28 september 2015
Carl Porter

Ik zit hier maar te staren naar een foto van mij en mijn moeder van 10 jaar geleden. We waren zo gelukkig, ik, zij en Evan. Maar hij moest er een einde aan maken en waarvoor? Waarom moest hij haar vermoorden? Ik heb al verschillende keren het dagboek van binnen en vanbuiten gelezen maar ik word er niet wijzer van ik tast enkel nog meer in het duister.

Liam zit hier redelijk vaak, hij zoekt steun - die ik niet kan bieden - van mij. Ik probeer zo veel mogelijk naar hem te luisteren en hem moed in te spreken. Soms stort hij hier letterlijk in mekaar en moet ik hem altijd terug recht helpen.

Net als elke dag sinds twee dagen terug staat hij hier weer voor mijn kantoor. Ik probeer hem ondertussen ook wat werk te geven, voor zijn gedachten te verzetten. Maar niets blijkt te helpen, en als ik hem werk geef trekt het letterlijk op niks.

De telefoon ging en ik zag dat Stefan me belde. 'Carl is meneer Moon soms bij jou', vroeg hij bezorgd. 'Ja die zit hier', zei ik. 'Oh gelukkig, ik zoek hem al uren, mag ik even langskomen ik wil nog een paar vragen stellen.' 'Natuurlijk Stefan, ik zie je zomenteen wel', en met die woorden hing ik op.

'Liam, wil je naar mijn kantoor komen alstublieft, dankjewel', zei ik in mijn intercom. Ja ik heb die, maar gebruik die niet zo vaak enkel als ik iets dringends moet regelen met iemand en ik die niet kan bereiken via de telefoon. En nu komt die ook handig van pas. 'U had geroepen meneer', zei hij terwijl hij plaats nam in de stoel voor mij.

'Ja inspecteur Wilson komt zo langs, en hij wilt u nog een paar vragen stellen', zei ik en hij knikte toen. Heel het gesprek lang zat ik erbij en ik probeerde ze allebei zo veel mogelijk te helpen. Ondertussen leer ik ook weer wat bij over mijn werknemers privéleven - ook al interesseert mij dat niet zo, maar is altijd wel leuk om te weten -

Na het gesprek dat een uur duurde, was het eindelijk tijd om een einde te maken aan deze vermoeiende dag. Ik pakte mijn spullen en sloot mijn kantoor af. Op mijn weg naar huis, had ik nog erger het gevoel dat ik gevolgd werd dan een paar dagen geleden. Maar niemand was in mijn buurt.

30 september 2015

Ik kan niet meer slapen, ik kan niet meer eten of ik kan niet meer buiten komen zonder het vreselijke gevoel dat ik bespioneerd wordt. Sinds eergisteren is het gevoel niet weggegaan integendeel het is zelfs nog tien keer versterkt. Ik weet dat er iemand op de loer ligt en het bevalt me helemaal niks.

Toen ik naar mijn kantoor stapte, voelde ik me bekeken. Toen ik 's middags een vergadering had voelde ik me bekeken. Ik voelde me overal bekeken, bij elke stap dat ik maakte. Dit is niet goed, dit is totaal niet goed...

Als ik eens de slachtoffers nog overliep, had bijna iedereen het over één of ander bericht voordat ze ontvoerd werden. Dat heb ik nog niet gehad, maar heb het gevoel dat dit niet lang meer zal duren. Ik mag Stefan niet bang laten worden, en ik mag mezelf ook niet bang maken, misschien is het niets en ben ik gewoon paranoia aan het worden door al dit.

Oh wat maak ik mezelf weer wijs, natuurlijk is het hem. Het kan niet anders, hij wilt zich wreken op mij. Ook al ben ik nog geen stap dichter in mijn onderzoek naar wie hij is. Toch wilt hij zich wreken op mijn nieuwsgierigheid en mijn vriendschap met Stefan. Waarvan ik mijn afstand moest houden...

Ik moet iets doen voordat het te laat is.

