Chapter 17 - Battle of the organs

~

TATLONG araw ang tinagal nila sa ETHQ. Sa tatlong araw na iyon, sinubukan ni Belle na burahin ang nararamdaman niya para sa binata. Mahal niya ito, pero tinatanong niya ang sarili niya kung bakit? Paanong minahal niya ang isang taong bumaboy sa kanya? Ang isang taong sumira sa buhay niya? Sa kanila ni Anton? All her life, ang akala niya tatanda siyang kasama si Antonio Buado but Ross Costalles came in the picture. Binago nito ang lahat, binago nito ang buhay niya.

Hindi pa siya handa para sa panibagong pag ibig. At kahit kailan hindi siya magiging handang mahalin ang isang Ross Costalles. Her mind is telling that stay away from him, but her heart says the other way around. This is how complicated this love is. Hindi naman naging ganito ka-komplikado noong sa kanila ni Anton. But loving Ross Costalles is the most complicated thing in her life.

Ni hindi mga matanggap ng utak niya na nabubuhay ang binata sa mga masasamang gawain nito. And she knows, Ross never ever now, how to love and what is the meaning of this. Wala siyang mapapala sa binata.

But her heart... Her heart keep on beating for Ross. Her heart saying that love and accept him. Loving someone is taking a risk.

Is she ready to take a risk?

The answer is no. Lumaki si Belle na puno ng pagmamahal nang mga magulang niya. Lumaki siya na napapaligiran ng mga mabubuting tao. Ngayon lang siya naka engkwentro ng masasamang tao. And Ross it is.

Bali-baliktarin man ang mundo, hindi magbabagong masamang tao si Ross. Masamang tao ang lalaking minamahal niya. Makailang beses nang napatunayan iyon ni Belle sa sarili niya.

Napabuntong hininga nalang si Belle. Lumabas siya ng Club. Wala naman doon si Ross kaya hindi na siya nagpaalam pa. Hindi niya alam kung nasaan ang binata kanina pa kasi ito wala. Hindi naman siguro ito magagalit kung magliliwaliw muna siya kahit saglit lang.

Lulan ng isang taxi, nakarating si Belle sa isang abandonadong parke na may kalayuan sa Club. Walang tao sa park na iyon, puno ng tuyong dahon ang mga damo roon. Kinakalawang na rin ang mga si-so, slide at swing roon pero mukha pa naman itong magagamit.

Naupo si Belle sa isa sa mga swing doon at nagsimula nanamang mag isip. Naisip niya, marami na siyang gustong gawin ulit tulad ng, umuwi sa apartment niya at magluto ng mga paborito niyang pagkain tulad ng dati. Namimiss niya na ding pumasok sa trabaho at makipag kwentuhan sa mga kaibigan niya. At pinaka namimiss niya sa lahat ay ang mayakap ang ina at umiyak ng umiyak.

Sabi nga nila kahit gaano ka na katanda, tatakbo at tatakbo ka pa din sa iyong ina once na hindi mo na kaya ang sakit na dinadala mo. All you can do is to hug and cry hard with your mother. Ito lang kasi ang ka-isa isang taong makakaintindi sayo. A mother will always treat you as her little princess, kahit na gaano ka pa katanda.

“My Belle.” Anang tinig mula sa kung saan.

Napailing nalang muli si Belle. Maybe she's hallucinating. Boses iyon ni Anton at si Anton lang naman ang tumatawag sa kanya ng ganoon. Imposible namang narito ang binata. Paano naman iyon mapapadpad sa ganitong lugar.

Pumikiy siya at muling di-nistract ang sarili. Hindi naman siya nagugutom kaya bakit siya nagha-hallucinate. Siguro ay namimiss niya na din ang binata, kahit kasi paano ay hindi naman biro ang pinagsamahan nila.

Di kaya naman ay, mahal niya pa ito. Nangungilila lang siya sa binata kaya na-ibabaling niya ang nararamdaman niya para sa binata kay Ross dahil ito ang madalas niyang nakakasama. Ito ang nakaka-angkin sa katawan niya. Maaaring iyon ang dahilan, nasanay siyang nariyan sa tabi niya si Ross, pero iba pa din ang sinasabi ng puso niya. Pangalan ni Ross kasi ang sinisigaw nito.

