"Pas in de paar vierkante meter van mijn cel leerde ik hem echt kennen. Ik  ontdekte wie hij was en hoorde over jou.

Ik realiseerde dat ik door hem te doden jou voor altijd kwijt zou zijn. De vijftien jaren van mijn kindertijd waren gegaan. Want jij was in een vijand verandert, een onbekende.

Er waren dagen dat ik wenste dat ik de andere helft van het doek nog had zodat ik een tweede poging kon doen om naar de hemel te vliegen

Er kwamen ook dagen waarop ik hem hoorde praten in mijn hoofd. Op dat soort momenten was ik er zeker van dat hij niet gestorven was.

Maar soms was het gewoon leeg in mijn hoofd. En ik leerde de kille vacuüm waarderen. Het was het oog van de storm, een plek waar ik heel even mezelf kon zijn voordat de wereld om me heen weer zou lost barsten.

Een vacuüm duurt nooit lang, maar tot nu toe is altijd lang genoeg geweest om me kracht te geven om door te gaan."