Dziś nie wracałam do domu, ja raczej krążyłam powoli zbliżając się w jego kierunku. Nie czułam strachu, mimo że było już naprawdę późno, ciemno i mijałam coraz bardziej podejrzanych typów. Byłam głęboko zatopiona w myślach.

Sama nie wiem kiedy mój świat wywrócił się znów do góry nogami i kiedy to wszystko nabrało dla mnie takiego znaczenia? Każdego ranka budziłam się z myślą, że nie chce mi się nic, nawet żyć. Włączałam swojego autopilota, który miał mnie przeprowadzić przez dzień bez zbędnych problemów aż do kolejnej nocy. Szkoła, korki, praca, nauka, sen i tak codziennie. Obiecałam Shelly, że nie przerwę tego kołowrotka, chciałam więc przeżyć resztę życia szybko i niezauważalnie. Przeżyć? To chyba za wiele powiedziane, wegetacja to chyba bardziej adekwatne słowo. Ponieważ nie mogłam już nic zmienić ani oddać Clair tych lat, które zmarnowała przy mnie chciałam przynajmniej wyjechać na studia i wkońcu przestać być dla niej ciężarem, a kto wie może gdybym choć tak zniknęła z jej życia zmieniłoby się ono na lepsze. Odkąd się w nim pojawiłam tylko się spieprzyło. A może jak zawsze byłam egoistką, która chciała w ten sposób tylko uspokoić swoje sumienie?

I nagle pojawiła się Hannah ze swoim pogmatwanym życiorysem, relacjami z matką, miłością do przyjaciela, który przez problemy z ojcem i ciągłe troszczenie się o stukniętego Colemana nie zauważał tego tak długo. No i jeszcze ten najbardziej pogmatwany sukinsyn, jej kuzyn, który po śmierci matki i być może nieuzasadniony żal do ojca próbuje rozpierdolić świat. Wyżywa się i niszczy wszystkich wokół włącznie ze mną. Ale kim ja jestem żeby go tak oceniać? Na swój sposób zrobiłam to samo. Czy to moja kara? Czy pokuta i szansa na odkupienie? Tak wiele pytań a żadnych odpowiedzi.

Z rozmyślań wyrwał mnie brzęczący telefon. Popatrzyłam na wyświetlacz i się zdziwiłam: "Nie no, czego znowu chciał?".

- Czego? – rzuciłam niegrzecznie ale pamiętałam w jakich okolicznościach się rozstaliśmy.

- Cześć. Ty jesteś Vicat? – usłyszałam nieznany głos po drugiej stronie. Zatrzymałam się.

- A kto mówi?

- Dzwonię z telefonu twojego kolegi, mogłabyś po niego przyjechać?

*

- To tutaj – powiedział Mike parkując pod knajpą.

Nad wejściem świecił się neonowy napis "Gong". Weszłam do zadymionego, gwarnego pomieszczenia w obstawie Mike i Cartera. Oni pierwsi i jedyni przyszli mi na myśl. Potrzebowałam dwóch kierowców, jeden musiał nas zawieźć a drugi zabrać auto Colemana. Hannah dziś odpadała a Ethan był teraz przy niej, pozostali mi więc tylko oni. Rozglądałam się po wnętrzu. W centralnym miejscu na specjalnym stojaku wisiał sporych rozmiarów złoty gong, to by wyjaśniało nazwę tego przybytku. Podeszłam do barmana i jak tylko się odezwał od razu rozpoznałam głos.

- Cześć. Jestem Vicat, przyjechałam po kolegę.

- Harry – przedstawił się i wyciągnął do o mnie rękę dwudziestoparoletni blondyn. - No nareszcie. Gówniarz często tu przychodzi i nie małą sumę już tu przepił ale nie wiem co go dziś napadło. Grał w bilard, oglądał mecz i nagle zaczął się przepychać z jakimś gościem. Facet już chciał wzywać policję ale udało się go uspokoić. Twój kolega wisi mi jak wytrzeźwieje za Whiskacza, którym obdarowałem tamtego.

- A gdzie jest ten idiota?

- "Bobas", nasz ochroniarz, musiał go trochę spacyfikować a teraz podobno zasnął na zapleczu. Zaczekaj tu masz jego kluczyki. Musiałem mu je zabrać bo chciał wracać w takim stanie. – Wyciągnął je z pod lady. - I telefon.

- Dziękuję. A skąd wiedziałeś do kogo zadzwonić? – pytałam idąc za chłopakiem na zaplecze.

- Bredził pod nosem coś co brzmiało jak twoje nazwisko, które zobaczyłem później w historii połączeń.

"Dobrze, że zmienił nazwę mojego kontaktu" pomyślałam.

