Οσο περνουσαν τα λεπτα, ο ηλιος εφευγε απο τον ουρανο.
Αργα αλλα παραλληλα σταθερα, χαραζε την συνηθισμενη του πορεια, διχως καμια αλλαγη.

Αν καποιος παρακολουθουσε το σκηνικο, δεν θα εβλεπε κατι περιεργο ουτε κατι αξιοσημειωτο.
Τιποτα διαφορετικο απ'οτι συνηθως παρατηρουσε.

Μα δεν ηταν ετσι.
Για εμας τουλαχιστον, τιποτα δεν ηταν ιδιο.

Ο ουρανος ηταν στα καλυτερα του.
Τα χρωματα του, ταιριαζαν απολυτα με τη διαθεση μου.
Η Θερμαϊκος κολπος απλωνοταν διπλα μου και στο νερο, αντικατοπτριζονταν τα χρωματα του ουρανου.

Και για καποια ρομαντικη ψυχη, αυτες θα ηταν οι τελειες συνθηκες για να εξελιχτει μια ιστορια αγαπης.
Μια ιστορια αγαπης που θα ηταν σαν βγαλμενη απο ταινια.

Μα η δικη μας ιστορια, δεν ηταν τελεια.
Δεν ηταν βγαλμενη απο κανενα παραμυθι.
Δεν ηταν ευκολη και συνηθισμενη.
Δεν υποσχοταν πως θα εχει χαρουμενο τελος.

Μα ηταν αληθινη.
Και πανω απ'ολα, ηταν δικη μας.
Και δεν την μοιραζομασταν με κανεναν.
Δεν θελαμε.
Δεν μας αρεσε να μοιραζομαστε.

Θελαμε κατι που θα μπορουσαμε να εχουμε μονο εμεις.

Σιωπη κυριαρχουσε αναμεσα μας.
Οχι γιατι δεν ξεραμε τι να πουμε, μα γιατι ποιος χρειαζεται τις λεξεις οταν δυο βλεμματα τα λενε ολα;

Το ελαχιστο αερακι που υπηρχε, εκανε την βολτα μας ακομα πιο ευχαριστη.
Επαιρνε μακρυα τον καυσωνα του καλοκαιριου και εφερνε την τελεια δροσια που ζητουσαμε.

"Δεν μπορω να το πιστεψω."
Σπαει την σιωπη ο Αλεξ, εξακολουθωντας ομως να μιλαει χαμηλοφωνα.

"Ποιο;"
Απανταω, ενω ακουγομαι σαν να εχω ξυπνησει απο ληθαργο.
Στρεφω το κεφαλι μου στο πλαι, με σκοπο να τον κοιταω την ωρα που περπαταμε.
Εκεινος ομως, συνεχιζει να κοιταει μπροστα, δεν με εχει προσεξει ακομα.

"Δεν μπορω να πιστεψω οτι, οντως εισαι εδω."
Συνεχιζει και πλεον, το βλεμμα του ειναι καρφωμενο στο δικο μου.

Τα ματια του εχουν μια περιεργη λαμψη, κρυβουν μια περιεργη χαρα.
Ειναι τοσο διαφορετικα απο κοντα και τοσο ομορφα.
Θαρρω πως αν μεινω να τα κοιταζω για αρκετη ωρα, θα με υπνωτισουν.
Και κατι τετοιο, φανταζει υπεροχο μα καταστροφικο.
Οσο ειμαι εδω, πρεπει να εχω τον ελεγχο του εαυτου μου.Πρεπει να μπορω να συγκρατουμαι.

Χαμογελαω αμυδρα.

"Ουτε εγω το πιστευω αλλα κοιτα με, ειμαι εδω."
Απανταω και μπαινω μπροστα του, κοβωντας του τον δρομο.

Σταματαω ακριβως μπροστα του και σηκωνω το προσωπο μου, ετσι ωστε να ειμαστε απεναντι ο ενας απο τον αλλον.
Ελαχιστα εκατοστα μας χωριζουν.
Και αισθανομαι ευτυχισμενη.
Αισθανομαι περιεργα, πληρης.

Λατρευω το γεγονος, πως τον εχω μπροστα μου.
Λατρευω το γεγονος, πως βρισκομαι εδω

Μα για λιγα δευτερολεπτα, δεν μου ειναι αρκετο.Θελω να τον αγγιξω.Να τον πλησιασω ακομα περισσοτερο.
Να κανω ολα οσα δεν εχω κανει αυτον τον καιρο που ειμαστε μακρυα.

