Na filmie nudziłam się jak mops.

Oglądaliśmy „Kingsmana" a ja, widziałam go chyba z dziesięć razy.

Wcale nie dlatego, że główny bohater był istnym ciachem.

Wszyscy inni także wpatrzeni byli w ekran z ogromnym zainteresowaniem, i tylko Ned wydawał się tak samo znudzony, jak ja. Kopnęłam go nogą, na co lekko się uśmiechnął.

— AAA! — Adam zaczął krzyczeć. Zdezorientowana, spojrzałam na niego.

— Czego się drzesz? — zapytała Katy, zatykając uszy.

— Pająk. — powiedział z przerażeniem. Na jego nodze dreptał maleńki patyczak. Nick wywrócił oczami i zdjął pajęczaka z przyjaciela, a potem wyrzucił go przez okno. Zdziwiłam się, że go nie zabił.

Zaczęłam rozmyślać nad Niedzielnym wieczorem, który nas czekał.

Spotkanie z J.

Wciągnęłam powietrze do ust i powoli je wypuściłam, a wtedy poczułam, że ktoś dzwoni. Nie mogłam się opanować, kiedy na ekranie wyświetliło się zdjęcie mojego ojca. Najciszej jak potrafiłam, wyszłam z pokoju i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

— Cześć tato! — byłam bardzo szczęśliwa.

— Co się stało? Potrzebujesz czegoś? — zapytał, a ja zmarszczyłam czoło.

— Co? N-nie.

— W takim razie, po co chciałaś pogadać?

— Tak po prostu. Rodzice i dzieci to czasami robią, nie wiem czy wiesz.

— Lauren. — słyszałam jak głośno wzdycha. — Doskonale wiesz ile z mamą mamy pracy. Nie zawracaj nam teraz głowy takimi bzdurami. Myślałem, że coś się stało...

— Tato... — jęknęłam, a w oczach miałam łzy. — Możesz mi przynajmniej powiedzieć, kiedy mniej więcej się zobaczymy?

— Umm... Najwcześniej? Jakoś w Maju.

— W Maju?! — oparłam się o ścianę. — Wiesz jak to długo? Potrzebuję was...

— Nie przesadzaj, jesteś silna więc pora... — rozłączyłam się.

Osunęłam się na ziemię i skuliłam nogi, a potem ukryłam w nich twarz,  zaczęłam cicho płakać.

Nigdy nie miałam dobrych relacji z ojcem, ale kochałam go tak samo jak mamę. Tylko, że on mnie ranił, i ranił a wtedy ja, robiłam mu to samo.

— Lauren? — usłyszałam głos Neda i podniosłam głowę ścierając łzy. — Wszystko w porządku? — uklęknął przy mnie.

— Tak. — pociągnęłam nosem. — Nie... — przytuliłam się do jego piersi i zacisnęłam powieki.

— O co chodzi? — szepnął.

— O mojego ojca. Ned... Ja...

— Wiem. Mama mi mówiła, jak to jest u was. Przykro mi. — cieszyłam się, że nie musiałam tego tłumaczyć. To sprawiłoby mi więcej bólu.

— W Maju. Przyjadą w Maju. — drżał mi głos.

— Damy radę, razem. — ścisnął mnie i podniósł. — Chodź, nie smuć się. Dzisiaj mamy miło spędzić czas. Nie pozwolę żeby takie dupki jak Jonathan, czy twój ojciec psuły atmosferę. — pociągnął mnie delikatnie z powrotem do pokoju, w którym trwał seans. Hayden rzucił mi zmartwione spojrzenie i poklepał miejsce obok siebie, abym tam usiadła. Tak też zrobiłam, a wtedy on wyjął telefon i zaczął coś pisać.

Jak się okazało, SMS-a do mnie.

Od Hayden:

Uśmiech :)

Do Hayden:

Nie mam ochoty.

Od Hayden:

Dlaczego?

Wszystko mu wyjaśniłam, a potem złapał mnie za dłoń, i zaczął gładzić ją kciukiem. Wrócił do pisania, ale tym razem trwało to znacznie dłużej.

Od Hayden:

Wiele osób na świecie się zastanawia

Kto ma najpiękniejszy uśmiech świata?

Czy to miss Ameryki?

A może ze szkolnej ławki dziewczyna o imieniu Riki?

Sam też się zastanawiałem

Dopóki Ciebie nie spotkałem

Masz uśmiech jak słońce w dzień deszczowy

W życiu takiego nie widziałem, jest dla mnie czymś nowym

I choć w tym smutku jest Ci do twarzy

Uśmiechnij się proszę, tylko to mi się marzy C:

Posłałam mu ten uśmiech i skłamałbym, gdybym powiedziała, że nie poprawił mi humoru. Chwilę po tym przysunął się do mojego ucha, i zanucił utwór „Don't worry, be happy".

