A/N
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Volgens mij loopt dit boek redelijk op zijn einde (denk nog 7-8 hoofdstukken). Met een rare cliffhanger in de epilogue! Wil je een tweede boek laat me het hier weten! - op het einde van de epiloque wordt dit ook nog eens gevraagd! -

24 september 2015
Stefan Wilson
Gedaan met de shift vandaag, en weer was het vermoeiend. Ik ben blij dat ik nu even aan mijn bureau kan zitten en me bezig kan houden met Black Shadow. Nog 5 uur en Marie is de volgende dus we moeten hier ook alles voor klaar maken.

Ik ging meteen aan het werk als ik op het bureau aankwam. Ikzelf ging deze keer niet mee voor Marie te redden, ik ging me focussen op de meisjes die het volgende slachtoffer kunnen zijn. Ik zocht alle personen op die ik interssant vond maar niks hadden ze gemeen met de huidige slachtoffers. Enkel de school, maar ze hadden niks met Porter nv dus ik vrees er een beetje voor.

Misschien is het toch beter als ik meega, nu dat ik niets verder kan doen omdat ze het niet zullen zijn. Kan ik me beter nuttig maken voor Marie te redden, hopelijk. Ik wist niet of het die plek zal zijn, laten we hopen van wel. Ik en een team gingen naar het meer bij het sportcentrum. We stonden gedekt opgesteld, dus laat Shadow maar komen.

21 september 2015
Marie Ingels
Eindelijk een vriendin van mij, Melanie Cuypers. Ook zo een fan van mijn man, sorry Melanie maar hij is van mij. Nu ben ik al iets gelukkiger dan dat ik 2 dagen enkel met Claire heb gezeten. Heb ondertussen men boekje moeten afgeven en nu hopen dat hij de hints niet snapt. Of misschien net wel, maar daar moet ik nu niet aan denken.

We zijn nu de hele tijd over de inspecteur en Porter aan het praten en je ziet hoe Claire er zich aan ergert. Opeens ging de deur open en daar stond hij weer, weer in zijn zwarte kleding en hoed maar nu had hij ook nog eens een zwart masker op. Hij pakte Claire mee en toen was het terug stil.

'Waarom doet hij dit', vroeg Melanie aan mij. 'Wat denk je, wraak', zei ik terwijl ik de piepende banden hoorde wegscheuren.

22 september
Alles gaat rustig, ik weet dat Claire het niet heeft gehaald anders zouden wij nu al bevrijd zijn. Ik zal haar absoluut niet missen, maar ik hoopte dat de politie haar gevonden zou hebben. Dan zouden wij niet gedood worden, want wees eerlijk wie wilt er nu zo vroeg sterven? Niemand.

Melanie heeft nu ook al een boekje gehad en ook zij zit er nu in te schrijven. Ik denk dat mijn uren al zijn ingegaan, maar wanneer en hoe lang dat ik nog heb, dat weet ik niet. 'Weet je welke geruchten er rond gaan', vroeg Melanie aan mij en ik schudde men hoofd. 'Dat Carl gay zou zijn, doordat hij geen interesse bleek te hebben voor een barvrouw.'

Ik keek geschokt naar Melanie, dat kan ze toch niet menen. 'Het zal gewoon aan die vrouw gelegen hebben', zei ik terwijl ik men schouders ophaalde en mezelf dat de hele tijd influisterde. Het moet gewoon, hij mag niet gay zijn, hij is van mij. 'Weet je met wie hij was?'

Ik schudde alweer mijn hoofd. 'De inspecteur', zei ze en men ogen vergrootten alweer, allebei dat moet toch een grap zijn. 'Dat kan alles betekenen, ze zijn gewoon vrienden dat kan toch', zei ik alweer voor mezelf en haar te overtuigen. Ze haalde haar schouders op en ze zweeg terug.

23 september
Ik denk dat ik nog een 24 uur heb, maar normaal zou er nu al een meisje bijgekomen zijn. Maar nog steeds geen spoor naar het 5de meisje. Kan je het geloven, het 5de meisje al maar dat wil ook zeggen dat hij eindelijk weer stopt voor een jaar of 2.

Ik keek uit het kleine raampje dat we hebben. Ik zag een auto die ik nog niet eerder had gezien hier. 'Melanie, kijk', zei ik terwijl ik naar de auto wees. 'Komen ze ons redden', juichte ze, misschien net iets te vroeg. We klopten op het raampje en we riepen om hulp maar niets kwam in beeld.