Και ολα ξαφνου, κινουνται γρηγορα.
Μα εγω μενω ακινητη.
Αναπνεω αργα.
Εισπνοη, εκπνοη.
Καθαριζω το μυαλο μου.

Το χερι μου αργα, τοποθετειται στο στηθος του.
Μαζευω λιγο απο το υφασμα της μπλουζας του και το κλεινω στην παλαμη μου.
Αποφευγω να συναντησω τα ματια του.

Η συγκεκριμενη σιωπη, ισως να μπορουσε να χαρακτηριστει και αβολη.
Μα δεν με πειραζει.

Κανεις απο τους δυο δεν βγαζει μιλια.
Με αργα βηματα, απομακρυνομαι απο μπροστα του και βρισκομαι ξανα διπλα του.

"Συνεχιζουμε;"
Ψελλιζω, διωχνοντας την ελαχιστη αμηχανια μακρυα.

"Αμε, παμε."
Απανταει και ξεκιναμε να περπαταμε.

Τα δαχτυλα μας ακουμπανε μεταξυ τους, καθως τα χερια μας κινουνται.
Ειναι ζεστος, ενω αντιθετα εγω, κρυα.

Σκεφτομαι να παρω την προτοβουλια να πιασω το χερι του.
Μα δισταζω.
Κι αν δεν θελει;
Αν δεν αισθανεται το ιδιο;
Αν εγω απλα εχω μπερδεψει τα πραγματα μεταξυ μας;

Δεν κινουμαι.

Θυμαστε που ειχα πει οτι αυτος ο ανθρωπος, με καταλαβαινει χωρις καν να μιλησω;

"Μη το σκεφτεσαι."
Λεει και το χερι του πιανει το δικο μου, μπλεκοντας τα δαχτυλα μας.

Τι σκατα;

[...]

"Θα σε περιμενω κατω, ενταξει;"
Φωναζει ο Αλεξ, καθως βγαινει απο το σπιτι.

Εγω βρισκομαι στο μπανιο και ετοιμαζομαι.
Χτενιζω τα μαλλια μου και κοιταζομαι για μια τελευταια φορα στον καθρευτη.
Το ειδωλο μου, ειναι περιεργα ομορφο.Η εικονα που αντικριζω μπροστα μου, δεν μοιαζει με εμενα τον περισσοτερο καιρο.
Φοραω ενα μαυρο στενο φορεμα, το οποιο αγκαλιαζει τελεια τις καμπυλες του σωματος μου.
Εχει ενα μικρο ντεκολτε και το υψος του, ειναι ακριβως εκει που θα επρεπε να ειναι.

Αισθανομαι διαφορετικα.

Το μπανιο ειναι αρκετα ομορφο και ευρυχωρο.
Οπως και ολοκληρο το σπιτι.
Μα αν μεινω να χαζευω στον καθρευτη για πολυ ωρα ακομα, προκειται να αργησω.

Βγαινω βιαστικα απο το μπανιο και τραβαω την πορτα πισω μου.Αρπαζω την τσαντα μου και κλεινω τα τελευταια φωτα που εχουν μεινει.
Καθως κατεβαινω τα σκαλοπατια, παιρνω μια βαθια ανασα και πιανω τον εαυτο μου να ειναι αρκετα αγχωμενος.

Πασχιζω να σκεφτω τον λογο μα το μυαλο μου, αδυνατει να κανει κατι σωστο αυτη τη στιγμη.
Διχως να το καταλαβω βρισκομαι στο ισογειο και το μονο που με χωριζει με τον Αλεξ ειναι η εξωπορτα.

Παιρνω μια βαθια ανασα και στρωνω το φορεμα πανω στο σωμα μου.

"Τις Θεσσαλονικιες λενε να προσεχεις και να φοβασαι μα και εσεις, δεν πατε πισω."
Λεει, την στιγμη που τα βλεμματα μας συναντιουνται.

Ουαου αυτο, δεν το περιμενα.
Ευχαριστω τον Θεο που δεν μεταμορφωθηκα σε πατζαρι και αφου χαμογελασω, μπαινω στο αμαξι.

"Οποτε αυτο να το παρω ως κοπλιμεντο;"
Απανταω γελωντας.