1 oktober 2015

Hier loop ik dan midden in de nacht over het straat op weg naar Stefan, hopelijk is hij nog wakker. Het moest nu wel gebeuren, als ik later op de dag naar hem toe zou gaan, zou ik misschien er zelf niet meer geraken en hij moet mijn moeder haar dagboek hebben.

Ik ril van de kou, het is echt aan het vriezen vanavond, maar toch is het niet bewolkt. Misschien de stilte voor de storm, waar ze het over hadden in het weerbericht vanavond. Of wel is het de stilte voordat Shadow toeslaat. Nu dat ik erover denk, ik moet me haasten.

Ik klopte aan bij Stefan, maar het duurde even voordat er schot in de zaak kwam. Hij deed de deur open zonder t-shirt en met zijn haar door de war. 'Damn it Porter, wat doe je hier nog zo laat', zei hij met een schorre stem. Ik duwde hem naar binnen.

'Rustig aan Porter, wat is er?', vroeg hij nu klaar wakker. 'Niets, maar ik moet je dit geven, jij kan er meer mee dan ik', zei ik terwijl ik het dagboek overhandigde aan hem. Hij keek van het dagboek naar mij en weer terug. 'Wat moet ik hier mee Porter?', vroeg hij duidelijk verward. 'Dat zul je nog wel begrijpen, maar ik kan niet lang blijven', zei ik terwijl ik door het raampje keek.

'Wat is er Carl je maakt me bang', zei hij terwijl hij doordringend in mijn ogen keek. Hij wou zo de waarheid achterhalen, maar dat kan en mag niet. 'Niets er is niets, ik kom gewoon dit afgeven', zei ik nu iets vrolijker. Hij haalde zijn wenkbrauw op en bekeek me met een "meen je dit"- blik aan.

'Alles komt goed Stefan, alles komt goed', zei ik eerder voor mezelf ook te overtuigen. Hij geeuwde maar knikte toen. 'Ik heb slaap nodig Porter, vandaag was weer een vermoeiende dag zonder resultaat. Morgen moet ik naar het lichaam van Evy zoeken, want alweer was ik een mislukkeling.' Ik schudde met mijn hoofd, gaat hij nu weer zo beginnen.

'Je bent geen mislukkeling Stefan, je doet je best meer kan je niet doen', zei ik zo optimistisch mogelijk. Opeens ging de telefoon van Stefan af.

'...'

'Wat neen dat meen je niet', zei hij opeens en een je zag in zijn doeningen dat hij geschokt was

'...'

'Ja natuurlijk, ik kom er meteen aan', zei hij en toen hing hij op en ging hij naar boven en nog geen vijf minuten later stond hij helemaal fris en aangekleed beneden. 'Sorry Porter noodgeval, ze hebben Evy gevonden en de resten zijn gruwelijk zeggen ze.' Ik knikte en ging samen met hem naar zijn deur.

'Weet je zeker dat je het dagboek niet meer nodig hebt?', vroeg hij en ik knikte. 'Bedankt Porter.' 'Tot ziens Stefan', zei ik en ik draaide me om. 'Hey wacht', riep hij maar ik stapte sneller door. In een straatje stopte ik met lopen om adem te halen, slecht idee blijkt nu.

'De man die ik zocht', zei opeens een elektronische vervormde stem achter mij. Ik draaide me om en daar stond hij in volle glorie... Black Shadow.

'We ontmoeten elkaar in het echt', zei ik zo dapper mogelijk. Hij lachte maar door die stemhervormer leek het eerder op een lach uit een horrorfilm. 'Je hebt je kansen verspilt Porter, en nu ga je ervoor boeten.'

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

A/N

Zo de laatste 2 hoofdstukken+ epilogue gaan in. Dus Black Shadow heeft Carl Porter en nu? Zal Stefan hem op tijd vinden of zal hij het bloed van zijn enige vriend aan zijn handen hebben - je weet het binnen 2 hoofdstukken -