A/N

Twee hoofdstukken op 1 dag omdat ik zo lief ben en een bedankje wil geven voor de nieuwe cover aan TijneVerveda voor de cover!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bovenaan het meisje dat Claire voorstelt

13 september 2015

Claire Black

'Claire ga je morgen mee na de opening van Porter nv?', vroeg mijn moeder vanuit de keuken. Geen idee had ik wel zin om naar die opening te gaan van mijn moeders toekomstig werk? Want ik hoorde dat Black Shadow weer eens aan het werk is. Iedereen op school is erover bezig, ik ben wel bang voor hem maar dat zeg ik natuurlijk niet.

'Tuurlijk mam, wat jij wilt', riep ik terug. Ik zat ondertussen mijn favoriete series te bekijken op Netflix. 'Bedankt schat', riep ze terug. Ik deed mijn koptelefoon weer op en keek verder. Ik was denk ik in slaap gesukkeld want de volgende keer dat ik wakker werd lag ik al in mijn bed. Ik keek naar mijn gsm en had één ongelezen bericht van een anoniem nummer.

Liefste Claire
Elke dag zie ik je in de gangen ronddwalen en toen ik je voor het eerst zag was ik al verloren. Verloren in je lach, verloren in je ogen. Ik heb nog nooit de moed gehad om je aan te spreken dus dan maar via deze weg. Kom je morgen naar de opening van het nieuwe bedrijf van Porter nv? Hopelijk wel dan zie ik je terug.
Veel liefs
Je geheime aanbidder

Creep, ik schudde de angstaanjagende beelden van me af en verwijderde het bericht. Ik ging hier dus mooi niet op antwoorden, now way. Had de vermiste Tiffany ook niet zo een rare brief gehad voor haar verdwijning. Het was op het nieuws, maar had niet echt opgelet, had ik beter wel gedaan.

Ik schudde de gedachten van me af, en schakelde men gsm uit. Nu kan hij me tenminste niet meer storen en me de stuipen op het lijf aanjagen. Misschien blijf ik morgen beter thuis, maar heb nu al toegezegd. Wat moet ik toch doen? Ik slaap er wel nog een nachtje over, desnoods lieg ik en zeg ik dat ik ziek ben.

14 september 2015

Hier loop ik dan op het marktplein voor het nieuwe gebouw van Porter nv. Ja men moeder heeft me toch meegesleurd. Had beter iets gezegd van dat sms'je maar misschien zou ze me niet geloven, ik had het tenslotte al verwijderd. De slimme dat ik ben. Ik ga geen minuut van men moeder haar zijde wijken dat heb ik mezelf beloofd.

Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ze ging van de ene kant naar de andere kant dan ging ze om drinken dan ging ze dat doen en ik was haar op een bepaald moment kwijt geraakt. Nou lekker dan, hier sta ik mooi alleen. Ik voelde opeens een koude bries langs me heen waaien en een oudere man gaf me zijn jas aan. Ik bedankte hem en opeens was hij zomaar weg, in rook op gegaan, raar. 

Ik ging maar opzoek naar die man, dat had ik beter niet gedaan. Ik liep in een verlaten steegje en weer kwam diezelfde bries opzetten ik trok de jas iets dichter. 'Hallo Claire', hoorde ik opeens achter mij. Ik schrok en draaide me om maar niks, ik keek in leegte. 'Claire', fluisterde hij, ik keek weer achter mij maar niets. 'Ik sta hier Claire', zei hij nog eens maar weer keek ik en niets. 

Opeens voelde ik een hand op mijn schouder en ik gaf een gil. Ik zag een man volledig in het zwart maar toch had hij iets van die man die me zijn jas aangaf. Ik kon het niet goed zien, maar ik weet zeker dat hij het is. Dus eerst me zen jas geven en dan Black Shadow gaan spelen, weer mijn geluk. 'Slaapzacht Claire', hoorde ik nog in de wind voordat alles zwart werd rondom mij.

15 september 2015

Ik werd wakker in een soort van kelder met boeien rond mijn armen en voeten. Ik zag wel dat ik niet alleen was, er was nog een ander meisje die ik herkende als Tiffany Clarks. Gelukkig ze was nog niet dood, ik was niet alleen. Ik haat alleen zijn en de donkerte wat hier een probleem zal kunnen worden.