“My Belle.” Muling pagtawag sa kanya.

This time, napakunot na ang noo ni Reabelle. Naririnig niya talagang tinatawag siya ni Anton. Agad siyang lumingon sa bandang lukiran niya.

And there she saw him. Anton standing behind her. Wala na ang mga cast at bandages nito. At mukhang maayos na ang lagay nito.

Inihanda niya ang sarili niya para sa pagwawala ng puso niya. Ganoon kasi ang epekto ni Anton sa kanya noon. Bumibilis ang tibok ng puso niya sa tuwing nakikita niya ang binata,pero hindi iyon nangyari ngayon. Alam na niya kung bakit.

“A-anton.” She gave him a weak smile.

Lumapit naman sa kanya ang binata at umupo sa katabi niyang swing. Mabuti nalang at matibay pa ang mga ito kahit na kinakalawang na.

Nanatili silang tahimik sa tabi. Walang nagsasalita sa kanila. Tanging ang mahinang pag ugong ng swing at ang hampas ng hangin ang naririnig nila. Hanggang sa si Anton na mismo ang bumasag sa katahimikan nila.

“I have waited this time to happen.” Napatingin siya dito sa sinabi nito. “May ilang araw na din kitang sinusubaybayan, Belle. Humahanap ako ng tyempo na maka-usap ka ng mag isa. Panay mo kasing kasama si.. si Ross.” He gritted his teeth saying Ross name.

Nagyuko naman si Belle at pinagmasdan ang suot niyang rubber shoes. Sinisipa sipa niya ang maliliit na bato roon. Wala naman siyang gustong sabihin kay Anton. Gusto niya munang marinig ang lahat ng sasabihin nito.

Narinig niya pa itong bumuntong hininga. “I am really sorry for what I have said last time, my anger eaten my love for you, Belle kaya ko nasabi ang mga iyon. Hindi masyadong nag function ang utak ko. Hindi ko kasi matanggap na pumayag kang baboyin ka niya kapalit ng kalayaan ko. Ang saki sakit Belle,” His voice broke. He's going to cry. “Ang sakit sakit! Para akong namatay na dahil sa naging desisyon mo. I always wanted the best for you, and this is not like this. Mahal na mahal kita, ang balak ko noon, pagkatapos ng mission ko ay aalis na ako sa grupo para pakasalan kita, tulad ng gusto mo. Bubuo na tayo ng pamilya gaya ng mga plano natin noon. Nabago lang ang lahat ng mga plano ko ng mangyari ang pagkid-nap sa akin. And you know what happen next.” He cried.

Yes, Anton is crying. Hindi na din naman napigilan ni Belle ang maiyak pero nanatili pa din siyang nakayuko.

“I'm still hoping that you'll comeback to me. That we can full fill our dreams together. A life and family for us, a perfect family that you always dream for us. Mahal na mahal kita, Reabelle. Hindi naman nagbago iyon, hanggang ngayon gusto ko pa ding matupad yung mga bagay na sabay nating pinangarap. Please Belle, let's make it happen.”

Nag angat ng tingin si Belle at sinalubong ang tingin ni Anton. Both of them are crying. The emotions is full of sadness.

“My Belle.” He called out as he reach her cheeks using his both palm. “Please let's make it happen.”

Belle cried hard and she answered. “K-kung sakaling maka-alis man ako sa poder ni Ross, hindi pa din ako sasama sayo.” She sobbed. “H-hindi na m-mangyayari 'yung mga sinasabi mo.. I'm sorry..”

Humigpit ang hawak ni Anton sa kanyang mukha. Umiiyak pa din ang binata at mas lalo pa itong naiyak dahil sa sinabi niya.

“W-why, Belle?!” he asked.

Again, she cried hard. Tuloy tuloy ang pag agos ng luha niya. Hilam na hilam na ang kanyang mga mata. “M-mahal ko na siya.” She blurted out.

Anton look shocked of what she have said. Unti unting lumuwag ang magkakahawak ng binata sa magkabila niyang pisngi hanggang sa tuluyan na itong mapabitaw.

