18 september 2015
Carl Porter

Ik moest uit het kantoor, ik had frisse lucht nodig. Alweer een meisje vermist en het eerste heeft nog maar een klein uur. Ik zag weer mijn moeder in haar, waarom altijd het zelfde liedje, waarom altijd mijn moeder. Ik ging een bepaalde kant uit en stond opeens voor de begraafplaats. Oh fijn in alle plaatsen in de wereld lopen men voeten naar hier. Ik zag een gedaante zitten voor een graf en hij was aan het vertellen over Black Shadow?

Ik ging iets dichter naar de persoon en zag dat het Stefan was, nu leek hij zo klein en hopeloos. En ik zag hem altijd als groot en intimiderend, maar deze kant is nog erger. Ik zag tranen in zijn ooghoeken en ik hoorde hem emotioneel praten tegen het graf. Wie is dat en waarom spreekt hij ertegen alsof het een echt mens is?

Hij stond op en schrok toen dat hij mij zag. 'Porter, ik wist niet dat je daar stond?', zei hij verbaasd maar nog steeds geschrokken. 'Ik liep hierlangs en zag je hier. Wat doe je hier trouwens', vroeg ik

'Men zus bezoeken en men gedachten legen.' Zijn zus, oké wat is er gebeurd met zijn zus. Ga ik opzoeken als ik terug op mijn bureau ben. Oké misschien ben ik een beetje nieuwsgierig maar hé jij zou dat toch ook zijn?

'Ik kan je niet verder helpen met Black Shadow het spijt me', zei ik. Meer kan en mag ik niet zeggen anders gaat hij me zeker willen helpen. Neen ik moet dit alleen doen, ik moet alleen achter de waarheid komen. De waarheid van mijn moeder en het verband tussen haar en Black Shadow 'Waarom, als ik vragen mag?', vroeg hij met één wenkbrauw ophalend.

Blijkbaar was ik in gedachten verzonken want hij zwaaide met zen hand. 'Sorry, en ja gewoon redenen', zei ik, oké heel verdacht Carl kon je nu niet iets beters verzinnen dan dit? 'Weet je het zeker, want ik weet dat je iets achterhoud Porter en ik wil weten wat.', zei hij. Verdomme hij heeft me door, natuurlijk heeft hij me door wat zei ik ook daarnet.

Ik zuchtte en draaide me om een verbaasde Stefan achterlatend. Ik voelde een hand op mijn schouder en werd terug omgedraaid. 'Wij waren nog niet klaar Porter', zei hij met een zwaardere stem dan dat ik gewoon was van hem. 'Dat zijn wij wel Stefan, ik kan je gewoon niet meer helpen dus tot ziens', zei ik terwijl ik weer wegliep.

'Verdomme Porter', hoorde ik hem zuchtten achter mij. Ik liep stug door en ik kwam eindelijk weer aan aan mijn bureau. Maar het was er stil, te stil waar is iedereen nu naar toe? Ik had toch niet gezegd dat ze vroeger naar huis mochten gaan of wel? Ik liep naar mijn bureau en daar lag er weer een nota op de mat.

Laat het los, ik zie alles Carl, ik weet dat je contact hebt met die politieagent en ik weet dat je nog steeds snuffelt in dat dagboek. Als je je leven lief hebt stop je met snuffelen en laat je mijn gang gaan. -BS

Ik verfrommelde het papiertje en smeet het in de prullenmand, niemand zegt me wat ik moet doen en al zeker hij niet. Ik ben zo koppig als een ezel en laat me door niemand commanderen. Ik ging aan het bureau zitten en dan klopte er weer iemand op de deur. 'Binnen', mompelde ik, ga ik nu echt geen rust hebben vandaag.

En wie stond er weer aan de deur, juist ja de irritante inspecteur Wilson. 'Wat moet je nu weer Stefan, ik zei dat we klaar waren', zei ik nors, ik had echt geen zin in zijn gezelschap. 'En ik zeg dat we niet klaar zijn', zei hij met zijn handen kruisend over elkaar. 'En ik zei van wel dus daag', zei ik nu lichtjes geïrriteerd.