— Dziękuję. — szepnęłam, lekko się śmiejąc.

— No co to ma być? — zapytał Adam pretensjonalnie. — Za szybko go rozwalił.

— Co z tą laską? — o to pytał Nick. — Ej, oni mieli być razem!

— Zamknij ryj, patrz jak teraz ich rozwali. — przerwała Katy. Po chwili film się skończył, a wszyscy w mgnieniu oka usiedli w kole.

— Jeżeli znowu będziemy się bawić sznurkiem, to ja odpadam. — zakomunikował Ned.

— Nie miałem zamiaru proponować wam sznurka. — powiedział Adam z naburmuszoną miną. — Zagrajmy w butelkę. — uśmiechnął się szeroko.

Nie miałam na to ochoty, ani trochę.

Nie dlatego, że przed chwilą płakałam, a dlatego, że ta gra za bardzo kojarzyła mi się z Elizabeth.

— Jestem za. — Nick klasnął w dłonie entuzjastycznie.

— Cokolwiek. — westchnął Hayden. Ja, Katy i Ned się nie odezwaliśmy.

— Na pytania. Jeżeli ktoś nie odpowie, ściąga jakąś część garderoby. Wygrywa ten, kto będzie miał na sobie najwięcej ciuchów. — kiedy Adam wyjaśnił zasady gry, miałam ochotę się porzygać, dokładnie tak samo grałam w Miami.

— No to lecimy! — zawołał wesoło Nick i zakręcił butelką. Oczywiście musiało wypaść na mnie.

— Dawaj. — powiedziałam pewnie.

— Więc... — Nick chwilkę się zastanowił. — Gdybyśmy nie byli rodziną, przespałabyś się ze mną?

— Mój Boże Nick, jesteś obrzydliwy. — spiorunował go brat.

— Wybacz, ale mam nadzieję, że nie. — mrugnęłam więcej razy niż zwykle i zakręciłam butelką.

— Jezu... — jęknął Ned, kiedy wypadło na niego.

— Czy Sarah goli pizdę? — zapytał Adam mimo, że to ja powinnam wymyślić pytanie. Ned uniósł w górę jedną brew, a następnie, ściągnął okulary. W sumie sama zaczęłam się zastanawiać, czy ją goli, lecz myśli te szybko się rozproszyły, kiedy gwint wskazał Haydena.

— Gdzie ty masz te kolczyki? — Ned pokazał na swojej twarzy brew i nos.

— Oh, Lauren kazała mi je wyrzucić. — rzucił mi przelotne spojrzenie.

— Co? Nieprawda! — broniłam się.

— Teraz się nie przyzna. — puścił mi oczko, ale mówił do mojego kuzyna.

Po jakiejś godzinie, miałam na sobie tylko spodnie i koszulkę oraz bieliznę, Katy jakimś cudem nie miała tylko jednego buta, Nick oraz Adam siedzieli w samych bokserkach, a Ned i Hayden byli w takiej samej sytuacji, co ja.

— Ile razy w tygodniu walisz konia? — Adam zapytał o to Neda.

— Zależy. — wzruszył ramionami. Butelka kręciła się i kręciła aż w końcu zatrzymała się na mnie.

— Dobra Lauren, kogo z nas nie lubisz najbardziej?

Ned ty idioto.

Zacisnęłam usta w wąską linię a następnie niechętnie zdjęłam z siebie spodnie. Usłyszałam długi gwizd, który wydał z siebie Adam.

— Dziewczyno, ale ty masz nogi! — zlustrował mnie wzrokiem, a ja poczułam, że się rumienię.

— Katy, Katy, Katy... — zaczęłam. — Który chłopak podoba ci się najbardziej?

— Dylan O'brien. — wystawiła język i zakręciła butelką. — Ugh. — wywróciła oczami. — O czym jest ostatni wiersz, jaki napisałeś, psycholu?

— Ostatni? — odchylił głowę w tył. — O uśmiechu Lauren. — byłam zaszokowana, że to powiedział.

— Poeci zawsze byli romantykami. — powiedział rozmarzony Nick i wtedy zauważyłam, co trzyma w rękach.

Nasze ciuchy.

— Ciao! — zawołał i uciekł.

— Nick! — wrzasnął Ned ze zdenerwowaniem.

Zastanawiało mnie tylko, czy Nick nie miał wstydu, biegać po Kenner, w samych bokserkach.