Shock written on his face. “P-paano... B-bakit.. Hindi pwede.”

“Hindi ko din alam kung bakit Anton, I just realize that I love him. Nagulat nalang ako na mahal ko na siya..” She sobbed. “P-pero hindi ko pa din gusto na makasama siya kahit na mahal ko siya. Hindi sapat iyon para mabura ang lahat ng pasakit na binigay niya sa akin. Kung makakaalis man ako, I needed time to find my self and full fill the emptiness of my life. Maraming naging kulang sa sarili ko nang mahalin ko siya. Madami, Anton...”

Tumayo na si Belle habang si Anton naman ay naka-upo pa din sa swing, nakayuko, mahigpit ang kawak sa chain noon habang umiiyak.

“Aalis na ako, Anton. Again, I'm sorry, hindi na mangyayari 'yung mga bagay na sabay nating pinangarap.” Tumakbo na siya palayo doon.

HANGGANG sa pagsakay ni Belle sa taxi ay hindi pa din tumitigil ang mga luha niya. Panay ang paghikbi niya. Nasasaktan siya, nasasaktan siya hindi lang para sa sarili niya kundi para na din kay Anton. Ilang taon ang nasayang sa kanila. Ang mga taong pinagsamahan nila na akala nila ay tatagal panghabang buhay. Nasira lang iyon nang isang tao na ngayon ay ang taong mahal na mahal na niya.

Pasado alas sais na ng gabi nakarating si Belle sa Club. Kasalukuyan na itong nag o-operate. Hindi siya pumasok sa main entrance, sa fire exit siya dumaan. Ayaw niya kasing malaman ni Ross na kararating niya lang.

Pagpasok niya sa fire exit, dumiretso na siya sa second floor, sa silid ni Ross. Gusto na niyang magpahinga. Pakiramdam niya kasi ay hapong hapo siya. Namamaga pa din ang kanyang mga mata dahil sa kakaiyak kanina.

“Where have you been?!” Walang emosyong tanong ni Ross sa kanya.

Nagkasalubong kasi sila sa hagdan. Pababa ito ng makasalubong niya.

“A-ano.. Nagpahangin lang.” She lied. “Magpapahinga muna ako.”

Tumango lang si Ross at nanatiling walang emosyon ang mata nito. Hindi nalang niya iyon pinansin at nagmadali na siyang umakyat para makarating sa silid nito.

ROSS stayed standing in that stair case. Alam niyang naka-akyat na ang dalaga sa silid niya. For sure ay magpapahinga na ito. Mukhang napagod itong makipag iyakan sa dati nitong nobyo.

Yes, he knows. Nakita niya ang lahat ng nangyari kanina. Nakamasid lang siya sa malayo pero kitang kita niya ang matinding emosyon sa mga mata ni Belle kanina. And that is fucking hurt for him. Parang sinasakal ang puso niya mga oras na iyon. Hindi man niya narinig ang usapan ng dalawa, he obviously get it, Belle still wants to be with that moron. And that's fucking killing him.

Aminin niya man sa hindi, masakit isipin na isa siyang malaking hadlang sa pagmamahalan ng dalawa. But fuck! Mahal niya din si Belle! Mahal niya na din ang dalaga, maybe it's too late to realise it, but he's fucking in love with her.

At napaka-imposible ding mahalin siya ng dalaga pabalik. She's loathing him to death. Malaki ang galit sa kanya ng dalaga. So, he guess that his love for her remain unrequited.

Hindi maganda ang pagmamahal niya kay Belle sa sistema niya. Binabago nito ang pagkatao niya. Maybe he could release her. Ito na siguro ang tamang oras para pakawalan niya sa kaharian niya ang dalaga.

Love can ruin everything. He ruined them. Love ruining everything to him. He need to find a way to escape by this fucking feeling.

He wants to fucking release her even if it's killing him. He will let her happy with her man. Damn!

“Love sucks.” He murmured.

Humakbang na siya pababa ng hagdan na buo na ang desisyon niya. From now on, he's releasing Belle to her cage.

He's letting her free.

**