Meisje bovenaan Tiffany (in mijn ogen)
1 september 2015
Pov Tiffany
Het was vandaag weer het begin van het schooljaar voor mij. Mijn vrienden nodigden me uit voor een feest voor het begin van het schooljaar te vieren volgende week. Ik weet niet, moest ik gaan? Had geen zin in een feestje, geen zin om dronken te worden. Zelfs geen zin om jongens te versieren.

Laat ik het zo zeggen, ik zit liever met een boek in mijn zetel in plaats van op een feestje met dronken mensen rondom mij die elkaars gezicht opeten. Ik ben misschien een asociaal mens, maar ik hou gewoon niet van drukte. Van mensen in het algemeen. Ze zijn altijd zo plakkerig, zo praatzaam, zo ik heb geen idee, maar iets in mensen stoot mij altijd af.

Ik zat weer eens een boek te lezen toen ik de bel hoorde. Ik deed de deur open maar niemand. Hmm, enkel een brief lag op de deurmat. Ik pakte hem op en ging weer in mijn stoel zitten. Mijn naam stond erop, enkel geen afzender. Raar, wie stuurt er nu een brief als er niet eens een afzender opstaat.

Tiffany
Ik zie je elke dag van school lopen, zo eenzaam maar zo knap. Ik vind je aantrekkelijk, dat steek ik niet onder stoelen of banken. Ik weet dat je niet sociaal bent, maar ik wil je graag ontmoeten. Laten we zeggen, kom naar het feestje volgende week en ik beloof je dat je er geen spijt zal van krijgen.
Je geheime aanbidder.

Krijg nou wat, wie is dit en waarom stuurt hij opeens zo een rare brief. Ik keek rondom men huis, voor te zien als er niemand me aan het bespioneren was. Ik hou van thrillers, maar ik wil er wel zelf geen worden. Ik wil niet in zo een verhaal terechtkomen, maar heb ik wel een keus?

8 september 2015

Men vrienden hadden me toch overgehaald om te gaan. Ik wou niet en zeker niet na de brief, die ik ook getoond had maar ze zeiden dat het vast een flauwe grap was. Ik heb er toch geen goed gevoel over, maar ben toch naar daar aan het gaan om van hun gezaag af te zijn.

Misschien ontmoet ik hem wel, diegene van de brief. Misschien is het echt een doodnormale jongen en heb ik me voor niets zorgen gemaakt. Met mijn fantasie ook. Ik glimlach in het niets, misschien heb ik net teveel horrorfilms en politiefilms gezien, ik sla een beetje door. Ik schrik wel op als ik opeens een raar geluid hoor aan het einde van dit steegje.

Ja, ik ben langs een eng en verlaten steegje gelopen, het was de kortste route naar het feest. Nu denk je vast wat een stom idee is dat wel niet. Maar er gebeurd vast niets, toch? Opnieuw dat geluid, ik keek rondom mij niets. Enkel een schaduw. Wacht, een schaduw? Ik werd ruw tegen de muur gedrukt en een gil verliet mijn mond.

Ik herkende hem niet, hij was zwart gekleed met een capuchon en al. Nu is mijn leven toch een thriller geworden, oh mijn god. Ik worstelde me uit zijn greep, zonder succes. Hij vertrok geen spier toen ik hem sloeg en schopte. Niets, wie was dit. Een schaduw, oh neen, het zal toch niet.

'Aangenaam Tiffany', zei opeens een veel te lage stem die me deed huiveren. 'Wie ben jij, of neen wat ben jij',vroeg ik hopelijk sloeg mijn stem niet over. 'De meeste kennen mij als Black Shadow, maar seriemoordenaar werkt ook voor mij', zei hij met een duistere grijns. Door die capuchon zag je enkel zijn mond, niets anders, geen ogen, geen neus, neen niets enkel die verdomde grijns. Maar mijn vermoeden klopte dus al, Black Shadow. Ik ben niet bang van hem, nooit geweest eigenlijk. Ik wist dat er ooit een dag zou aankomen dat ik het ook zou zijn, en die dag is blijkbaar aangekomen.

