Στεκομαι υπομονετικα στην πορτα του λεωφοριου.

Κυριες και κυριοι, σας ανακοινωνω οτι επιτελους, βρισκομαι στην Θεσσαλονικη.

Η χαρα μου ειναι απεριγραπτη, οπως ακριβως και η ανυπομονησια μου.
Θελω να κατεβω απο το γαμημενο λεωφοριο και να τρεξω στην αγκαλια του.

Ξερω ξερω, πολυ κλισε.
Μα, δεν φταιω εγω.
Τα συναισθηματα μου ειναι τοσο ανακατεμενα, που δεν σκεφτομαι τι λεω.Οχι πως αν το εκανα, θα αλλαζα κατι απο αυτα που ειπα.

Η ζεστη ειναι ανυποφορη και πιστεψτε με, το τελευταιο πραγμα που θελω, ειναι να μυριζω ασχημα οταν τον δω.
Ενας μορφασμος αηδιας εμφανιζεται στο προσωπο μου καθως ο κυριος που βρισκεται μπροστα μου, δεν φαινεται να συμπαθει τα αποσμητικα.

Κανω διστακτικα ενα βημα πισω και στηριζω τον ωμο μου στο πλαινο τιχακι που υπηρχε διπλα μου.
Τιποτα δεν ειναι ικανο να μου χαλασει τη διαθεση αυτη τη στιγμη.
Και να το προσπαθουσε καποιος, νομιζω πως για πρωτη φορα, θα του χαμογελουσα αντι να τον εβριζα.

○YOUR ATTENTION PLEASE.
Θα ηθελα να σας ενημερωσω, πως η κατασταση χειροτερευει ολο και περισσοτερο.

Σκεψου, για να μην μου προκαλεις πονοκεφαλο εσυ, δεν υπαρχει κατι που να μην μπορω να αντιμετωπισω.
Χαμογελαω αυταρεσκα.
Wow τα ταξιδια μου κανουν καλο, υποθετω.

Μα τι στο καλο;
Ακουνε τι λεω και το κανουν επιτηδες;

Οχι, δεν θα πω πως θα σε παρει ο διαολος απο στιγμη σε στιγμη.
Δεν θα το κανω, διοτι μπορω να διατηρησω την ψυχραι-ΜΑ ΠΟΣΟ ΑΔΕΞΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΑΜΩΤΟ;

○Πολυυ πιστεψε με, παρε παραδειγμα εσενα.

Αω βγαλε το σκασμο.
Εχω να αντιμετωπισω εναν τυφλο μαλακα απο πισω μου.

Για να καταλαβετε, καποιος ειχε προσγειωθει πανω μου με αποτελεσμα να ριξει το ανοιχτο μπουκαλακι με το νερο που κρατουσα, να κανει τα ποδια μου μουσκεμα και να μειωσει το κενο που διατηρουσα με τον μπροστινο κυριο.

Μιληστε μου τωρα για την υποτιθεμενη ψυχραιμια που πρεπει να διατηρησω.

Γυρναω το σωμα μου προς τα πισω, κοιτωντας τον νεο.
Εκεινος ανενοχλητος, σαν να μην συνεβει τιποτα, παιζει Candy crush στο κινητο του.
Αληθεια τωρα;
Candy crush;

Χαχανιζω χαμηλοφωνα, μα οταν θυμαμαι πως αυτο το γουρουνι ουτε που εχει ζητησει συγνωμη, σοβαρευω.
Διαολε, με το φρυδι σηκωμενο θα πεθανω.

Παραμενω εκει κοιτωντας τον επικριτικα, περιμενωντας να με προσεξει και να ζητησει συγνωμη.
Ναι, προφανως και δεν θα το αφηνα να περασει ετσι!

Ξινη, σπαστικη και χωρις καμια απολυτως διαθεση να συνεργαστω.

Αφου ο τυπος ειναι αποροφημμενος στο να περασει την πιστα, παιρνω αποφαση προς δεν προκειται να μου δωσει σημασια.
Ξεροβηχω προσπαθωντας να ειμαι οσο πιο ευγενικη και διακριτικη γινεται.

"Σε εσπρωξα ετσι;"
Λεει ξαφνικα και κλεινει το κινητο του γρηγορα.

Γνεφω θετικα και μαλακωνω λιγο, αφου καταλαβαινω πως εγινε καταλαθος.
Take it easy Elena.

Στερεωνω το backpack καλυτερα στον ωμο μου και παω να γυρισω το σωμα μου ευθεια.
Δεν υπηρχε λογος να μιλησω παραπανω.