"Ααμ ναι, νομιζω πως αυτο θα ηταν το σωστο."
Λεει, κανωντας δηθεν πως σκεφτεται πριν δωσει την απαντηση του.

"Μην το παιρνεις πανω σου ομως."
Συνεχιζει γελωντας, καθως με κοιταει.

"Ναι ναι μην με κακομαθεις."
Ανταποδιδω στο πειραγμα του, σκουντωντας τον στον ωμο.

"Οδηγαω, οποτε αν πεθανουμε θα θεωρηθεις υπευθυνη."
Προσπαθει να διατηρησει ενα σοβαρο υφος μα δεν τα καταφερνει.

Πειραχτιρι.

"Σκασε λοιπον και οδηγα."
Λεω ενω ανοιγω και δυναμωνω γρηγορα την μουσικη.
Σιγα μην του αφηνα περιθωριο να μιλησει.

Οι εικόνες έξω από το παράθυρο εναλλάσσονται γρήγορα και από στιγμή σε στιγμή βρίσκομαστε έξω από ένα μεγαλο club.

Για να είμαι ειλικρινής, στην Αθήνα δεν συνηθιζω να πηγαίνω σε τέτοια μέρη.Οχι γιατί δεν μου αρέσει, αλλά επειδή δεν τυχαίνει.
Και αυτό με κάνει λίγο διστακτική.

"Εδώ είμαστε ετσι;"
Ρωτάω την ωρα που κλείνει η μουσική.

"Ωω Ναι, φτάσαμε."
Απαντάει γελώντας.

Να τρομαξω;

Βάζω το χέρι μου στο χερούλι και έπειτα από περίπου 2 δεύτερα σκέψης, ανοίγω και βγαίνω έξω.

"Εη εη, σαν πολύ δεν βιαζεσαι;"
Ακούω τον Άλεξ να λέει από μέσα και γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Μπες πάλι μέσα, θελω να σου πω."
Συνεχίζει, καθώς μου κάνει νόημα να μπω στο αμάξι.

Γουτα..;

"Τι εγινε;"
Ρωτάω έχοντας εκείνο το βλέμμα ξέρεις, της ανυπομονησίας-φρικης-τικανωεδω.
Μπαίνω παλι στο αυτοκίνητο και κλείνω την πόρτα.

"Σημερα θελω να περάσεις τέλεια, ολόκληρη την εβδομάδα δηλαδή."
Λέει ενώ σχηματίζεται στο πρόσωπο του ένα πλατύ χαμόγελο.

"Θα το φροντίσω εγώ δηλαδή."
Συνεχίζει, σαν να θέλει να διορθωθεί.

"Και πώς θα το κάνεις αυτο;"
Ρωτάω και τον κοιτάω στα μάτια με έναν πιο παιχνιδιάρικο, θα έλεγα τρόπο.

"Σιγά μην σου τα αποκαλύψω ολα"
Απαντάει και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου έχει πεταχτεί εξω απο το αυτοκίνητο και με φωνάζει.

Αυτός ο άνθρωπος, είναι τρελός.

"Εε να σου πω, θα με βάλουν μεσα;"
Ρωτάω ενώ την τελευταία στιγμή θυμάμαι εκείνη την διαφορά μας που λέγεται "ενηλικιωση".

Χαχανιζει και μου πιάνει το χέρι.Μοιαζει να μην μου δίνει σημασία και σίγουρα δεν αγχώνεται καθώς φτάνουμε στην είσοδο.

"Τι λέει μπρο;"
Λέει ο σεκιούριτι και για λιγο σκαλωνω.

"Όλα καλά μαν, την ξεναγω στα μέρη μας"
Απαντάει εκείνος και κάνουν κάποιου είδους χειραψία.

"Καλή διασκέδαση."
Λέει ο ντουλάπας απευθυνόμενος σε εμένα, την ώρα που μας ανοίγει την πόρτα.

Χαμογελάω και κοιτάω καπως ανυσηχα τον Άλεξ την ωρα που μπαίνουμε, ενώ αυτός φαίνεται τόσο χαλαρός, τόσο στο περιβάλλον του.

Γυρνάει και με κοιτάει.Το χέρι του σφιγγει το δικό μου τραβώντας με λίγο πιο κοντά του καθώς τώρα γινόμαστε ένα με το πλήθος.

Ας αρχίσει το παρτυ;

Vote
&
Comment