16 september 2015
Pov Stefan Wilson

Ik heb heel het dagboek gelezen in één nacht en ik ben doodop. Ik heb Tiffany beter leren kennen, maar ik heb geen idee hoe het nu verder moet. Hoe moet ik door dat te weten komen waar hij haar vasthoud of waar hij haar zal vermoorden. Het enige wat vaak terugkomt is haar dansen, maar wat moet ik ermee.

Ik ben nu op het kantoor en iedereen zijn blik zegt dat ik er niet uit zie. Nou mensen dat weet ik zelf ook wel, ik heb geen oog toegedaan vannacht en ben er niet wijzer op geworden. Dat irriteert me nog het meest van al. Hoe moet ik in hemelsnaam haar bevrijden als ik niets meer weet dan dat.

Ik wou nu echt dat ik in Shadow zijn hoofd kon kijken, wat zich daar allemaal afspeelt. Misschien kan ik me dan meer inleven in zijn standpunt, dan kan ik eindelijk weten waarom. Nog iets minder dan 50 uur. Dit gaat nooit lukken, we gaan weer falen. Neen dat mag niet, ik mag niet falen, ik heb nog nooit gefaald in mijn 7 jaar in dienst heb ik nog geen één keer gefaald en dat ga ik nu ook niet doen.

Ik ging weer eens op zoek in archieven, ik moet weten waar de andere allemaal vermoord zijn en ik moet zien te weten komen of er echt geen patroon in zit. Dit is het eerste jaar dat er dagboeken zijn waarvan ik van weet toch. Waarom hij opeens ze dagboeken laat schrijven is me ook een raadsel. Wilt hij gepakt worden of wil hij ons gewoon zo op een dwaalspoor zetten?

Ik krab in mijn haar, dat kan ook, misschien wilt hij ons zo gewoon nog meer laten sukkelen, misschien is het weer een dood spoor. Maar toch beter iets dan niets, ik zit nu al een uur denk ik te zoeken in het archief maar niks bijzonders, er is geen verband tussen de vorige slachtoffers en het slachtoffer nu. Niemand kent niemand van de slachtoffers, wat nu? Wat zie ik toch over het hoofd, er moet toch iets zijn, misschien de familie of kennissen. Wat is toch je geheim, ik gaf een kreet van vermoeidheid.

'Inspecteur, wat is er aan de hand', vroeg Brittany. Oh neen, niet zij ook nog, die kan ik echt niet er bij hebben momenteel. 'Gewoon onze zaak van Shadow is me een beetje teveel aan het worden, ik zie echt geen verband ertussen en jij?', vroeg ik terwijl ik het dagboek en de papieren van het archief aan haar gaf. Ze schudde haar hoofd; 'enkel de gewone kenmerken zie ik, maar dat ziet iedereen, ik kan je niet helpen inspecteur.' Ik haalde men schouders op en pakte het weer af. Ik keek op mijn klok nu nog iets minder dan 2 dagen hebben we nog. En ik zie het echt niet.

Ik liep terug naar mijn plek toen ik opeens weer geroepen werd door de commissaris, dat ook nog. 'Ben je al wat verder in de zaak?', vroeg hij. Ik schudde men hoofd: 'Ik zie echt niet de verbanden meneer, niets is hetzelfde.' Hij knikte: 'Misschien was het toch geen goed idee om u erbij te halen inspecteur, je bent echt waardeloos.' 'Pardon', zei ik nu woedend, 'ik doe er tenminste iets aan en wat doet u oh ja niks.' Dat was echt de druppel, ik zat heel de nacht op voor de zaak en dan zegt hij me dat.

Ik liep boos het bureau uit en pakte mijn spullen, ik had geen zin meer om hier nog één minuut te zijn. Ik zal het hem laten zien, dat ik de juiste persoon ben om dit te doen. Ik zal hem laten zien dat ik nooit faal, ik zal voor hem Shadow inrekenen al is het het laatste wat ik doe. Ik keek nog eens naar mijn horloge, fijn alweer een uur gepasseerd, wat ga de tijd toch snel. Ik moet hulp inroepen maar van wie?