"Ειμαι μαλακας και αδεξιος, συγνωμη."
Λεει, ενω πιανει τον καρπο μου σταματωντας την προσπαθεια μου για ληξη του θεματος.

"Ναι κατι καταλαβα.Τελοσπαντων, δεν πειραζει."
Απανταω αμηχανα, απελευθερωνοντας το χερι μου απο την λαβη του.

"Εισαι καλα; Σε χτυπησα;Να σε βοηθησω καπως;"
Ρωτησε γρηγορα και με καποιου ειδους αγωνια, πραγμα που με εκανε να γελασω.

"Χαλαρωσε, ειμαι μια χαρα."
Αποκριθηκα γελωντας.

"Εισαι χαλαρωσε.Εννοω εισαι καλα, χαλαρωσα.
Χαιρομαι που χαλαρωσα.Που εισαι καλα χαιρομαι δηλαδη."

Τι ειδους σαρδαμ ηταν αυτο;
Ποια μαυρη μαγια τον κυριευσε;

Δεν αντεξα να μην ξεσπασω σε γελια.
Εκεινος αμηχανα, ετριψε το σβερκο του και υστερα με κοιταξε μεσα στα ματια.
Τι ομορφα ματια.

"Σκατα τα εκανα ετσι;"
Ειπε, εχωντας ενα στραβο χαμογελο.

"Αω ναι, αλλα δεν πειραζει."
Ειπα, προσπαθωντας να παρω ανασα.
Εχω αρκετο καιρο, να γελασω τοσο πολυ

"Νικος, χαρηκα."
Ετεινε το χερι του μπροστα μου, ενω χαμογελασε κοιτωντας το πατωμα.

Πως γινεται καποιος να ειναι τοσο ντροπαλος;

"Ελενα, παρομοιως"
Απαντησα, καθως ανταπεδωσα στο χαιρετισμο του.

Το λεωφοριο σταματησε να κινειται και καταλαβα, πως ηρθε η ωρα να πατησω τα ποδαρακια μου στο εδαφος της Θεσσαλονικης.

○WE ARE THE CHAMPIONS MY FRIEND🎶

Yeah weeeeeee keep on fighting, till the end.

Κατεβηκα αργα τις σκαλες, ενω ο Νικος ακολουθουσε απο πισω μου.
Κατευθυνθηκαμε στη δεξια πλευρα του λεωφορειου για να παρουμε τις αποσκευες μας.

"Τι σε φερνει λοιπον στη Θεσσαλονικη;"
Τον ακουω να λεει, αφου εχουμε παρει τα πραγματα μας και κατευθυνομαστε εξω απο το σταθμο.

"Εμμ, μεγαλη ιστορια.Ερχομαι να δω εναν φιλο."

○Φιλος, φιλη, φιλησε και φιλικα την πηδηξ..

ΜΑΖΕΨΟΥ.

"Εναν φιλο;"
Απανταει, διατηρωντας μια δοση ειρωνιας στη φωνη του.

Τι στο διαολο, μας καταλαβαν ολοι;

"Εσενα;Εσενα τι σε φερνει εδω;"
Λεω αποφευγωντας την συζητηση.
Δεν τον ξερω και απο χθες.

Το παρατηρει, μα επιλεγει να μην το σχολιασει .
Πολυ σωστη κινηση, φιλε μου.

"Αα εγω, μενω εδω.
Ημουν στην Αθηνα για καποιες δουλειες"
Απανταει πληρως στην ερωτηση μου.

"Χμμ, καταλαβα."
Λεω ενω συνεχιζω να περπαταω κοιτωντας το εδαφος.

Πλεον βρισκομαστε εξω απο τον σταθμο, διπλα σε μια σταση λεωφορειου.

"Λοιπον, χαρηκα για την γνωριμια αλλα πρεπει να φυγω.Σε περιπτωση που με χρειαστεις η που δεν παει καλα με τον 'φιλο σου', οριστε το τηλεφωνο μου."
Περνει απο τα χερια μου το ξεκλειδωτο κινητο μου και απο οτι νομιζω, περναει τον αρθμο του, ως επαφη.

Ομολογω, πως αυτο ηταν γρηγορο.

"Θα το εχω στο νου μου"
Απανταω, ενω εκεινος ανοιγει τα χερια του ζητωντας μια αγκαλια.

Ανταπωδιδω ευγενικα και επειτα, τον χανω απο το οπτικο μου πεδιο.

Και τωρα λοιπον, στα δικα μαςς.