Alles begon op me te wegen en ik weende, ik mis nu al mijn moeder. Die zal nu super ongerust zijn, haar enige dochter ontvoerd door die psychopaat, maakt dat mee. Ik probeerde op te houden, ik wil me niet zwak tonen maar het lukt me gewoon niet. Ik mis mijn vrijheid, mijn moeder, mijn kat en mijn vrienden.

Maar het domste is nog wel dat ik wist dat dit ging gebeuren, waarom was ik nou niet thuisgebleven dan was dit niet gebeurd. Misschien zou hij me ooit te pakken gekregen hebben maar dan had ik nog tijd om een plan te bedenken of naar de politie te gaan. Die zouden dan dat nummer kunnen nagaan hebben, maar dan moest ik opnieuw een berichtje van hem hebben.

Het meisje keek me geïrriteerd aan, die houdt dus niet van wenen goed om te weten. Ik probeerde nog een keer op te houden en het lukte me eindelijk. 'Tiffany', vroeg ik met een droge stem, het meisje knikte. 'Waar zijn wij?', vroeg ik, oké misschien is dat een domme vraag maar misschien weet zij iets meer. 'Geen idee', zei ze.

16 september 2015

Tiffany valt wel mee maar ik denk dat ze zich irriteert aan mij. Je ziet dat aan haar doeningen en aan haar antwoorden op mijn vragen, kan ik eraan doen dat ik zo veel mogelijk wil weten. Ik ben wel al te weten gekomen dat haar 72 uur al begonnen zijn. Ze heeft nog een kleine 2 dagen zegt ze. 

Opeens kreeg ik een boekje van hem. Ik keek er eens verward naar en toen legde Tiffany uit dat het een soort dagboek is en dat de politie het zal ontvangen. Ik knikte dus een dagboekje, misschien kan ik ze hier mee helpen om mij te vinden. Ik begon er meteen in te schrijven, ik laat me niet zomaar doen.

Ik schreef over mijn vrienden op school en over dat ik eerst een berichtje had ontvangen van hem en als ik kwam naar de opening van Porter nv. Dan schreef ik over mijn hobby's en mijn ouders. Dat mijn vader was overleden door overdosis en dat hij nog schulden had aan het advocatenbedrijf door een rechtszaak van een nachtwinkeloverval.

Ik schreef over mijn paarden, mijn lief paardje Bonnie. Het was niet mijn, het was van een oud mevrouwtje aan het einde van mijn straat. Maar ik mocht er alles mee doen, rijden, eten geven, poetsen. Het was een soort van mijn eigen paardje. Als ik aan Bonnie denk komen er weer tranen in mijn ooghoeken en rolde er een eenzame traan over mijn wang. Dan nog één en dan nog één totdat er verschillende kwamen. 

Ik weende weer stilletjes, ik wou niet dat Tiffany zag dat ik weer eens aan het huilen was. Straks vindt ze me nog een huilebalk, normaal ben ik zo niet maar de afgelopen dagen heb ik al meer gehuild dan normaal in 2 maanden.

17 september 2015

Weer een nieuw meisje, Marie Ingels. Ik kende ze goed genoeg, mijn aartsvijand. Oké misschien is dat wat overdreven, maar ze is mijn pester. Nu zegt ze niks hoor, nu is ze zo stil als een muis. Ze spreekt enkel met Tiffany, natuurlijk. Mijn boekje heeft hij net ook al opgehaald, dat is geen goed teken volgens mij. Nog één dag en dan is het de gedaan met Tiffany, komop politie doe er toch iets aan.

Tiffany zat nu te lezen en Marie zat naar mij te staren. Wat is er nu te staren bitch? 'Wat?', vroeg ik duidelijk geërgerd. 'Ik snap gewoon niet wat hij zag in jou, ik en Tiffany zijn nog mooi maar jij. Wat in hemelsnaam is er zo speciaal aan jou dat hij jou wilt ontvoeren?' Ik keek haar aan met ben je nu serieus blik. 'Ik zou het liever ook anders gewild hebben maar helaas', blafte ik haar toe en ze hield dan meteen haar mond. Eindelijk terug wat rust.