— Clars...

Siedzieliśmy z Theo w moim pokoju. Odkąd Deucalion wiedział, nie miałam oporów, aby go nie przyprowadzać. Przywódca nie był przeciwny. Trochę nie podobało się to Aidenowi i Ethanowi, lecz pogodzili się z moim szczęściem. Kali podchodziła obojętnie do naszej relacji. Czuła, że i tak to się w końcu skończy.

Chłopak całował mnie po szyi, miałam głowę odchyloną do tyłu. Wiedziałam, że darzy mnie dużym uczuciem, ale czy...

— Kocham cię.

...miłością, nie byłam pewna.

Spojrzałam w jego oczy. Był całkiem poważny. Chwyciłam go za koszulkę i złączyłam nasze usta, przez co zawarczał. Powtarzał mi, iż nie ma rodziny, nie wypytywałam. Wtedy miał mnie. Byłam dla niego.

On był dla mnie.

Jechałam ze Stilesem i Scottem do szpitala. Ojciec tego pierwszego zadzwonił, aby przybyć jak najszybciej. Nie byłam w humorze. Całą noc śnił mi się Reaken, a raczej wspomnienia z nim. Zastanawiałam się, co by było, gdybym nie zostawiła go samego. Jakbym nie odeszła z Deucalionem. Już wtedy wiedziałam, że jest chimerą. Chimerą wilkołaka i kojotołaka. Theo nigdy nie próbował mnie skrzywdzić, ale zrobił to moim przyjaciołom. Przez niego Lydia leżała w psychiatryku. Przez niego Liam i Scott się nie odzywają. Z jego winy Stiles nie powiedział nikomu o Donovanie...

Kiedy dotarliśmy pod budynek, czułam coś okropnego, nie do opisania. Wchodząc minął nas jeden pracownik, wiózł martwe ciało. Rozejrzałam się dookoła. Wszędzie była masa ciał.

— Co się dzieje? — młody Stilinsky denerwował się.

— Myślałem, że ty mi powiesz — westchnął jego ojciec. — Dzisiaj rano nas zawiadomiono. Ciała w tunelach.

Tunele, powoli było jasne.

— Ustalono, że zostały one tam przeniesione.

— Chore — warknęłam.

Potworni doktorzy pozwalali sobie na zdecydowanie za dużo. Chętnie rozerwę ich na strzępy. Przynajmniej nie mam koszmarów związanych z moją rodziną. Za to bym ich znalazła i samymi rękami zabiła.

— Gdzie moja mama?

— W kostnicy — odparł ojciec Stilesa Scottowi. — Padają ciała wszystkich...

— Nie dobrze mi się robi na myśl o tej Bestii — jęknęłam, opierając się o ramie McCalla. — Musimy jechać do szkoły, za trzydzieści minut zaczyna się biologia.

W murowało całą trójkę. Co poradzę, chce zdać w tym roku. Mam jakąś szanse na yyy... normalne życie. Oczywiście, potwory, nadprzyrodzone stworzenia będą towarzyszyć mi do końca życia.

Znowu byliśmy w drodze. Chłopcy wyczuli, iż nie jestem rada do rozmów, tym bardziej do żartów. Co raz czułam, że człowiek chciał spytać mnie o coś, ale chyba jednak bał się mojej reakcji. Przed szkołą zastała nas niespodzianka. Kręciło się pełno policjantów.

— Kocham psy — prychnęłam, gdy weszłam do środka, kierując się do swojej szafki.

Scott i Stiles rozmawiali z jednym z policji, aby dowiedzieć się, o co chodzi. Miałam wielką nadzieję, że Reaken dzisiaj nie zjawi się w szkole. Oh błędne me myślenie. Stał pod salą od biologii. Wyglądał jakby czekał.

Na mnie.

— Cześć, skarbie.

— Cześć, chuju.

Zaśmiał się na moje powitanie.

— Ostra jak zawsze — dotknął mojego policzka, a ja skrzywiłam się. — Chociaż będąc ze mną byłaś słodka.

— Było to dawno i ty nie byłeś jebanym psychopatą.

— Było by ci lepiej ze mną niż ze Scottem.

Zmienia temat, żałosne.

— Po pierwsze nie jestem z nim — byłam coraz bardziej wkurzona. — Po drugie musiałbyś być przy zmysłach, a ty polujesz na Deucaliona!

— Nie cieszysz się na powrót tatulka?

Chwyciłam go za ramię i mocno wbiłam pazury.

— Kiedyś pożałujesz tego wszystkiego.

Po tym weszłam do sali.

~~~~~~

— Powinieneś pilnować Liama — rzekłam do Scotta.

Była przerwa obiadowa. Oboje patrzyliśmy na zdenerwowanego betę. Stilinsky pożerał swoją kanapkę z serem. Dumbar zachowywał się jeszcze dziwniej niż zwykle. Rozglądał się w każdą stronę, a potem spuszczał głowę i jadł dalej. Sama nie miałam apetytu. Podsunęłam swoją porcje sałatki Stilesowi.

— Chyba powinienem też się tobą zająć — złapał mnie za rękę, którą zabrałam szybko. — Clare, co się dzieje?

— Nie potrzebuję, żeby się żalić. Mi minie, ale blondaska gryzie sprawa z tobą i coś jeszcze. Malia mi mignęła w szkole, po czym zniknęła. Nie widziałam jej i Josha od wyjścia z motelu — wzięłam łyka kawy z automatu. — Trzeba go śledzić.

Alfa westchnął.

— Skoro tego chcesz, dobrze.

