Elizabeth's perspectief

Het eerste wat ik terug voel is het leer om mijn polsen en enkels, het volgende is een houten verrotten leuning tegen mijn rug, en uiteindelijk voel ik een strakke stof die mijn oogkassen bedekt.

De echo's van voetstappen vullen de kamer.

'Wie is daar?' breng ik bijna stemloos uit.

De stappen worden luider en luider.

SNOK.

Ik kan mezelf niet tegenhouden wanneer een kreet van pijn uit mijn keel ontsnapt.

De doek valt op de grond en als mijn ogen wennen aan het licht onderscheid ik een grote figuur van de rest van de donkere houte kamer.

'Een interessantere vraag is: wie ben jij?'

Zijn stem is zwaar maar berekend.

'Wat is je naam?'

Zijn huid is gevuld met tattoos, zelfs zijn ogen zijn gevuld met inkt.

'Genoeg.'

De grote lompe deur vliegt open en een man van maximaal twintig jaar komt de kamer binnen. Het licht dat zijn silhouet breekt laat hem voelen als een heilige.

'Ze is een kind.'

Ondanks de wilde toon klinkt zelfs zijn stem zacht en verwelkomend.

'Ze is een wapen.'

Bijt de man met zwarte ogen terug. Zijn spreken voelt als een slang die waarschuwend hist met vers gif.

'Nee dat is ze niet'

De jongen stapt dichter naar hem toe.

'En wie denk je dat de rebellen zouden kiezen, jij of één van hun leden.'

Grommend geeft de man zijn verlies. En ik kan niet anders dan huilen wanneer de jongen mij bevrijdt van mijn stoel en meedraagt naar het licht.