When I arrived at school, good thing, I wasn't hearing anything about me... yet. And that's the scariest part of my situation today. I'm hating that I'm dealing this with the man that I don't really care about, but because of what happened last night, I have to watch his every action and whatever comes out of his mouth.

That man can ruin my life in just a quick second for what he did to me.

But good thing, as soon I got into school, no one is looking at me like I'm a weirdo.

"Aneesa!" Napaigtad ako nang biglang sumulpot sa harapan ko ang kaibigan ko. She immediately make weird reactions as if she noticed something weird about me as well. "Bakit parang may kakaiba sa 'yo ngayon?" pagpuna pa nito.

Napakunot ako ng noo saka napataas ng kilay. "Huh? Ano naman 'yon? Wala namang nagbago sa akin, a? Baka namamalikmata ka lang."

"Hindi, e," dagdag pa nito saka ako tinitigan nang mariin. "Ayan, o." May inabot siya sa ulo ko at hinatak niya iyong isang hibla ng buhok ko. 

"Aray!" 

Pinakita naman niya sa akin iyong puting buhok. Sinimangutan ko naman siya. "Dapat hindi mo na hinila 'yan. Mas lalo raw darami puting buhok ko. Bwisit ka talaga, Krisa. 

Napahagikgik na lang din naman ito. "So, nakita ko 'yong IG story mo. Binista ka pala ng parents mo? Anong ginawa nila rito?"

"Uh..." Mabilis naman akong nag-isip ng ibang dahilan. "Wala lang. Bumisita lang talaga sila. We also just had a dinner o kung ano man..."

"Anong kung ano man?" Taas kilay nitong tanong sa akin. "Hindi ko gets 'yon, girl?"

I let out a sharp breath. "Naku. Mamaya na nga tayo mag-chika-han. Punta na tayo sa room natin."

I grabbed her hand as we headed to our next class. As we about to turn the hallway, sakto pang nakasalubong namin si Griffin. Nanlaki talaga ang mata ko nang makita ko siya. Alam kong hindi naman niya ako napansin pero binilisan ko ang paglalakad ko. Hindi naman napansin iyon ni Krisa.

The fact that he's with his girlfriend, it boils me down to the core. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isipan ngayon ni Griffin. Kung kinalimutan na niya iyon, it would totally be fine with me. Hindi ko kailangang mag-alala. 

If that what is happening right now, I should be fine. Wala akong dapat ipangamba. I shouldn't overthink since what happened last night is some kind of a normal dinner. Hindi ko lang kailangang mag-react ng kung ano. I just have to let it go.

Or will he let it go?

Pagkarating namin sa room, binungaran kami ng professor namin sa isang surprise quiz. My head is all over the place right now kaya hindi ako masyadong nakapag-focus. At the end of  our quiz, I only got a half-passing score which is far from what I usually gets.

"Anong nangyari, 'te?" tanong ni Krisa.

Napakibit balikat naman ako. "Hindi ko rin alam... nakalimutan ko lang talaga iyong ibang sagot."

"Totoo ba?" Pagtaas pa ng kilay niya. "Also, may napansin pa akong isa."

"Hindi 'yan totoo," mabilis kong pagdepensa sa kanya. "Kung ano man 'yang nasa isip mo. Hindi 'yon totoo."

"Huh?" Kumusot ang mukha niya. Puno ng pagtataka. "Ano na naman ba 'yang pinagsasabi mo? Napansin ko lang kasi na baka kailangan mo na ng eye glass. Tama 'yong sagot no'ng nasa harapan natin. Perfect ka rin sana. Gaga ka talaga."

Napasinghal na lamang ako sa sinabi niya. I was relieved for a moment pero hindi ako dapat mabahala.

When our class ended, dahan-dahan pa akong lumabas ng block room namin since I'm checking if Griffin would show up out of nowhere. Nahuli pa ako ni Krisa na nagbitaw nang malalim na buntonghininga. Hindi ko na lamang siya pinansin.

We both decided to go to the canteen, but I was about to back out nang makita ko na nandoon si Griffin kasama ang mga kaibigan niya. Just to get awya with suspicions, hindi ako nagpahalata kay Krisa. Naghanap naman kami ng mauupuan. We really look for a table na medyo malayo kila Griffin so I don't be near around him.

Ayoko nang mangyari iyong nangyari kagabi.

While Krisa decided to get some lunch for us, naka-receive naman ako ng text galing kay Caleb.

Caleb: I'm sorry I wasn't able to come at your place last night. Something emergency just came up. I hope I can make it up to you.

Me: No, it's fine. Maybe we'll do it some other time. I hope you're fine and all. 

Caleb: Yeah, everything's fine now. But what happened last night? Did your parents come looking for me?

Me: Uhm... it's a little bit complicated, but I've handle it very well. Maybe next time when you showed up, we'll do it perfectly. What do you think?

Mabilis naman akong napalingon nang makuha ng atensyon ko ang grupo nila Griffin na nag-ingay. Sabay-sabay naman silang nagsitayuan at umalis. Nang mapadaan sila sa table ko, agad kong itinuon  sa ibang direksyon ang atensyon ko hangga't sa dumating naman si Krisa na dala ang pagkain namin.

"Ang weird talaga nila Griffin," komento ni Krisa saka ito umupo. "Saka 'yong girlfriend niya, taklesa 'yon masyado. Masyadong sossy."

Napangisi na lamang ako. Napansin niya rin naman na hawak-hawak ko ang phone ko at panay ang tingin ko ro'n.

"Si Caleb na naman ba 'yang kausap mo?"

"Kanina," aniko. "Pero hindi na siya nag-reply, e. Hindi ko nga sure kung ano bang gagawin ko rito."

"Wait, sa pagkakaalala ko, may dinner dapat kayo last night, 'di ba?"

Agad akong umiling. "Hindi 'yon natuloy kaya kasama ko na lang ang parents ko. I don't know what really happened to him. Hindi naman niya kasi binanggit, e. But we plan on doing it again in the future. I just don't know when..."

"Planuhin mo na agad 'yan, girl. 'Wag mo nang pakawalan 'yan si Caleb. Na-check mo na ba locker mo kanina? May gift na naman ba?"

Umiling ako. "Wala naman. Saka, hello? We never catch him going into my locker. Parang wala ngang Caleb na nag-aaral dito."

"Hmm..." She scoffed. "Just don't let him go. It's your chance na para magka-lovelife, girl. Now, let's eat!"

Oh, gosh, that was close... but I know I can always save myself from getting caught. I just hope I can continue doing it.