Reminder hoe dat Tiffany eruit zag
18 september 2015
Stefan Wilson

Nog 1 uur zoveel heb ik nog, en nog steeds niets. Ik heb haar dagboek meermaals gelezen niets, helemaal niets. Ik heb deze nacht ook geen oog toegedaan en ik zie er volgens mij niet uit. Wat zou toch zijn strategie zijn? Ik heb geen idee. Zou hij het dagboek ook gelezen hebben en zijn strategie eraan aangepast hebben, ook geen idee.

Ik pakte mijn jas en ging naar buiten, een luchtje scheppen ben sinds gisterenmiddag niet meer buiten geweest. Carl Porter heeft me ook nog niet gebeld, misschien weet hij echt niets meer. Maar hij was nog mijn enige hoop, ik liep straat in en straat uit. Iedereen bekeek me met een blik van hoe zie jij eruit, maar ik negeerde ze. Het maakte me niet uit hoe ik eruit zag, ik wou enkel dat mijn slapeloze nachten iets zouden opgeleverd hebben. Maar niet dus.

Ik wist zelf niet dat ik weer naar daar was gelopen. Waar vraag je nou je waarschijnlijk af? Nou de begraafplaats, mijn zus ligt hier. Neen zij is niet vermoord door Black Shadow. Ze was gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip. Ze was middenin een schietincident, een paar hangjongeren die al iets op hadden waren in gevecht geraakt en zij wandelde daar met haar vriendinnen toen ze schoten. Iedereen was ongedeerd behalve zij, zij is ter plaatse overleden.

Door die gebeurtenis ben ik ook politieagent geworden, ik wou mensen helpen en misdadigers oppakken zodat de wereld al iets beter zou worden. Maar toen kwam Black Shadow en alles ligt nu weer overhoop. Ik zette me voor het graf van haar en vertelde over mijn dag, over hem en dat ik haar hulp nodig had. Misschien is dat raar maar altijd als ik aan haar hulp vraag, lukt het me en kan ik de zaak die ik aan bezig ben oplossen.

Ik stelde me weer recht, maar ik wist niet dat ik al een hele tijd bekeken werd. Ik draaide me om en stond oog in oog met Carl Porter. 'Porter, ik wist niet dat je daar stond?' 'Ik liep hierlangs en zag je hier. Wat doe je hier trouwens', vroeg hij met die diepblauwe ogen alweer. Kon je geen andere oogkleur hebben dan dat. 'Men zus bezoeken en men gedachten legen.'

Hij knikte: 'Ik kan je niet verder helpen met Black Shadow het spijt me', zei hij opeens. Ik keek hem raar aan, eerst was hij blij dat ik hem om hulp vroeg en nu wilt hij niet meer helpen. Raar, hij moet weten wat hij wilt. 'Waarom, als ik vragen mag?' Hij zweeg en was in gedachten verzonken.

Ik zwaaide voor zijn ogen als hij na een paar minuten nog niet geantwoord had. 'Sorry, en ja gewoon redenen', zei hij maar iets aan hem zei me dat hij niet alles vertelde. Wat hou je voor me achter Porter. 'Weet je het zeker, want ik weet dat je iets achterhoud Porter en ik wil weten wat.'

Tiffany Clarks

18 september 2017 (35 minuten)

Hij gaat het niet redden. Ik ga dood, oh mijn god, ik ga echt dood. Mijn laatste twee dagen gingen redelijk rap vooruit. Ik had eindelijk weer iets te doen, hij gaf me eindelijk een paar boeken en tijdsschriften voor mij en Claire. Ondertussen is Claire haar dagboek ook afgepakt dus ik denk dat haar 72 uur morgen ingaan.

Ook sinds gisteren is er een nieuw meisje bijgekomen. Ze is best vriendelijk en heeft nog geen één keer gehuild sinds dat ze hier was. Wat een verbetering met Claire. Ze noemt Marie Ingels, een meisje van 17 jaar zoals mij, ik heb haar al eerder gezien, ik denk dat ze op dezelfde school zat als mij. Ik heb haar in een korte tijd leren kennen en ze valt echt mee.

