14 september 2015

Pov Carl Porter

Vandaag is het de dag, de dag van de opening van mijn nieuwe gebouw. Ben ik nerveus, ja vooral voor het openbaar spreken. Normaal, houden advocaten daarvan maar ik ben toch een geval apart. Misschien was het daarom dat mensen heel lang aan mij moesten wennen. Ik ben niet zo spraakzaam, ik zit liever heel de dag in mijn bureau dan onder de mensen te komen in mijn bedrijf.

Tijdens lunch zit ik ook altijd in mijn bureau alleen, of het moet zijn dat Evan me gezelschap houdt. Over hem gesproken, hij is er vandaag ook bij. Hij voert me en hopelijk blijft hij ook heel de tijd. 2 jaar terug rond dezelfde tijd als nu, had ik ook een opening en opeens tijdens mijn speech was hij zomaar weg. Foetsie verdwenen, ik heb hem daar ook over aangesproken en hij bood zijn excuses aan, hij had een belangrijk telefoontje gehad en moest weg.

Hopelijk overkomt het hem vandaag niet weer, want ik doe dat niet graag als hij er niet is. Hij heeft ook een belangrijke rol in het bedrijf dus hij moet die ook waarmaken. Maar goed terug naar die opening. Het is één in Beverly Hills, en het is één van de grootste gebouwen die ik al heb gehad naast het hoofdgebouw dan. Ik zucht, dit wordt echt een vermoeiende dag al zeg ik het zelf.

Ik sta nu op het podium, iedereen zijn ogen is op mij gericht en het liefst van al wil ik nu door de grond zakken. Evan legde een bemoedigende hand op mijn schouder en ik ontspande me onmiddellijk. Ik begon mijn speech en alles ging goed totdat hij weer verdween in het niets. Komaan Evan niet opnieuw. Mijn speech werd ook verstoord door een geschreeuw. Die dan ook weer na een paar seconden ophield. Ik sprong van het podium en liep naar waar ik de schreeuw gehoord had.

Ik kwam in een verlaten steegje terecht maar alles was weer zoals voorheen. Leeg en stil, het kan toch niet. Ik keek rondom mij maar niets, enkel een handtas. Wacht, wat een handtas? Ik ging ernaar toe en alles was er nog in. Haar telefoon, haar portemonnee zelfs al haar geld zat er nog in dus geen roofmoord of roofverdwijning. Ik pakte haar identiteitskaart en daar zag ik weer een blonde dame met blauwe ogen. Black Shadow, hij was hier en ik heb niet eens iets kunnen doen. Claire Black noemt ze, die naam zegt me iets geen idee vanwaar.

Ik ging terug naar het podium. 'Helaas, is er weer iemand ontvoerd door hem, hiermee wil ik geen paniek zaaien dus blijf allemaal kalm alsjeblieft.' Iedereen was bang dat zag je maar gelukkig was er geen geroezemoes. Ik ging af het podium en daar stond Evan terug. 'Waar was je', vroeg ik hij haalde zijn schouders op. 'Er kwam weer iets belangrijks tussen meneer sorry', zei hij. Waarom ben je steeds weg als hij weer toeslaat?

16 september 2015

Ik zit met men handen in het haar, nu is zowel Tiffany als Claire al gevangen genomen en iets zegt in mij dat de derde ook snel zal plaatsvinden. Hoelang dat Tiffany nog heeft, ik heb geen idee maar ik moet iets doen. Hoe zal ik Black Shadow kunnen vatten, en waarom was mijn moeder het eerste slachtoffer? Hij kon iedereen nemen maar hij neemt de beste advocate in de buurt.

Had ze al last van hem, of was het echt puur toeval? Hoe kan ik de politie helpen, niemand vraagt mijn hulp maar ik kan niet niets meer doen. Nu dat het tweede slachtoffer onder mijn handen was geglipt ben ik beginnen nadenken. Waarom zou ik zelf geen zoekactie houden en zelf hun proberen redden. Nu denk je vast dat is een doodoproep misschien wel, misschien niet maar ik kan niet niets meer doen.

Waar moet ik beginnen, misschien mijn moeder? Wat heeft zij allemaal nagelaten, ik moet terug naar haar kamer. Ja ik ben nog steeds in mijn ouderlijk huis blijven wonen, ik kon dat ene ding dat me echt emotionele waarde aan haar hechte niet verkopen. Ik ben sinds haar dood, nooit meer in haar kamer geweest, ik kon het niet. Maar alles staat nog op dezelfde plek want ik had iedereen verboden om erin te gaan. Ik heb het zelfs op slot gedaan en ik draag het sleuteltje altijd rond mijn nek.

Ik pakte het sleuteltje vanonder mijn kleren en bekeek het. Oké moeder, ik moet het doen, ik moet hun helpen. Ik ging naar de kamer, de deur was zelfs onder het stof. Je zag het echt dat ik al jaren niet meer naar binnen ben gegaan. Ik deed de deur open en het stof verwelkomde mij meteen, ik moest direct hoesten. Oké, dit had ik wel kunnen denken.

Maar toch ondanks het stof was alles nog heel, was alles nog zoals voordien. Haar bed mooi opgemaakt, haar kleren op kleur gesorteerd, haar blauwe muren waren zelfs nog dat mooie blauw waar ik altijd van hield. Ja, ik en mijn moeder waren dol op blauw maar sinds hem vind ik het toch niet meer zo een mooie kleur. Het herinnert me altijd aan haar.

Oké, wat moet ik hier vinden. Een akte of een dagboek misschien, daar kan ik misschien al iets meer mee. Ik zocht overal, in haar lades in haar kleerkast, maar nergens vond ik iets dat belangrijk zou kunnen zijn. Waar verstop je in hemelsnaam die dingen moeder. Ik zocht onder het bed maar daar ook niets. Komaan. Waar kan het nog liggen?

Ik ging met mijn handen over de muren en klopte hier en daar eens voor misschien een holle ruimte te vinden. Ook niets. Ik schopte tegen iets en lag op de grond. 'Stom stuk vloer waarom lig je nou hoger.' Wacht, dat is het, de vloer waarom ben ik daar niet eerder opgekomen. Ik pakte het losse stuk en trok eruit en daar was eindelijk het ding dat ik zocht. Haar dagboek, of ik denk toch dat het een dagboek is, zo ziet het er alleszins wel uit.

Ik bladerde en zoals ik al vermoedde was het inderdaad het dagboek van mijn moeder. Misschien word ik hier wel wijzer uit, misschien vind ik hier informatie terug over Black Shadow. Ik begon te lezen maar deed het al direct weer toe. Mijn vader, hij zal het toch niet zijn? De eerste woorden wat ze schreef was. 'Ik weet eindelijk zijn geheim, ik weet eindelijk wie die Black Shadow is en eerlijk gezegd ik had het niet zien aankomen.'

Dus dan moet het toch mijn vader zijn, of is dat iets te voorspelbaar? Misschien is het wel een klant van haar, die wraak wou omdat hij niet kreeg wat hij wou in een rechtszaak? Misschien moet ik het gewoon lezen, dat is ook een optie die ik meteen zal toepassen. Dit wordt een slapeloze nacht vrees ik.