~~~~~~

Młody wilczek zaprowadził nas do tych samych tuneli, w których był więziony z Hayden. Wtedy Theo zachowywał się w porządku. Wiedziałam, że coś kombinuje, lecz był dalej po naszej stronie. Nie, stop, był po mojej.

Teraz szwędą się z tą ożywioną chimerą, Tracy.

Woah, o czym ja myślę.

Stiles nas zostawił i postanowił iść do Lydii. Jest w niej okropnie zakochany. Robi mi się do szkoda, kiedy widzę jego starania. Chociaż pani Martin nie jest temu przychylna...

Któryś raz Liam chodził w kółko, przez te same zakręty, omijając jeden z nich. Za którymś razem w końcu wszedł w ten korytarz, gdzie czekaliśmy na niego.

— Wyczuwam was.

— Zabawne, że dopiero teraz! — klasnęłam w ręce niczym prawie rozbawiona. — Co ty wyprawiasz?

— Chyba masz nam coś do powiedzenia — odezwał się McCall.

Blondasowi zrzedła mina. To chyba pora na ich poważną rozmowę. Nie chcąc przysłuchiwać się im, zwłaszcza wiedziałam co powiedzą, podeszłam do wyrzeźbionego koła w ścianie. Czekałam, aż będę mogła zobaczyć, co to takiego. Zaczęłam tym kręcić.

— O coś łatwo idzie.

Chłopcy przestali rozmawiać, gdy w ścianie nagle pojawiły się drzwi. Scott spojrzał na mnie po czym ostrożnie, ale szybko popchnął je. Był gotowy do ataku, lecz naszym oczom ukazał się Argent.

— Mogliśmy w sumie zapukać...

Dumbarowi chyba się poprawiło.

Niespodziewanie obok mężczyzny stanął starszy facet.

— Żart? — warknął Scott. Jego tęczówki przybrały kolor czerwony.

Ktoś tu z kimś ma na pieńku...

— Powiedzmy, że jestem złem koniecznym — rzekł staruszek. — Miło cię poznać, Clare Hale. Piękna, jak matka, ale z tego co słyszałem charakterek po ojcu.

— Oj koleś, widzę cię pierwszy raz, a ty mi takie gadki strzelasz — prychnęłam, lecz wypytam go potem o ojca.

Krótka wymiana zdań się zakończyła, a Argent i... Argent poprowadzili nas do pomieszczenia gdzie było ogromne malowidło.

— Piekielny ogar i Bestia — oznajmił młodszy Argent.

— Czyli, że Parrish odgra tu ważną rolę — powiązałam fakty.

— Co? — Liam oraz Scott nie nadążali.

Pf, amatorzy.

— Gerrard zna historię? — ciągnął Alfa.

— I pewnie wie, jak powstrzymać Bestię.

— Zgadza się, Clare — starzec rozkręcał się. — Gdyby piekielny ogar nie przybył, dalej byłabyś Strażniczką Nemetonu i to ty walczyłabyś z tym potworem — miło, że Jordan mnie wyręczy. — Musimy go powstrzymać zanim stanie się z nami to.

Łowca wskazał na dolną część obrazu.

— Co to? — spytał Liam.

— My — mężczyzna mówił dalej. — Tyle zostanie z nas. Masa martwych ciał.

Po małym wywodzie łowców mieliśmy się zbierać. Do Scotta zadzwoniła Malia z ważną wiadomością. Czekali na nas u Deatona.

— Kto jest moim ojcem?

Gerrard spojrzał na mnie ze złowieszczym uśmiechem.

— Hale, to nazwisko powinnaś nosi od początku.

Zmarszczyłam brwi. Męża Talii Hale nie poznałam, niemożliwe, żeby zdradził ją. Nie...

— Peter...

— Brawo, że do tego dotarłaś, panienko Hale.

~~~~~~

Pod kliniką poczułam, iż jest ktoś tam, kogo dawno nie widziałam. Wybiegłam z auta i jak struś pędziwiatr wtargnęłam do środka. Stał tam. Zdrowy, a przede wszystkim żywy.

— Alan...

Zauważył mnie. Ja nie zwracałam uwagi na osoby znajdujące się dookoła. Rzuciłam mu się na szyję.

— Clare... także tęskniłem.

Druida traktuję jak rodzinę, bliższy niż kto inny.

Spojrzałam na Malię, Josha i... Breaden. Rozpoznała mnie.

— Witaj — odezwała się pierwsza. — Derek przesyła uściski.

Derek... mój brat prawdziwa rodzina, niezastępcza. Nabrałam ochoty na spotkanie się z nimi, poczułam jak bardzo tęsknię.
Wszystko jest zagmatwane. Tyle informacji, nowych zdarzeń, a tyle jeszcze przed nami...

1185 słów

Może tak jakieś komentarze? Zobaczcie, idziemy szybko, a motywacja się kończy!!