22 september 2015
Stefan Wilson

Nog 50 uur en alweer vanaf 0 beginnen. Ik ging met een hangend hoofd naar kantoor. 'Wilson, commissaris en de rest wachten op u in de vergaderzaal', zei de receptioniste en ik knikte. Ik ging met een verward gevoel naar daar, waarom wilt hij een vergadering. Om mijn mislukking nog eens voor iedereen in te wrijven?

'Wilson, ga zitten', zei de commissaris. Ik knikte en ze gingen rondom mij allemaal zaten ze te fluisteren, geen idee waarover ze het hadden. 'Oké, we hebben vanmorgen een telefoontje gekregen van een hysterische Sophie Cambell om te zeggen dat ze haar beste vriendin Claire Black dood teruggevonden heeft bij haar paard', begon de commissaris. Een paard, maar wat is er dan gebeurd met Bonnie?

'Wilson, wil jij bij die vriendin eens gaan kijken?', vroeg hij aan mij en ik knikte. 'Voor de rest, iedereen ga meer informatie zoeken over Marie Ingels, vergadering afgelopen iedereen terug aan het werk.' Iedereen stond op en ging weer verder met zijn werk. 'Wilson, kan ik je even nog onder vier ogen spreken', vroeg de commissaris en ik knikte en volgde hem naar zijn kantoor.

'Ik weet wat er gebeurd is gisteren en ik wil je toch al bedanken voor je inzet', zei hij en ik schrok mij een hoedje. Eerst vind hij me waardeloos omdat ik Tiffany niet heb kunnen redden en nu wil hij me bedanken voor mijn inzet bij Claire? Ik knikte en ging het kantoor weer uit. Ik ging meteen naar die vriendin Sophie.

Als ik aankwam zag ik meteen het bewijs van de dag ervoor. Het was gruwelijk om te zien, het lichaam vastgebonden en het hoofd een stukje verder naast het lichaam. Als je dit te zien moet krijgen als je opstaat, zou ik ook hysterisch worden. Het meisje stond iets verderop bij haar paard, ik benaderde haar en ik zag dat ze nog steeds aan het huilen was.

'Sophie Cambell?', vroeg ik en ze draaide haar om, haar bruine ogen zaten nog vol met tranen en haar gezicht was rood van het wenen. 'Ik ben inspecteur Wilson, ik ben aan het hoofd van de zaak van Black Shadow en was dus ook verantwoordelijk voor uw vriendin haar veiligheid, het spijt me van je verlies.' Ze schudde haar hoofd en ze gebaarde me dat ik haar moest volgen. Binnen was haar moeder er ook al en Anne. Iedereen zat bij elkaar te huilen en waarschijnlijk Claire te herdenken.

'Stefan', begroette Anne mij, en iedereen keek naar mij. 'Goedemorgen iedereen, ik ben inspecteur Wilson, en ik wil een paar vragen stellen', zei ik en de moeder van Sophie gebaarde dat ik mocht gaan zitten. 'Wie heeft Claire gevonden', vroeg ik en de moeder stak haar hand omhoog. 'Ik moest naar het kippenhok voor eieren. Ik liep naar het hok en opeens zag ik een lichaam op een stoel en ze had geen hoofd', ze huiverde toen ze dat zei, en ik gebaarde dat ze verder mocht spreken als ze er klaar voor was.

'Ik ging dichter gaan kijken en opeens zag ik dat het Claire was. Ik ben meteen naar binnen in shock gelopen en heb mijn man en Sophie wakker gemaakt. Ik moet je verzekeren zo wakker worden is helemaal geen pretje', zei ze. 'Kan ik begrijpen, maar ik vraag me af, hoe kunnen jullie het niet gehoord hebben dat er hier een moord aan de gang was, hier wil ik absoluut niet mee zeggen dat het jullie fout is.'

'Geen idee', begon de vader. 'We aten iets vroeger en opeens waren we alle drie zo moe en toen weet ik niets meer. Tot vanochtend toen dat men vrouw me wakker maakte hysterisch om te zeggen dat Claire onthoofd op onze stoep lag.' Dus iets in het eten waarschijnlijk, ik schreef het op. 'Zoals ik al aan Sophie zei, het spijt me van jullie verlies. Ik kende ze niet maar ik weet zeker dat ze een speciaal plekje had in ieder van jullie zijn hart. Nog een laatste vraag, wat is er zo bijzonder aan dit paard?'

