Patrzyłam w jakiś nieistotny punkt tylko dlatego, że żadne z nas się nie odzywało, a ja nie miałam pomysłu na przerwanie tej ciszy. Byłam trochę zawiedziona, że tak szybko poszło to całe „wyjaśnianie", ale przecież tego się spodziewałam. Krótkie sprostowanie, bo po co opowiadać o tym szczegółowo?

— Lauren.— odchrząknął głośno, a ja błyskawicznie się odwróciłam. — Katy pokazała mi jedno z twoich serc. — faktycznie, dałam jej wtedy serduszko.

— I? — uniosłam brwi.

— Zastanawiam się, czy nie mogłabyś zrobić kilka w żywych barwach, takich motywacyjnych. — podrapał się po brodzie.

— Dla osób, które udaje się wam ratować? — skinął głową twierdząco. — Jasne, z przyjemnością. Daj mi dwa dni, to zrobię ich może z czterdzieści.

— Wielkie dzięki. Czasami takie drobne gesty sprawiają, że człowiek chodzi cały dzień uśmiechnięty.

— A właśnie. — przypomniałam sobie jego wierszyk. — Rodzynki w czekoladzie? Poważnie? Ohyda! — roześmiał się.

— Trzeba być oryginalnym. — powiedział nonszalancko.

— Ach tak... Skoro wszyscy ich nie lubią, ty je ubóstwiasz? — rzuciłam mu ironiczne spojrzenie.

— Dokładnie detektywie. — pstryknął palcami.

Nagle przed nami przebiegły jakieś dzieci, a jednemu z nich wypadła butelka z sokiem. Była odkręcona, a zawartość wylała się w pełni na mnie. Starłam z twarzy sok bananowy, a dziecko uciekło, nie wiedząc co zrobić i, że powinno przeprosić. Dobrze, że włosy spinam w koka, bo inaczej także całe byłyby klejące. Spojrzałam na koszulkę. Brudna.

Cholera.

— Chcesz? — Hayden zaoferował mi swoją bluzę i już miałam ją wziąć, kiedy przypomniałam sobie, że mam bluzkę w torbie na zmianę.

— Nie, nie trzeba. — machnęłam ręką po czym wyjęłam ciuch i wzięłam się za przebieranie.

— Woah! Dziewczyno! — chłopak zakrywał oczy dłonią i dopiero po dłuższej chwili dotarło do mnie pewna rzecz:

To nie Miami.

— Przepraszam, zapomniałam, że jesteś normalny. — uśmiechnęłam się słabo.

— Co masz na myśli? — przekrzywił głowę w bok i przeszył mnie wzrokiem.

— Emm...

— Dobra, rozumiem. — zatrzymał mnie dłonią. — Chłopcy, z którymi się kumplowałaś byli wręcz wniebowzięci, kiedy się przebierałaś. Prymitywni ludzie?

— No... właśnie. Wciąż ciężko mi się przyzwyczaić. Tutaj wszyscy są mili, dobra większość. — prychnęłam. — Nie oceniają, nie podbijają i nie rzucają tekstów typu: „Ej maleńka, jesteś tak gorąca, że płonę", albo „Zauważyłaś pewnie, że rozbieram cię wzrokiem, mam rozebrać cię w łóżku?". — udawałam głos tych wszystkich „Bad Boyów".

— Boże... — parsknął śmiechem. — Współczuję, chociaż tutaj czasami nie jest lepiej. Nie zdziw się, jak usłyszysz taki tekst od Adama, albo Nika. Zaraz, to twój kuzyn. Od Adama. — potrząsnął głową tak, że jego czerwony włosy niesfornie się roztrzepały, przez co wyglądał uroczo.

— Mimo, że Nick jest moją rodziną, to słyszałam już coś w tym stylu z jego ust. — uderzył się w czoło otwartą dłonią i pokręcił głową.

— Nie wierzę... — słyszałam w jego głosie rozbawienie.

— Czemu czerwony? — wskazałam na jego czuprynę.

— Lubisz skakać po tematach, co? — uśmiechnął się szeroko, odsłaniając każdy kolczyk.

Zaczęłam się zastanawiać, jakby to było się z nim całować?