- Jeszcze raz dzięki w imieniu tego tu... – wskazałam śpiącego na krześle w kącie Colemana.

- Jak już mówiłem dbam o dobrych klientów.

Z pomocą chłopaków zapakowaliśmy mojego szefa na tylne siedzenie. Pozostało ustalić co dalej?

- Czy to będzie zbyt wiele jeśli poproszę żebyście go przenocowali? – zapytałam.

Zgodzili się.

- Powiem ci nawet, że dzisiejszy wieczór będzie dla mnie prawdziwą i niezapomnianą przyjemnością jeśli pozwolisz mi... – Tu Carter wystawił rękę i zaczął kiwać głową w stronę samochodu Colemana. Oddałam mu kluczki. – Człowieku widziałeś to cacuszko?! – zwrócił się podekscytowany do Mika. Zanim ruszyliśmy musieli sobie pooglądać samochód i porobić z nim zdjęcia z każdej strony. Ja w tym czasie, poinformowałam mojego pracodawcę, że mam wszystko pod kontrolą i nie musi się martwić o syna.

- Kim on jest dla ciebie? – zapytał mnie znienacka Mike, kiedy byliśmy w drodze do ich mieszkania.

Spojrzałam w lusterko na śpiącego na tylnym siedzeniu chłopaka.

- Kolegą.

- Wiesz nie chcę być wścibski ale znamy się już trochę a tak na dobrą sprawę nic o tobie nie wiem. Nigdy nawet nie mówisz o swoich znajomych a nagle prosisz nas o odebranie i przenocowanie kolesia, z którym parę dni temu kłóciłaś się pod moim domem. Co jest grane?

Ostatnio zwierzanie się szło mi całkiem nieźle a trochę prawdy temu tutaj z pewnością byłam winna. Westchnęłam więc i zaczęłam wyjaśniać sytuację.

- No dobra. Nazywa się Zack Coleman i chodzimy razem do szkoły. To taki szkolny playboy, który musi być we wszystkim najlepszy, szybko wpada w złość i tarapaty, znasz ten typ? – Mike przytaknął a ja kontynuowałam. – I niestety kiedyś przypadkiem prawie wpadłam pod jego auto, to którym jedzie teraz Carter i ono się trochę poobijało.

- Auć!

- No mam nadzieję, że nie żałujesz go bardziej niż mnie? W każdym bądź razie to ja wtargnęłam na drogę wkręcił mnie więc tak, że zaczęłam dla niego pracować, "za karę". – Zrobiłam cudzysłów w powietrzu. – Wyszło na to, że zostałam nianią prawie dorosłego faceta. Ale są też plusy tej całej sytuacji bo w sumie za kilka godzin użerania się z nim zarabiam lepiej niż w poprzedniej pracy i na korkach razem wziętych, poza tym poznałam i zaprzyjaźniłam się z jego kuzynką.

- A on przypadkiem nie wyobraża sobie czegoś więcej? Bo ostatnio twierdził, że jest twoim chłopakiem.

- No co ty! Zrobi i powie wszystko żeby tylko mnie wkurzyć i uprzykrzyć mi życie. To taka jego rozrywka.

- Wyglądał wtedy całkiem poważnie, jakby mu zależało.

- Wydawało ci się - zaprzeczyłam szybko.

- Aniołku żyję już troszkę dłużej na tym świecie i wiem co i kiedy mi się wydawało.

Parsknęłam rozdrażniona jego durnym zdrobnieniem i insynuacjami.

- Daj spokój! Jest dobrze kiedy się przynajmniej tolerujemy. Kłócimy się prawie zawsze kiedy się widzimy. Raptem parę razy rozmawialiśmy normalnie i w takich momentach wydawało mi się nawet, że się rozumiemy i może nawet kumplujemy ale za chwilę coś się psuje i kończymy jak dziś popołudniu, kłótnią albo bójką – przerwałam kiedy spojrzał na mnie unosząc w zdziwieniu brwi. - Nie patrz tak na mnie. Wiem jak to brzmi.

- A słyszałaś, że od nienawiści do miłości...

- Ej przystopuj! Weź ty może nie baw się w psychoterapeutę. I coś ty taki ciekawski dzisiaj? Może powiedz mi lepiej co tam słychać u tej twojej nieznajomej przez którą dostałam kosza? - skutecznie skierowałam rozmowę w innym kierunku.

- Już nie jest taka nieznajoma. Skorzystała z mojej oferty i wyszła z całkiem ładnym łapaczem snów na ramieniu.

- I ma na imię... 

- Kate. I umówiliśmy się już drugi raz.

- To dobrze - ucieszyłam się.