Ze zullen vast gaan wandelen zijn, we moeten in de gaten houden wanneer er iemand in de buurt van de auto komt. We wachten maar er kwam niemand niet, was deze auto achtergelaten? Ik hoop van niet, anders is onze hoop voor gered te worden alweer vervlogen.

24 september 2015
Nog steeds staat de auto hier, en nog steeds geen spoor naar de eigenaar ervan. Vandaag is de dag, de dag van mijn dood. Ik ben niet bang en ik ga niet ten onder zonder er eerst voor te vechten. Ik ben mijn leventje nog niet beu en dat zal hij geweten hebben. Ik ben niet zo als Claire en Tiffany, ik kan mezelf verdedigen.

Maar die auto werkt op mijn zenuwen, waarom had ik hem niet eerder opgemerkt. Dan waren we misschien nu al vrij en moeten we niet wachten totdat de eigenaar opeens weer opduikt. Ik en Melanie zitten ons echt te vervelen. Het 5de meisje is er nog steeds niet en ik denk dat die ook niet meer zal komen.

Is Shadow toch al dood, heeft Claire gewoon niet gezegd waar we waren. De bitch, als dat zo gaat zijn dat zal haar beste dag niet zijn. Misschien is die auto wel van haar en lacht ze ons gewoon uit. Misschien ook niet, want ik hoorde opeens voetstappen naderen.

De deur ging open en daar stond iemand. Maar niet hij? Maar toch hij kwam me bekend voor. 'Alles komt goed, ik kom jullie bevrijden', zei hij en ik en Melanie keken opgelucht. Was hij de bestuurder van die auto? Zou kunnen. Hij maakte onze boeien los maar lang duurde onze overwinning niet.

Opeens stond hij daar, en ik keek van de ene persoon naar de andere. Een tweeling? Echt waar, natuurlijk komt hij me dan bekend voor. 'Broer, wat een verrassing', grinnikte Black Shadow. Ik en Melanie keken bang van de ene naar de andere. Wat in hemelsnaam.

Opeens pakte Black Shadow een pistool en knalde een kogel door de andere zijn hoofd. Melanie liet een kreet en ik knielde bij het lichaam van de andere. Ik luisterde of hij nog pols had maar jammer genoeg dood. 'Wat heb je gedaan', vroeg Melanie hysterisch. 'Hij stond al een tijdje in mijn weg.' Was zijn enige antwoord.

'Het is tijd', zei hij en pakte me mee samen met het lijk van zijn broer. Melanie schreeuwde om hulp maar natuurlijk kon niemand haar horen. Onze enige ontsnapping is zo voor onze ogen doodgeschoten. Ik raakte in een trans, van shock en zelfmedelijden.

Ik kwam aan bij een meer. Neen niet het meer waar ik altijd train. Neen het meertje in het bos. Hier heb ik leren zwemmen met mijn moeder. Mijn vader was nooit thuis en daardoor heeft mijn moeder vele geheimen, die ik wist. Ik chanteerde er haar mee, maar zo kreeg ik ook mijn zin.

Maar genoeg over mijn moeder en haar verschillende minnaars. Hier heb ik leren zwemmen. Dit was één van mijn mooiste momenten dat ik heb meegemaakt met mijn moeder, of eigenlijk met mijn familie. Ik ben niet zo close met mijn familie, ik heb niet echt een hechte familie. Mijn vader die de hele tijd werkt en mijn moeder die het bed deelt met andere mannen.

Ja neen wij zijn niet jouw hedendaagse gezin. Wij hebben niet zo een dag waar we samen iets doen, oh ik mag blij zijn dat ik ze eens samen zie. Ik keek nog eens naar het meer en ik voelde hoe ik benaderd werd door hem.

'Blijf uit mijn buurt', riep ik naar hem en draaide me om. Maar hij had enkel een touw met stenen vast. 'Alles komt goed Marie, alles komt goed', zei hij terwijl hij dichter naar me toe kwam. Ik vocht terug maar ik werd moe, hij bond het touw rond mij. Hij duwde me naar het meer.

Neen dat kan niet, dit is niet wat ik verwacht had. 'De politie is weeral eens te laat, wat een verrassing, slaapzacht men lieveling', zei hij en met die woorden duwde hij me in het meer. Ik probeerde naar boven te zwemmen, probeerde zoveel mogelijk adem te halen voordat ik naar de bodem werd getrokken door de stenen rond mijn middel.

Ik probeerde me los te wringen zonder succes, de lucht werd uit mijn longen geperst. Ik moet ademhalen. Ik opende men mond en liet al het water binnen, en dat was mijn einde. Ik stopte met me te verweren en liet me meeslepen in mijn eeuwige duisternis.