"İşte, büyükbabanızla böyle tanıştık."

"Yani, alıcıların mucidi büyük babam mıydı gerçekten? Ben onu şehir efsanesi sanıyordum." Abisinin sözüne gülen küçük kız, tişörtünün eteklerini çekiştirdi. İnce saçları iki yanından toplanmıştı, kafasını salladıkça oynuyordu. Büyükannesinin kucağında, anlatıcıya en yakın yerde dinlemişti hikayeyi. "Gerçekten büyükbabamın ismi 32941 miydi?"

"Evet tatlım, ona Özgür ismini ben önerdim. Ona kalsa isimsiz de yaşayabilirdi." Çocuklar bu hikayeyi daha önce hiç duymamıştı, yalnızca insanların büyükannesine ve büyükbabasına saygıyla yaklaştığına çokça şahit oluyorlardı.

Yaşlı adam, baston olarak kullandığı şemsiyeye dayanarak eşinin yanına dek geldi. "Bir tanesi hariç sayılardan nefret ediyordum, insanların isminin saçma numaralardan ibaret olması canımı sıkıyordu benim. Kelimeler de doğuştan gelmeliydi, bir anlamı olmalıydı."

"Büyükanneme neden bir isim bulmadın büyükbaba?"

"Onun ismi ona yakışıyordu çünkü. 8128, anlamlı bir sayıdır çocuklar. Tam olarak büyükannenizi anlatıyor, sadece altındaki anlamı görmeniz lazım. Her şeyin altındaki anlamı arayın, size dayatılmış düzeni kabul etmek zorunda değilsiniz."

Küçük kız gülümseyerek büyükannesine sarıldı. "O zaman ben erken uyumak istemiyorum."

Yaşlı adam afalladı, sallanan sandalyesine oturdu. Küçük kızın abisi ise büyükbabasının yanına giderek elini tuttu. "Ben de senin bisikletine binebilir miyim o zaman büyükbaba?"

Yaşlı kadın kahkahalara boğuldu. Torunları da özgür ruhluydu anlaşılan, büyükbabalarını epey zorlayacağa benziyorlardı. "Hayır, o bisiklet için fazla küçüksün. Senin için yaptığıma binebilirsin sadece." Yaşlı adam küçük kıza döndü. "Sen, dayanabiliyorsan erken uyumak zorunda değilsin. Küçük kalmak istiyorsan bu senin kararın, uyumayanlar büyüyemez."

"Tamam, uyuyacağım ben de. Abimden önce bineceğim senin bisikletine." Abisi bunun imkansız olduğunu bildiğinden, sadece güldü.

 "Büyükbabam bir mucit, öyle mi büyükanne?" Yaşlı kadın aşağı yukarı salladı başını. Küçük kız da, abisinin söylediğine ekleme yaptı. "Sen de kaşif misin büyükanne? Büyükbabamı keşfetmişsin."

Kaşif miydi? Sayılırdı. Keşfettiği şey küçük kızın sandığı gibi büyükbabası değil, kendi içindeki duygulardı. Kendini bulmuştu, aşkı bulmuştu. Hayatı renklenmişti, sesler canlanmıştı, her şey değişmişti. 

Yeni düzeni onlar getirmişti, şehrin her yanındaki alıcılar sayesinde insanlar istedikleri duygularla yaşayabiliyordu. Hissedebildikleri için çok daha fazla enerji üretiliyordu, refah seviyesi yükselmişti. Hayal ettikleri ütopik yaşamı birlikte kurmuşlar, onlara güvenen insanları kahkaha atarken görmüşlerdi. Hissiz bakışlar yoktu artık; neşe vardı, gerektiğinde hüzün vardı, heyecan vardı...

Hayat vardı, insanlar olduğu sürece var olmaya devam edecekti.