— Niebieski zajęty przez Lou i Willa, czarny to kolor, który można mieć naturalnie, zielony zbyt... Rażący, jak dla mnie. Biały już miałem... Reszta za pedalska, został mi czerwony. — wzruszył ramionami. — Następny będzie granatowy.

— Chcę to zobaczyć. — powiedziałam z przekonaniem. — Spodziewałam się odpowiedzi, że czerwony jak krew, czy coś w ten deseń. — bawiłam się sznurówką z trampka.

— Lepiej brzmi, będę tak od dzisiaj mówił. — dźgnął mnie palcem w żebro, przez co się wzdrygnęłam. — Dziś piątek, piąteczek, piątunio czyli dzień, w którym twojej ciotki nie ma i Nick organizuje małe posiedzenie. Wiesz o tym?

— Dzięki, że mi powiedziałeś. Nie, nie wiedziałam. — byłam zdziwiona. — W takim razie, gdzie moja ciocia jest?

— Gotuje u kogoś, kto robi co sobotę bankiet. — wyjaśnił.

— Okay, i co wy robicie na tych posiedzeniach? — założyłam ręce na krzyż.

— Nic takiego. — mrugnął do mnie porozumiewawczo i wstał. — Idziemy?

— Mhm. — wymamrotałam pod nosem i dołączyłam do niego.

* * *

Małe posiedzenie. Małe. Małe. Małe.

JAKIE MAŁE?!?

Byłam zdenerwowana, gdyż Hayden nie poinformował mnie, że dla nich „małe" oznacza ponad sto osób.

Muzyka dudniła w całym domu, ale przynajmniej była okay w porównaniu do tych gówien, które puszczała Elizabeth. Zresztą, gównem się zadowalała, więc czego tu oczekiwać.

Wyszłam z pokoju, ale nie stroiłam się na tę imprezę. Miałam na sobie biało-granatowy kombinezon w kotwice i wyjątkowo rozpuściłam włosy. Nie miałam zamiaru brać w niej udziału, chciałam tylko się dowiedzieć, czy przyszła Katy, ale jedyną osobą, którą natychmiast zauważyłam była Sarah.

 Co ona tutaj robi, do cholery?

— Hej mała! — Adam objął mnie ramieniem, ale błyskawicznie je zrzuciłam.

— Walisz wódką. — zniesmaczyłam się.

— W Miami nie piliście? — zapytał żartem.

— Widziałeś Katy?! — krzyknęłam, gdyż ktoś pogłośnił muzykę.

— Nope, ale Nick może wiedzieć. — wskazał palcem na mojego kuzyna, który aktualnie zajęty był lizaniem się z... Jennifer? Tak, to chyba ona. Przedarłam się przez tłum i poklepałam go żeby zwrócił na mnie uwagę.

— Noo? — uśmiechał się szeroko, a jego towarzyszka spiorunowała mnie wzrokiem.

— Wiesz gdzie jest Katy?

— N-niee. — potrząsnął głową i wrócił do wcześniejszej czynności. Westchnęłam i weszłam na krzesło, żeby się rozejrzeć ,ale nigdzie nie widziałam dziewczyny. Trudno nie było jej znaleźć ze względu na kolor włosów, ale teraz...

— Chcesz coś ogłosić? — zapytał Ned, wkładając ręce do kieszeni.

— Co? — zeszłam z krzesła. — Nie, szukam Katy.

— Zapytaj Haydena. — wzruszył ramionami. Wyjęłam z kieszeni telefon.

Do Hayden:

Katy przyszła?

Od Hayden:

Tak

Do Hayden:

Gdzie jest?

Od Hayden:

Na dworze ;p

Miałam mu odpisać, kiedy właśnie szedł z naprzeciwka.

— Dzięki. — uśmiechnęłam się do niego szczerze i minęłam się z nim, a następnie wydostałam się na zewnątrz i Katy rzeczywiście tam była.

— Lauren! — zawołała przerażona. Podbiegłam do niej.

— Musimy iść do lasu. — zakomunikowała Louisa. — Podobno ktoś chce iść spać.

— Mój Boże, szybko. — zaczęłyśmy biec.

— Masz. — Lou podała mi taką samą bransoletkę, jaką miał Hayden. — Myślę, że chętnie do nas dołączysz. — puściła mi oczko.

— Dziękuję.

Idziemy płoszyć nietoperze.