'Dit is Alexa, mijn paardje en dat is het paardje waardoor ze de paardenkriebels kreeg. Hiermee heeft ze samen met mij de eerste les gehad', zei Sophie stil. Ik knikte, dus het eerste paardje dat ze mee gereden had, maar waarom was dat zo speciaal voor Black Shadow? 'Bedankt voor jullie tijd', zei ik toen ik alle vragen had gesteld. Ik stond op en gaf iedereen een hand en ging terug naar het kantoor.

Op kantoor ging ik ook weer verder met het onderzoek naar Marie. Haar dagboek heb ik nog niet gelezen, misschien beter ook eens bijhalen. Net toen ik het boven wou halen, schreeuwde opeens Brittany. Ik ging gehaast naar haar en ik zag dat haar scherm gehackt was, want opeens stond Marie Ingels recht voor onze neus.

'Beste politie, ik ben Marie Ingels, het derde slachtoffer van de moordenaar en kidnapper Black Shadow. Mijn leven is op het spel gezet door mijn bloedeigen vader, een vader die egoïstisch was, een vader die het allemaal voor mij deed. Daarom moet ik nu boeten voor zijn daden, en onrechtstreeks ook die van mij. Black Shadow heeft een boodschap voor u. Laat hem met rust, laat alles begaan, hij stopt nooit en zal ook nooit gevat worden, daar zal hij zelf voor zorgen. Altijd als u denkt dat je een stap vooruit bent gegaan, is hijzelf al weer 2 stappen voor op u. Bespaar uzelf en hem de moeite en stop ermee, dit is zijn en mijn wens.'

Iedereen stond met open mond ernaar te kijken. Hij wilt dat we stoppen? Oh hell no. Maar Marie zag er nog oké uit, enkel zag je een schram op haar hoofd, misschien had ze zich verweerd. Iedereen ging na die boodschap terug aan het werk en nog harder dan voordien, we moeten hem toch een keer te slim af zijn.

Ik bekeek nu echt haar dagboek en weer was er een stuk over haar familie, hobby en ontvoering. Maar tussen de regels door, zag je hints? Ze weet wie het is, het moet haast wel. Dus het is een medewerker van "Porter nv", dit zal Carl niet leuk vinden. Maar ik kon er niets over uitmaken.

Het waren hints, naar Black Shadow zelf, niet naar zijn manier van werken. Dat vind ik wel spijtig, want zo schieten we ook niet echt op. Ik moet naar haar ouders gaan meer informatie krijgen over waar en wanneer ze ging oefenen voor waterpolo. Ik pakte men spullen en ging voor de zoveelste keer vandaag erop uit.

Ik klopte aan bij een villa, rijk zijn ze zeker. Een dame deed open, maar denk dat het gewoon een bediende was, anders zag Marie er helemaal niet uit als haar moeder. 'Ik ben inspecteur Wilson, kan ik de ouders spreken van Marie. Het is voor ons onderzoek naar haar en Black Shadow.' Ze knikte en liet me binnen. Ze begeleidde me naar één van de zovele kamers hier in dit "huis".

'Mevrouw Ingels, inspecteur Wilson is hier voor het onderzoek naar uw dochter', zei de bediende beleefd en de vrouw bekeek me van top tot teen en gebaarde daarna dat ik mocht gaan zitten. 'Zo mevrouw Ingels', zei ik maar ze onderbrak me meteen al. 'Alsjeblieft noem me gewoon Emma', zei ze met een verleidelijke blik. Niet nog een keer,  één vrouw die me probeert in haar bed te krijgen is al genoeg.

'Dus mevrouw Ingels', zei ik en ze gaf me een vervelende blik. 'Ik kwam voor meer informatie over uw dochter. Klopt het dat ze aan waterpolo doet?', vroeg ik en ze knikte. 'Ja ons Marie is de ster van haar team', begon ze trots - ik had niet anders verwacht - ' Door haar wint het team elke keer opnieuw, de rest van het team is gewoon waardeloos en bakt er echt niets van. Ze mogen zichzelf gelukkig prijzen met mijn dochter.'

Dit wordt nog een lange ondervraging. Zoals ik al dacht, deze familie is gewoon te gesteld op roem en ijdelheid. Iedereen is te min, en zij zijn de beste. Waar ben ik nu weer in beland. Ik lijk net gewoon een stuk vlees waar mevrouw Ingels maar al te graag haar tanden zou willen inzetten, met alle chinezen maar niet met den deze. Ik zuchtte en streek een hand door mijn haar.