- Jest ok między nami? - Mike próbował się upewnić.

Pokiwałam głową na potwierdzenie.

- Na pewno? – dopytywał.

- Oczywiście! Jak tylko mi obiecasz, że mogę wpaść od czasu do czasu...

- Moja kanapa jest zawsze do twojej dyspozycji.

Tej nocy skorzystałam więc z kanapy a Zack z materaca na podłodze obok. Nie mogłam go w takim stanie zawieźć do domu bo na jaką nianię bym wyszła?

*

Obudziłem się sam nie wiem gdzie z potwornym kacem.

- Masz wypij to.

Podał mi szklankę z jakimś musującym napojem. Nie wiem kim był ten wytatuowany niebieskowłosy z tunelami w uszach i innymi metalowymi udziwnieniami na całym ciele.

- Gdzie ja jestem?! Kim ty...

Przełożył szklankę do drugiej ręki i wyciągnął do mnie prawą.

- Carter, jesteś w moim i Mika mieszkaniu. A to jest dobre na kaca.

Uścisnąłem rękę chłopaka i wziąłem szklankę.

- Zack – przedstawiłem się. - A jak się tu znalazłem?

- Przywieźliśmy cię tutaj wczoraj wieczorem z Małą. - Wstał i zaczął zakładać koszulkę, zasłaniając całą tą galerię na swoim ciele. - Czym ty się wczoraj nawaliłeś młody, że tak odleciałeś? Cokolwiek to było ścięło cię totalnie. Musieliśmy cię wynieść z Gonga bo nie mogłeś ustać na własnych nogach.

- Gdzie ona jest?

- Mała? Bierze prysznic. No to ja się zbieram do pracy, mam klienta za chwilę. A i jakbyś kiedyś potrzebował kierowcę to chętnie się jeszcze raz przejadę, świetne auto!

- Dzięki, zapamiętam.

- Nie ma za co - powiedział zamykając za sobą drzwi.

- Cześć! - pojawił się kolejny chłopak, tego już niestety znałem.

Obserwowałem jak szedł w kierunku aneksu kuchennego, po drodze wycierając ręcznikiem i roztrzepując rękami jeszcze wilgotne włosy. Nie chciałem czekać aż zaraz za nim wyjdzie jeszcze ona zawinięta w ręcznik albo w jego koszulce. Wyobraźnia mnie ponosiła i zamęczała tymi widokami. Czułbym się jak piąte koło... Tymczasem Mike zaczął grzebać po szafkach wyciągać kubki i majstrować przy ekspresie.

- Napijesz się kawy? – rzucił do mnie.

Nadal się nie odzywałem. Irytacja to mało powiedziane. Czułem do niego niechęć, wkurzał mnie chociaż go osobiście nie znałem.

- Czy mi się wydaje czy ty nie przepadasz za mną? – zapytał.

- Nie, dlaczego? Nie znam cię więc jesteś mi obojętny.

Wstałem i zacząłem się rozglądać za moimi rzeczami. Znalazłem kurtkę i buty. Sprawdziłem kieszenie ale nie było w nich kluczyków.

- Tego szukasz? – Podsunął w moim kierunku kluczyki i telefon, które leżały przed nim na wyspie kuchennej. - Nie zaczekasz na Moniq? – znów zapytał.

- Spieszę się a ona sama trafi do domu.

- Niewdzięczny z ciebie sukinsyn – powiedział spokojnie popijając kawę.

- Podziękowałem już twojemu kumplowi – odpowiedziałem starając się panować nad ogarniającą mnie złością. Odwróciłem się żeby odejść ale jego słowa zatrzymały mnie w połowie drogi do drzwi.

- A co z moim Aniołkiem? Jej też nie podziękujesz? Myślałem, że się przyjaźnicie?

Aniołek? Prychnąłem w duchu chyba mówimy o dwóch różnych osobach.

- Chyba nie aż tak jak wy – syknąłem przez zaciśnięte zęby.

Uśmiechnął się pod nosem.

- No tak nas łączy szczególnie bliska więź – położył oczywiście większy nacisk na słowo szczególnie czym mnie wyprowadził z równowagi.

Tym razem to ja się zaśmiałem półgębkiem.

- A ja głupi myślałem, że to tylko taka wymiana usług! Pieprzenie na zawołanie. Trafiła się skrzywdzona małolata i skorzystałeś. A może ona szukała tylko kogoś bliskiego nie pomyślałeś o tym bucu?! – zdałem sobie sprawę, że się zagalopowałem.

- Chyba coś źle zrozumiałeś. Nigdy jej nie wykorzystałem! – uniósł się nagle. - Kocham ją! A ty sobie to zapamiętaj i nie zbliżaj się więcej do niej! Słyszałeś?! Jest moja!