Pov Tiffany Clarks

Ik heb er geen goed gevoel bij, hij zal te laat zijn. 2 dagen zit Claire hier al, en nog steeds doet ze niets anders dan wenen en klagen. Ugghr wat haat ik zulke mensen, ik weet het positieve hierin zien is moeilijk maar probeer het dan, ze heeft ondertussen ook al het dagboek ontvangen. Als ze niet weent of klaagt zit ze er ook in te schrijven.

Anders hebben we hier niets te doen, ik verveel me te pletter. Er is hier geen tv, geen boeken en zelfs mijn dagboek is van me weggenomen. Het enige wat ik hier kan doen is nadenken, en dat is echt vermoeiend. Steeds probeer ik nieuwe ontsnappingsplannen te verzinnen zonder succes. Nog minder dan 2 dagen en dan ben ik dood. Vermoord door hem en dan zullen ze nooit mijn lichaam vinden. Nu dat ik daarover denk waar brengt hij eigenlijk al die lichamen naar toe? Begraaft hij ze, smijt hij ze in de rivier of verbrand hij ze? Geen idee en wil er eigenlijk ook niet meer aan denken.

Zullen men ouders me missen, zijn ze doodongelukkig of zijn ze blij. Ik had niet echt contact met mijn ouders onze relatie was heel gecompliceerd. Ze hadden me niet graag, niet zo graag als mijn oudere zus. Zij was hun engeltje, hun hartendiefje en ik was een stuk ongeluk volgens mij. Nooit heb ik liefde van hun gekend, nooit heb ik iets voor mijn verjaardag gekregen van hun. Gelukkig had ik mijn zus, zij was er altijd voor mij. Ik denk dat zij het moeilijkst heeft met mijn verdwijning.

Misschien kan haar vriend, die advocaat haar helpen. Hoe noemde hij ook alweer. Karl Parten? Neen iets anders maar ik weet zeker dat het zoiets was. Hij kan misschien ons helpen, samen met de politie hebben zij de meeste kans om ons te vinden. Hoop ik. Hij zegt dat ik nog 42 uur heb, dat is dus minder dan 2 dagen. Ik moet maar eens de dood onder ogen komen.

Claire is nu weer aan het schrijven maar ik denk dat hij haar dagboek één van de komende uren misschien dagen zal afpakken en weer naar de politie zal sturen of hoe noemde hij inspecteur Wilson? Ja dat was het. Ik weet niet wat zij er allemaal inschrijft heb er niet naar gevraagd en eigenlijk interesseert het me niet zo. 'Tiffany', vroeg ze opeens. Wauw, in die dagen dat ze hier is komt er eindelijk iets zinnigs uit haar mond.

Ik knikte en ze schoof het dagboek naar me toe. 'Zou dit goed zijn, heb er aanwijzingen ingeschreven', zei ze. Ik schudde met mijn hoofd, dat kind is ongelofelijk. Hij gaat dit wel lezen, en misschien gaat hij haar dan direct vermoorden en heeft ze die 72 uur niet eens, dom kind. 'Je hebt echt de doodswens hé', vroeg ik aan haar. Ze schudde haar hoofd: 'Ik wil enkel dat zij toch één iemand redden en hem eindelijk na al die jaren inrekenen.'

Ik moet zeggen lef heeft ze wel, maar ik zie hier echt het nut niet van in. Maar ik zeg er niets meer van en bekijk het boekje gewoon. Ze heeft ook zoals mij proberen haar hele leven en haar ontvoering zo goed mogelijk proberen schrijven. Daarnaast heeft ze ook haar hobby's en haar vriendje erin gezet. Misschien kan het wel goed van pas komen maar echt aanwijzingen vind ik er niet in. Of wacht, jawel je ziet het niet echt goed maar sommige woorden zijn schuin. Ik hoop dat hij daar niet op let anders heeft ze geen goede vooruitzichten.

Nog 40 uur en dan zijn mijn dagen uitgeteld, ik hoop maar vrees ervoor dat ze me gaan kunnen redden uit de handen van hem. Maar als het niet zo zou zijn, hoop ik dat hij toch iemand zal kunnen redden uit de handen van hem. Tiffany out.