"Vete a la verga culero!"η λατίνα έβρισε την κουστουμαρισμένη γυναίκα μπροστά της"Η κοπέλα μου δολοφονήθηκε και αντί να κάνεται την γαμημένη δουλειά σας,με ρωτάτε ποιος το έκανε?"φώναξε βάζοντας έμφαση στο με.

"Δεσποινίς Λόπεζ,κάνουμε ότι μπορούμε"άρχισε να λέει η γυναίκα αλλά πριν προλάβει να συνεχίσει,η Σαντάνα κοπάνησε την γροθιά της στο τραπέζι.

"Νομίζετε πως αν ήξερα ποιος το έκανε θα ήμουν εδώ?Όχι,θα προσπαθούσα να τον βρω και να τον σκοτώσω.Θα σας το πω για μια τελευταία φορά,δεν ξέρω ποιος το έκανε"

"Ευχαριστώ"η γυναίκα μουρμούρισε για μια ακόμα φορά και άνοιξε την πόρτα αφήνωντας την Σαντάνα να φύγει.Η κοπέλα ένιωσε αηδία απέναντι στην χωρίς έγνοιες συμπεριφορά της αστυνομικού.Αηδίαζε με το πως απλά κάθονταν χωρίς να κάνουν κατι!Αλλά περισσότερο,αηδίαζε με το πως η ίδια δεν έκανε τίποτα.

Όμως τι θα μπορούσε να κάνει?

Το μόνο που της είχε απομείνει ήταν να γυρίσει στην Νέα Υόρκη μαζί με τον Κερτ και να προσποιηθεί πως όλα ήταν καλά.Να συνεχίσει την μίζερη δουλειά της ως σερβιτόρα στο Starlight Dinner,να συνεχίσει να μην μιλάει με την Ρέιτσελ μετά από το όλο Φάννι Γκερλ φιάσκο(αν και ήταν πριν απο χρόνια)και γενικώς να συνεχίσει την ζωή της χωρίς την Ντάνι...μα δεν μπορούσε.

Γύρισε πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μόνο για να βρει την κλειδαριά σπασμέννημΠερίμενε να βρει ενα άδειο δωμάτιο,με τα πράγματα της Ντάνι σκορπισμένα,αντί γι' αυτό βρήκε αυτούς.

Η Μπρίτανι σιγά σιγά ξετύλιξε την πινακίδα που είχε την λέξη Παρέμβαση γραμμένη με τον πιο παιδιάστικο,αλλά και χαριτωμένο,τρόπο.Ένιωσε έκπληξη που ήταν όλοι εδώ,κάποιους ακόμα δεν τους ήξερε πολύ καλά όπως τον Τζέικ Πάκερμαν.Ο Τζέικ ήταν το δεύτερο παιδί των Πάκερμαν,που ήταν επίσης γνωστοί ως οι γόηδες του ΜακΚίνλεϊ,είχε μια μικρή αδελφή και έναν μεγάλο αδελφό,τον Νόα,από διαφορετική μητέρα.Η Σαντάνα με τα βίας τον ήξερε και αυτό μόνο γιατί είχε ακούσει την Κούιν να τον κατηγορεί πως πίεζε την Μάρλεϊ για να κοιμηθεί μαζί του.

Μετά υπήρχε η Ρέιτσελ,την οποία δεν περίμενε,η οποία φυσικά δεν κοιτούσε την Σαντάνα αλλά,περιέργως,κοιτούσε την Κούιν και τον Νόα.Μιλώντας για την Κούιν,αυτήν και την Μπρίτανι ήταν οι μόνες που περίμενε,απλά χωρίς την πινακίδα.

"Σαντάνα,αυτή είναι μια παρέμβαση"η Κούιν ανακοίνωσε ενώ η Μπρίτανι έδειξε την πινακίδα.

"Απλά πείτε μου πως δεν θα τραγουδήσετε"

"Όχι,αλλά ξέρουμε πως νιώθεις και θέλουμε να σε στηρίξουμε.Πες τι θες και θα το κάνουμε"η Μπρίτανι εξήγησε.

Η Σαντάνα δεν το σκέφτηκε καθόλου πριν απαντήσει,ήξερε πολύ καλά τι χρειαζόταν,τι έπρεπε να κάνει"Θέλω να πάω πίσω στο σχολείο"

"Ωραία,μπορούμε να πάμε τώρα ή αύρι--"

"Μόνη"η Σαντάνα διέκοψε την ξανθιά κοπέλα.Μπορούσε να διακρύνει την λύπη και ανησυχία στα μάτια της ενώ μιλούσε,αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι"Ο μόνος τρόπος για να βρω τον δολοφόνο είναι με το να πάω στην σκηνή του εγκλίματος"

"Σαντάνα"ενα αγόρι με πολύ τζελ στα μαλλιά του της είπε"Δεν θα βρεις τίποτα που δεν το έχει βρει η αστυνομία.Επιπλέον,το μέρος είναι αποκλισμένο"

"Βλέπεις,Αηδόνι,γι' αυτό θα πάω την νύχτα"απάντησε και έριξε την τσάντα της στο κρεβάτι.

"Τότε θα έρθουμε και εμείς"η Κούιν φώναξε κάνοντας όλους(εκτος της Μπρίτανις και της Ρέιτσελς)να την κοιτάξουν με θυμό"Δεν θα πας μόνη σου,Σαν"

"Αν η γυναίκα θέλει να πάει μόνη της,ποιοι είμαστε εμείς για να την σταματήσουμε?"ο Σαμ φώναξε"Σαντάνα χάρηκα που σε γνώρισα,θα φέρνω λουλούδια στον τάφο σου"προχώρησε προς την πόρτα αλλά σταμάτησε όταν μια σκουρόχρωμη κοπέλα τον χτύπησε στο κεφάλι.

"Καλά τα λέει η Κούιν,δεν μπορείς να πας μόνη σου.Γνωριζόμαστε εδώ και χρόνια,το σωστό είναι να σε στηρίξουμε"

"Για περίμενε Αρίθα Φράνκλιν"ένα ξανθό κορίτσι διέκοψε"Γιατί να βοηθήσουμε?Την τελευταία φορά που κοίταξα,τουλάχιστον πέντε από εμάς δεν ξέρουν την Σαντάνα ή την κοπέλα της.Άσε που είναι σκύλα"

"Κοίτα πια μιλάει"η Σαντάνα μουρμούρισε"Δεν ζήτησα την βοήθειά σου Κίτι"

"Κακώς γιατί θα την έχεις"μια μελαχρινή κοπέλα είπε χαμηλόφωνα.Στεκόταν πίσω από όλους και περνούσε εύκολα απαρατήρητη"Μένουμε μαζί,είμαστε ομάδα"

Και τώρα,η Σαντάνα ήξερε πως είχαν πάρει ήδη την απόφασή τους.Αν τους κοιτούσες καλά,θα συνηδητοποιούσες πως δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο.

Κανείς δεν ήξερε τι θα γινόταν μετά.

Αλλά όλοι ήξεραν κάτι:

Το παιχνίδι είχε ξεκινήσει