Ned zaśmiał się pod nosem i oparł ręce o blat, wlepiając wzrok w moją przyjaciółkę.

— Co jest z tobą nie tak? — zapytał z pretensją. — Nie bronię cię - źle, bronię - też źle.

— Nikt ci nie kazał mnie bronić, a golenie komuś głowy to przesada. — odparowała. — Ned, to nadal kwestia zadośćuczynienia, czy raczej czegoś innego? Chcesz mi coś udowodnić? — założyła ręce na krzyż.

— Nie muszę ci nic udowadniać. — zmarszczył czoło.

— Więc przestań się tak, do cholery, zachowywać. Jesteś strasznie irytujący!

— HA! I CO?! PIĄTECZKA KATY! — zawołał Nick, czym mnie rozśmieszył. Ned pokręcił tylko głową, uderzył w stół i odszedł z naburmuszoną miną.

— Podobanie się Nedowi jest strasznie uciążliwe. — westchnęła Katy.

— Czekaj, co? — zdziwiłam się.

— Nie jestem głupia. Niby czemu nagle zacząłby ze mną rozmawiać? Wątpię, że z litości. — prychnęła.

— To chyba dobrze, że się mu podobasz. — stwierdziłam. — Mówiłaś, że lubisz spokojnych chłopaków.

— Zgadza się, ale do Neda mnie nie ciągnie. — posłała mi przepraszający uśmiech, ale to mój kuzyn powinien go otrzymać.

— Jaką ja mam mądrą siostrzyczkę. — Hayden pogłaskał ją po głowie.

— To, że urodziłeś się pierwszy nie znaczy, że masz mnie traktować, jakbym była o pięć lat młodsza. — spiorunowała go wzrokiem.

— Dobra, dobra. Idę dzisiaj na spotkanie. — zakomunikował.

— Idę z tobą. — powiedziałam, choć wcale nie miałam takiego zamiaru. Po prostu chciałam z nim spędzić czas.

— Co? Zwariowałaś. Zawsze chodzę sam. — machnął ręką lekceważąco.

— Czas najwyższy to zmienić. — wstałam i zabrałam rzeczy. — To? O której to spotkanie?

— P-po lekcjach. — także wstał, ale bardzo powoli, nadal zdziwiony.

— Nie ją-ją-jąkaj się, bo ci tak zostanie. — zbeształ go Will. Hayden tylko pokazał mu język i przepuścił mnie, abym szła przodem.

A no tak. Lekcje dobiegły końca dla tych, którzy chodzą na spotkania, a to oznaczało, że ja musiałam urwać się ze swoich trzech. Szybko dopędziłam myśli o karze i dreptałam za chłopakiem.

— Rany, dołącz do mnie, bo czuję się jakby ktoś mnie śledził. — tak też zrobiłam, a wtedy rzucił mi dziwne spojrzenie. — Nie za zimno ci? — zapytał, lustrując mnie wzrokiem od stóp po sam czubek głowy. Było na tyle ciepło, że ludzie chodzili bez swetrów, w sukienkach i tak dalej ale ja, jak to ja, musiałam mieć jakiś długi sweterek, a raczej kardigan. Miałam ich całe mnóstwo w tylu kolorach, że nawet nie pamiętam.

— Bardzo mi zimno. Jakiś problem? — włożyłam ręce do kieszeni czarnych jeansów.

— Żaden. — uśmiechnął się szeroko.

— Co oznacza ten tatuaż? — zagadnęłam. Miałam na myśli krzyż na jego przedramieniu.

— Nie pytałaś już o to? — uniósł jedną brew.

— Być może, ale nie pamiętam. Więc? Religia?

— Cóż, chciałbym ci teraz opowiedzieć jakąś niesamowitą historię z tym związaną, ale niestety nie jestem bajkopisarzem, a to jak powstał, jest nieznane nawet mi. Byłem po prostu pijany. Bardzo pijany. — podrapał się w kark.

— Szczerość to podstawa. — skinął głową na znak zgody.

— Jesteśmy. — szepnął. — Teraz musisz wejść na dach. Poradzisz sobie?

— Nie, jestem niepełnosprawna. — przewróciłam oczami.

— To już wiem. — puścił mi oczko i zwinnymi ruchami znalazł się na dachu, a potem podał mi dłoń. Jak to się zwykle w filmach dzieje, powinnam na niego wpaść, ale nic takiego się nie stało, przez co byłam lekko zawiedziona.

Gestem pokazał mi abym się położyła, a po chwili zrobił to samo i leżał bardzo blisko mnie. Wskazał palcem na otwór, przez który widać było większość pomieszczenia i osoby, które tam były.

