas na ako sa yakap ko sa kaniya. Tumango ako.

"Ruthvienne is waiting for us, our baby Eulyseer and Eulalia too." He added that made me smile, nang humarap ulit siya sa direksiyon ng pamilya niya ay doon na unti-unting naglaho ang ngiti sa mga labi ko.

I know, they miss us. They miss their Dad, and their other Dad... me, they miss me... no, they miss this body.

*****

It's already night time, we decided to relaxed at rested in Ruthven's place. The Palace, huge Palace. Malaking-malaki ito, mukhang medieval ang pagkakadiseniyo ng palasyo. Matitibay na mga semento, bato, marble at mga matitigas na bricks ang bumubuo sa napakatangkad at napakalaking palasyo nila.

Ang ibang mga nilalang ay naghanda para sa magiging hapunan, ang iba naman ay tulog na dahil sa pagod na nararamdaman. Kitang-kita naman sa bawat paligid ang mga nagkukuwentuhan na mga nilalang habang nakasilay ang mga ngiti sa kanilang mga labi. Masayang nagtatawanan, nagpapalitan ng mga biro at salita.

"This Palace seems so big, but I still like ours better." Ngumiti na lang ako sa sinabi ni Dianara, hindi mo na talaga mababago ang ugali niya. She is fierce and independent kind of woman, wala siyang kinakatakutan na kahit delikado pa ito ay susuuingin niya talaga.

"Malaki rito, at tiyaka malaki ang espasiyo. Hindi ba sayang para sa asawa mo na iwanan ang lugar na ito?" Malambing na turan naman ngayon ni Sahaya. Magkaibang-magkaiba sila, hindi ko alam kung paano sila naging magkaibigan pero natutuwa ako dahil alam kong nagkakasundo sila kahit magkaiba ang mga ugali nila.

"He told me that he will leave this country, he doesn't want to remember all the things from here dahil nakikita niya ang mga mahihirap na pinagdaanan niya sa kamay ni Evergreen. Naiintindihan ko naman siya, at suportado ko siya." Sagot ko na siyang ikinatango nito.

Ruthven went to his trusted guild where all the members are luckily safe, he visited Zachariuss who just unluckily lost his memories that made me sad. Ganoon rin ang iba pang nakakakilala sa kaniya, lalo na si Kyogra. Hindi ko alam kung bakit ganiyan ang mukha niya, malungkot na malungkot siya at parang napakabigat ng pinagdadaanan. Pero hindi na lang ako nagtanong at hinayaan na lamang siyang magpahinga kasama si Heraphim at Leera.

"Are you going to accept all of this creatures? Your land is not yet a country, I think these creatures are too much for you to handle." Dianara spoke again, I just smiled at her.

"Kakayanin ko, Dianara. Tatanggapin ko sila at mamahalin katulad ng pagmamahal na ginawad sa kanila ni Ruthven. And it's better to have them with me para agad naming matapos lahat ng mga lungsod. They can help me to build and support my land so having them is a good idea." I explained, she sighed deeply na siyang ikinailing ko na lang.

"Don't worry, kakayanin ko. At tiyaka, hindi ko sila hahayaan dito na walang magbabantay sa kanila... at magbibigay sa kanila ng kasiguraduhang mabuhay ng payapa at ligtas." I added. She smiled at me.

"You're too good, Lara. But I am proud of you. Just ask me or Sayaha if you need something okay? Don't hesitate." Tumango ako at nagalak dahil sa sinabi niya.

"Dianara is right, just ask help if you are tired. We are willing to give you hands." Sahaya uttered.

"Aasahan ko 'yan sa inyo ah?" Natatawa kong turan, ngumiti lang sila pareho at tumango.

"Lara." Napalingon ako nang tawagin ako nang kung sino, nanliit ang mga mata ko nang papalapit sa direksiyon ko si Helbram.

"Magpapahinga lang muna kami, Lara. Mukhang may pag-uusapan kayo ng Wizard na 'yan." Dianara said, ngumiti ako ng pilit. They bid their goodbyes ay umakyat na sa ikalawang palapag.

"Ano 'yon Helbram?" I asked nang humarap ulit ako sa kaniya. Nang nasa harapan ko na siya ay huminga siya ng malalim at tinignan ako ng mariin sa mga mata.

"The rebel guild of this country escaped, and they are nowhere to be found. So be careful when you go home, please be safe." Agad akong napaisip sa sinabi niya. The rebel guild escaped and we don't know where will they go after this country meet its end. No one will support their guild anymore so it's time for them to find new place and be independent guild.

"We will, Helbram. We will." I replied to him with a smile on my lips.

"A-Ahm, thank you. Thank you for sheltering us in your land... thank you for providing us food and home." I stopped when he suddenly thanked me, hindi ako makapaniwala na nagpapasalamat siya sa akin ngayon. Napakamot siya sa batok niya nang mapansing parang natigilan ako, hindi ko naiwasang hindi matawa dahil sa inakto niya.

"Fuck, stop laughing." Tumigil ako sa kakatawa at ngumiti na lang sa kaniya. Napailing ako dahil sa masama niyang paninitig, and he suddenly hissed na siyang halos ikatawa ko na naman. He is shy, and he is not into this thing.

"And yeah, thank you for accepting our cousin again. Thank you for loving him, and giving him another chance. Thank you for giving him lovely twins, our niece and nephew."

"Is this one of your ways to say goodbye?", taka kong tanong, ilang segundo pa bago siya tumango.

"Uuwi na kami... uuwi na kami ng Avalon. We are done here because we already asked Tita Roselia about the magic that can help us to defeat darkness in our little world." Natigilan ako. Uuwi silang may kakaharapin na namang panibagong gulo at labanan?

"Gulo sa Avalon?" I asked again. He shook his head.

"In Sentinyel, little world of the Wizards." He immediately replied that made me nodded. He sighed again and looked at his back, napatingin din ako do'n at nakitang malungkot na nagkukuwento si Leera kay Tita Roselia at sa asawa nito. Ruthven's brother seem so attentive, shyly listening to his cousin's words.

"We have to go home, Leera's husband is waiting for her. And my pregnant wife, is also waiting for me. I can't afford to make her worry more, so I have to see her." Napangiti ako sa sinabi niya. Right, may asawa na nga pala sina Helbram at Leera. Hindi lang talaga halata sa kanilang mga mukha.

Ship ko pa naman sana si Kyogra kay Helbram kahit alam kong magnobyo ang kaibigan ko at si Esterno. Well, hindi ko kasalanan na nababagayan rin ako kay Helbram para kay Kyogra.

"So this is a goodbye?" Ngiti kong turan, and for the first time in my entire life with him and with his sister... he smiled, sweetly. It's manly but sweet. He can really smile, huh?

"This is not a goodbye because I know we'll see each other in the future again." Tumango ako, tama siya. I smiled again at him.

"So see you, when I see you... again."