Ik ging terug verder met mijn werk en gaf hem geen aandacht meer maar meneer bleef gewoon in de deuropening staan. 'Ben je nou nog niet weg', gromde ik nu bijna. Ik keek op en hij stond nu maar meters verwijderd van mij. 'Persoonlijke ruimte inspecteur Wilson', zei ik maar hij verroerde zich geen meter.

'Hij bedreigt je is het niet', vroeg hij opeens nog steeds staande waar hij staat. Zou ik het hem zeggen, geen idee. Maar voordat ik kon denken reageerde men lichaam al door te knikken. Ik hoorde hem iets mompelen van "verdomme". 'Dus kun je nu wel weggaan, ik heb dingen te doen inspecteur en ik denk u ook.' Hij keek me met een meedogenloze blik aan en ik zuchtte waarom moet hij mij hebben.

'Ze is dood', zei hij met een triestige blik. Waar heeft hij het over, ik keek op mijn horloge en het was 17:25. Ja inderdaad, de laatste uren van Tiffany Clarks zijn voorbij. Alweer heeft Black Shadow gewonnen en weer heeft hij het bloed van iemand anders aan zijn handen. Waar zou hij haar vermoord hebben? Zou het in een vervallen huis zijn of een openbaar gebouw?

'Ik moet maar eens gaan, het dagboek van Claire zal ook wel ondertussen zijn toegekomen', zei hij met een verdwaalde blik. 'Dagboek', vroeg ik. Hij knikte. 'Blijkbaar is dat een nieuwe techniek dat hij toepast, voor ons op een dwaalspoor te zetten of om ons proberen te helpen. Daar ben ik nog niet helemaal over uit', zei hij. 'Als je toch nog iets weet, of me toch nog wilt helpen je hebt men nummer tot ziens Porter.'

Ik zag hem vertrekken en een leeg gevoel bekroop mijn maag. Dat was raar. Op dit moment had ik zin om hem achterna te lopen en hem vast te pakken en laat ik zeggen dat gevoel heb ik nog nooit gehad. Wat is er mis met mij?

Stefan Wilson

Ik liep naar huis, ik woog af of ik nog naar kantoor zou gaan maar ik deed het maar niet. Anders zou ik toch maar horen dat ik waardeloos ben. Ik schudde met mijn hoofd, ik heb iemand laten doodgaan omdat ik niet wist waar ik moest zoeken. Omdat ik me liever bezighield met die belachelijke advocaat met die blauwe ogen. Ik haalde een hand door mijn haar, dit is echt de ergste dag ooit.

Voor mijn deur lag er een pakketje en een brief. Black Shadow is hier weer, het volgende slachtoffer gaat weer doodgaan doordat ik niet snel genoeg ben. Wat heb ik toch vandaag altijd die negatieve gedachten. Komaan positieve gedachten, waar ben je nu dat ik je nodig heb. Ik pakte het pakketje en de brief op en liep naar binnen. Eerst maar die brief eens lezen.

Inspecteur Wilson
Als je deze brief ontvangt ben je te laat voor Tiffany, dan is ze dood. Als je deze brief leest gaan ook de 72 uur in van Claire Black. Ook sinds gisteren zit het derde slachtoffer al klaar om gedood te worden, als jij het niet kan ontrafelen. Voor mij hoeft het zeker niet, ik hou van het geschreeuw en de rode kleur van hun bloed. Je tijd start nu meneer Wilson, in het pakketje vind je het dagboek van Claire, hopelijk heb je deze keer meer succes. -BS

Zit hij me nu uit te lachen via een brief. Ik las hem nog een keer dus in dit pakketje zit het dagboek en heb weer die 72 uur om Claire te vinden. Kan hij me geen pauze gunnen, ik ben doodop en terwijl moet ik ook opzoek gaan waar hij Tiffany vermoord heeft.

Ik pakte het boekje en ik zag dat het hetzelfde boekje was zoals dat van Tiffany, misschien door de code kan ik misschien ook al meer achterhalen. Misschien heb ik toch weer de hulp nodig van mijn collega's ik kan dit niet meer alleen aan. Morgen dus opnieuw naar kantoor en bespreken met de commissaris hoe we het nu verder zullen aanpakken.