Προηγουμενως στο τηλεφωνο, ο Αλεξ μου ειχε πει, να τον περιμενω στην πρωτη σταση που θα βρω στα αριστερα της εξοδου.
Αυτο και επρεπε να κανω.

Ξεκινησα να περπαταω προς την αντιθετη πλευρα ενω με το ενα χερι μου, εσερνα την βαλιτσα.
Ο ηχος απο τα ροδακια ηχουσε παντου, αγχωνοντας με περισσοτερο.
Η ισως απλα να ημουν υπερβολικη εκεινη την στιγμη.

Τα ποδια μου, σχεδον δεν με κρατουσαν.
Ετρεμα.
Τα χερια μου, επαιζαν νευρικα με τις κλωστες της ζακετας.
Το μυαλο μου, γεματο απο ασχετα πραγματα. Κι ομως, πανω απο ολα μια φραση που εμοιαζε να την ουρλιαζει καποια μικρη φωνουλα μεσα στο κεφαλι μου.
Αυτη η φραση ξεπερνουσε, οτιδηποτε αλλο με απασχολουσε.
Σε λιγη ωρα θα τον δεις.
Ελεγε.
Και επαναλαμβανε τις λεξεις.
Ξανα, ξανα και ξανα.
Αφηνοντας με ανημπορη, να σκεφτω οτιδηποτε αλλο.
Σκεφτομουν μονο εκεινον.
Και το χρονο που επροκειτο να περνουσα μαζι του.
Σκεφτομουν το ποσο ευτυχισμενη θα μπορουσα να ειμαι, την στιγμη που θα ημουν εκει που θελω να ειμαι, με αυτον που θελω.

Συνεχιζω να περπαταω ευθεια.
Σφιγγω το χερι μου και αφηνω τις πεταλουδες να κανουν την δουλεια τους.
Παιρνω μια βαθια ανασα.

Και τοτε ειναι που μπροστα μου, τον αντικριζω.
Μας χωριζουν λιγα μετρα.
Οχι 503, γαμημενα χιλιομετρα.

Κοκαλωνω στην θεση μου και μενω να τον παρατηρω.
Ειναι τοσο υπεροχος.
Ειναι ολα αυτα που θελω και που τοσο καιρο, μου ελειπαν.
Και το σημαντικοτερο, ειναι διπλα μου.
Ειναι διπλα μου, κυριολεκτικα.

Κοιταζει γυρω του και με ψαχνει.
Αδυνατω να το πιστεψω, μα οντως συμβαινει.

Και επιβεβαιωνω τις σκεψεις μου, οταν επιτελους, τα βλεμματα μας συναντιουνται.
Συναντιουνται και κλειδωνουν μεταξυ τους.

Το χερι μου αφηνει την βαλιτσα, μα δεν κανω κανενα βημα για να τον πλησιασω.
Ουτε εκεινος.
Χαμογελαει ενω αυτη τη φορα, δεν τον βλεπω μεσα απο μια οθονη.

○Τρεχα μαρη, τι καθεσαι εδω;

Δικιο εχει.

Αρχιζω να τρεχω προς το μερος του και εκεινος γελωντας, ανοιγει τα χερια του.
Γαμωτο, ποσο καιρο περιμενα αυτη τη στιγμη.

Πηδαω πανω του και τυλιγω τα ποδια μου, γυρω απο τη μεση του.
Περναω τα χερια μου γυρω απο το κεφαλι του και ριχνω το προσωπο μου, στο λαιμο του.
Το αρωμα του εισχωρει στα ρουθουνια μου, για πρωτη φορα.
Ενω ορκιζομαι, πως ειναι τοσο μεθυστικο.

Τα γεροδεμενα χερια του, τυλιγωνται γυρω απο τη μεση μου και με σφιγγουν πανω στο σωμα του.

Εχετε νιωσει ποτε, πως εισαστε πληρεις;
Πως δεν χρειαζεστε τιποτα αλλο;
Πως αν ο χρονος σταματουσε εκεινη τη στιγμη, δεν θα σας πειραζε καθολου;

Αν οχι, ευχομαι καποια στιγμη να το νιωσετε.
Εαν παλι ναι, καταλαβαινετε πως αισθανομαι.

Αισθανομαι, τοσο γαμημενα ολοκληρη και γεματη.

"Επιτελους."
Αφηνει να ξεφυγει απο το στομα του, ενω τοποθετει το χερι του στο πισω μερος του κεφαλιου μου.

Χαμογελαω και εισπνεω για ακομα μια φορα το αρωμα του.
Δεν θα το χορτασω ποτε.

Vote
&
Comment