"Hoe ik heet is niet belangrijk. Het verandert niet wie ik ben of waar ik vandaan kom. Ook zegt het helemaal niks over wat ik heb gedaan. Het zou je alleen een vooroordeel geven over mijn naamgenoten. Dus vind je het erg als ik die nog even voor me houd?"

Je knikt kijkt me afwachtend aan. Je blik is indringend en maakt me nerveus. Weet je wel hoe lastig dit voor me is?

"Ik was vijftien toen het gebeurde. Nog maar een kind. Kijk me aan, nu is mijn huid gerimpeld, mijn ogen liggen diep in hun kassen en zijn omarmd door donkere kringen. We zijn amper zeven jaar verder. Kijk wat het met me heeft gedaan."

Je slikt, maar niet omdat het je iets uitmaakt hoe ik eruit zie. Je slikt je woorden weg omdat je niet wil schreeuwen dat ik het verdient heb. Het lukt je niet om me nog langer aan te kijken. Er hangt meer tussen ons in dan een traliewerk. Er hangt hier haat en afgunst in de lucht, wederzijds.

"Kun je niet gewoon zeggen hoe je heet en waarom je het hebt gedaan?" vraag je met ingehouden woede.

"We hadden een afspraak." galmt mijn kille stem door de kale ruimte.

Jij knikt zacht en houdt je mond weer. Niks zeggen, dat is alles wat je moet doen. Is dat echt zo moeilijk?