- Po co mi to mówisz? Co mnie to obchodzi?!

Wyszedłem trzaskając drzwiami.

*

- Laura się martwi i pyta kiedy wpadniesz na jakieś przymiarki? Mam ci przekazać, że wszystkim się zajmie.

- A kiedy wkońcu z nią porozmawiasz o swoim problemie? Miałaś to zrobić jeszcze przed balem – ściszyłam głos bo akurat ktoś przechodził obok nas. – Może zrobimy to dzisiaj po szkole?

- Nie. Wiesz myślę, że powiem jej wszystko tam na balu.

- To chyba nie jest najlepsze miejsce do poważnej rozmowy? – próbowałam ją odwieźć od tego pomysłu.

- A ja uważam, że tak. Zresztą już podjęłam decyzję – oznajmiła hardo.

- To przykro mi ale będziesz sobie musiała poradzić sama.

- Ale przecież... Co się dzieje? – zdziwiła się Hannah. - Nie idziesz? Rozmyśliłaś się? Myślałam, że już jesteście umówieni z Zack'iem? Czemu nic nie powiedziałaś?! Zack nie chce cię zabrać czy dalej się nie odzywa i cię unika? – zasypała mnie pytaniami.

- Wierz mi, jest mi z tym świetnie – odpowiedziałam spokojnie w przeciwieństwie do Hannah, która wpadła w lekką panikę.

- Porozmawiam z nim.

- Po co? – mówiłam spokojnie.

- Ale musisz iść! Obiecałaś mi przecież, że będziesz przy mnie. Ja bym to dla ciebie zrobiła! – zagrała nieczysto. To było jak cios poniżej pasa, wiem że panikowała ale zabolało.

- Przykro mi – odpowiedziałam z chłodem.

- Czy jest gdzieś napisane, że musisz na ten cholerny bal wejść z moim popieprzonym kuzynem?! - wściekała się.

- Wydawało mi się, że taki był warunek Laury. Mieliśmy się tam razem pokazać.

- No to pokażecie się tam oboje ale wejdziecie osobno. Pojedziesz z nami, ze mną i Ethanem. Proszę cię zgódź się!

- Nawet jeśli się zgodzę to już trochę późno i faktycznie nie mam nic odpowiedniego na taką okazję.

- Oj proszę cię, to najmniejszy problem! Przymierzyłam chyba ze 20 sukienek, zadzwonię do stylistki żeby je jutro przywiozła na pewno coś z tego wybierzemy dla ciebie. Wpadnij rano, jesteśmy z Lurą umówione z fryzjerką i manikiurzystką w domu.

- No dobra. – Przeczesałam włosy rękami. – Czemu one tak cholernie szybko rosną? - zapytałam samą siebie.

- A nie chcesz ich znów zapuścić? Miałaś takie śliczne długie, ciemne fale.

- Tak myślisz? Też je lubiłam... – w tej chwili dopadło mnie wspomnienie jak ta kanalia nawija sobie kosmyk moich włosów mówiąc, że są takie mięciutkie i pachnące. To było takie obrzydliwe... - przyzwyczaiłam się już i tak mi wygodniej – dokończyłam zdanie ale czułam, że robiłam się blada i na czoło zaczął mi występować zimny pot. Czas zwalniał i odpływałam, musiałam się pozbierać nie mogłam tak panikować przy każdych złych wspomnieniach.

- O idzie mój seksowny chłopak! – powiedziała Hannah zeskakując z parapetu i podbiegając do Ethana.

"W samą porę" pomyślałam. Jeszcze by coś zauważyła. Wstałam i ruszyłam za nią. Ciągle jeszcze oglądałam świat jak przez mgłę. Hannah skoczyła na swojego chłopaka zatrzymując go w powitalnym uścisku. Tymczasem Coleman nie zatrzymał się, szedł cały czas na przód, zapatrzony gdzieś przed siebie z obojętnym wyrazem twarzy, zupełnie na nic nie zważając. Zbliżał się powoli albo tylko mój mózg jeszcze rejestrował całą tą sytuację w zwolnionym tempie.

– Cześć! – wyrwało mi się jakoś tak nieświadomie z przyzwyczajenia. Ale nawet to nie sprawiło żeby mijając mnie choćby mrugnął czy zmienił wyraz twarzy. Przeszedł obok o mało mnie nie potrącając i traktując jak powietrze. Zarejestrowałam, że to mnie gdzieś w środku ukuło ale i jednocześnie odwróciło uwagę i odcięło od majaków przeszłości, przywracając do rzeczywistości.