'Waar wacht je nou op', vroeg ik. Zijn mond veranderde van die grijns in een serieuzer gezicht. 'Wat bedoel je', vroeg hij nog steeds met die te lage stem voor een echt mens te kunnen zijn. 'Ik weet toch dat je me wilt, dus waar wacht je nog op, totdat ik ga schreeuwen voor hulp of totdat ik mezelf van kant maak?' Ik keek hem recht aan met een opgegeven hoofd. Hij grinnikte, en pakte dan een doekje. De laatste woorden dat ik hoorde voordat de duisternis me meenam was: "Slaapwel Tiffany."

10 september 2015

Ik werd wakker in een donkere kamer, met boeien rond mijn armen en benen. Er stond eten voor mijn neus, of wat je eten kon noemen. Twee sneetjes brood en een flesje water, ik weet zeker dat je in de gevangenis beter eten krijgt dan dit.

De herinneringen van gisteren komen weer, Black Shadow. Waarom ik, ik heb toch niets verkeerd gedaan. Waarom moet ik nu ook in zijn profiel zitten. Waarom heb ik mijn haar niet gekleurd, dan zou ik nu geen last hebben van hem. Ik wil niet dood, ik heb nog een heel leven voor mij. Ik weet niet wanneer mijn 72 uur ingaan misschien binnen een dag of 3-4. Ik weet dat hij de meisjes voor die 72 uur nog een paar dagen vasthoud. Maar hoelang ben ik knock-out geweest?

'Hallo, is daar iemand', riep ik. Niets, helemaal geen geluid. Ik ben niet bang van hem, maar van de stilte. Normaal haat ik mensen en gepraat maar nu snak ik naar een beetje geluid, al is het maar hem. Ik mis de buitenwereld en ben nog maar net ontvoerd. Misschien, zal ik nooit meer de buitenwereld zien. Eerst was ik niet bang voor de dood, maar nu dat ik eraan begin te denken ben ik er benauwd van. Ik hoorde iets, gelukkig. Hij opende de deur en smeet me iets toe en vertrok dan weer. Ik keek naar het voorwerp en het was een dagboek, wat moet ik hier nu mee. De politie helpen misschien, ja dat is het.

Ik schreef zo veel mogelijk op die dag, hoe dat ik ontvoerd was en dat ik bang was voor de dood. Dat ze het moesten proberen om me te bevrijden.

12 september 2015

Ik schreef mijn leven op, wat ik allemaal gedaan heb in mijn leven, over mijn familie, vrienden. Alles staat nu in dat kleine boekje. Ik schreef hoe dat ik voor mijn verjaardag een tutu had gekregen en dat ik verzot was op ballet. Hoe ik de eerste prijs had gewonnen in een balletwedstrijd.

Hoe ik gevallen was en mijn been had gebroken, en hoe bang ik was dat ik daarna niet meer kon dansen. Dansen was mijn leven, is mijn leven correctie. Ik ben nog steeds aan het dansen, of ja was. De tutu van vroeger hangt nog steeds in mijn kleerkast. Weetje dat ik mijn eerste vriendje had overtuigd om mee te doen, hoe ik dan heb gelachen was geen naam voor. Hij was slecht, niet gewoon slecht maar echt enorm slecht.

Of hoe dat mijn vrienden me niet meekregen naar de voetbal omdat ik wou blijven dansen. Hij zal alles weten wat hij moet weten van mij, ik heb dagen niet geslapen zodat ik zoveel mogelijk informatie van mezelf heb kunnen meedelen. Ik hoop dat de politie me zal kunnen helpen zodat hij nooit meer een meisje kan ontvoeren en vermoorden. Gewoon omdat ze blond haar heeft en blauwe ogen.

Veel kon ik niet meer schrijven want opeens stond hij daar. Hij nam het boekje mee, ook al sleurde ik eraan. Ik was nog niet klaar, maar weg was hij. Hopelijk hebben ze er iets aan.