'Het is tijd', zei hij opeens, ik wist niet eens dat hij daar stond. Ik werd opeens zenuwachtig, het is echt ver tijd. Ik slikte de brok in mijn keel weg, ik nam afscheid van Marie en Claire en werd dan door hem uit de kamer getrokken. Ik stribbelde tegen, wie zou dat niet doen, maar hij werd ruwer en begon ook aan mijn haren te trekken. Dus ik ging maar vrijwillig mee dan, op naar mijn dood.

Ik werd geblinddoekt typisch. Ik werd weer vooruit geduwd en werd in een auto geplaatst. Ik hoorde hoe hij van de kiezelsteentjes na de gewone baan werd gebracht. Ik weet niet waar we zijn, straks zitten we nog in ons dorp. Misschien zijn we zelfs wel dicht bij de bewoonde wereld en weten we er niets vanaf. Ook al zou ik weten waar we zijn of waar ik naar toe ga, ik zou het de politie toch niet meer kunnen laten weten.

We reden weer kiezelsteentjes op, we zijn dus aan een huis of iets dergelijks. De deur ging open en ik werd weer voort geduwd naar een of andere plek. Ik hoorde een deur opengaan, dus we zijn dus echt in een gebouw. Welk gebouw zou hij nu uitgekozen hebben voor mijn dood. Waarschijnlijk zo een verlaten pand, of een bouwvallig huis.

Ik had nog steeds de blinddoek om maar ik hoorde opeens muziek. En stemmen van mijn ouders en van mijn vrienden. Heeft hij ze nu ook ontvoerd? Toen hoorde ik weer die muziek en ik herkende het. Het was mijn eerste dansoptreden, dat was het eerste dansje dat ik voor een publiek deed. Waar in hemelsnaam zijn wij en hoe komt hij daaraan.

'Herken je het Tiffany, herken je de muziek, de mensen?' Ik knikte en opeens werd ik verblind door een licht. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en er stond een scherm voor mij. En daar stond ik als een kleutertje te dansen voor een hele grote zaal. Ik herinnerde me die dag alsof het gisteren was. Mijn ouders waren zo trots op mij, er kwamen tranen in mijn ogen toen ik het zag.

'Waarom doe je dit', vroeg ik met een beverige stem. 'Omdat het niet anders kan, zij heeft me pijn gedaan en ik wil me wreken op al haar soortgenoten', zei hij kil en koud. Dus zoals ik al dacht het is wraak, maar waarop wil hij wreken, wie is die mysterieuze vrouw? Nu dat ik eens rondom mij keek, herkende ik deze plek. Het zal toch niet waar zijn, dat zal zijn strategie toch niet zijn of wel?

Opnieuw werd er een filmpje afgespeeld maar nu op een feestje. Dat filmpje had mijn vriendin gemaakt van mij, hoe komt hij daar nu weer aan. Het filmpje van daarnet kon je waarschijnlijk wel terugvinden op YouTube maar dit? Hoe heeft hij dat filmpje kunnen bemachtigen, heeft men vriendin dat doorgestuurd? Neen dat zal het niet zijn, het moet iets anders zijn.

'Hij zal je niet komen redden, hij heeft nog maar 2 minuten', zei hij opeens. Neen inderdaad, dit is mijn einde. Maar ik ben niet bang, niet meer. Waarom zou ik bang zijn iedereen gaat dood, bij mij is het net iets vroeger dan de normale mens maar ach wat maakt het ook uit. Ik kan als een gelukkig meisje sterven, ik heb alles al gedaan wat ik wou doen. Ik keek hem uitdagend aan en hij grinnikte

'Toch niet zo bang meer voor de dood', vroeg hij en ik schudde van neen. Hij grinnikte nog een keer. '3,2,1', zei hij terwijl hij langs mij ging. Ik voelde het mes in mijn keel prikken en sloot mijn ogen. 'Je was een moedig meisje Tiffany, slaapwel', en met die woorden sneed hij mijn keel door en het laatste wat ik zag was mijn danszaal. De danszaal waar ik vroeger als klein meisje ballet deed.