Jest wieczór trzynastegolistopada dwa tysiące piętnastego roku. Dziś mama Michaela i Sary-siedmioletnich bliźniaków, wychodzi razem z siostra uczcić swojeurodziny.

Dzieci jak dzieci chcąiść razem z mamą.

- Mamo możemy też iśćz tobą?- tata się Michael, trochę poważniejszy od siostry.

- Nie dzieci. Jesteścieza małe.- widząc smutne miny rodzeństwa dodaje- Ale jutro gdzieśrazem z tatą pójdziemy

- Gdzie?- twarze pociechrozjaśniły się

- To będzieniespodzianka.

- Pójdziemy do kina?! DoMacdonalda?!Do wieży Eiffela?! Do muzeum?!- Przekrzykiwały siędzieci.

Mama się uśmiechnęła.

- Musze już iść-ucałowała dzieci. Była ubrana w czarną do kolan sukienkęzałożyła buty tego samego koloru, brązowe włosy zaplotła wkrótki warkocz, twarz ozdabiał piękny uśmiech- tak jązapamiętały. Dwie godziny później już spały. W nocy słyszałyjakieś wybuchy, ale myślały że to sąsiedzi znowu bawią sięfajerkami.

Rano zastały ojca nasofie w salonie. Płakał.

- Tatusiu co się stało?-Sara i Michael przytulili go.

- Dzieci, Bóg zabrałmamusię.- popatrzył na dzieci. Jak one to przyjmą?

- A kiedy odda?- zapytałjego syn. Kiedy odda? Jakbym chciał tego. Niestety bóg nigdy nieoddaje.

- Pamiętacie bajkę oŻyciu i Śmierci?- zapytał

- Tak- powiedziała Sara-Życie zakochało się w Śmierci i wysyłało jej prezenty. Śmierćnigdy nic mu nie oddała.

- Wyobraźcie sobie, żewłaśnie mama jest takim prezentem a na miejscu Śmierci jest bóg.-Zrozumieją?

- Nigdy nam nie oddamamy?Nigdy jej nie zobaczymy?- Michael był zły na boga jak mógłmu zabrać mamusie, dzisiaj mieliśmy gdzieś iść! Sara sięrozpłakała.

Czy potrafimy sobiewyobrazić co czują teraz bliscy ponad sto trzydziestu ofiar tejferalnej nocy? Pamiętajmy o zamachu terrorystycznym w Paryżu.

________

Opowiadanie robione podpublike. ( Wena kazała)