Wszyscy mieli czarne szaty przepasane białym sznurem, co kojarzyło mi się z jakimś zakonem, ale to była sekta, nie zakon. Spojrzałam na mojego towarzysza. Był skupiony, ale na jego twarzy widniało także jakieś zaciekawienie.

Nagle osoby wstały i zaczęły powtarzać w kółko jedno zdanie.

— Sen to zbawienie.

— Pojebańcy. — skomentował Hayden, a potem odwrócił głowę w moją stronę. — Wybacz.

— Nie ma sprawy. — szczerze, to miałam gdzieś co mówił, ponieważ byłam zainteresowana tym spotkaniem.

Kiedy skończyli powtarzać to zdanie, usiedli, a do środka wszedł jakiś chłopak, którego kojarzyłam ze szkoły.

— Witajcie w dwudziestym pierwszym dniu! — zawołał radośnie, na co wszyscy zaklaskali i wiwatowali. — Jesteśmy coraz bliżej wspólnej nocy, a niektórzy z nas już poszli spać i to bez nas, ale! — podniósł palec w górę. — To świetnie. Jeżeli także macie ochotę na sen -  zróbcie to najszybciej jak możecie. Nie słuchajcie tych czubków z kotwicami. — kątem oka zauważyłam, jak Hayden zaciska pięści.

— Damien. — jedna z osób podniosła rękę. — Noa chciał iść spać i nie poszedł.

— Przez tę bandę idiotów. — stwierdził Damien. — Mieszają wam w głowach, musicie być odporni na ich gadki. Najważniejszy cel, który mamy to?

— ŚMIERĆ! — zawołali wszyscy równocześnie, a mnie przeszły ciarki.

— Dokładnie! Moje nietoperki. Zadanie na dziś brzmi: potnij się żyletką tyle razy, ile kogoś skrzywdziłeś i ktoś skrzywdził ciebie. Czekam na wasze rączki, największa ilość cięć otrzymuje nagrodę. Osobiste spotkanie z J. — wszyscy zaczęli się ekscytować, a ja byłam przerażona.

— To chore. — szepnęłam do Haydena.

— Wiem Lauren, ale nic nie da się zrobić. Nie możemy im tam wbić, bo nas ukatrupią. — zaśmiał się cicho pod nosem.

Minęło kilka minut i do Damiena ustawiła się długa kolejka. Naliczyłam czterdzieści osiem osób i nie miałam pojęcia, jak się tutaj zmieścili.

— To pierwsza grupa. — powiedział Hayden, widząc moją minę. — Są jeszcze trzy.

— Co... — ścisnął moją dłoń, kiedy to powiedziałam.

— Mamy zwycięzce! Brawa dla Eleanor! — znowu klaskali. Ucieszona blondynka wróciła na miejsce, a po niej reszta. — Ma ktoś jakieś pytania?

— Co jeżeli zakochałam się w chłopaku, który należy do kotwic? — zapytała nieśmiało ta sama dziewczyna.

— Jeżeli pragniesz szczęścia z nim, to postaraj się, aby odszedł z kotwic i dołączył do nas. Możemy poznać imię tego szczęśliwca?

— Hayden. — omal nie parsknęłam śmiechem, ale na szczęście się powstrzymałam. — Ten drugi ma już dziewczynę. Jej się udało zabrać go od nas, więc mi też się uda. — powiedziała z przekonaniem.

— W twoich snach, słonko. — szepnął chłopak.

— Ale on już z kimś kręci. — wyrwała się jakaś inna dziewczyna. — Z tą nową.

— Lauren? — zapytała Mia.

O rany, chodzę z nią na geografię.

Czułam się dziwnie i pewnie byłam oblana rumieńcami, ale nie wykorzystał tego.

— Tak, właśnie ona.

— Co z tego? Nie są ze sobą, więc spokojnie mogę jej go sprzątnąć z przed nosa. Jestem w tym dobra, zresztą... Kto nie poleci na moje nogi? — niektórzy zagwizdali.

Zaczęłam się zastanawiać, jak wyglądają moje nogi, kiedy nie są zasłonięte swetrem. Poczułam zazdrość, silną zazdrość i smutek.

— Nie byłbym tego taki pewien. — oznajmił, patrząc mi w oczy. Motylki w brzuchu urządziły chyba jakieś wyścigi, a sweter nagle zaczął mi przeszkadzać, ponieważ było mi gorąco.

Nie wiem czy od jego intensywnego spojrzenia, czy przez to, że słońce zaczęło grzać jeszcze mocniej, niż wcześniej.